ILPP2/4512-1-239/16-5/OA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 maja 2016 r. (data wpływu 19 maja 2016 r.) oraz pismem z dnia 17 czerwca 2016 r. (data wpływu 17 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* stawki podatku dla czynności oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz opłat rocznych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji roszczeń - jest prawidłowe,

* stawki podatku dla opłat rocznych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste w przypadku scalenia działek - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla czynności oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz opłat rocznych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji roszczeń i w przypadku scalenia działek. Wniosek został uzupełniony w dniu 19 maja 2016 r. o adres elektroniczny do doręczeń oraz w dniu 17 czerwca 2016 r. o własne stanowisko.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina planuje oddanie we współużytkowanie wieczyste działki oznaczonej ewidencyjnie nr 317/29, obręb D., o pow. 0,1022 ha, w wyniku uwzględnienia roszczeń właścicieli lokali, o których mowa w art. 209a ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 1774, z późn. zm.).

Lokale mieszkalne numer 1, 2, 3 i 4 w budynku w D. zostały sprzedane, bez gruntu niezbędnego do racjonalnego korzystania z budynku, na początku lat 90-tych ubiegłego wieku. Rozpowszechnioną praktyką było bowiem w przeszłości wydzielanie działek po granicy budynków, w których odrębna własność lokali miała być ustanawiana, albo w inny niefunkcjonalny sposób. Powodowało to, że działki te nie są działkami budowlanymi, więc w razie zniszczenia (rozbiórki) budynku nie istnieje możliwość ich ponownej zabudowy, a przynajmniej nie istnieje możliwość ich zabudowy w dotychczasowy sposób. Poza tym, urządzenia niezbędne do obsługi budynku lub ich część położone są w obrębie innej (cudzej) nieruchomości, więc właściciele lokali i inne osoby zamieszkałe w nieruchomości wspólnoty mieszkaniowej muszą korzystać z nieruchomości sąsiedniej należącej do innego właściciela, w tym przypadku Gminy.

Właściciele lokali nr 1, 2, 3 i 4 w D. zgodzili się na oddanie im w użytkowanie wieczyste według udziałów przyległej nieruchomości gruntowej oznaczonej ewidencyjnie działką numer 317/29, obręb D., o pow. 0,1022 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą Kw. Właściciele lokali są jednocześnie współużytkownikami wieczystymi działki nr 317/33, obręb D., o pow. 0,0150 ha. Właścicielem obu działek jest Gmina. Prawo użytkowania wieczystego na działce nr 317/33 zostało ustanowione na podstawie umów notarialnych w 1990 r. i 1991 r. Po dokonaniu regulacji, działki nr 317/33 i 317/29 zostaną scalone w celu utworzenia jednej działki spełniającej wymogi działki budowlanej. Wówczas na jednej działce będą dwie opłaty roczne: część nieopodatkowana ustanowiona przed 2004 r. i część opodatkowana ustanowiona w wyniku realizacji roszczeń.

Działka będąca przedmiotem roszczeń położona jest na obszarze, na którym obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i oznaczona jest symbolem MW - teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej.

W ewidencji gruntów oznaczona jest jako B - tereny zabudowy mieszkaniowej.

Gmina dokonała nabycia przedmiotowej nieruchomości na podstawie decyzji Wojewody z dnia z 11 lutego 1991 r.

Gmina jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości będącej przedmiotem wniosku. Obecnie część działki objęta jest umowami dzierżawy gruntów zabudowanych garażami. Czynsze opodatkowane są stawką VAT 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Gmina dokonując oddania w współużytkowanie wieczyste działki nr 317/29, obręb, powinna do pierwszej opłaty doliczyć podatek VAT w wysokości 23%.

2. Czy opłaty roczne ustanowione w wyniku realizacji roszczeń również podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

3. Czy w przypadku scalenia działek opłaty roczne ustanowione przed 2004 r. i w wyniku realizacji roszczeń należy opodatkować podatkiem VAT w wysokości 23%.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste opodatkowane jest według stawki podstawowej 23%.

Opłaty roczne za użytkowanie wieczyste ustanowione po 2004 r. podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 17 czerwca 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że opłaty roczne za użytkowanie wieczyste ustanowione w wyniku realizacji roszczeń podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23% oraz, że po scaleniu działek opłaty roczne za użytkowanie wieczyste w całości podlegać będą opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

* w zakresie stawki podatku dla czynności oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz opłat rocznych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji roszczeń - jest prawidłowe,

* w zakresie stawki podatku dla opłat rocznych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste w przypadku scalenia działek - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Przez towary, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć jest mowa o sprzedaży, rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jedną z podstawowych czynności podlegających opodatkowaniu jest dostawa towarów, w związku z czym istotne znaczenie ma też definicja towaru. Podkreślenia wymaga, że na gruncie ustawy dla uznania danego przedmiotu za towar znaczenie mają wyłącznie przepisy ustawy, bowiem w art. 2 pkt 6 tej ustawy zdefiniowano pojęcie towar. Definicja legalna zawarta w ustawie wyłącza tym samym możliwość posłużenia się jakąkolwiek inną definicją towaru. Przez towary, w myśl ww. przepisu, rozumieć należy rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż (oraz oddanie w wieczyste użytkowanie) jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Prawo wieczystego użytkowania jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.).

Jak wynika z art. 232 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym. Jak wynika z § 2 powołanego przepisu, w wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być także inne grunty Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

W świetle art. 233 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Zgodnie z art. 234 ustawy - Kodeks cywilny, do oddania gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości.

Stosownie do art. 238 ustawy - Kodeks cywilny, wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego oraz ustalenie opłat odbywa się na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r. poz. 65).

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem - w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. W świetle powołanego przepisu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.

Stosownie do treści art. 71 ust. 1-4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4 ww. ustawy. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.

Zgodnie z wcześniej powołanym art. 238 Kodeksu cywilnego, to "użytkownik wieczysty uiszcza opłaty roczne", a nie tylko pierwszy użytkownik wieczysty, który nabywa prawo do użytkowania wieczystego w trybie umowy o oddanie gruntu w użytkowanie. Zatem z powyższego wynika, iż przeniesienie prawa użytkowania wieczystego powoduje przejście obowiązku dalszego świadczenia na nabywcę prawa.

Przy czym w sytuacji zbycia prawa użytkowania wieczystego nowy użytkownik nie wnosi już pierwszej opłaty, jedynie uiszcza ustalone uprzednio, przy oddaniu w użytkowanie wieczyste, opłaty roczne.

Z powyższych przepisów wywnioskować należy, że w przypadku użytkowania wieczystego, właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada we władaniu rzecz cudzą. Jednakże jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Zobowiązanym do opodatkowania w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste jest właściciel, tj. Skarb Państwa lub też jednostka samorządu terytorialnego.

W związku z powyższym, w ustawie o podatku od towarów i usług oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste potraktowano jak dostawę towarów.

Jak już bowiem wcześniej wspomniano w przepisie art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, jako dostawę towaru uznano właśnie oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Zatem, wykonanie dostawy nastąpi z chwilą wydania użytkownikowi wieczystemu, który od tej chwili dysponuje gruntem jak właściciel. W momencie oddania gruntu w użytkowanie wieczyste spełniona zatem zostaje przesłanka do uznania tej czynności za dostawę towaru określoną w art. 7 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, iż nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej przez Gminę jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla zamierzonej czynności Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zaznaczyć, że podstawowa stawka podatku - w myśl art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak wynika z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste może być objęte regulacjami art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy (zwolnienie zarówno dla nieruchomości zabudowanych, jak i nieruchomości niezabudowanych) oraz art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy (zwolnienie dla dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane). W przypadku braku możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie ww. przepisów, oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste będzie czynnością opodatkowaną przy zastosowaniu odpowiedniej stawki podatku od towarów i usług.

W analizowanej sprawie przedmiotem oddania w użytkowanie wieczyste jest grunt zabudowany - jak wynika bowiem z opisu sprawy - obecnie część działki objęta jest umowami dzierżawy gruntów zabudowanych garażami. Zatem w tym przypadku należy przeanalizować wyłącznie możliwość skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Brak jest natomiast podstaw do badania możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, bowiem w niniejszej sprawie mamy do czynienia z gruntem zabudowanym.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jednym z warunków zastosowania zwolnienia od podatku VAT jest brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów, będących przedmiotem dostawy.

Kolejnym warunkiem zastosowania zwolnienia z podatku VAT jest konieczność wykorzystywania towarów, będących przedmiotem dostawy przez podatnika, wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Oznacza to, że towary te muszą zostać wykorzystane choć jeden raz na cele takiej działalności. W konsekwencji z tego zwolnienia nie może skorzystać dostawa towarów "handlowych" oraz takich towarów, które nigdy nie zostały wykorzystane, choć zostały zakupione w takim celu. Warunek wykorzystania wyłącznie na cele działalności zwolnionej oznacza, że od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie takiej działalności, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania.

Z opisu sprawy wynika, iż część działki objęta jest umowami dzierżawy gruntów zabudowanymi garażami. Z tego tytułu Gmina pobiera czynsze opodatkowane stawką VAT 23%.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

* towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

* brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy - co ma miejsce w przedmiotowej sprawie.

W świetle powyższego w przedmiotowej sprawie nie znajdzie także zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, iż nie zostanie spełniony jeden z warunków przedstawionych w tym przepisie. Wnioskodawca część przedmiotowej nieruchomości dzierżawi, wobec tego grunt służy do działalności gospodarczej z której pobierany jest czynsz opodatkowany stawką VAT w wysokości 23%.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy wskazać, że oddanie gruntu w współużytkowanie wieczyste stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy. Zatem pierwsza opłata z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz kolejne opłaty roczne z tytułu realizacji roszczeń mieszkańców podlegają opodatkowaniu według stawki podatku w wysokości 23%.

W świetle powyższych ustaleń stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należy uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca w opisie sprawy poinformował, że prawo użytkowania wieczystego na działce nr 317/33 zostało ustanowione na podstawie umów notarialnych w 1990 r. i 1991 r. Po dokonaniu regulacji, działki nr 317/33 i 317/29 zostaną scalone w celu utworzenia jednej działki spełniającej wymogi działki budowlanej.

W kwestii sposobu opodatkowania opłat rocznych wnoszonych z tytułu użytkowania wieczystego po scaleniu działek gruntu (nr 317/29 i nr 317/33) wskazać należy, że - wbrew stanowisku wyrażonemu we wniosku - fakt, że jedna z tych nieruchomości została oddana w użytkowanie wieczyste po dniu 1 maja 2004 r., nie powoduje, że opłata roczna, pobierana z tytułu ustanowionego po tej dacie użytkowania wieczystego drugiej działki, również będzie podlegała opodatkowaniu według stawki podstawowej.

Istotne jest, że sama czynność dzielenia lub scalenia działek ewidencyjnych pozostaje bez wpływu na przedmiot opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Ważne jest dokonanie dostawy towaru w postaci gruntu, a więc przeniesienie prawa do rozporządzania gruntem jak właściciel, które daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności", lecz jako własność ekonomiczną. Tym samym, jako że ustanowienie prawa użytkowania wieczystego działki nr 317/33, nastąpiło do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Tym samym opłaty dotyczące czynności niepodlegającej opodatkowaniu nie mogą być objęte podatkiem od towarów i usług po wejściu w życie nowej regulacji prawnej, tj. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Tym samym, niezależnie od faktu, że scaleniem objęte zostaną działki, w przypadku gdy w odniesieniu do jednej z nich czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu, ewentualne późniejsze ich scalenie nie skutkuje analogicznymi zmianami w zakresie opodatkowania opłat rocznych z tytułu oddania scalonego gruntu w użytkowanie wieczyste.

W konsekwencji, Gmina w związku z pobieraniem należnych jej opłat rocznych, powinna przyporządkować wyłączenie z opodatkowania lub opodatkowanie według danej stawki podatku do odpowiednich części scalonego gruntu.

W świetle powyższych ustaleń stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.