ILPP2/443-788/08-2/MR - Nieodpłatne świadczenie przez MZK usług przewozowych na rzecz swoich pracowników a podatek VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Miejskiego Zakładu Komunikacyjnego, przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2008 r. (data wpływu 28 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania darmowych przejazdów dla pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania darmowych przejazdów dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Miejski Zakład Komunikacyjny (zwany dalej "MZK" lub "Zakład") jest gminnym zakładem budżetowym. Na podstawie taryfy przewozu osób i bagażu pojazdami MZK, ustanowionej przez Radę Miasta X Uchwałą Nr (...) z dnia 27 lutego 2007 r., pracownikom MZK przyznano uprawnienie do korzystania z darmowych przewozów MZK. W tym celu pracownik, który chce skorzystać z tego uprawnienia zgłasza do Działu Służb Pracowniczych w MZK w celu wydania legitymacji poświadczającej, że dana osoba jest pracownikiem Zakładu. Nie wydaje się żadnych biletów wolnej jazdy. Pracownik sam decyduje, czy będzie korzystać z uprawnienia czy też nie. Legitymację wydaje się tylko tym pracownikom, którzy wyrażają chęć jej pobrania.

Ponadto Wnioskodawca nadmienia, że zastosowanie przez Radę Miasta różnego rodzaju ulg do przejazdów ma wpływ na poziom osiąganych przychodów ze sprzedaży biletów, skutkiem czego jest konieczne przekazanie przez Gminę X większej kwoty dotacji przedmiotowej na pokrycie kosztów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca winien oszacować wartość zrealizowanych przewozów darmowych dla swoich pracowników na podstawie przyznanego uprawienia przez Radę Miasta X i odprowadzić należny podatek VAT w myśl art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

Wnioskodawca uważa, iż zgodnie z przepisem art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie nieodpłatne świadczenia usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, traktuje się jako odpłatne świadczenie usług.

W związku z brzmieniem wyżej cytowanego przepisu należy stwierdzić, że Zakład nie świadczy usług przewozowych na rzecz swoich pracowników. Są oni zwykłymi mieszkańcami miasta X i w ramach swoich indywidualnych potrzeb korzystają z przyznanych im uprawnień przez Radę Miasta podczas korzystania z usług przewozowych realizowanych przez MZK. Zakład tylko wydaje dowód, poświadczenie, że są oni pracownikami MZK (nie jest to bilet), aby w przypadku ewentualnej kontroli mogli potwierdzić swoje prawo do korzystania z ulgi przewozowej bez opłaconego biletu.

Wnioskodawca nie jest w stanie stwierdzić ile razy i kiedy pracownik skorzystał z przysługującego mu uprawnienia podobnie jak w przypadku innych grup społecznych w stosunku, do których Rada Miasta X podjęła decyzję o darmowych przejazdach. Ponadto, nie można stwierdzić wprost, że MZK świadczy usługę przewozową za darmo. Tym samym pojazdem na danej linii mogą jechać zarówno osoby korzystające z darmowych przejazdów (ociemniali i ich opiekunowie, dzieci do 4-go r. życia, czy też pracownik MZK), jak również pełnopłatni pasażerowie lub korzystający z ulgi 50%. Generalną zasadą jest odpłatność za przejazd i to w gestii pasażera jest wiedzieć w jaki sposób ma prawo i obowiązek z danych usług korzystać. MZK stosuje się tylko do przepisów wydanych przez Radę Miasta. Wnioskodawca uważa, że w tym przypadku nie ma zastosowania przepis art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Z powyższego zapisu wynika, że nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów uznaje się za odpłatne świadczenie usług, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności.

Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podlegają te usługi, które nie mają związku z prowadzona działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na mocy uchwały Rady Miasta X przyznaje swoim pracownikom uprawnienia do korzystania z darmowych przewozów, które sam świadczy. Pracownik, który chce skorzystać z tego uprawnienia otrzymuje legitymację poświadczającą, że jest pracownikiem Zakładu, oraz potwierdzającą jego prawo do korzystania z ulgi przewozowej bez opłaconego biletu.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż Wnioskodawca przyznając swoim pracownikom uprawnienia do korzystania z darmowych przejazdów środkami komunikacji miejskiej, a następnie świadcząc ww. usługę transportową wykonuje czynności, które nie są związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem ponieważ nie mają one żadnego wpływu na przyszłe obroty, zyski, wizerunek itp.

Bez znaczenia w przedmiotowej sytuacji jest, że uprawnienia do korzystania z bezpłatnych przejazdów przez pracowników wynikają z Uchwały Rady Miasta X.

Należy podkreślić, że nie podlega opodatkowaniu świadczenie usług lub przekazanie towarów w przypadku, gdy obowiązek taki wynika z przepisów prawa pracy lub innych przepisów (np. o bezpieczeństwie i higienie pracy), ale tylko w sytuacji, jeśli świadczenia te są związane z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa.

Do czynności takich zaliczyć można przekazanie pracownikom np. odzieży roboczej i ochronnej, obuwia ochronnego, środków do utrzymania higieny. Czynności te jako związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą nie służą celom osobistym pracowników lecz prawidłowemu, zgodnemu z przepisami prawa funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (jego sprzedaży opodatkowanej). Zatem przekazywanie pracownikom towarów oraz świadczenie na ich rzecz usług w ramach stosunku zatrudnienia, do których podatnik jest zobligowany przepisami prawa nie stanowi przekazania na cele osobiste pracowników, gdyż takie przekazanie ma na celu zabezpieczenie zgodnych z przepisami warunków pracy.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z ogólną zasadą zawartą w treści art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl przytoczonego przepisu, jeśli Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony spowoduje to, że zostaną spełnione obie przesłanki decydujące o zastosowaniu art. 8 ust. 2 ustawy.

Mając powyższe na uwadze, usługi świadczone nieodpłatnie przez MZK na rzecz pracowników nie są związane z prowadzonym przedsiębiorstwem i należy uznać, że świadczone są na potrzeby osobiste pracowników, w związku z powyższym podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem Wnioskodawca jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego z tytułu nieodpłatnego świadczenia usług na rzecz swoich pracowników.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i ust. 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika (art. 29 ust. 12 ustawy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.