ILPP2/443-500/09-2/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2009 r. (data wpływu 17 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest:

* prawidłowe - w sytuacji posiadania oświadczenia przewoźnika,

* nieprawidłowe - w sytuacji posiadania skanu listu przewozowego.

W dniu 17 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) dokonuje, jako producent baterii, licznych transakcji WDT. Dostawy w Unii Europejskiej są realizowane poprzez wynajętego przewoźnika (spedytora). Spółka ma wiele praktycznych problemów z wyegzekwowaniem od przewoźnika, we właściwym czasie, potwierdzonej przez odbiorcę towarów kopii listu przewozowego (CMR). Przewoźnik Wnioskodawcy zaproponował tekst oświadczenia przewoźnika, jako alternatywny dla dokumentu CMR.

Jednocześnie Spółka rozpatruje tą kwestię w kontekście możliwości zastosowania przez przewoźnika formy skanowania dokumentu CMR i przesyłania go do Wnioskodawcy drogą elektroniczną. Tego typu dokumenty byłyby przechowywane na trwałych nośnikach elektronicznych.

Zainteresowany pragnie zwrócić uwagę, że wobec dużej ilości dokumentów, w opisywanym obszarze wystąpienie nieprawidłowości jest bardzo prawdopodobne, czego też dowodzi jego praktyka.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opieranie się przez Wnioskodawcę (dostawcę towarów do innych krajów UE), dla wykazania WDT, na skanach tradycyjnych listów przewozowych (zabezpieczonych na trwałych nośnikach elektronicznych na serwerze przewoźnika) lub alternatywnie poprzez oświadczenia przewoźnika o dokonaniu przez niego danej dostawy, spełnia wymogi art. 42 ust. 3 ustawy VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, podzielić należy opinię wyrażoną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 marca 2008 r. (nr IBPP2/443-340/07/RSz/KAN-2603/12/07-KAN -2213/03/08), że: " (...) Za dokument przewozowy w rozumieniu art. 42 ustawy o VAT, należy uznać każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium członkowskiego państwa, inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument potwierdzający powyższe zdarzenie (...)".

W tej sytuacji Spółka uważa, że zarówno oświadczenie przewoźnika jak i skany tradycyjnego listu przewozowego spełniają wymogi ustawy VAT dla dokumentowania WDT (oprócz innych dokumentów).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów uznaje się za:

* prawidłowe - w sytuacji posiadania oświadczenia przewoźnika,

* nieprawidłowe - w sytuacji posiadania skanu listu przewozowego.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Artykuł 41 ust. 3 ustawy określa, iż w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Artykuł 97 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Dostawy realizowane są poprzez wynajętego przewoźnika (spedytora). Spółka ma problemy z wyegzekwowaniem od niego, we właściwym czasie, potwierdzonej przez odbiorcę towarów kopii listu przewozowego (CMR). Przewoźnik Wnioskodawcy zaproponował tekst oświadczenia przewoźnika, jako alternatywny dla dokumentu CMR. Jednocześnie Spółka rozpatruje tą kwestię w kontekście możliwości zastosowania przez przewoźnika formy skanowania dokumentu CMR i przesyłania go do siebie drogą elektroniczną (dokumenty te będą przechowywane na trwałych nośnikach elektronicznych). Wnioskodawca uważa, że zarówno oświadczenie przewoźnika, jak i skany tradycyjnego listu przewozowego spełniać będą wymogi ustawy VAT dla dokumentowania WDT (oprócz innych dokumentów).

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W celu zastosowania 0% stawki VAT dla przedmiotowych dostaw, obok spełnienia warunku, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy, Wnioskodawca powinien posiadać w swojej dokumentacji wiarygodne dowody potwierdzające wywóz towarów z terytorium kraju i ich dostarczenie do innego państwa członkowskiego. W przedstawionej sytuacji, w związku z faktem, że wywóz towarów został zlecony firmie spedytorskiej, podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będą miały dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem, dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Zatem, jeśli w przedmiotowej sprawie wystawione przez spedytora oświadczenie potwierdzać będzie jednoznacznie, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, należy uznać za dokument, który wraz z pozostałymi wskazanymi dokumentami w art. 42 ust. 3 ustawy, stanowić będzie potwierdzenie dokonania dostawy towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy z innego państwa członkowskiego. Zatem stanowisko Zainteresowanego w tej kwestii należy uznać za prawidłowe.

Dokumentem przewozowym może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia (do nabywcy) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Wobec powyższego, skanów tradycyjnych listów przewozowych (zabezpieczonych na trwałych nośnikach elektronicznych na serwerze przewoźnika) nie można uznać za wiarygodne dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, gdyż nie spełnią warunków formalnych i nie będą stanowić dokumentów potwierdzających wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów. W związku z czym stanowisko Spółki w tej kwestii należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.