ILPP2/443-318/13-2/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku sygnowanym datą 25 marca 2013 r. (data wpływu 15 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia aportem gruntu do Spółki akcyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 15 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia aportem gruntu do Spółki akcyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Gmina "A" (dalej: Gmina) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Gmina jest jedynym akcjonariuszem Spółki akcyjnej "B" S.A. (dalej: Spółka). Dnia 10 grudnia 2004 r. pomiędzy Gminą a Spółką zawarta została umowa dzierżawy nieruchomości położonej we W. i M.P. (działka nr 2/1, AM-26 oraz nr 17/2, AM-17, obręb P., o łącznej powierzchni 46.400 m²), właścicielem której jest Gmina. Przedmiotowy grunt został w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczony na usługi sportu i rekreacji, zieleń urządzoną, uzupełniające: usługi centrotwórcze, parking. Grunt ten jest przeznaczony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę.

Na przedmiotowym gruncie Spółka zrealizowała z własnych środków finansowych (oraz środków pochodzących z kredytu) kompleks rekreacyjno-wypoczynkowy, inwestycja ta została oddana do użytkowania w styczniu 2008 r. Ponieważ przedmiotowa inwestycja wykorzystywana jest przez Spółkę dla prowadzonej przez nią działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, tj. działalności związanej z upowszechnianiem sportu, krzewieniem kultury fizycznej, działalności rekreacyjnej i promocyjnej, w trakcie realizacji inwestycji Spółka skorzystała z prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących przedmiotowe zakupy inwestycyjne.

Gmina planuje obecnie czynność wniesienia gruntu będącego przedmiotem umowy dzierżawy aportem do Spółki. Czynność ta będzie miała miejsce po 1 kwietnia 2013 r.

Strony umowy umówią się w ten sposób, że wartość przedmiotu aportu stanowić będzie sumę wartości gruntu ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego i kwoty podatku VAT naliczonego od wartości gruntu netto.

Wobec powyższego, całkowite wynagrodzenie Gminy z tytułu aportu gruntu stanowić będą akcje w kapitale zakładowym Spółki (o wartości odpowiadającej wartości nieruchomości netto wynikającej z wyceny rzeczoznawcy) oraz dopłata pieniężna stanowiąca równowartość podatku VAT naliczonego od wartości gruntu netto.

Jednocześnie strony nie dokonają rozliczania nakładów poniesionych przez Spółkę na wybudowanie kompleksu rekreacyjno-wypoczynkowego, a sama nieruchomość nie będzie przedmiotem dostawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy czynność wniesienia do Spółki aportem gruntu w warunkach opisanych w niniejszym wniosku będzie opodatkowana stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami natomiast są, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towaru rozumieć należy, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W ocenie Gminy, wniesienie do Spółki wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci gruntu, w zamian za akcje oraz dopłatę pieniężną stanowiącą równowartość podatku VAT, mieści się w definicji dostawy towaru, w sytuacji tej dochodzi bowiem do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem (gruntem) jak właściciel. Spółka staje się bowiem w miejsce Gminy właścicielem gruntu będącego przedmiotem aportu.

Należy także wskazać, że przedmiotowa czynność ma charakter odpłatny, ponieważ odbywa się za wynagrodzeniem, tj. z tytułu wniesionego aportu Gmina otrzyma wynagrodzenie w formie akcji oraz kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość podatku VAT naliczonego od wartości gruntu netto.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić że czynność wniesienia do Spółki aportu rzeczowego (gruntu) w zamian za udziały w kapitale zakładowym Spółki oraz dopłatę pieniężną stanowiącą równowartość podatku VAT, jest odpłatną dostawę opodatkowaną podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 48 kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Tak więc co do zasady, rzecz która stała się częścią składową innej rzeczy, traci samodzielny byt prawny i dzieli losy rzeczy głównej. Oznacza to, że w rozumieniu prawa cywilnego budynek wzniesiony przez Spółkę na gruncie Gminy stanowi własność właściciela gruntu, czyli Gminy.

Zgodnie z przepisem art. 705 k.c., po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy. Natomiast na podstawie art. 676 k.c., jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

W przedmiotowym stanie faktycznym strony nie będą rozliczać nakładów poniesionych przez Spółkę na wybudowanie kompleksu rekreacyjno-wypoczynkowego, a więc aport gruntu nie będzie związany z zakończeniem trwania umowy dzierżawy i zwrotem Gminie przedmiotowego gruntu. Ponieważ Gmina nie nabędzie w sensie ekonomicznym własności budynku wzniesionego przez Spółkę (nakłady nie będą rozliczone), zatem w rozumieniu podatku VAT, przedmiotem aportu będzie jedynie grunt Gmina bowiem nie będąc właścicielem budynków nie przeniesie na Spółkę prawa jego własności.

Odnosząc się do stawki opodatkowania, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-1 2c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Na mocy art. 146f pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwolnieniu od podatku podlegać będzie dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, przy czym za tereny budowlane - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. na podstawie art. 1 pkt 1 lit. b) i pkt 34 lita tiret 4 oraz art. 15 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. z zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. Nr 35).

Ponieważ grunt jest przeznaczony pod zabudowę, w ocenie Gminy właściwą stawką VAT w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. będzie stawka 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko, co nie będąc pieniądzem, przedstawia jakąkolwiek wartość ekonomiczną mogącą się składać na kapitał zakładowy.

Za aport uważa się wkład niepieniężny wniesiony do spółki na pokrycie kapitału zakładowego, w postaci wartości niematerialnych (praw) lub rzeczy. Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

Wniesienie aportu w postaci nieruchomości do spółki kapitałowej spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie wyrażonych pieniężnie udziałów), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, zatem podlega opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Gmina jest jedynym akcjonariuszem Spółki akcyjnej (dalej: Spółka). Dnia 10 grudnia 2004 r. pomiędzy Gminą a Spółką zawarta została umowa dzierżawy nieruchomości, właścicielem której jest Gmina. Przedmiotowy grunt został w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczony na usługi sportu i rekreacji, zieleń urządzoną, uzupełniające: usługi centrotwórcze, parking. Grunt ten jest przeznaczony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę. Na przedmiotowym gruncie Spółka zrealizowała z własnych środków finansowych (oraz środków pochodzących z kredytu) kompleks rekreacyjno-wypoczynkowy, inwestycja ta została oddana do użytkowania w styczniu 2008 r. Ponieważ przedmiotowa inwestycja wykorzystywana jest przez Spółkę dla prowadzonej przez nią działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, tj. działalności związanej z upowszechnianiem sportu, krzewieniem kultury fizycznej, działalności rekreacyjnej i promocyjnej, w trakcie realizacji inwestycji Spółka skorzystała z prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących przedmiotowe zakupy inwestycyjne. Gmina planuje obecnie czynność wniesienia gruntu będącego przedmiotem umowy dzierżawy aportem do Spółki. Czynność ta będzie miała miejsce po dniu 1 kwietnia 2013 r. Strony umowy umówią się w ten sposób, że wartość przedmiotu aportu stanowić będzie sumę wartości gruntu ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego i kwoty podatku VAT naliczonego od wartości gruntu netto. Wobec powyższego, całkowite wynagrodzenie Gminy z tytułu aportu gruntu stanowić będą akcje w kapitale zakładowym Spółki (o wartości odpowiadającej wartości nieruchomości netto wynikającej z wyceny rzeczoznawcy) oraz dopłata pieniężna stanowiąca równowartość podatku VAT naliczonego od wartości gruntu netto. Jednocześnie strony nie dokonają rozliczania nakładów poniesionych przez Spółkę na wybudowanie kompleksu rekreacyjno-wypoczynkowego, a sama nieruchomość nie będzie przedmiotem dostawy.

W myśl art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dalej k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Zgodnie z brzmieniem art. 47 § 1 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z punktu widzenia prawa cywilnego wydzierżawiający jako właściciel dzierżawionych gruntów jest również właścicielem wzniesionych na nich budynków, zatem przedmiotem sprzedaży jest cała nieruchomości (grunt z budynkiem). Sposób rozliczenia się przez strony umowy dzierżawy w związku z ulepszeniami poczynionymi przez dzierżawcę na rzeczy dzierżawionej, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku dzierżawy, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z art. 353¹ k.c.

Jak wynika z art. 693 § 1 k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Do dzierżawy - stosownie do brzmienia art. 694 k.c. - stosuje się odpowiednio przepisy o najmie z zachowaniem przepisów poniższych.

W myśl art. 676 k.c., jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Na podstawie art. 705 k.c., po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających powstaje z chwilą dokonania przez wydzierżawiającego wyboru pomiędzy uprawnieniami z art. 676 k.c.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że zbycie nieruchomości w części dotyczącej wybudowanego przez Spółkę (dzierżawcę) kompleksu rekreacyjno-wypoczynkowego nie będzie spełniało definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, bowiem Gmina nie przeniesie na nabywcę prawa do rozporządzania kompleksem rekreacyjno-wypoczynkowym jak właściciel. Prawo to jest bowiem po stronie podmiotu, który ten grunt zabudował. Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 k.c. prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, w przypadku, gdy Gmina przed dokonaniem dostawy nieruchomości nie będzie dokonywała rozliczenia i zwrotu poniesionych przez dzierżawcę (Spółkę) nakładów na budowę kompleksu rekreacyjno-wypoczynkowego, przedmiotem dostawy będzie jedynie grunt.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl natomiast przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast, w oparciu o art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. nadanym art. 1 pkt 34 lit. a, tiret czwarty ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35) - zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi - są zwolnione od podatku VAT.

Ww. ustawa z dnia 7 grudnia 2012 r. wprowadza ponadto przepisem art. 1 pkt 1 lit. b tiret trzeci w zakresie art. 2 ustawy zmienianej definicję terenów budowlanych. I tak, zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powołany przepis, zawierający definicję terenu budowlanego, wszedł w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r. i odnosi się do zapisów prawa administracyjnego, które do dnia 31 marca 2013 r., wyznaczały zakres interpretacji pojęcia terenów niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę oraz budowlanych.

Wskazać jednocześnie należy, iż kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347 str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają z VAT dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, iż stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę".

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, iż nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Jak wynika z opisu sprawy przedmiotowy grunt został w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczony na usługi sportu i rekreacji, zieleń urządzoną, uzupełniające: usługi centrotwórcze, parking i grunt ten ostatecznie został zabudowany kompleksem rekreacyjno-wypoczynkowym wybudowanym przez Spółkę. Oznacza to, że grunt ten jest gruntem zabudowanym.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że planowane przez Wnioskodawcę wniesienie do Spółki akcyjnej aportem gruntu zabudowanego kompleksem rekreacyjno-wypoczynkowym podlegać będzie opodatkowaniu stawką 23%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w pozostałym zakresie w podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie z dnia 4 lipca 2013 r. Nr ILPP2/443-318/13-3/MR.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.