ILPP2/443-461/12-5/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2012 r. (data wpływu 2 maja 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 czerwca 2012 r. (data wpływu 11 czerwca 2012 r.) oraz pismem z dnia 4 lipca 2012 r. (data wpływu 9 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 6 czerwca 2012 r. (data wpływu 11 czerwca 2012 r.) oraz pismem z dnia 4 lipca 2012 r. (data wpływu 9 lipca 2012 r.) o doprecyzowanie własnego stanowiska oraz opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem gruntu niezabudowanego (...), nabytego w drodze darowizny w 1992 r. Dla przedmiotowej nieruchomości do chwili obecnej nie sporządzono planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast w obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, nieruchomość ta leży w strefie oznaczonej symbolem MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Dla przedmiotowej nieruchomości w lipcu 2011 r. została wydana decyzja Prezydenta Miasta zatwierdzająca podział nieruchomości na jedenaście niezależnych działek, w tym jedna z przeznaczeniem pod drogę. Z uwagi na brak planu miejscowego, decyzję zatwierdzającą podział nieruchomości poprzedziło wystąpienie o warunki zabudowy, w oparciu o które została wydana wyżej opisana decyzja. Decyzja o warunkach zabudowy została wydana dla przedmiotowej nieruchomości i sąsiedniej, należącej do dwóch osób fizycznych. Przedmiotem tej decyzji jest budowa 15 wolnostojących budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W ewidencji gruntów nieruchomość ta jest oznaczona symbolami: R - grunty orne i Ps - pastwiska. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Do prowadzenia działalności administracyjno-usługowej związanej z zarządzaniem majątkiem oraz administracją własności Zainteresowanego lub dzieł prowadzonych przez należące do niego Domy Zakonne, na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 z późn. zm.), została wyodrębniona jednostka organizacyjna pod nazwą: Administracja (...), uznana przez Izbę Skarbową za odrębny podmiot podatkowy, któremu nadano NIP. Administracja zarządza i administruje własnością Wnioskodawcy na podstawie pisemnych zleceń. Jednak przedmiotowa działka nie została objęta żadnym z tych zleceń i nie jest zarządzana ani administrowana przez Administrację.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, iż nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność gospodarczą prowadzi (i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług) Administracja, która zarządza i administruje własnością Wnioskodawcy na podstawie pisemnych zleceń. Jednak nieruchomość, której dotyczy wniosek nigdy nie była przedmiotem takiego zlecenia. Nieruchomość ta nie jest oraz nigdy nie była przedmiotem najmu, użyczenia czy też dzierżawy. Natomiast niektóre inne nieruchomości zabudowane są przedmiotem najmu czy też dzierżawy, jednak wyłącznie te, które zostały oddane w zarząd ww. Administracji, która jest stroną stosownych umów. Z inicjatywy sąsiadów przedmiotowej nieruchomości (pierwotnie przed podziałem działki nr 7), wniosek o podział geodezyjny został podpisany i złożony wspólnie przez Wnioskodawcę i dwóch właścicieli sąsiednich nieruchomości. Z inicjatywy sąsiadów przedmiotowej nieruchomości (pierwotnie przed podziałem działki nr 7), wniosek o wydanie administracyjnej decyzji o warunkach zabudowy został podpisany i złożony wspólnie przez Zainteresowanego i dwóch właścicieli sąsiednich nieruchomości. Warunki zabudowy w przypadku braku planu miejscowego stanowią decyzję poprzedzającą decyzję o podziale nieruchomości. W ostatnich kilku latach Wnioskodawca sprzedał:

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego grunty te leżały w granicach urbanistycznego zainwestowania wsi oznaczone jako tereny rolne - uprawy polowe.

Zamiarem Wnioskodawcy jest sprzedaż działek budowlanych powstałych w wyniku podziału działki nr 7 (nieruchomości będącej przedmiotem wniosku). Jednocześnie Zainteresowany dodaje, iż przedmiotowa nieruchomość w chwili jej otrzymania tytułem darowizny od jednego ze współbraci miała być przeznaczona pod budowę dodatkowej kaplicy mszalnej. Te plany inwestycyjne były jednak ściśle powiązane z mającym powstać dużym osiedlem mieszkaniowym, które na skutek zmian gospodarczych nigdy nie powstało. W tej sytuacji budowa tej kaplicy byłaby zbędnym wydatkiem, ponieważ dla potrzeb aktualnej liczby mieszkańców dzielnicy w zupełności wystarcza dotychczasowy kościół. Nie poniesiono żadnych nakładów na działania związane ze sprzedażą nieruchomości, za wyjątkiem kosztów związanych z wydaniem administracyjnej decyzji o warunkach zabudowy, decyzji zezwalającej na podział nieruchomości oraz podziału nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W związku z planowaną sprzedażą powstałych w wyniku podziału działek rodzi się pytanie, czy ich sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, ewentualna transakcja sprzedaży nie będzie podlegała opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, ponieważ dla przedmiotowego terenu nie istnieje aktualny plan zagospodarowania przestrzennego. Bez znaczenia dla właściwego - z punktu widzenia podatku od towarów i usług - zakwalifikowania nieruchomości jest fakt, iż w obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków rozwoju teren ten leży w strefie zabudowy mieszkaniowej. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego, nie wiąże swymi postanowieniami właścicieli nieruchomości, a jedynie gminę. Również wydanie warunków zabudowy poprzedzających decyzję zatwierdzającą podział tej nieruchomości jest w tym przypadku - zdaniem Wnioskodawcy - bez znaczenia. Wiążące w ocenie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego - art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług - są natomiast dane zawarte w EGiB (ewidencji gruntów i budynków). Z danych zawartych w tych rejestrach wynika jednoznacznie, że tereny te oznaczone są symbolem R - grunty orne i Ps - pastwiska. Dlatego w ocenie Zainteresowanego sprzedaż działek powstałych w wyniku podziału działki nr 7 korzystać będzie ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów usług - zwalniającego od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Niezależnie od możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego - w trybie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że transakcje sprzedaży przedmiotowych działek budowlanych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu zawartego w art. 55 ust. 2 ustawy z 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, iż Kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o zobowiązaniach podatkowych. Ponieważ - co zostało zawarte w opisanym stanie prawnym Wnioskodawca nabył nieruchomość w drodze darowizny przekazanej przez jednego ze współbraci w roku 1992, a nieruchomość ta nigdy nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, zatem w przypadku sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału przedmiotowej nieruchomości będzie miał zastosowanie wyżej wskazany przepis zawarty w art. 55 ust. 2 ustawy z 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Bez znaczenia w tym przypadku będzie liczba sprzedawanych działek, powstałych w wyniku podziału nieruchomości, jak również fakt otrzymania decyzji o warunkach zabudowy wyrażającej zgodę na podział.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ustępie 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli określony podmiot dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Podkreślić także należy, iż w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy zbywca gruntu budowlanego (przeznaczonego pod zabudowę) w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. UE L 347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem gruntu niezabudowanego, nabytego w drodze darowizny w 1992 r. Dla przedmiotowej nieruchomości w lipcu 2011 r. została wydana decyzja Prezydenta Miasta zatwierdzająca podział nieruchomości na jedenaście niezależnych działek, w tym jedna z przeznaczeniem pod drogę. Z uwagi na brak planu miejscowego, decyzję zatwierdzającą podział nieruchomości poprzedziło wystąpienie o warunki zabudowy, w oparciu o które została wydana wyżej opisana decyzja. Decyzja o warunkach zabudowy została wydana dla przedmiotowej nieruchomości i sąsiedniej, należącej do dwóch osób fizycznych. Przedmiotem tej decyzji jest budowa wolnostojących budynków mieszkalnych jednorodzinnych. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Do prowadzenia działalności administracyjno-usługowej związanej z zarządzaniem majątkiem oraz administracją własności Zainteresowanego lub dzieł prowadzonych przez należące do niego Domy Zakonne, na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 z późn. zm.), została wyodrębniona jednostka organizacyjna pod nazwą: Administracja (...), uznana przez Izbę Skarbową za odrębny podmiot podatkowy, któremu nadano NIP. Administracja zarządza i administruje własnością Wnioskodawcy na podstawie pisemnych zleceń. Jednak przedmiotowa działka nie została objęta żadnym z tych zleceń i nie jest zarządzana ani administrowana przez Administrację. Zainteresowany wskazał, iż nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotowa nieruchomość nie jest oraz nigdy nie była przedmiotem najmu, użyczenia czy też dzierżawy. Z inicjatywy sąsiadów przedmiotowej nieruchomości, wniosek o podział geodezyjny został podpisany i złożony wspólnie przez Wnioskodawcę i dwóch właścicieli sąsiednich nieruchomości. Także z inicjatywy sąsiadów przedmiotowej nieruchomości, wniosek o wydanie administracyjnej decyzji o warunkach zabudowy został podpisany i złożony wspólnie przez Zainteresowanego i dwóch właścicieli sąsiednich nieruchomości. Warunki zabudowy w przypadku braku planu miejscowego stanowią decyzję poprzedzającą decyzję o podziale nieruchomości. W ostatnich kilku latach Wnioskodawca sprzedał: w roku 2009 - nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalno-gospodarczym, nie ujawnionym wcześniej w księdze wieczystej (działka 290/9) oraz działki 290/11, 290/4; w roku 2011 - niezabudowane działki: 196/2, 285/3, 286/2, 286/3, 286/4, 290/1 oraz 290/12. Przedmiotowa nieruchomość w chwili jej otrzymania tytułem darowizny od jednego ze współbraci miała być przeznaczona pod budowę dodatkowej kaplicy mszalnej. Te plany inwestycyjne były jednak ściśle powiązane z mającym powstać dużym osiedlem mieszkaniowym, które na skutek zmian gospodarczych nigdy nie powstało. W tej sytuacji budowa tej kaplicy byłaby zbędnym wydatkiem, ponieważ dla potrzeb aktualnej liczby mieszkańców dzielnicy w zupełności wystarcza dotychczasowy kościół. Nie poniesiono żadnych nakładów na działania związane ze sprzedażą nieruchomości, za wyjątkiem kosztów związanych z wydaniem administracyjnej decyzji o warunkach zabudowy, decyzji zezwalającej na podział nieruchomości oraz podziału nieruchomości.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż przyjęcie, że dany podmiot sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tego podmiotu w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jego czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu pojedynczych z tych okoliczności (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 2 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1538/11).

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy wskazać należy, iż Wnioskodawca zamierzając dokonać zbycia przedmiotowych działek zachowuje się jak podmiot profesjonalnie dokonujący dostaw w zakresie obrotu nieruchomościami. Zainteresowany zaangażował środki podobne do tych jakie byłyby podjęte przez handlującego takimi towarami. Wnioskodawca dokonując podziału nieruchomości na mniejsze działki oraz występując z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy - podjął działania wskazujące na zawodową aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Powyższe potwierdza również wielokrotna sprzedaż nieruchomości gruntowych w latach poprzednich (trzy działki w 2009 r. oraz siedem działek w 2011 r.). Skutkiem powyższego, w zakresie przedmiotowej dostawy Wnioskodawca wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy, stanowiące podstawę do uznania go za podatnika podatku VAT z tytułu zbycia przedmiotowych działek.

W związku z powyższym, Wnioskodawca w zakresie transakcji będących przedmiotem wniosku będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a sprzedaż przedmiotowych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z wymienionych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane. W przypadku gruntów niezabudowanych stanowiących tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę sprzedaż objęta jest 23% stawką podatku.

Odpłatna dostawa gruntu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu, przy czym ustawa w art. 43 ust. 1 pkt 9 wprowadza zwolnienie w odniesieniu do części dostaw, których przedmiotem jest grunt. Zwolniona jest wyłącznie taka dostawa, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę. Ta regulacja prawna oznacza, że ze zwolnienia korzystać mogą tylko dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, działek rekreacyjnych. Nie ma przy tym znaczenia faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu, ponieważ znaczenie ma jedynie jego przeznaczenie. Przyjmuje się, że pojęcie tereny przeznaczone pod zabudowę obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy np. mieszkaniowej, zabudowy techniczno-produkcyjnej, zabudowy zagrodowej.

Z opisu sprawy wynika, iż dla przedmiotowej nieruchomości do chwili obecnej nie sporządzono planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast w obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, nieruchomość ta leży w strefie oznaczonej symbolem MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Dla przedmiotowej nieruchomości w lipcu 2011 r. została wydana decyzja Prezydenta Miasta zatwierdzająca podział nieruchomości na jedenaście niezależnych działek, w tym jedna z przeznaczeniem pod drogę. Z uwagi na brak planu miejscowego, decyzję zatwierdzającą podział nieruchomości poprzedziło wystąpienie o warunki zabudowy, w oparciu o które została wydana wyżej opisana decyzja. Przedmiotem tej decyzji jest budowa 15 wolnostojących budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W ewidencji gruntów nieruchomość ta jest oznaczona symbolami: R - grunty orne i Ps - pastwiska.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647), zwanej dalej ustawą o planowaniu - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Natomiast art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu stanowi, iż w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

W myśl art. 9 ust. 1 powołanej ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Stosownie do art. 9 ust. 2 cyt. ustawy o planowaniu, wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy (art. 9 ust. 3 ustawy o planowaniu). Art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu stanowi, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego. Zgodnie z art. 9 ust. 4 tej ustawy, ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Na mocy art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu, plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 ww. ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem należy zwrócić uwagę, że ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów, bez względu na ich przeznaczenie. Ewidencja ta sporządzana jest dla całego Państwa, stanowi podstawę krajowego systemu informacji o terenie i winna być bieżąco aktualizowana. Podstawowym jej zadaniem jest rejestracja stanów prawnych i faktycznych nieruchomości i ich aktualizowanie (Stanisław Rudnicki "Własność nieruchomości" LexisNexis, W-wa 2007 r.).

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Z treści wniosku wynika, iż dla przedmiotowej nieruchomości wydano decyzję o warunkach zabudowy. Wobec tego należy stwierdzić, że działki wydzielone z tej nieruchomości stanowią grunt przeznaczony pod zabudowę, zatem ich sprzedaż nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług i w konsekwencji, podlegać będzie opodatkowaniu według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Odnosząc się do stanowiska Zainteresowanego, iż " (...) transakcje sprzedaży przedmiotowych działek budowlanych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu zawartego w art. 55 ust. 2 ustawy z 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, iż Kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o zobowiązaniach podatkowych" - tut. Organ informuje, że przepis ten nie ma zastosowania w sprawie będącej przedmiotem złożonego wniosku. Bowiem dotyczy on opodatkowania przychodów kościelnych osób prawnych, natomiast przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest - zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług - odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, a podstawą opodatkowania - w myśl art. 29 ust. 1 tej ustawy - jest obrót, to jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku (...).

Z kolei, pojęcie przychodu w ustawie o podatku od towarów i usług w ogóle nie występuje.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku, biorąc pod uwagę stanowisko Zainteresowanego, wskazać także należy na art. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym ulgi i zwolnienia podatkowe udzielone na podstawie odrębnych ustaw nie mają zastosowania do podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.