ILPP2/443-693/11-4/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Doradcę Podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2011 r. (data wpływu 18 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty odliczonego podatku od nabytych samochodów osobowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty odliczonego podatku od nabytych samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności Spółki jest odprzedaż samochodów osobowych (dalej: "Pojazdy"). Spółka jest dealerem Pojazdów nabywanych w drodze wewnątrz wspólnotowego nabycia lub nabyć krajowych towarów. Podstawowym celem działalności Spółki jest dystrybucja Pojazdów do odbiorców końcowych (klientów).

Pojazdy zakupione przez Spółkę są traktowane przez Spółkę jako towar handlowy i służą dalszej odsprzedaży. Spółka odlicza 100% VAT naliczonego przy nabyciu Pojazdów. Powyższe Pojazdy figurują w ewidencji środków obrotowych Spółki. Niektóre z Pojazdów używane są przez Spółkę w okresie nie dłuższym niż rok (licząc od daty rejestracji) w celach demonstracyjnych (np. do jazd próbnych, w celu zaprezentowania potencjalnemu nabywcy) bądź też udostępniane są pracownikom jako samochody służbowe oraz w ograniczonym zakresie do jazd prywatnych. W każdym jednak przypadku, Pojazdy takie dalej traktowane są jako towar handlowy i ewidencjonowane są na magazynie towarów handlowych (przykładowo, niezależnie od przeznaczenia Pojazdów, potencjalni klienci mogą już rezerwować możliwość zakupu powyższych Pojazdów w określonym czasie). Podstawowym bowiem celem Spółki jest dalsza odsprzedaż tych Pojazdów do odbiorców końcowych (klientów).

W praktyce występują sytuacje, w których w stosunku do części Pojazdów, które wykorzystywane są przez Spółkę w okresie przekraczającym 12 miesięcy od daty ich rejestracji, podejmowana jest decyzja o przekwalifikowaniu danego Pojazdu na Pojazd dedykowany wykorzystaniu dla potrzeb działalności gospodarczej Spółki, co implikuje również zmianę jego statusu z towaru handlowego na środek trwały. Ponadto, Spółka nie wyklucza, iż podobne przekwalifikowania Pojazdów będą miały miejsce w przyszłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka powinna skorygować odliczony VAT od nabytych Pojazdów (tj. skorygować odliczony podatek do wysokości 60% kwoty podatku należnego wynikającego z nabycia, ale nie więcej niż 6.000 PLN), dopiero w miesiącu zmiany statusu Pojazdu (tj. w miesiącu wprowadzenia samochodu osobowego do ewidencji środków trwałych).

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka powinna skorygować odliczony VAT od nabytych Pojazdów (tj. skorygować odliczony podatek do wysokości 60% kwoty podatku należnego wnikającego z nabycia, ale nie więcej niż 6.000 PLN), dopiero w miesiącu zmiany statusu Pojazdu (tj. w miesiącu wprowadzenia samochodu osobowego do ewidencji środków trwałych). Zdaniem Spółki, tak długo jak Pojazdy opisane w zdarzeniu przyszłym wykazywane są w ewidencji jako towary handlowe, Spółce przysługuje prawo do odliczenia 100% VAT naliczonego, z uwagi na fakt, iż przedmiotem działalności Spółki jest odprzedaż samochodów osobowych.

Stanowisko Spółki oparte jest na szeregu argumentów, wynikających z przepisów prawa.

Zdaniem Spółki, w oparciu o ustawę o z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009, Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.), Pojazdy stanowią rzeczowe aktywa obrotowe. Pojazdy posiadają status towaru handlowego, bowiem są one przeznaczone do sprzedaży. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że pełnią one funkcje demonstracyjne, czy też wykorzystywane do innych celów, jeżeli podstawom celem ich nabycia jest dalsza odsprzedaż na rzecz Dealerów.

Odmiennie sytuacja prezentuje się, gdy Pojazd stanowi własność Spółki dłużej niż rok, a Spółka podejmuje decyzję o zmianie kwalifikacji danego Pojazdu z towaru handlowego na Pojazd służący działalności gospodarczej Spółki. W takiej sytuacji, zdaniem Spółki, zasadne jest zaliczenie go do środków trwałych, Jak bowiem wynika z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000, Nr 54, poz. 654, z późn. zm., dalej: "Ustawa CIT"), za środki trwałe uznaje się między innymi stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. A więc z uwagi na: wolę użytkowania Pojazdu jedynie do działalności Spółki oraz przewidywany okres użytkowania przekraczający rok zasadniczo zmienia się status takiego Pojazdu.

Jak wskazano, Spółka prowadzi działalność w zakresie zakupu i sprzedaży samochodów osobowych w związku z czym od każdego zakupu odlicza VAT naliczony, a po sprzedaży przekazuje podatek VAT należny (zgodnie z art. 86 ust. 4 pkt 7 Ustawy VAT - w stanie prawnym do dnia 31 grudnia 2010 r., zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 7 Ustawy nowelizującej - w stanie prawnym od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. oraz zgodnie z art. 86a ust. 3 Ustawy VAT w zw. z art. 9 pkt 2 Ustawy nowelizującej - w stanie prawnym od dnia 1 stycznia 2013 r.). Wybrane Pojazdy podlegają zarejestrowaniu z przeznaczeniem na samochody demonstracyjne bądź dla innych celów. Samochody te nie tracą jednak statusu towaru handlowego, bowiem są one przeznaczone do sprzedaży w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy od daty rejestracji i w dalszym ciągu możliwe jest zastosowanie wskazanych wyżej przepisów Ustawy VAT oraz Ustawy nowelizującej. Zdaniem Spółki, dopiero utrata przez samochód osobowy statusu towaru handlowego i zaliczenie go do środków trwałych, a tym samym rozpoczęcie wykorzystywania go do prowadzenia działalności, powoduje konieczność uwzględnienia art. 86 ust. 3 Ustawy VAT w stanie prawnym do 31 grudnia 2010 r. (oraz odpowiednio art. 3 ust. 1 Ustawy nowelizującej w stanie prawnym od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. oraz art. 86a ust. 1 Ustawy VAT w stanie prawnym od dnia 1 stycznia 2013 r.), czyli zastosowania ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zdaniem Spółki, konieczne jest przywołanie przepisów obowiązujących przed 2011 r., bowiem Spółka nie wyklucza, iż przedmiotem przeklasyfikowania mogą być Pojazdy nabyte przed tą datą.

Nie ulega bowiem wątpliwości, iż w momencie podjęcia decyzji o przekwalifikowaniu Pojazdu na środki trwałe straci on charakter towaru handlowego. Tym samym, od momentu podjęcia decyzji nie będzie spełniona przesłanka pełnego odliczenia podatku naliczonego w postaci okoliczności, iż przedmiotem działalności podatnika jest sprzedaż tych samochodów.

Skoro zaś nastąpi zmiana przeznaczenia Pojazdu, to niezbędna będzie korekta zmniejszająca kwotę odliczonego przez Spółkę podatku naliczonego. Ponieważ korekta uzasadniona będzie głównie zmianą przeznaczenia nabytego Pojazdu, zatem korekta odliczenia podatku naliczonego z tytułu opisanego nabycia Pojazdu powinna nastąpić dopiero w rozliczeniu za miesiąc, w którym będzie podjęta taka decyzja. Jeżeli bowiem do tego momentu nie będzie podjęta decyzja o zmianie charakteru Pojazdu, to nie będzie istniał wcześniej obowiązek korekty podatku naliczonego w opisanym zakresie.

Spółka pragnie podkreślić, iż analogiczne oceny formułowane są w interpretacjach indywidualnych.

Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 16 września 2010 r. (sygn. ITPP1/443-609/10/KM) zauważa:

Reasumując, w przypadku nabycia samochodu osobowego demonstracyjnego przeznaczonego do dalszej odsprzedaży traktowanego jako towar handlowy Wnioskodawcy przysługuje prawo odliczenia całości podatku naliczonego zapłaconego przy jego zakupie, zgodnie z art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast zakup pojazdu samochodowego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych podlega regulacjom wynikającym, z art. 86 ust. 3 cyt. ustawy, tzn. Wnioskodawcy nie przysługuje prawo pełnego odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur VAT nabycia pojazdów samochodowych.

Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 sierpnia 2008 r. (sygn. IPPP1/443-1035/08-2/IZ) wskazuje:

"Wprowadzenie samochodów demonstracyjnych, zastępczych do ewidencji środków trwałych, z uwagi za przewidywany przez Wnioskodawcę okres użytkowania, w zasadniczy sposób zmienia ich przeznaczenie. Nie są bowiem one już towarem handlowym wchodzącym w skład aktywów obrotowych, lecz stały się majątkiem, trwałym. Zatem art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) ustawy nie będzie miał zastosowania".

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 22 lipca 2010 r. (sygn. ILPP2/443-659/10-4/AK), potwierdził prawidłowość powyższego stanowiska. Reasumując, w opisanej sytuacji prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka powinna skorygować odliczony VAT od nabytych Pojazdów (tj. skorygować odliczony podatek do wysokości 60% kwoty podatku należnego wynikającego z nabycia, ale nie więcej niż 6.000 PLN), dopiero w miesiącu zmiany statusu Pojazdu (tj. w miesiącu wprowadzenia samochodu osobowego do ewidencji środków trwałych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., kwotę podatku naliczonego stanowi:

Do dnia 31 grudnia 2010 r., zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy.

Na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwanej dalej: "ustawą nowelizującą", z dniem 1 stycznia 2011 r., ww. przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług zostały uchylone. Natomiast dodano m.in. przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, regulują przepisy art. 3 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrz wspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z opisu sprawy wynika, iż przedmiotem działalności Spółki jest odprzedaż samochodów osobowych (dalej: "Pojazdy"). Spółka jest dealerem Pojazdów nabywanych w drodze wewnątrz wspólnotowego nabycia lub nabyć krajowych towarów. Podstawowym celem działalności Spółki jest dystrybucja Pojazdów do odbiorców końcowych (klientów).

Pojazdy zakupione przez Spółkę są traktowane przez Spółkę jako towar handlowy i służą dalszej odsprzedaży. Spółka odlicza 100% VAT naliczonego przy nabyciu Pojazdów. Powyższe Pojazdy figurują w ewidencji środków obrotowych Spółki. Niektóre z Pojazdów używane są przez Spółkę w okresie nie dłuższym niż rok (licząc od daty rejestracji) w celach demonstracyjnych (np. do jazd próbnych, w celu zaprezentowania potencjalnemu nabywcy) bądź też udostępniane są pracownikom jako samochody służbowe oraz w ograniczonym zakresie do jazd prywatnych. W każdym jednak przypadku, Pojazdy takie dalej traktowane są jako towar handlowy i ewidencjonowane są na magazynie towarów handlowych (przykładowo, niezależnie od przeznaczenia Pojazdów, potencjalni klienci mogą już rezerwować możliwość zakupu powyższych Pojazdów w określonym czasie). Podstawowym bowiem celem Spółki jest dalsza odsprzedaż tych Pojazdów do odbiorców końcowych (klientów).

W praktyce występują sytuacje, w których w stosunku do części Pojazdów, które wykorzystywane są przez Spółkę w okresie przekraczającym 12 miesięcy od daty ich rejestracji, podejmowana jest decyzja o przekwalifikowaniu danego Pojazdu na Pojazd dedykowany wykorzystaniu dla potrzeb działalności gospodarczej Spółki, co implikuje również zmianę jego statusu z towaru handlowego na środek trwały. Ponadto, Spółka nie wyklucza. iż podobne przekwalifikowania Pojazdów będą miały miejsce w przyszłości.

Jak wynika z powołanych uregulowań zasadą jest, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ograniczonej wysokości. Natomiast to ograniczone prawo nie ma zastosowania w przypadkach, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej, tj. w przypadkach gdy nabywane ww. samochody i pojazdy są odsprzedawane jako przedmiot działalności podatnika. Użyte w zacytowanym przepisie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej, sformułowanie "przedmiotem działalności podatnika" w zestawieniu z dalszą częścią zdania w brzmieniu "jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów)" nie oznacza przedmiotu działalności w sensie generalnym, lecz w kontekście zadysponowania konkretnym samochodem w ściśle określony sposób. Mówiąc o przedmiocie działalności podatnika, przepis ten wiąże go jednocześnie z odprzedażą konkretnych samochodów poprzez użycie wyrazu "tych", przy czym ich odprzedaż jest jedyną okolicznością wymienioną w tym przepisie, która uzasadnia jego zastosowanie. Zatem sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu samochodami, nie jest wystarczającą przesłanką, pozwalającą na odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. samochodów i pojazdów. Do nabycia takiego uprawnienia konieczne jest równoczesne przeznaczenie danego, konkretnego samochodu do odprzedaży. Ustawodawca wiąże konkretne samochody osobowe - w przypadku, których przysługuje odliczenie podatku naliczonego - z ich odprzedażą przez podmiot. W konsekwencji nie ma znaczenia, że podatnik prowadzi działalność w przedmiocie handlu samochodami. Istotne jest to, iż przepis stanowi o nabywanym przez podatnika samochodzie, ustawodawca koncentruje się na przedmiocie, a nie podmiocie. Przepis art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej, nie może mieć więc zastosowania do sytuacji, gdy nabywane ww. samochody i pojazdy są wykorzystywane przede wszystkim do celów innych niż odprzedaż. Jeżeli konkretne pojazdy zostały nabyte do wykorzystania ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej np. w charakterze samochodów demonstracyjnych, a przede wszystkim do częściowego ich wykorzystywania na cele prywatne, tj. do jazd prywatnych, to z tytułu ich nabycia podatnikowi nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku. Odprzedaż tych samochodów nie jest bowiem ich podstawowym przeznaczeniem. Podstawowym przeznaczeniem tych pojazdów jest używanie ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jak i do celów prywatnych. Natomiast ich ewentualna późniejsza sprzedaż jest kwestią wtórną i nie ma wpływu na zmianę wysokości odliczenia podatku przy ich nabyciu, niezależnie od tego czy będą one sprzedawane przed upływem roku, czy po upływie roku. Samochód osobowy - choćby zakupiony z zamiarem dalszej odsprzedaży - w momencie przeznaczenia go do użytkowania przez podatnika (w charakterze samochodu demonstracyjnego lub do jazd prywatnych), przestaje być traktowany jako towar handlowy, a staje się składnikiem majątku podatnika.

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Wobec powyższego, Zainteresowany ma możliwości dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami w części, w której są one wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan prawny oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji Spółce w odniesieniu do samochodów osobowych wykorzystywanych do celów demonstracyjnych, bądź też udostępnianych pracownikom jako pojazdy służbowe lub w ograniczonym zakresie do celów prywatnych nie będzie przysługiwało prawo do odliczenie całości podatku naliczonego zapłaconego przy zakupie przedmiotowych samochodów. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, Spółce będzie przysługuje prawo do odliczenia 60% kwoty podatku należnego, nie więcej niż 6.000 zł - wynikającej z faktury zakupu tych pojazdów. Wobec powyższego, Spółka nie będzie zobowiązana do korygowania odliczonego podatku VAT od nabytych Pojazdów, w przypadku zmiany statusu Pojazdu (tj. w miesiącu wprowadzenia samochodu osobowego do ewidencji środków trwałych).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie korekty odliczonego podatku od nabytych samochodów osobowych. W dniu 18 lipca 2011 r. zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia dotyczące:

* stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie korekty odliczonego podatku od nabytych samochodów osobowych - ILPP2/443-693/11-2/AD,

* stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT do dostawy pojazdów będących towarami handlowymi - ILPP2/443-693/11-3/AD,

* zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT do dostawy pojazdów będących towarami handlowymi - ILPP2/443-693/11-5/AD.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.