ILPP2/4512-1-93/16-4/SJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością,przedstawione we wniosku z 29 stycznia 2016 r. (data wpływu 2 lutego 2016 r.r.) uzupełnionym pismem z 15 kwietnia 2016 r. (data wpływu 22 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia do Spółki Komandytowej wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 2 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia do Spółki Komandytowej wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci wierzytelności. Wniosek uzupełniono 22 kwietnia 2016 r. o wskazanie adresu elektronicznego do doręczeń.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest spółką kapitałową mającą swoją siedzibę w Polsce i podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka prowadzi działalność produkcyjną i usługową w szczególności w zakresie wytwarzania i sprzedaży akcesoriów łazienkowych. W zakres działalności gospodarczej wykonywanej przez Spółkę nie wchodzi obrót papierami wartościowymi, w szczególności udziałami ani akcjami.

Spółka rozważa utworzenie Spółki komandytowej (dalej: SK) i przystąpienie do niej w charakterze wspólnika. Obok Spółki, do SK przystąpi jeszcze jeden podmiot - osoba prawna lub osoba fizyczna.

Dodatkowo Spółka informuje, że posiadanie przez nią ogółu praw i obowiązków w SK:

* nie będzie bezpośrednim, stałym i koniecznym warunkiem rozszerzenia działalności gospodarczej Spółki;

* będzie wiązać się jedynie z wykonywaniem podstawowych praw właścicielskich.

W przypadku założenia SK, Spółka rozważać będzie również wniesienie do SK tytułem wkładu m.in. własnych wierzytelności, wynikających z niespłaconych pożyczek, udzielonych przez siebie podmiotowi zagranicznemu (dalej: wierzytelności). Pożyczki te w momencie dokonania aportu będą już wymagalne. Wydatki, które zostały poniesione na przedmiot planowanego aportu nie zostały dotychczas zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynność wniesienia przez Spółkę do SK wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność wniesienia przez Spółkę do SK wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, co do zasady każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zdaniem Spółki, wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek do SK nie spełnia przedstawionych wyżej definicji odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które z kolei nie stanowi towaru w rozumieniu ustawy o VAT, zgodnie z wyżej przytoczoną definicją. Tym samym wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności nie może być uznane za dostawę towarów.

Ponadto, wniesienie wkładu w postaci wierzytelności nie stanowi świadczenia usługi. Wniesienie wkładu polega bowiem na przeniesieniu wierzytelności z majątku Spółki do majątku SK, a w konsekwencji stanowi przejaw rozporządzenia prawem własności w stosunku do tych wierzytelności. Nie można więc tej czynności utożsamiać ze świadczeniem usługi.

Podsumowując, skoro wniesienie wkładu w postaci wierzytelności nie stanowi dostawy towarów, ani świadczenia usług, czynność taka będzie pozostawać poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Spółki potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku NSA z 4 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 537/11), wskazano, że:

" (...) stwierdzić należy za Wojewódzkim Sądem Administracyjnym, że czynność wniesienia do spółki przedmiotowego wkładu w postaci wierzytelności własnej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ani jako odpłatna dostawa towarów ani też jako odpłatne świadczenie usług. Tym samym czynność ta pozostaje poza zakresem przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług".

Stanowisko to również potwierdzają liczne interpretacje indywidualne, m.in.:

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 czerwca 2015 r. (sygn. IPPP1/4512-205/15-3/k.c.),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 marca 2015 r. (sygn. ILPP1/4512-1-9/15-2/HW),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 kwietnia 2014 r. (sygn. IPPP1/443-393/14-2/Igo),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 29 lipca 2013 r. (sygn. ITPP2/443-429/13/EK),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 kwietnia 2013 r. (sygn. IPPP1/443-265/13-2/AW),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 stycznia 2013 r. (sygn. ILPP5/443-52/12-2/PG).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Należy wskazać, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380), dalej k.c.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. - wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Na mocy art. 509 § 2 k.c., wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...).

Przeniesienie wierzytelności następuje - art. 510 § 1 k.c. - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Ze wskazanych uregulowań wynika, że wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wobec tego wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową mającą swoją siedzibę w Polsce i podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka prowadzi działalność produkcyjną i usługową w szczególności w zakresie wytwarzania i sprzedaży akcesoriów łazienkowych. W zakres działalności gospodarczej wykonywanej przez Spółkę nie wchodzi obrót papierami wartościowymi, w szczególności udziałami ani akcjami. Spółka rozważa utworzenie Spółki komandytowej (SK) i przystąpienie do niej w charakterze wspólnika. Obok Spółki, do SK przystąpi jeszcze jeden podmiot - osoba prawna lub osoba fizyczna. Dodatkowo Spółka wskazuje, że posiadanie przez nią ogółu praw i obowiązków w SK: nie będzie bezpośrednim, stałym i koniecznym warunkiem rozszerzenia działalności gospodarczej Spółki oraz będzie wiązać się jedynie z wykonywaniem podstawowych praw właścicielskich. W przypadku założenia SK, Spółka rozważać będzie również wniesienie do SK tytułem wkładu m.in. własnych wierzytelności, wynikających z niespłaconych pożyczek, udzielonych przez siebie podmiotowi zagranicznemu. Pożyczki te w momencie dokonania aportu będą już wymagalne. Wydatki, które zostały poniesione na przedmiot planowanego aportu nie zostały dotychczas zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że czynności polegającej na zbyciu własnych wierzytelności w formie aportu nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Aport własnych wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, zdefiniowanej w art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu.

Zatem, przeniesienie własnych wierzytelności przez Wnioskodawcę na Spółkę Komandytową nie będzie stanowić dla niego czynności, o których mowa w art. 7 i art. 8 ustawy.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że czynność wniesienia przez Wnioskodawcę do Spółki Komandytowej wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci wierzytelności z tytułu niespłaconych pożyczek, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.