ILPP2/443-294/10-2/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2010 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 22 lutego 2010 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 26 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT od nabycia samochodu oraz możliwości dokonania korekty deklaracji VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT od nabycia samochodu oraz możliwości dokonania korekty deklaracji VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 10 grudnia 2007 r. Wnioskodawca zakupił samochód ciężarowy marki Volkswagen o ładowności 505 kg. Samochód ten wyprodukowany był w Niemczech w 2004 r., a w 2005 r. został na terenie Niemiec przerobiony na samochód ciężarowy, co zostało odnotowane w karcie pojazdu. Przy przeróbce zmniejszono liczbę miejsc siedzących z 5 do 2. Zainteresowany nie był bezpośrednim importerem auta. Zakupił go w kraju od innego użytkownika, który zamontował ponownie dodatkowe 3 miejsca siedzące. Pojazd ten zarejestrował jako ciężarowy z 5 miejscami łącznie z kierowcą. Pojazd ten może ciągnąć 3,5 tonową przyczepę z hamulcem. Zainteresowany nie posiada świadectwa homologacji, jak również auto nie spełniało warunków art. 86 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. W miesiącu zakupu Wnioskodawca odliczył 60%, tj. 6.000 zł podatku VAT naliczonego. W kwietniu 2009 r. samochód ten sprzedał jako pojazd ciężarowy i odprowadził 22% podatku VAT od sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może, poprzez złożenie korekty deklaracji VAT w związku z art. 168 i 176 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. i sprzecznego z nią art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, dokonać odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości, tj. 100% podatku naliczonego z faktury zakupu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo odliczenia podatku VAT od zakupionego pojazdu w pełnej wysokości poprzez złożenie korekty deklaracji VAT-7 za okres kiedy dokonał zakupu. Samochód ten był zarejestrowany jako pojazd ciężarowy i użytkowany jako pojazd ciężarowy. Służył Zainteresowanemu w jego działalności do przewozu osprzętu (łyżki, widły) koparko-ładowarki. Przewożono nim również paliwo i płyny eksploatacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Artykuł 86 ust. 1 ustawy stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań - art. 86 ust. 5 ustawy.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy (obowiązujący od dnia 21 sierpnia 2005 r.), zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357 kg + n x 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Ponadto, art. 86 ust. 5 ww. ustawy regulował, iż dopuszczalna ładowność oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Z kolei, na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), przepisy ograniczające prawo do odliczenia w związku z nabyciem samochodów osobowych zawarte był w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

Jednocześnie, zgodnie z przepisem § 10 ust. 3 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006.347.1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. UE L 1977.145.1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia do Unii. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw.

Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 (6) VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG, uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Zatem, jak wynika z powołanych wyżej regulacji prawnych (zarówno z przepisów prawa podatkowego oraz z ww. wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości) prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług z tytułu nabycia pojazdów samochodowych przysługuje, co do zasady, w przypadku gdy:

Mając na względzie treść powołanych wyżej przepisów zauważyć należy, iż na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, do dnia 30 kwietnia 2004 r. w odniesieniu do nabywanych samochodów osobowych, podatnikom w ogóle nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabycia samochodów osobowych.

Zatem, wprowadzenie od dnia 1 maja 2004 r. możliwości odliczenia podatku naliczonego od nabycia samochodów osobowych w wysokości 50% kwoty podatku naliczonego określonej w fakturze - nie więcej jednak niż 5.000 zł. (zwiększonej z dniem 22 sierpnia 2005 r. do kwoty w wysokości 60% - nie więcej jednak niż 6.000 zł.) stanowiło zmniejszenie, a nie zwiększenie ograniczeń w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego.

Nie mniej, uznanie powyższych przepisów za sprzeczne z prawem unijnym, nie oznacza braku przesłanek jakimi mogą się kierować podatnicy zamierzający skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabytymi pojazdami samochodowymi i paliwami do ich napędu. Pośrednio na takie zasady wskazuje obowiązująca Dyrektywa 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. nakazująca dopasować zasady dotyczące ograniczeń niedających prawa do odliczenia, do wymogów unijnych.

Jak wskazano, art. 176 obowiązującej Dyrektywy, umożliwił utrzymanie - do czasów wejścia w życie przepisów ustanowionych przez Radę Unii - ograniczeń w prawie do odliczenia podatku od zakupionych pojazdów samochodowych. Jeżeli zatem ustanowione - w odpowiedzi na powyższy wymóg - przepisy utraciły wiążący charakter to należy sięgnąć do regulacji poprzedzających zakwestionowane przepisy prawa krajowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zakupił samochód ciężarowy marki Volkswagen o ładowności 505 kg. Samochód ten wyprodukowany był w Niemczech w 2004 r., a w 2005 r. został na terenie Niemiec przerobiony na samochód ciężarowy. Dokonując przeróbki zmniejszono liczbę miejsc siedzących z 5 do 2. Zainteresowany nie był bezpośrednim importerem auta - nabył go w kraju od innego użytkownika, który zamontował ponownie dodatkowe 3 miejsca siedzące. Pojazd ten zarejestrował jako ciężarowy z 5 miejscami łącznie z kierowcą. Wnioskodawca nie posiada świadectwa homologacji, a samochód nie spełniał warunków art. 86 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. W miesiącu zakupu Zainteresowany odliczył 60% kwoty podatku naliczonego, tj. 6.000 zł

Wobec powyższego z przedstawionego opisu sprawy wynika, że ww. samochód nie spełnia kryteriów, na podstawie których przepisy obowiązujące do dnia 30 kwietnia 2004 r., jak i obowiązujące obecnie, umożliwiały odliczenie w pełnej wysokości (tekst jedn.: w 100%) podatku naliczonego wynikającego z faktury zakupu przedmiotowego samochodu. Bowiem w niniejszej sprawie istotny jest fakt, iż w momencie nabycia samochodu przez Zainteresowanego (czyli już po dokonanych zmianach) pojazd ten nie posiadał dokumentu homologacyjnego (wyciągu ze świadectwa homologacji), z którego wynikało, iż nie jest to samochód osobowy jak również nie spełniał wymagań określonych w art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze treść powołanych przepisów prawa wspólnotowych i krajowych oraz opisane zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, iż Zainteresowanemu nie będzie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie przedmiotowego samochodu, gdyż po dokonanych zmianach pojazd ten nie posiadał dokumentu homologacyjnego (wyciągu ze świadectwa homologacji), z którego wynika, iż nie jest to samochód osobowy. Jednakże Wnioskodawca prawidłowo skorzystał z częściowego odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem samochodu osobowego, zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy, tj. w wysokości 60% kwoty podatku naliczonego określonej w fakturze - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zawiera ogólne zasady korygowania deklaracji, także dotyczące deklaracji składanych dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, niezależnie od regulacji zawartych w samej ustawie o VAT.

I tak, w myśl art. 81 § 1 ww. ustawy, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Mając na uwadze, iż Wnioskodawca postąpił prawidłowo dokonując odliczenia podatku naliczonego w wysokości 60% kwoty podatku naliczonego określonej w fakturze, w konsekwencji powyższego nie ma prawa do dokonania korekty deklaracji VAT-7 za okres kiedy dokonał zakupu przedmiotowego pojazdu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno. Leszno.