ILPP2/443-823/08-2/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2008 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 5 września 2008 r., do BKIP w Lesznie 10 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodu osobowego oraz paliwa - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodu osobowego oraz paliwa.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dokonał zakupu samochodu osobowego, wykorzystywanego w celu prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z eksploatacją samochodu ponosi wydatki na zakup paliwa do tego samochodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu nabycia samochodu osobowego oraz paliwa do jego eksploatacji, Zainteresowany ma prawo do odliczenia całości podatku naliczonego VAT z faktur dokumentujących zakup samochodu oraz zakup paliwa.

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT z faktury dokumentującej zakup samochodu oraz z faktur dokumentujących zakup paliwa do tego samochodu.

Przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 i art. 86 ust. 3 i 5 ustawy o VAT, sprzeciwia się celowi, jak i treści VI Dyrektywy (art. 17 ust. 6 i art. 17 ust. 2) i aktualnie 112 Dyrektywy - art. 176. Niezgodność ta dotyczy tych sytuacji, w jakich rozszerzono zakres ograniczenia rzeczywiście stosowanego przed wejściem w życie VI Dyrektywy do polskiego porządku prawnego, a przewidzianego w art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w zakresie podatku naliczonego przy zakupie samochodów osobowych i paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych.

Takie działanie naruszyło cel Dyrektywy, jakim jest niewątpliwie implementacja zharmonizowanego systemu podatku obrotowego poprzez wprowadzenie podatku od wartości dodanej oraz m.in. zharmonizowanie systemów odliczeń w takim zakresie, w jakim wpływają one na rzeczywisty poziom opodatkowania. Ponadto naruszyło zasadę wyrażoną w tych przepisach, jaką jest ochrona istniejącego stopnia harmonizacji wyrażająca się w utrzymaniu prze Polskę jedynie derogacji już istniejących i rzeczywiście stosowanych w momencie wejścia w życie przepisów wspólnotowych. Zaś wprowadzony równolegle z wejściem w życie VI Dyrektywy (i kontynuując tę zasadę w 112 Dyrektywie) przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 i art. 86 ust. 3 i 5 ustawy o VAT, nie był rzeczywiście stosowany, stąd też jest sprzeczny z celem i treścią Dyrektywy. Tym samym, przepisy te działają na niekorzyść podatników rozszerzając przedmiotowy zakres ograniczenia do odliczenia, na zakup samochodów osobowych i paliwa do ich eksploatacji.

Analiza orzecznictwa ETS wskazuje, że zasady powszechności i neutralności VAT wyrażone w Preambule i art. 2l Dyrektywy, stanowią najważniejsze zasady przy interpretacji VI Dyrektywy i aktualnie 112 Dyrektywy. Zasada neutralności VAT wyraża się w prawie do odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego na poprzednich stadiach obrotu. Szczegółowe zasady realizacji prawa do odliczenia podatku zawiera przepisy tytułu XI, tj. art. 17 - 20 VI Dyrektywy (obowiązującej w dniu wejścia w życie regulacji nowej ustawy o VAT i jej nowelizacji dot. art. 88 ust. 1 pkt 3 i art. 86 ust. 3 i 5 ustawy. Z powołanych przepisów niewątpliwie wynika, że podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną.

Jednocześnie orzecznictwo ETS mocno podkreśla konieczność zapewnienia jednolitego systemu VAT w państwach członkowskich, zwłaszcza w zakresie prawa do odliczenia podatku i wyłączeń oraz ograniczeń tego prawa. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie wspólnego systemu VAT jako fundamentalne prawo podatnika, co zostało potwierdzone w szeregu orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (por. m.in. wyrok TSWE z dnia 14 lutego 1985 r., sprawa 268/83 D.A. Rompelman i E.A. Rompelman-Van Deelen/Minister van Financien; wyrok TSWE z dnia 24 października 1996 r., sprawa C-317/94 Elida Gibbs LTD/Commissioners of Customs and Excise (W. Brytania).

Zatem, jedynie we wskazanych w VI Dyrektywie sytuacjach i na mocy specjalnych procedur państwa członkowskie mogą stosować ograniczenia tego prawa (por. wyrok TSWE z dnia 6 lipca 1995 r., sprawa C-62/93 BP Soupergaz, pkt 42; C-177/99 sprawa Ampafrance S.A./Directeur des Service Fiscaux de Maine-de-Loire i C-181/99 Sanofi Synthelabo/Directeur des Service Fiscaux du Val-de-Marne).

Analiza przepisów VI Dyrektywy pozwala stwierdzić, że takie ograniczenie prawa do odliczenia VAT zostało przewidziane w trzech sytuacjach, a mianowicie w art. 17 ust. 6; art. 17 ust. 7 oraz art. 27 ust. 1 VI Dyrektywy.

W przedmiotowej sprawie, tj. wprowadzenia do ustawy o VAT regulacji art. 88 ust. 1 pkt 3 i art. 86 ust. 3 i 5, nie zastosowano procedury przewidzianej dla środków specjalnych, tj. art. 27 ust. 1 VI Dyrektywy, jak też nie ma zastosowanie przepis art. 17 ust. 7 VI Dyrektywy, mówiący o ograniczeniach ze względu na cykle w gospodarce po uprzedniej konsultacji z komitetem VAT. Istotną jest natomiast regulacja art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, zgodnie z którym przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej Dyrektywy, Rada stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej.

Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne. Do wejścia w życie powyższych przepisów, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej Dyrektywy. Analiza wskazanych przepisów pozwala stwierdzić, że zawierają one kompetencje i jednocześnie obowiązek dla Rady ustalenia rodzajów wydatków, w przypadku dokonania, których nie będzie przysługiwać podatnikowi prawo do odliczenia podatku.

Z takiej kompetencji Rada nie skorzystała, a zatem znaczenie mają dwie inne normy o charakterze ogólnym dające się wywieść z ww. przepisu. Po pierwsze odliczenie podatku w żadnych okolicznościach nie przysługuje w związku z wydatkami niebędącymi wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością, tj. wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne, po drugie państwa członkowskie, z braku listy wyłączeń ustalonej przez Radę, mogą utrzymać wszystkie wyłączenia istniejące w prawie krajowym, gdy Dyrektywa weszła w życie, tzw. klauzula stałości (stand still).

Zatem ograniczenia w zakresie prawa do podatku naliczonego, które państwa członkowskie mogą zachować na dzień wejścia w życie VI Dyrektywy, to takie, które były rzeczywiście przez państwa członkowskie stosowane, nawet nie tylko na podstawie aktów ustawodawczych w sensie ścisłym, ale także środków administracyjnych oraz praktyk władz publicznych państwa członkowskiego (por. wyrok TSWE sprawa Metropol jw. pkt 49).

Takie też stanowisko odnajdujemy w opinii Rzecznika Generalnego Jacobsa z dnia 13 listopada 1997 r. w sprawie C-43/96 Komisja Europejska/Francja, gdzie w pkt 21 wskazał, że państwa członkowskie są uprawnione do zachowania wszystkich wyłączeń w zakresie prawa do odliczenia VAT, które stosowały w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy.

Podsumowując, przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 i art. 86 ust. 3 i 5 ustawy o VAT, sprzeciwia się celowi, jak i treści VI Dyrektywy, a zwłaszcza jej art. 17 ust. 6 w zw. z art. 17 ust. 2 (aktualnie również 112 Dyrektywy), a niezgodność ta dotyczy sytuacji, w jakich rozszerzono zakres ograniczenia rzeczywiście stosowanego przed wejściem w życie VI Dyrektywy do polskiego porządku prawnego, a przewidzianego w art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w zakresie podatku naliczonego przy zakupie samochodów osobowych i paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast art. 86 ust. 3 ustawy określa, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

nbspnbsp a)odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub

nbspnbsp b)oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Zgodnie z art. 86 ust. 5 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Powyższe przepisy wskazują zatem, że podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur za paliwo do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca wykorzystuje do celów działalności gospodarczej samochód osobowy, a więc w świetle powołanych przepisów, ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości 60% kwoty podatku należnego z tytułu nabycia przedmiotowego samochodu - nie więcej niż 6.000 zł. Natomiast w przypadku nabycia paliwa do jego napędu, prawo do odliczenia podatku VAT, nie przysługuje.

Od dnia 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347.1 i L 384.92), a wcześniej VI Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG).

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług w naszym kraju po przystąpieniu do Unii Europejskiej uregulowane zostało ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

W myśl art. 168 pkt (a) VI Dyrektywy Rady Europy z dnia 17 maja 1977 r. obowiązującej na dzień wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Stosownie do art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (obecnie art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE), Rada powinna podjąć decyzję, które wydatki nie kwalifikują się do odliczenia podatku od wartości dodanej. Do czasu ustalenia przez Radę takiej listy, Państwa Członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane przepisami krajowymi w dniu 1 stycznia 1979 r. lub, w przypadku państw które dołączyły do Wspólnot później, w dacie ich akcesji.

Do dnia dzisiejszego Rada Unii Europejskiej nie ustaliła powyższej listy.

Traktat dotyczący przystąpienia Polski do Unii Europejskiej podpisany w Atenach dnia 16 kwietnia 2003 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864 oraz Dz. U. UE L 03. 236. 17, Dz. U. UE L 03. 236. 33 i Dz. Urz. UE C 03. 227E. 1), został ogłoszony w dniu 30 kwietnia 2004 r., a wszedł w życie w Polsce - w myśl art. 2 ust. 2 - dnia 1 maja 2004 r. ustawa o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535), została ogłoszona dnia 5 kwietnia 2004 r. weszła w życie, na mocy art. 176, po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z tym że:

* art. 23 ust. 5, 6 i 17, art. 24 ust. 4 i 5, art. 114 ust. 1 i art. 159 stosuje się od dnia ogłoszenia ustawy;

* art. 96-98, art. 157 i art. 158 stosuje się po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia ustawy;

* art. 1-14, art. 15 ust. 1-6, art. 16-22, art. 23 ust. 1-4 i ust. 7-16, art. 24 ust. 1-3 i ust. 6-12, art. 25-40, art. 41 ust. 1-11 i 13-16, art. 42-95, art. 99-113, art. 114 ust. 2-5, art. 115-146, art. 148-151, art. 153, art. 156 i art. 162-171 stosuje się od dnia 1 maja 2004 r.;

* art. 41 ust. 12 stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.

Z powyższego wynika więc, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz traktat akcesyjny weszły w życie i zaczęły obowiązywać w tym samym momencie, tj. od dnia 1 maja 2004 r. wskazuje na to art. 176 ustawy o podatku od towarów i usług oraz z art. 2 ust. 2 traktatu akcesyjnego. Należy więc zauważyć, że ograniczenie odliczenia wynikające z art. 86 i art. 88 ustawy o VAT, było przewidziane w prawie polskim przed datą przystąpienia do Unii Europejskiej.

Powyższa teza wynika po pierwsze z faktu, iż tekst ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. został ogłoszony dnia 5 kwietnia 2004 r., zatem sporne uregulowania z art. 86 i art. 88 ustawy, zostały już przewidziane w jej treści, skutkiem czego było formalne wypełnienie wymagań z art. 17 ust. 6 zd. 2 VI Dyrektywy.

Po drugie, nawet, gdyby utożsamić prawo do zachowania wyłączeń przewidzianych w prawie krajowym w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy z rozpoczęciem stosowania wyłączeń z ustawy z dnia 11 marca 2004 r., to nie można przyjąć, że VI Dyrektywa weszła w życie w Polsce przed wejściem w życie art. 86 i art. 88 ustawy.

Zasadnicza konstrukcja obecnie obowiązujących polskich przepisów o podatku od towarów i usług jest więc zgodna z przepisami dyrektyw Unii Europejskiej, natomiast wielokrotna nowelizacja przepisów ustawy ma związek z ciągłym dostosowywaniem szczegółowych przepisów do regulacji unijnych.

Stosownie do powołanego już art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, Państwo Członkowskie może jedynie zachować w mocy przepisy dotyczące ograniczeń w prawie do odliczenia, obowiązujące na dzień przystąpienia do Wspólnot, a po dacie akcesji nie ma możliwości dalszego ograniczenia tego prawa. A więc za niedozwoloną, w rozumieniu powołanego wyżej przepisu, należy uznać tylko zmianę dokonaną po wejściu w życie VI Dyrektywy, która zwiększa zakres wyłączeń, obowiązujących bezpośrednio przed tą zmianą.

Należy zauważyć, iż reżim odliczania podatku naliczonego, dotyczący analizowanej sprawy, był przed dniem akcesji mniej korzystny dla podatników, niż ten, który obowiązuje po wejściu Polski do Unii.

Przepisów wspólnotowych nie narusza również nowelizacja analizowanych unormowań z dnia 22 sierpnia 2005 r. - zwiększyła ona tylko uprawnienia podatników (ustawodawca nie rozszerzył bowiem ograniczeń w odliczeniu podatku od towarów i usług), a więc nie stanowiła naruszenia art. 17 ust. 6 cyt. Dyrektywy. W noweli tej nastąpiło jedynie odejście od uważanej za skomplikowaną formułę kwalifikowania innych pojazdów do kategorii samochodów objętych pełnym lub częściowym odliczeniem podatku w oparciu o dokumenty homologacji, które w wielu przypadkach (zwłaszcza na kolejnych etapach obrotu samochodem), były praktycznie dla podatników trudne do zdobycia. Zatem zamiast odwoływać się do tych dokumentów i aby nie utrudniać podatnikom właściwego rozliczania podatku, dokonano opisu tych pojazdów bezpośrednio w ustawie. Zmianą tą, mającą co do zasady charakter techniczny, generalnie rozszerzono zakres odliczenia podatku naliczonego od samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, a nie ograniczono ich zakresu. Określono bowiem, że w przypadku nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% (50% w poprzednim stanie prawnym obowiązującym od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r.) kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego do dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6000 zł (5000 zł w poprzednim stanie prawnym).

Zaznacza się, iż to do ustawodawcy należy kształtowanie systemu podatkowego. Ustawodawca ma prawo określać jakie warunki musi spełniać dany pojazd, aby uzyskał on prawo do skorzystania z odliczenia częściowego lub w pełnej wysokości. Oznacza to, że o kwestii, czy dany samochód spełnia wymogi pozwalające jego właścicielowi na skorzystanie z prawa do odliczenia, decydują tylko i wyłącznie cytowane powyżej przepisy, pod warunkiem, że nie są one sprzeczne z unormowaniami prawa unijnego. W opinii tut. Organu, przepisy obowiązujące w porządku krajowym, ograniczające prawo do odliczenia VAT, są zgodne z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (obecnie art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE). Jak wykazano powyżej, treść przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, ograniczającego odliczenia podatku naliczonego od paliwa, oleju i gazu do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3, co do zasady pozostała niezmieniona i obowiązywała zarówno przed wejściem Polski do Unii Europejskiej, jak i po tym dniu.

Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż organy podatkowe państw członkowskich Unii Europejskiej nie mogą w podejmowanych rozstrzygnięciach powoływać się wprost na Dyrektywy Unii. Pierwszeństwo w tym względzie mają przepisy krajowego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.