ILPP2/443-399/14-2/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku sygnowanego datą 21 lutego 2014 r. (data wpływu 7 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania darowizny znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 7 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania darowizny znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również: Podatnik) jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Nie jest zarejestrowany do celów VAT. Podatnik wytworzył we własnym zakresie znak towarowy, wytworzony przez siebie znak towarowy Podatnik nie chciał i nie udostępniał odpłatnie innym podmiotom. Jednocześnie Podatnik nie dokonywał osobiście aktywności związanej z jego komercjalizacją (marketingiem), a także nie ponosił kosztów z jego wytworzeniem bądź ochroną patentową. Wnioskodawca nie ponosił żadnych innych wydatków związanych z wytworzeniem innych znaków towarowych, jak również nie realizował żadnej innej aktywności związanej z otworzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807).

Zdaniem Podatnika jest on pełnoprawnym właścicielem znaku towarowego, w związku z tym stanowiskiem na tym tle powstał spór procesowy z innym podmiotem. Podatnik uważa, iż to on jest pełnoprawnym właścicielem znaku towarowego, co kwestionuje podmiot który uważa stanowisko Wnioskodawcy za bezzasadne, co więcej znak towarowy jest objęty prawem ochronnym udzielonym decyzją Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polskiej na wniosek innego podmiotu. Nie mniej jednak po uzyskaniu prawomocnego orzeczenia sądowego potwierdzającego prawo własności do znaku towarowego, Podatnik rozpocznie procedurę przez Urzędem Patentowym Rzeczpospolitej Polskiej w zakresie zmiany decyzji, co do podmiotu korzystającego z ochrony. Koszty związane z procedurą związaną ze zmianą podmiotu korzystającego z ochrony (postępowanie sądowe bądź mediacyjne/ugodowe oraz postępowania przez Urzędem Patentowym Rzeczpospolitej Polskiej) obciążą w pierwszej kolejności Podatnika, następnie inny podmiot. Wnioskodawca nie wyklucza, iż na mocy prawomocnego wyroku sądowego (ewentualnie ugody sądowej) dojdzie do zwrotu praw do znaku towarowego oraz prawdopodobnie do wypłaty odszkodowania za bezprawne wykorzystanie tego znaku przez inny podmiot na podstawie art. 296 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r., prawo własności przemysłowej (Dz. U. Nr 182, poz. 1228 z 2012 r., poz. 1544.) dalej: PWP.

Po prawomocnym rozstrzygnięciu sądowym sprawy (jeśli będzie korzystne dla Podatnika) w kwestii zmiany podmiotu korzystającego z ochrony przez Urzędem Patentowym Rzeczpospolitej Polskiej, Wnioskodawca nie wyklucza w niedalekiej przyszłości po uzyskaniu prawa własności do znaku towarowego nastąpi przekazanie w formie darowizny znaku towarowego najbliższym osobom w ramach pierwszej grupy podatkowej wynikającej z ustawy o podatku od spadków i darowizn (np. rodzice, rodzeństwo, żona). Celem przekazania niniejszej darowizny będzie zabezpieczenie źródła przychodów obdarowanych w przyszłości. np. żony, brata, a także dywersyfikacja ryzyka związanego z szeroko prowadzoną w przyszłości działalnością gospodarczą bądź działalnością inwestycyjną. Niewykluczone, iż osoba obdarowana będzie wykorzystywać otrzymany znak towarowy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Strony umowy darowizny zgodnie określiły wartość powyżej 3500 zł. W ich ocenie odpowiada ona wartości rynkowej znaku. Dodatkowo przyjęta umownie wartość znaku towarowego została potwierdzona przez podmiot specjalizujący się w wycenie znaku towarowego. Na żadnym etapie Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przekazanie w formie darowizny znaków lub innych praw będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

2. W hipotetycznym przypadku odpowiedzi negatywnej na pytanie pierwsze, czy podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaków lub innych praw, będą stanowić zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, koszty świadczenia tej usługi poniesione przez podatnika, przedstawione szczegółowo w opisie zdarzenia przyszłego.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ, nie jest on podatnikiem VAT wówczas nieodpłatne przekazanie znaku towarowego nie będzie podlegało podatkowi VAT.

Określenie podatnika ma zasadnicze znaczenie dla zakresu opodatkowania. Wskazuje na podmiotowy zakres opodatkowania. Opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o VAT definiuje podatnika jako każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, bez względu na cel oraz rezultat takiej działalności.

Przepisy ustawy o VAT na swój własny użytek definiują pojęcie działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika VAT. Podatnikiem dany podmiot będzie tylko w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonał w ramach działalności gospodarczej. Należy zaś stwierdzić, że - zwłaszcza w odniesieniu do osób fizycznych - iż nie każda czynność osoby fizycznej będzie kreowała konieczność rozliczenia jej na gruncie ustawy o VAT. Status ten nie jest zaś stałą cechą danego podmiotu (zob. także wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2007 r. (III SA/Wa 2869/06).

Jak wynika bezpośrednio z brzmienia przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, uznanie aktywności danego podmiotu za działalność gospodarczą nie jest uzależnione od celu takiej działalności ani od jej rezultatu. W szczególności działalność gospodarcza nie musi być prowadzona w celu osiągnięcia zysku, nie mniej jednak podatnik powinien dokonać stosowanych przygotowań do jego osiągnięcia. Działalność gospodarcza w rozumieniu VAT nie musi być bowiem działalnością o charakterze zarobkowym. Należy jednak zauważyć, że podmiot, który wykonuje wyłącznie czynności nieodpłatne, nie może być uznany za podatnika VAT (tak ETS w orzeczeniu 89/81, Staatssecretaris van Financien v. Hong-Kong Trade Development Council).

Analogicznie w tej kwestii wypowiedział się ETS na skutek zadania przez polskie sądy administracyjne pytań prejudycjalnych w zakresie sprzedaży nieruchomości. W kwietniu 2011 r. opinię w połączonych sprawach wydał Rzecznik Generalny. W opinii w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) stwierdził m.in. "Ustalenie, czy określona osoba jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wymaga dokonania przez sąd krajowy oceny, czy wykorzystywanie omawianego dobra polegające na jego stopniowej sprzedaży następuje w celu uzyskania stałych dochodów, z uwzględnieniem całości okoliczności sprawy, w szczególności czynników wskazujących na zamiar dokonywania tych transakcji w sposób powtarzalny. Nie ma przy tym znaczenia, że właściciel tego dobra nie nabył go w celu późniejszej sprzedaży ani że zostało ono przeniesione do majątku osobistego właściciela i tym samym wyłączone z działalności gospodarczej odrębnej od tej, z tytułu której osobę tę uznaje się za podatnika podatku od wartości dodanej".

W rezultacie skoro Wnioskodawca nie wytworzył znaku towarowego w celu czerpania z niego stałych korzyści (nie osiągał zysków w sposób stały i zarobkowy z tytułu dzierżawy znaku towarowego), tym samym nie powinien on zostać uznany za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a w rezultacie nieodpłatne przekazanie w formie darowizny wytworzonego znaku towarowego nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż Wnioskodawca nie będzie działał, jako podatnik podatku VAT.

Ad. 2

W opinii Wnioskodawcy w hipotetycznym przypadku odpowiedzi negatywnej na pytanie pierwsze, czy podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaków lub innych praw, będą stanowić zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, koszty świadczenia tej usługi poniesione przez podatnika, przedstawione szczegółowo w opisie zdarzenia przyszłego.

Zdaniem Podatnika, w hipotetycznym przypadku uznania, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym dochodzi jednak do nieodpłatnego świadczenia usług opodatkowanego na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT podstawą prawną do ustalenia podstawy opodatkowania winien być art. 29a ust. 5 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT "W przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika". Zgodnie z zacytowanym powyżej przepisem, podstawą opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług - na mocy przepisu szczególnego traktowanego jak odpłatne świadczenie usług - jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Ustawa o VAT nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem kosztu świadczenia usługi poniesionego przez podatnika. Posiłkując się wykładnią celowościową omawianego przepisu, należy uznać, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia (por. Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda, VAT 2010. Komentarz, wyd. CH Beck, Warszawa 2010). Podobne stanowisko można odnaleźć w pismach wydawanych przez organy podatkowe, np.

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 30 czerwca 2010 r. sygn. ITPP1/443-354/10/KM, w stanie faktycznym dotyczącym usługi polegającej na nieodpłatnym użyczeniu lokalu stwierdził, że: Zgodnie z art. 29 ust. 12 (do końca 2013 r., powyższą tematykę regulował właśnie ten przepis) podstawą opodatkowania w tym przypadku koszt świadczenia tych usług prawidłowo uwzględniający faktyczne koszty związane z utrzymaniem budynku tj. energii elektrycznej, ścieków, wody, monitoringu i opału przy ustalonym procentowym wskaźniku odpowiadającym powierzchni użyczonego lokalu. Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Zatem nie oceniając prawidłowości wskazanych w stanie faktycznym wyliczeń dotyczących wysokości kosztów, sposób określenia podstawy opodatkowania można uznać za prawidłowy, przy założeniu, że uwzględnia rzeczywiste koszty związane z utrzymaniem budynku (tekst jedn.: faktyczne koszty świadczenia tych usług.).

2. Pierwszy Urząd Skarbowy w Częstochowie w piśmie z dnia 2 lutego 2007 r. PP/443 -87/06, które w stanie faktycznym obejmowało usługi nieodpłatnego świadczenia porad prawnych stwierdził: Jak wynika z przytoczonych wyżej przepisów podstawą opodatkowania bezpłatnych porad prawnych nie będzie cena umowna za taką samą usługę świadczoną odpłatnie lecz koszt świadczenia.

3. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Nowym Targu w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 19 września 2005 r. sygn. PP/443/31/Int-55/05 wyjaśnił, że w sytuacji gdy podatnik umożliwia klientom apteki bezpłatne pomiary wagi, wzrostu, ciśnienia, itp. pomimo, iż nie można przeliczyć kosztu świadczenia usługi dla klienta na podstawie kosztu poniesionego na zakup urządzenia do pomiarów, ponieważ pomiary będą dokonywane ciągle i trudno określić, ilu praktycznie klientów skorzysta z tego urządzenia, do ustalenia podstawy z tytułu nieodpłatnego świadczenia usług nie można przyjąć ceny rynkowej świadczenia usług tego typu, gdyż zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

4. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Busku-Zdroju w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 12 lutego 2007 r. sygn. PP/443-6706, przyznając rację podatnikowi, iż w jego przypadku bezpłatne prowadzenie księgowości spowoduje u niego obowiązek zapłaty podatku VAT, nie zgodził się z jego stanowiskiem, że podstawą opodatkowania przy nieodpłatnym świadczeniu tych usług powinny być ceny rynkowe usługi prowadzenia pełnej księgowości. Jak bowiem stwierdził, z dniem 1 maja 2004 r. zmieniły się zasady określenia podstawy opodatkowania przy nieodpłatnych świadczeniach. O ile podstawą opodatkowania, wynikającą z ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) była cena stosowana z głównym odbiorcą lub cena obowiązująca na danym rynku w danej miejscowości, tak od 1 maja 2004 r., zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług na potrzeby nie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jest koszt świadczenia tych usług poniesionych przez podatnika.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowiska doktryny oraz organów podatkowych, wydaje się uzasadnione wyróżnienie dwóch podstawowych cech charakterystycznych dla ustalania podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług objętych normą art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, a mianowicie:

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Podatnika ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaków lub innych praw należy wziąć pod uwagę koszty faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę w celu wytworzenia i przekazania znaków lub innych praw będących przedmiotem darowizny. W konsekwencji zdaniem Podatnika podstawą opodatkowania będzie kwota będąca sumą kosztów poniesionych w przeszłości, a związanych z wytworzeniem znaków lub innych praw, w tym z ustanowieniem prawa ochronnego (np. koszty usług graficznych, koszty rejestracji znaku i koszty związane z procedurą zwianą ze zmianą podmiotu korzystającego z ochrony, tj. koszty postępowania sądowego bądź mediacyjnego oraz postępowania przez Urzędem Patentowym Rzeczpospolitej Polskie w celu zmiany podmiotu zmiany podmiotu korzystającego z ochrony, kosztów utrzymywania praw ochronnych). Natomiast do kosztów świadczenia powyższej usługi Wnioskodawca nie powinien wliczać jakichkolwiek wydatków związanych z całokształtem funkcjonowania Podatnika, ewentualnie uzyskanych odszkodowań za bezprawne korzystanie ze znaku towarowego przez inny podmiot, bądź kosztów obsługi prawnej związanej z dochodzeniem tych odszkodowań, jak również wartości rynkowej znaku towarowego, a także kosztów towarzyszących dokonaniu darowizny (np. koszty usług doradczych, koszty opłat sądowych). Analogicznie w tej kwestii wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 14 sierpnia 2013 r., sygn. ILPP2/443-590/13-3/PR, gdzie organ podatkowy podkreślił, iż "mając na uwadze ww. przepisy oraz opis sprawy, w przypadku przedmiotowej darowizny znaku towarowego na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą podatnika, która to czynność nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, dla udokumentowania ww. czynności Wnioskodawca może wystawić fakturę VAT wewnętrzną przyjmując jako podstawę opodatkowania - zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 29a ust. 5 ustawy - faktyczny koszt świadczenia tych usług poniesiony przez Wnioskodawcę, który stanowić będzie całkowita kwota wydatków poniesionych przez Zainteresowanego w związku z wytworzeniem znaku towarowego, ustanowieniem oraz utrzymaniem prawa ochronnego znaku towarowego, natomiast z wyłączeniem kosztów związanych z dokonaniem darowizny tj. kosztów notarialnych oraz kosztów obsługi prawnej związanej z darowizną znaku towarowego".

Podsumowując, w opinii Podatnika, w przypadku uznania planowanej darowizny za nieodpłatną usługę objętą opodatkowaniem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania powyższej czynności stanowić będą zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT koszty świadczenia tej usługi poniesione przez podatnika, przedstawione szczegółowo powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Z powyższego wynika, że prawo ochronne na znak towarowy nie stanowi towaru w rozumieniu przepisów ustawy, a zatem transakcja zbycia prawa ochronnego na znak towarowy nie może być kwalifikowana jako odpłatna dostawa towarów. Rozważenia wymaga natomiast kwalifikacja wskazywanej transakcji, jako odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Należy zatem zauważyć, że prawo ochronne na znak towarowy mieści się w kategorii "wartości niematerialnych i prawnych", o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie prawa własności do prawa ochronnego na znak towarowy zalicza się do świadczenia usług.

Zauważyć należy, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, mocą art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że świadczenie usług podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny prawa ochronnego na znak towarowy stanowiącego część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot dokonując darowizny znaku towarowego działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: wytworzenie innych znaków towarowych, objęcie ich ochrona patentową, aktywność związana z ich planowaną sprzedażą lub odpłatnym udostępnieniem, a także sama ich sprzedaż lub odpłatne udostępnienie. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tą rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT. Zainteresowany wytworzył we własnym zakresie znak towarowy, którego nie chciał i nie udostępniał odpłatnie innym podmiotom. Ponadto, Wnioskodawca nie dokonywał osobiście aktywności związanej z jego komercjalizacją (marketingiem), a także nie ponosił kosztów z jego wytworzeniem bądź ochroną patentową. Z opisu sprawy nie wynika ponadto, aby Zainteresowany ponosił inne wydatki związane z wytworzeniem innych znaków towarowych lub praw do tych znaków, jak również nie realizował żadnej innej aktywności związanej z otworzeniem działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie uznać zatem należy, że Zainteresowany dokonując przekazania w formie darowizny znaku towarowego nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, że przekazanie przez Wnioskodawcę znaku towarowego, stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Tym samym, w przedmiotowej sprawie Zainteresowany, przekazując znak towarowy stanowiący jego majątek prywatny, korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Skutkiem powyższego transakcja przekazania znaku towarowego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, przekazanie przez Wnioskodawcę przedmiotowego znaku towarowego nie będzie stanowiło działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Wnioskodawca, w związku z planowanym przekazaniem znaku towarowego, będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, przekazanie przez Wnioskodawcę w formie darowizny znaków towarowych lub innych praw nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym pytanie nr 2 stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.