ILPP2/443-404/10-4/ISN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2010 r. (data wpływu 16 marca 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2010 r. (data wpływu 25 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 maja 2010 r. (data wpływu 25 maja 2010 r.) o informacje doprecyzowujące opisany stan faktyczny i pełnomocnictwo.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT UE. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej kupuje towar (papier) z Norwegii od P. Strony uzgodniły warunki dostawy D, na podstawie których dostawca zobowiązał się między innymi do postawienia papieru do dyspozycji Zainteresowanego w R., zawarcia umowy przewozu, zapłaty cła, podatków i innych opłat związanych z importem. Począwszy od grudnia 2009 r. firma P. nie dokonuje odpraw celnych w Polsce, lecz w Szwecji za pośrednictwem zarejestrowanego tam na VAT UE agenta celnego K. Agent celny dokonuje odprawy celnej na zlecenia P. i towar zostaje dopuszczony do obrotu na terenie Unii Europejskiej. Po dokonaniu importu towaru na terytorium Szwecji, obejmowane są one procedurą celną 4200, zgodnie z którą są transportowane do innego kraju UE. K jako przedstawiciel podatkowy rozlicza transakcję dla celów szwedzkiego VAT. Transakcja jest dokumentowana następującymi dokumentami zewnętrznymi:

Zgodnie z treścią informacji umieszczonej na dokumencie, "Dostawa została wprowadzona na teren UE przez K. Dostawa powinna być wykazana w deklaracji Intrastat ze wskazaniem Szwecji jako kraju pochodzenia".

W uzupełnieniu do wniosku Spółka poinformowała, że nie zawarła umowy ramowej o współpracy z firmą P., z której wprost wynikałoby kiedy własność towaru zostaje na nią przeniesiona.

Zgodnie ze zwyczajami handlowymi między stronami transakcji, co znajduje również potwierdzenie w dokumentacji importu (pole 20 karty 8 dokumentu SAD), firma P. dokonuje dostawy papieru na podstawie formuły Incoterms "D". Zgodnie z tą formułą, sprzedający ponosi koszty dostarczenia towaru do R. w uzgodnionym terminie i zobowiązuje się do postawienia papieru do dyspozycji Wnioskodawcy - dopiero w tym momencie następuje przejście ryzyka związanego z towarem na Zainteresowanego. Spółka wskazała również, że stosując formułę D kontrahent odpowiada za szereg dodatkowych czynności, takich jak dokonanie formalności celnych (realizowanych za pośrednictwem K), czy zawarcie umowy przewozu. Jej zdaniem, z charakteru transakcji wynika, że staje się ona właścicielem towaru dopiero w momencie rozładunku papieru na terenie zakładu w R., a więc na terenie Polski.

Kontrahent norweski posiada podpisaną umowę z agencją celną K. Firma K realizuje wszelkie formalności celne w celu dopuszczenia towaru do obrotu na terytorium wspólnoty w Szwecji, a także jest reprezentantem w zakresie podatku VAT. Na dokumencie celnym SAD, na karcie 8 została zamieszczona informacja "Declared in Sweden for free sale within EC according to chap. 3 § 30 for Swedish Value Added Tax Act via K, VAT no SE.....", co oznacza że towar został dopuszczony do obrotu na terenie UE w Szwecji, zgodnie z rozdziałem 3 § 30 szwedzkiej ustawy VAT przez K o numerze VAT....

Zgodnie z informacjami uzyskanymi w trakcie wyjaśnień składanych Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w związku z pismem z dnia 6 maja 2010 r., K Szwecja wykazuje w informacji podsumowującej transakcje z Zainteresowanym, w której uczestniczy jako reprezentant podatkowy firmy P., jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Z powyższych informacji wynika, że firma K występuje formalnie, jako podmiot dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium Szwecji, działając na zlecenie norweskiego mocodawcy - firmy P.

Zgodnie z najlepszą wiedzą Spółki, firma P. nie posiada siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie Polski. Zakup papieru jest scentralizowany dla całej grupy R i dokonywany jest przez agencję kontrahenta z siedzibą we Francji, w związku z czym, nawet jeżeli P. posiadałby stałe miejsce prowadzenia działalności na terenie Polski, nie uczestniczy ono w żaden sposób w transakcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy z tytułu dokonania przywozu na teren Polski towaru, który został wprowadzony na unijny obszar celny. Czy obowiązek podatkowy powstaje w momencie:

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju. W ocenie Zainteresowanego, w analizowanym przypadku nie dochodzi do importu towarów, ponieważ towar został wprowadzony na unijny obszar celny w Szwecji, przez agencję celną, na zlecenie P. i objęty procedurą celną 4200. W przypadku, gdy dostawa towarów z terytorium państwa trzeciego następuje na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Wspólnoty, nie dochodzi do importu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług; z importem towarów (art. 36 ust. 1 ustawy o VAT) mamy do czynienia w przypadku, gdy określona procedura celna zostanie zakończona na terytorium Polski. Jeżeli procedura celna jest zakończona na terytorium innego państwa członkowskiego, import będzie dokonany w tym państwie. W przypadku, gdy przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego następuje na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Wspólnoty, nie dochodzi do importu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższy pogląd wynika także z przepisów prawa wspólnotowego. Zgodnie z art. 79 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, dopuszczenie do swobodnego obrotu nadaje towarowi niewspólnotowemu status celny towaru wspólnotowego. Dopuszczenie towarów niewspólnotowych do jednego z krajów Unii Europejskiej jest równoznaczne z wprowadzeniem na unijny obszar celny, dzięki czemu towary mogą być swobodnie przemieszczane na terenie Unii Europejskiej.

W ocenie Wnioskodawcy, w analizowanej transakcji dochodzi do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej: WNT) na terytorium Polski. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega WNT za wynagrodzeniem na terytorium kraju. Przez WNT rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 9 ust. 1 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 9 ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o VAT, przepisy dotyczące WNT stosuje się pod warunkiem, że:

W zaistniałym stanie faktycznym, zdaniem Zainteresowanego, spełnione są warunki WNT, wymienione w wyżej wskazanym przepisie, gdyż towar jest przemieszczany z terytorium jednego państwa członkowskiego (Szwecja) na terytorium innego państwa członkowskiego (Polska), a nabywcą towarów jest podatnik podatku VAT. W ocenie Wnioskodawcy, spełniony jest także drugi warunek zawarty w ust. 2 wyżej cytowanego przepisu, gdyż dostawca (pomimo faktu, iż nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej) zaimportował towar do kraju UE, a współpracujący z dostawcą agent celny dokonał odprawy towarów oraz wykazał wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz Zainteresowanego.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie obowiązek podatkowy powstaje 15. dnia miesiąca następującego po dostawie, pomimo wystawienia faktury przez kontrahenta norweskiego. W myśl art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, w WNT obowiązek podatkowy powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia. Z kolei art. 20 ust. 6 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy przed terminem, o którym mowa w ust. 5, podatnik podatku od wartości dodanej wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury. Tym samym należy wskazać, że podmiot norweski nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, w związku z czym nie wystąpią przesłanki dla rozpoznania obowiązku podatkowego w momencie wystawienia faktury.

Dokument wystawiany przez agenta celnego, zatytułowany "Faktura Intrastat", nie dokumentuje dokonania dostawy przez agencję celną, która występuje jako przedstawiciel dostawcy odpowiedzialny za rozliczenie należności celnych. Stroną transakcji dla Zainteresowanego jest kontrahent z Norwegii, a nie jego agent celny. W związku z powyższym, dokument "Faktura Intrastat" nie jest fakturą, o której mowa w art. 20 ust. 6 ustawy o VAT, która rodziłaby obowiązek podatkowy z chwilą jej wystawienia.

Reasumując, w świetle powyższych rozważań, obowiązek podatkowy związany z opisaną transakcją powstaje w ocenie Wnioskodawcy, stosownie do art. 20 ust. 5 ustawy o VAT - 15. dnia miesiąca następującego po dniu dokonania dostawy. WNT zostanie udokumentowane przez Zainteresowanego fakturą wewnętrzną, zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Artykuł 2 pkt 7 ustawy stanowi, iż przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju.

Na mocy art. 36 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy towary zostaną objęte, na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, procedurą składu celnego, tranzytu, odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem od należności celnych przywozowych, uszlachetniania czynnego w systemie zawieszeń i towary te przestaną podlegać tym procedurom na terytorium kraju, uważa się, iż import tych towarów będzie dokonany na terytorium kraju.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca (podatnik VAT UE) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zakupił towar (papier) od kontrahenta z Norwegii (P.), który począwszy od grudnia 2009 r. nie dokonuje odpraw celnych w Polsce, lecz w Szwecji za pośrednictwem zarejestrowanego tam na VAT UE agenta celnego K. Agent celny dokonuje odprawy celnej na zlecenie P. i towar zostaje dopuszczony do obrotu na terenie Unii Europejskiej. Po dokonaniu importu towaru na terytorium Szwecji, obejmowane są one procedurą celną 4200, zgodnie z którą są transportowane do innego kraju UE.

Z powyższego wynika, iż kontrahent norweski działający za pośrednictwem przedstawiciela dopuścił do obrotu przedmiotowe towary na podstawie procedury celnej o kodzie 4200 na terytorium Szwecji, tym samym, stosownie do cytowanego wyżej przepisu art. 36 ust. 1 ustawy, import tych towarów nie ma miejsca na terytorium kraju, lecz na terytorium Szwecji.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka nie zawarła umowy ramowej o współpracy z firmą P., z której wprost wynikałoby kiedy własność towaru zostaje na nią przeniesiona. Firma P. dokonuje dostawy papieru na podstawie formuły Incoterms "D". Zgodnie z tą formułą, sprzedający ponosi koszty dostarczenia towaru do R w uzgodnionym terminie i zobowiązuje się do postawienia papieru do dyspozycji Wnioskodawcy - dopiero w tym momencie następuje przejście ryzyka związanego z towarem na niego. Zainteresowany wskazał również, że stosując formułę D kontrahent odpowiada za szereg dodatkowych czynności, takich jak dokonanie formalności celnych (realizowanych za pośrednictwem agenta celnego) czy zawarcie umowy przewozu. Jego zdaniem, z charakteru transakcji wynika, że staje się on właścicielem towaru dopiero w momencie rozładunku papieru na terenie zakładu w R., a więc na terenie Polski.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Podkreślić należy, iż z punktu widzenia powołanego przepisu ustawy istotne jest nie tyle przeniesienie prawa własności, lecz przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Zatem, ważna jest przede wszystkim możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Konstruując definicję dostawy towarów dla celów podatku od towarów i usług, ustawodawca w art. 7 ustawy posłużył się celowo zwrotem "rozporządzania towarem jak właściciel", wskazując, że dostawa towarów nie jest tożsama z przeniesieniem własności w rozumieniu prawa cywilnego. Tym samym, przy klasyfikacji zdarzenia gospodarczego należy przeanalizować, czy doszło do przekazania kontroli ekonomicznej nad towarem w taki sposób, że nabywca może nią rozporządzać jak właściciel, a taka możliwość pojawia się dopiero z chwilą przekazania towaru - w przedmiotowej sprawie w momencie rozładunku papieru na terenie zakładu w R.

Na mocy art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Z przedstawionej definicji wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zachodzi wówczas, gdy nabywcy towarów przysługuje prawo do rozporządzania nimi jak właściciel, a towary w skutek ich nabycia są transportowane pomiędzy krajem rozpoczęcia wysyłki a innym krajem członkowskim.

Artykuł 9 ust. 2 ustawy stanowi, iż wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów ma miejsce pod warunkiem, że:

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić należy, iż ze względu na brak wskazanych w art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy cech po stronie zbywcy towaru opisanej we wniosku transakcji (firma z Norwegii, nie zarejestrowana jako podatnik VAT na terytorium Wspólnoty), nie stanowi ona dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Zatem, w przedstawionej sytuacji nie ma miejsca wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, ponieważ nie zostały spełnione warunki do uznania tej transakcji za WNT, zgodnie z art. 9 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika - art. 11 ust. 1 ustawy.

Zdaniem tut. Organu, przesunięcie towarów z terytorium Szwecji do Polski stanowił wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, dla kontrahenta norweskiego, bowiem działa on w innym państwie członkowskim (tekst jedn.: na terytorium Szwecji) w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej.

Dla rozstrzygnięcia kwestii miejsca opodatkowania dostawy papieru należy przeanalizować poniższe przepisy.

Miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem, jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstaje obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności opodatkowanej podatkiem VAT.

Regulacje dotyczące tzw. miejsca świadczenia przy dostawie towarów, zostały zawarte w art. 22 ustawy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei, na mocy art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - jest miejsce, w którym towary znajdują się momencie dostawy.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, iż w rozpatrywanym przypadku dochodzi do dostawy towarów, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, zatem miejscem opodatkowania tej dostawy jest terytorium kraju.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż miejscem świadczenia, tj. opodatkowania dostawy towarów dokonanej przez kontrahenta norweskiego na rzecz Zainteresowanego, jest terytorium kraju, bowiem przedmiotowe towary w momencie dokonania ich dostawy nie były transportowane ani wysyłane.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 stosuje się również w przypadku, gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności lub inne miejsce prowadzenia działalności usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

W uzupełnieniu do wniosku Spółka poinformowała, iż firma P. nie posiada siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terenie Polski. Zakup papieru jest scentralizowany dla całej grupy R i dokonywany jest przez agencję kontrahenta z siedzibą we Francji, w związku z czym nawet, jeżeli P. posiadałby stałe miejsce prowadzenia działalności na terenie Polski, nie uczestniczy ono w żaden sposób w transakcji, będącej przedmiotem pytania.

Przepisów ust. 1 pkt 4 i 5 nie stosuje się w przypadku świadczenia usług i dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju, z wyjątkiem świadczenia usług, do których stosuje się art. 28b, oraz dostawy gazu w systemie gazowym lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca lub nabywca towarów - art. 17 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 17 ust. 5 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się:

Zgodnie z art. 17 ust. 6 ustawy, przepisu ust. 1 pkt 5 nie stosuje się, jeżeli dostawa towarów dokonywana jest w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy znajdzie zastosowanie, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

Przy spełnieniu powyższych warunków niezbędnych do zastosowania regulacji art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikiem z tytułu dostawy towarów dokonanej przez przedsiębiorcę zagranicznego na rzecz polskiego odbiorcy, jest ten ostatni podmiot.

W obliczu powołanych regulacji, w związku z faktem, iż jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, kontrahent Wnioskodawcy dokonujący dostawy towarów (papieru) na terytorium kraju nie jest podatnikiem posiadającym siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski, to Zainteresowany jest na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy podatnikiem z tego tytułu, a więc jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu tej dostawy towarów.

W przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie (...) - art. 106 ust. 7 ustawy.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest określenie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu nabycia towaru od kontrahenta norweskiego.

Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1 - art. 19 ust. 1 ustawy.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi - art. 19 ust. 4 ustawy.

Z analizy przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonując nabycia papieru od kontrahenta norweskiego stał się podatnikiem z tytułu wykonanej dostawy, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy.

W myśl art. 19 ust. 20 ustawy, przepisy ust. 1-4, 11, 13 pkt 1 lit. a, pkt 3 i 5 oraz ust. 16-17 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca.

Po dokonaniu analizy powołanego przepisu stwierdzić należy, że dla ustalenia obowiązku podatkowego w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy art. 19 ust. 1 i ust. 4 ustawy.

Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż w niniejszej sprawie dokumentem potwierdzającym nabycie przez Zainteresowanego towaru jest wystawiona przez kontrahenta norweskiego faktura sprzedaży.

W sytuacji więc, gdy kontrahent norweski dla udokumentowania powyższej transakcji wystawił fakturę dokumentująca sprzedaż w terminie 7 dni od dnia wydania towaru, obowiązek podatkowy z tytułu nabycia towarów przez Spółkę powstaje w momencie wystawienia faktury przez niego - na podstawie art. 19 ust. 4 w związku z art. 19 ust. 20 ustawy. W sytuacji natomiast, gdy dokument ten został wystawiony po upływie 7 dni od dnia wydania towaru, obowiązek podatkowy powstaje owego 7. dnia od dnia wydania towaru.

Zatem stanowisko Zainteresowanego, zgodnie z którym obowiązek podatkowy z tytułu transakcji będącej przedmiotem pytania powstaje 15. dnia miesiąca następującego po dniu dokonania dostawy, stosownie do art. 20 ust. 5 ustawy - uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.