ILPP2/443-609/10-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2010 r. (data wpływu 27 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W latach 2006- 2007 Spółka realizowała, w ramach umów o roboty budowlane zawarte z Gminą, następujące zadania:

"XX" oraz "XX", oba przedsięwzięcia Gminy dotyczyły położenia nawierzchni asfaltowej na drogach gruntowych o statusie dróg gminnych. Drogi te służą mieszkańcom wymienionych miejscowości do dojazdu do posesji.

Z tytułu wykonanych robót drogowych Spółka wystawiła w dniach x 2006 r., x 2006 r., x 2007 r. i x 2007 r., faktury VAT opodatkowując wykonane usługi według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 22%. Faktury zostały w całości zapłacone, a wynikający z nich podatek VAT zadeklarowany i zapłacony w ustawowym terminie. Ustalając wysokość stawki VAT dla ww. usług Spółka opierała się na wydawanych przez organy skarbowe w okresie realizacji przedmiotowych zadań interpretacjach art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a) w zw. z art. 146 ust. 2, art. 146 ust. 3 pkt 2, art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. W interpretacjach prawa podatkowego wydawanych w latach 2005-2007 przez organy skarbowe, jednoznacznie wskazywano, że drogi gminne są elementem układu komunikacyjnego na terenie gminy i nie stanowią elementu zagospodarowania terenu w ramach przedsięwzięć i zadań budownictwa mieszkowego wskazanych w art. 146 ust. 3 pkt 2. (np. postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 3 listopada 2006 r. wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Prudniku, sygnatura PP-406/13/AZ/06, postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 15 stycznia 2007 r. wydane przez Naczelnika Drugiego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Kaliszu, sygnatura DWUS DPP-0051-31/06).

W dniu 28 stycznia 2010 r. Burmistrz Miasta i Gminy zwrócił się pismem skierowanym do Spółki o dokonanie korekt faktur dotyczących wyżej wspomnianych robót drogowych z uwagi na nieprawidłowo zastosowaną stawkę podatku VAT. Jako podstawę zasadności wystąpienia o korektę faktur burmistrz Miasta i Gminy wskazuje wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozszerzonym składzie wydany w dniu 14 grudnia 2009 r. (sygn. akt I FPS 8/08), w sprawie ustalenia wykładni art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem w okresie od dnia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r., roboty budowlano-montażowe oraz remonty i roboty konserwacyjne związane z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą opodatkowane były 7% stawką VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 grudnia 2009 r. uznał za nieuzasadnione stanowisko organów podatkowych, które stwierdzały i interpretowały odnośnie tego przepisu, że za infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu można uznać wyłącznie drogi wewnętrzne, a nie drogi gminne. Zdaniem Sądu działania polegające na urządzaniu i zagospodarowaniu terenu związane z obiektami budownictwa mieszkaniowego podejmowane w ramach przedsięwzięć i zadań budownictwa mieszkaniowego mają na celu umożliwienie mieszkańcom tych obiektów korzystanie z nich. Droga do tych obiektów jest nieodłącznym elementem tego przedsięwzięcia, czy zadania. Sąd wskazał, że przyjęcie, że charakter drogi jako drogi gminnej wyklucza wykonywane w związku z jej budową roboty z infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu nie jest zasadne i godzi w zasadę zrównoważonego rozwoju kraju określoną w art. 5 Konstytucji RP, uniemożliwiając stosowanie preferencyjnej stawki do infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu na terenach wiejskich.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w świetle wyroku wydanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w rozszerzonym składzie w dniu 14 grudnia 2009 r. (sygn. akt I FPS 8/08) Spółka ma prawo do skorygowania wystawionych w latach 2006 i 2007 faktur dotyczących wykonanych dla Gminy opisanych w niniejszym wniosku robót drogowych i zastosowania dla nich 7% stawki podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a) w związku z art. 146 ust. 2, art. 146 ust. 3 pkt 2, dokonana przez Naczelny Sąd Administracyjny w rozszerzonym składzie w dniu 14 grudnia 2009 r. (sygn. akt I FPS 8/08) wskazuje stawkę VAT w wysokości 7% jako stawkę mającą zastosowanie do robót drogowych bez względu na kategorię dróg, na których są prowadzone, jeżeli okoliczności wykonywania tych robót wskazują, że są one prowadzone w ramach przedsięwzięć i zadań budownictwa mieszkaniowego jako element infrastruktury towarzyszącej temu budownictwu. Będące przedmiotem niniejszego wniosku roboty drogowe zdaniem inwestora - Gminy są związane w całości z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą i zgodnie z powołanym wyżej wyrokiem winny być opodatkowane według obniżonej stawki 7%. W związku z powyższym Spółka uważa, że ma prawo dokonania żądanej przez Gminę korekty wystawionych na jej rzecz faktur VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z postanowieniami zawartymi w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w okresie od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r. stosuje się stawkę w wysokości 7% w odniesieniu do robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych związanych z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą, przy czym przez roboty związane z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą, o których mowa w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy rozumie się roboty budowlane dotyczące inwestycji w zakresie obiektów budownictwa mieszkaniowego i infrastruktury towarzyszącej oraz remontów obiektów budownictwa mieszkaniowego.

Pod pojęciem obiektów budownictwa mieszkaniowego, zdefiniowanym w art. 2 pkt 12 ustawy, rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11:

111 - Budynki mieszkalne jednorodzinne,

112 - Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe,

ex 113 - Budynki zbiorowego zamieszkania - wyłącznie: budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej.

Natomiast w myśl dyspozycji zawartej w art. 146 ust. 3 ustawy, przez infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu, o której mowa w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a) rozumie się:

Ustawodawca nie sprecyzował przy tym, o jakie drogi chodzi. Wskazał natomiast, że inwestycje w tym zakresie muszą być determinowane przez przedsięwzięcia i zadania dotyczące budownictwa mieszkaniowego.

Jak stanowi art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 z późn. zm.), drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.

Drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.

W myśl art. 2 cyt. ustawy, drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie:

Do dróg gminnych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym, niezaliczone do innych kategorii, stanowiące sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych (art. 7 ust. 1 ww. ustawy). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe, są drogami wewnętrznymi.

Zatem w celu uznania drogi za infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu niezbędne jest, aby roboty budowlane dotyczące tej drogi wykonywane były w celu urządzania i zagospodarowania terenu w ramach przedsięwzięć i zadań budownictwa mieszkaniowego. Oznacza to, że aby przebudowa drogi mogła być uznana za przebudowę infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, przedmiotowe roboty muszą stanowić przedsięwzięcie w zakresie budownictwa mieszkaniowego. A zatem, aby droga mogła zostać uznana za infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu, winna służyć wyłącznie temu budownictwu. Taki charakter mogą posiadać drogi wewnętrzne, ponieważ pomiędzy nimi, a obiektami budownictwa mieszkaniowego istnieje funkcjonalny i bezpośredni związek.

Należy zatem stwierdzić, iż w przypadku, gdy przebudowa dotyczy drogi gminnej, rozumianej jako element układu komunikacyjnego na terenie miejscowości, to inwestycja taka nie jest prowadzona w ramach zadań budownictwa mieszkaniowego i nie może stanowić tym samym infrastruktury towarzyszącej temu budownictwu.

Do inwestycji polegającej na budowie drogi - położenie nawierzchni asfaltowej na drogach gruntowych może mieć zastosowanie art. 146 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług tylko wówczas, gdy czynności te dotyczyć będą w całości infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu (np. chodników, dróg osiedlowych, dojść i dojazdów wewnątrzosiedlowych), tj. dróg wewnętrznych.

Reasumując, stawka podatku VAT w wysokości 7% będzie miała zastosowanie jedynie do budowy, remontu i modernizacji dróg wewnętrznych w rozumieniu ustawy o drogach publicznych, które związane są stricte z budownictwem mieszkaniowym, jedynie bowiem drogi wewnętrzne, a w szczególności drogi wewnątrzosiedlowe można zaliczyć do infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, jeżeli stanowią integralną część związanego z nim zadania inwestycyjnego.

Z opisu sprawy wynika, iż w latach 2006-2007 Spółka realizowała w ramach umów o roboty budowlane zawarte z Gminą następujące zadania:

"XX" oraz "XX", oba przedsięwzięcia Gminy dotyczyły położenia nawierzchni asfaltowej na drogach gruntowych o statusie dróg gminnych. Drogi te służą mieszkańcom wymienionych miejscowości do dojazdu do posesji.

Zatem modernizacja drogi gminnej nie stanowi wyłącznie przedsięwzięcia w zakresie budownictwa mieszkaniowego, lecz jest odrębnym zadaniem inwestycyjnym stanowiącym uzupełnienie szeroko rozumianego układu komunikacyjnego miejscowości.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić zatem należy, iż wykonywane roboty drogowe dotyczące dróg publicznych, wymienione we wniosku, którymi są drogi gminne, stanowiące element szeroko rozumianego układu komunikacyjnego na terenie miejscowości, podlegają opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 22%. Zatem, Spółka nie ma prawa do skorygowania wystawionych w latach 2006 i 2007 faktur dotyczących wykonanych dla Gminy robót drogowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.