ILPP2/443-927/09/12-S/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1392/10 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt I FSK 1233/11 - stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. reprezentowanej przez Doradcę Podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2009 r. (data wpływu 17 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas fiskalnych usług przewozu regularnego specjalnego pracowników - jest prawidłowe.

Wniosek Spółki z o.o. z dnia 14 lipca 2009 r. (data wpływu 17 lipca 2009 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczy obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas fiskalnych usług przewozu regularnego specjalnego pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) świadczy m.in. usługi określone w art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, tj. przewóz regularny specjalny. Spółka posiada opinię Urzędu Statystycznego, który ww. usługę umieścił w grupowaniu - przewozy miejskie i podmiejskie pracownicze, inne niż kolejowe w komunikacji wewnętrznej (PKWiU 60.21.22-00.10).

Definicja usług przewozu regularnego specjalnego, tj. niepublicznego przewozu regularnego określonej grupy osób z wyłączeniem innych osób nie mieści się w definicji przewozów regularnych, o której mowa w art. 4 pkt 7 ww. ustawy, tj. publicznego przewozu osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami na zasadach określonych w cyt. ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. prawo przewozowe. Zgodnie z ww. definicją przewóz regularny winien spełniać następujące warunki:

Wnioskodawca, jako przewoźnik, realizujący usługi przewozu regularnego specjalnego, nie jest zobowiązany do wykonywania obowiązków wynikających z ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. prawo przewozowe, w szczególności w zakresie ww. pkt 2 i 4. Nie są to również przewozy nieregularne.

Świadczone przez Spółkę usługi polegają na przewozie zatrudnionych w niej pracowników od miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, według określonych rozkładów jazdy. Do przejazdu upoważniają wydawane raz na kwartał karty przejazdu. Zapłata za przewozy realizowana jest w formie bezgotówkowej, tj. potrącana co miesiąc z wynagrodzenia, począwszy od miesiąca, w którym pracownikowi wydano kartę przejazdu, w wyniku czego pracownik otrzymuje wynagrodzenie na rachunek bankowy ROR w kwocie pomniejszonej o wartość odpłatności za kartę przejazdu. Odpłatność pracownika stanowi tylko część wartości usługi, ponieważ pozostała część to dopłata zakładu. Wartość odpłatności zakładu pracy podlega opodatkowaniu VAT i jest zaewidencjonowana w rejestrze VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w myśl § 4 ust. 1 rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2008 r., Spółka ma obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas fiskalnych świadczenia usług przewozu regularnego specjalnego swoim pracownikom.

Zdaniem Wnioskodawcy, § 4 ust. 1 rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2008 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, wyłącza ze zwolnienia obroty z tytułu świadczenia usług przewozów regularnych i nieregularnych pasażerskich w samochodowej komunikacji, które zdaniem Spółki odnoszą się do definicji przewozów regularnych, o której mowa w art. 4 pkt 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

Jeżeli § 4 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia, nie wyłącza ze zwolnienia świadczenia usług przewozów regularnych specjalnych, zdaniem Spółki, usługi te nie podlegają obowiązkowi ewidencji przy zastosowaniu kas fiskalnych i korzystają ze zwolnienia na podstawie § 2 ust. 2 (poz. 34 załącznika) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2008 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 29 września 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-927/09-2/MR, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2008 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2008 r. Nr 228, poz. 1510), Wnioskodawca jest uważany za podmiot świadczący usługi przewozów regularnych (przewóz pracowników). Znajdzie więc zastosowanie § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, zgodnie z którym przedmiotowe usługi nie korzystają ze zwolnienia z obowiązku ich ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej. Zainteresowany ma więc obowiązek ewidencjonowania usług przewozów pracowniczych za pomocą kasy rejestrującej.

Pismem z dnia 16 października 2009 r., uzupełnionym pismem z dnia 4 listopada 2009 r., Spółka z o.o. reprezentowana przez Doradcę Podatkowego wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 12 listopada 2009 r. nr ILPP2/443/W-115/09-4/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka z o.o. reprezentowana przez Doradcę Podatkowego, wniosła w dniu 11 grudnia 2009 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Sąd, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 25 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 32/10, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Uwzględniając treść ww. wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 13 września 2010 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443 927/09/10-S/MR, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ww. interpretacji wskazano, że Spółka świadcząc usługi przewozu regularnego specjalnego, polegające na przewozie zatrudnionych w niej pracowników od miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, dokonuje sprzedaży usług przewozów pracowniczych swoim pracownikom. W związku z powyższym, dokonując przedmiotowych czynności spełnia definicję sprzedaży usług, które zostały wymienione w § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących, a w konsekwencji nie ma prawa do zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Pismem z dnia 20 września 2010 r. (data wpływu 23 września 2010 r.) Spółka z o.o. reprezentowana przez Doradcę Podatkowego wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 13 września 2010 r. nr ILPP2/443-927/09/10-S/MR.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 22 października 2010 r. nr ILPP2/443 /W-109/10-2/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka z o.o. reprezentowana przez Doradcę Podatkowego wniosła w dniu 29 października 2010 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Sąd po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w dniu 22 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1392/10, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 10 czerwca 2011 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA. Wyrokiem z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt I FSK 1233/11 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił złożoną skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1392/10 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt I FSK 1233/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl art. 8 ust. 3 ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Należy zaznaczyć, iż w myśl § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.) - dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.).

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka świadczy m.in. usługi przewozu regularnego specjalnego. Świadczone usługi polegają na przewozie zatrudnionych przez Spółkę pracowników od miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, według określonych rozkładów jazdy. Odpłatność pracownika stanowi tylko część wartości usługi, ponieważ pozostała część to dopłata zakładu. Wartość odpłatności zakładu pracy podlega opodatkowaniu VAT i jest zaewidencjonowana w rejestrze VAT.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 111 ust. 1 ustawy, ustawodawca nałożył na podatników dokonujących sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zwolnienie z obowiązku instalowania kas rejestrujących określone zostało w § 2 i § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2008 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2008 r. Nr 228, poz. 1510), zwanym dalej rozporządzeniem.

Stosownie do § 2 pkt 2 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2009 r. - sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia, m.in. dostawę towarów i świadczenie usług przez podatnika na rzecz jego pracowników oraz przez spółdzielnie mieszkaniowe na rzecz członków lub innych osób, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu lub które są właścicielami lokali położonych w budynkach administrowanych przez spółdzielnie mieszkaniowe, jak również przez wspólnoty mieszkaniowe na rzecz właścicieli lokali - poz. 34 ww. załącznika.

Jednakże, w sytuacjach określonych w § 4 rozporządzenia, bez względu na wysokość osiągniętych obrotów, zwolnień się nie stosuje.

I tak, zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i 3, nie stosuje się bez względu na wysokość osiąganych obrotów przy świadczeniu usług przewozów regularnych i nieregularnych pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyjątkiem przewozów, o których mowa w poz. 6 i 7 załącznika do rozporządzenia, czyli:

* przewozy miejskie rozkładowe pasażerskie, inne niż kolejowe, za które pobierane są ceny urzędowe ustalone przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny - sklasyfikowane pod symbolem PKWiU ex 60.21.2,

* przewozy rozkładowe pasażerskie pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane, za które pobierane są ceny urzędowe w wysokości ustalonej przez gminę lub związek komunalny - sklasyfikowane pod symbolem PKWiU ex 60.21.42.

Ponadto, w myśl § 4 ust. 2 rozporządzenia, przepisy ust. 1 pkt 4-7 nie mają zastosowania do zwolnień wynikających z poz. 34 załącznika do rozporządzenia, z wyjątkiem sytuacji, w których ma zastosowanie § 3 ust. 6, lub podatnik utracił albo utraci prawo do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania zgodnie z przepisami rozporządzenia również z innego tytułu.

Powyższe oznacza, iż bezwzględny obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w sytuacjach o których mowa w § 4 ust. 1 rozporządzenia, nie ma zastosowania do zwolnień wynikających z poz. 34 załącznika do rozporządzenia, a więc do dostawy towarów i świadczenia usług przez podatnika na rzecz jego pracowników oraz przez spółdzielnie mieszkaniowe na rzecz członków lub innych osób, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu lub które są właścicielami lokali położonych w budynkach administrowanych przez spółdzielnie mieszkaniowe, jak również przez wspólnoty mieszkaniowe na rzecz właścicieli lokali, ale tylko i wyłącznie w stosunku do czynności wymienionych w § 4 ust. 1 pkt 4-7 rozporządzenia.

W przedmiotowej sprawie Spółka posiada opinię Urzędu Statystycznego, który usługę przewozu regularnego specjalnego przez nią świadczoną umieścił w grupowaniu - przewozy miejskie i podmiejskie pracownicze, inne niż kolejowe w komunikacji wewnętrznej (PKWiU 60.21.22-00.10).

Świadczone przez Spółkę usługi nie zostały wymienione w poz. 6 i 7 załącznika do rozporządzenia, gdyż ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania korzystają usługi o symbolu PKWiU ex 60.21.2 czyli usługi przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które pobierane są ceny urzędowe ustalone przez gminę lub związek komunalny oraz o symbolu ex 60.21.42, tj. usługi przewozów rozkładowych pasażerskich pozostałych, gdzie indziej niesklasyfikowanych, za które pobierane są ceny urzędowe w wysokości ustalonej przez gminę lub związek komunalny. Przy czym należy podkreślić, że symbol ex dotyczy wyłącznie usługi z danego grupowania.

W myśl art. 4 pkt 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 r. z późn. zm.), przez przewóz regularny należy rozumieć publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601 z późn. zm.).

Natomiast w myśl art. 4 pkt 9 ww. ustawy, przewóz regularny specjalny to niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób.

Z kolei ustawa - Prawo przewozowe, zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 1 ust. 1, reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego.

W myśl art. 2 ust. 2 prawa przewozowego, przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy.

Pod pojęciem przewozu regularnego należy więc rozumieć przewóz osób i ich bagażu. Cechą charakterystyczną przewozu regularnego jest jego publiczny charakter, a ponadto cykliczność, regularność (przewóz wykonywany jest w stałych, określonych odstępach czasu) oraz oznaczenie trasy przewozu (przewóz odbywa się po ustalonej trasie, zaś wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywa się na z góry wyznaczonych przystankach).

Z przepisów ustawy o transporcie drogowym wynika jednoznacznie, iż profesjonalny przewóz drogowy może być wykonywany tylko w formach zdefiniowanych w ustawie jako:

Odnosząc się do powyższego, WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 22 marca 2012 r. wskazał, że: " (...) W tej sytuacji pierwszorzędnego znaczenia nabrało zagadnienie, czy opisane we wniosku usługi mogą być w ogóle zakwalifikowane do przypadku opisanego w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia MF, a więc czy są to usługi przewozów regularnych i nieregularnych pasażerskich w samochodowej komunikacji, gdyż w razie pozytywnej odpowiedzi nie byłyby one objęte zwolnieniem wynikającym z § 2 pkt 2 rozporządzenia MF w zw. z poz. 34 załącznika. Na początku tej części rozważań zasadnym jest zwrócenie uwagi, że ani w ustawie o VAT, ani w omawianym rozporządzeniu MF, nie zdefiniowano pojęcia "usługi przewozów regularnych i nieregularnych pasażerskich". Z tego też względu, w ocenie Sądu, przyjąć należy, iż wolą ustawodawcy nie było nadanie mu, na gruncie ustawy o VAT, innego znaczenia, niż wynikające z legalnej definicji terminu "przewóz regularny" zawartej w art. 4 pkt 7 u.t.d., zgodnie z którą jest nim publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie (ustawie o transporcie drogowym) i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe.

Trudniejsze zadanie odnosi się do próby zdefiniowania pojęcia "przewozy nieregularne" bowiem brak jest legalnej definicji tego pojęcia zarówno na gruncie prawa podatkowego, jak też prawa przewozowego. Przywoływana wielokrotnie ustawa o transporcie drogowym nie zawiera definicji użytego w istotnym dla sprawy § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia terminu "przewozy nieregularne", zamiast tego zdefiniowano w niej takie terminy jak: "przewóz regularny specjalny" (niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób - art. 4 pkt 9 u.t.d.), "przewóz wahadłowy" (wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie wymienionych warunków - art. 4 pkt 10 u.t.d.), czy też "przewóz okazjonalny" (przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego - art. 4 pkt 11 u.t.d.).

Zdaniem Sądu termin "przewóz nieregularny" nie może być tylko prostym zaprzeczeniem "przewozu regularnego" o czym przemawia konstrukcja zapisu § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia MF, a także wyszczególnienie w ustawie o transporcie drogowym kilku kategorii przewozów. Wydaje się niezasadnym stawianie tezy o dychotomicznym podziale "przewóz regularny - przewóz nieregularny", gdyż w takim przypadku wystarczającym byłoby posłużenie się w zapisie § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia MF terminem "przewozy pasażerskie w samochodowej komunikacji", który wypełniałby cały katalog przewozów drogowych. Tymczasem tak przyjęta redakcja przywołanego przepisu pozwala na przyjęcie, iż terminy "przewozy regularne" i "przewozy nieregularne" nie wyczerpuje całego spektrum rodzajów przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, gdyż skatalogowane są jeszcze przewozy regularne specjalne, przewozy wahadłowe i przewozy okazjonalne. Ten ostatni z wymienionych rodzajów przewozów wykazuje szereg cech (nie tylko znaczeniowo podobna nazwa, ale także przyjęty sposób zdefiniowania tego przewozu poprzez przeciwstawienie innym przewozom), które zbliżają go, jeżeli nawet nie utożsamiają z przewozem nieregularnym.

Powyższy wywód uzasadnia stwierdzenie, że na gruncie ustawy o transporcie drogowym brak jest podstaw do przyjęcia, iż "przewóz regularny specjalny" stanowi podgrupę "przewozu regularnego", gdyż w istocie poprzez swoje odrębności i terminologiczne wydzielenie jest samodzielnym rodzajem przewozów pasażerskich.

Takie umiejscowienie tego przewozu powoduje, że nie stosuje się do niego, czyli jak w niniejszej sprawie do przewozów pracowniczych, obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących".

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że "przewozy regularne specjalne" są "przewozami regularnymi", o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących. Wobec powyższego, Spółka świadcząc usługi przewozu regularnego specjalnego, polegające na przewozie zatrudnionych w niej pracowników od miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, według określonych rozkładów jazdy nie jest zobowiązana do ich ewidencjonowania przy zastosowaniu kas fiskalnych bowiem korzystają one ze zwolnienia na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z poz. 34 załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.