ILPP2/443-858/09-3/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2009 r. (data wpływu 2 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dostawy przerobionego towaru na terytorium innego państwa członkowskiego - jest prawidłowe.

W dniu 2 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dostawy przerobionego towaru na terytorium innego państwa członkowskiego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zajmuje się produkcją opakowań z tektury. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podjął współpracę z kontrahentem litewskim. W ramach tej współpracy kontrahent, litewski (kontrahent nr 1) dokonuje przerobu kartonów dostarczonych przez Spółkę. Kartony po przerobie nie wracają do Polski, ale zostają sprzedane innemu odbiorcy litewskiemu (kontrahent nr 2).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Ewentualnie przyjmując, iż w litewskim odpowiedniku polskiego VAT - Pridetines vertes mokestis (PVM) jest odpowiednik polskiego przepisu art. 17 ustawy o VAT, Spółka może wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż towaru kontrahentowi nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż wyrobu finalnego kontrahentowi nr 2 nie można uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, mając na względzie kategoryczny zapis przepisu art. 13 ustawy o VAT. Przede wszystkim, z uwagi na fakt, iż po przerobieniu towaru nie dochodzi do faktycznego przemieszczenia towaru między państwami członkowskimi.

W opinii Spółki, sprzedaż przerobionych kartonów kontrahentowi nr 2 i wystawienie faktury VAT przez nią jest możliwe tylko w dwóch przypadkach, a mianowicie:

* dokonania jej rejestracji jako podatnika podatku VAT, ewentualnie

* jeżeli w prawie podatkowym litewskim - litewskiej ustawie o VAT - jest odpowiednik polskiego przepisu art. 17 ustawy o VAT.

W takim przypadku Wnioskodawca wystawia fakturę VAT NP - nie podlega opodatkowaniu.

Powyższe stanowisko wynika z faktu, iż ani transakcja z kontrahentem nr 1, ani z kontrahentem nr 2 nie jest wewnątrzwspólnotową dostawą towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8 (art. 13 ust. 1 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca będący producentem opakowań z tektury zleca kontrahentowi litewskiemu (kontrahent nr 1) dokonanie przerobu kartonów dostarczanych przez niego. Następnie, przerobione kartony nie wracają do Polski, lecz zostają sprzedane innemu odbiorcy litewskiemu (kontrahent nr 2).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Mając na uwadze powyższy przepis stwierdzić należy, że miejscem dostawy przerobionych kartonów jest terytorium Litwy. Po dokonaniu usługi przerobu, przedmiotowych towarów nie wysyłano, ani nie transportowano, zostały bowiem dostarczone do odbiorcy z terytorium Litwy. Zatem, sprzedaży wyrobu finalnego odbiorcy litewskiemu (kontrahent nr 2), nie można uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, bowiem przy wykonaniu czynności sprzedaży nie doszło do przemieszczenia towarów pomiędzy żadnym z państw członkowskich. Tym samym nie zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 13 ust. 1 ustawy.

Tut. Organ zaznacza, że o kwestii rejestracji podmiotów w innym państwie członkowskim, sposobie rozliczania podatku od wartości dodanej i jego wysokości, oraz o podmiocie zobowiązanym do jego rozliczenia przesądzają w takim przypadku przepisy kraju, w którym znajduje się miejsce świadczenia usługi.

Obowiązek wystawiania faktur VAT wynika z przepisu art. 106 ust. 1 ustawy, który stanowi, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), reguluje m.in. treść, sposób oraz warunki wystawiania faktur VAT.

Stosownie do § 25 ust. 1 cyt. rozporządzenia, przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Zasady te stosuje się wówczas, gdy podatnik wystawiający fakturę nie jest zarejestrowany w którymś z tych krajów na potrzeby podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze.

Powyższe regulacje dotyczące wystawiania faktur znajdą zastosowanie w rozpatrywanej sprawie. Zatem Zainteresowany, który nie jest zarejestrowanym podatnikiem od wartości dodanej na terytorium Litwy, dokonując dostawy towarów będącej przedmiotem zapytania, zobowiązany jest do wystawia polskiej faktury sprzedaży. Zainteresowany nie ma obowiązku naliczenia podatku od towarów i usług i wykazania go na ww. fakturze VAT. Wystawiona w takim przypadku faktura, zgodnie z art. 106 ust. 2 ustawy, winna zawierać dane określone w § 25 ww. rozporządzenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodatkowo informuje się, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowe rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii przemieszczenia towaru własnego z Polski na terytorium Litwy.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej dostawy przerobionego towaru na terytorium innego państwa członkowskiego. Natomiast kwestia dotycząca usług na ruchomym majątku rzeczowym została rozstrzygnięta w odrębnej interpretacji indywidualnej z dnia 18 września 2009 r. Nr ILPP2/443-858/09-2/EWW. Dodatkowo w kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.