ILPP2/443-220/14-3/AKr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki... przedstawione we wniosku z 25 lutego 2014 r. (data wpływu 28 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży wierzytelności przez Wnioskodawcę (pytanie nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 28 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży wierzytelności przez Wnioskodawcę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka rozpoczęła działalność gospodarczą polegającą na nabywaniu wierzytelności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych, od osób trzecich i dalszej ich odsprzedaży, lub ich windykacji od dłużników w imieniu Spółki, na jej rzecz, rachunek, koszt i ryzyko.

Nabyte wierzytelności Zainteresowany może także wykorzystać w inny sposób, w szczególności płacąc nimi dłużnikowi za nabyte od niego, w późniejszym terminie, towary, usługi lub środki trwałe, w tym nieruchomości.

Istota działalności Wnioskodawcy polega na tym, że w pierwszym kroku, na podstawie umowy przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 Kodeksu Cywilnego (tzw. cesja wierzytelności), jako cesjonariusz nabywa odpłatnie i definitywnie, od cedentów będących podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą lub osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, ich przeterminowane wierzytelności własne, czyli wierzytelności jakie te podmioty posiadają w stosunku do swoich dłużników z tytułu dokonanej dla tych dłużników sprzedaży towarów, usług, czy też z tytułu udzielonych tym dłużnikom pożyczek.

Innymi słowy, w wyniku każdej takiej umowy przelewu (cesji) wierzytelności, następuje definitywne i odpłatne przeniesienie na Spółkę (cesjonariusza) prawa do wierzytelności, jakie posiadał wobec dłużnika dotychczasowy wierzyciel (cedent). W konsekwencji następuje definitywnie przeniesione na Spółkę uprawnienie do otrzymania od dłużnika świadczenia, czyli do uregulowania przez niego długu.

Przez odpłatne przeniesienie na Wnioskodawcę wierzytelności rozumie się sytuację, w której dotychczasowemu posiadaczowi wierzytelności Spółka płaci za nabytą od niego wierzytelność, a kwota tej opłaty będzie mniejsza (niekiedy znacznie) od nominalnej wartości nabywanej przez Spółkę wierzytelności. Zapłata następuje w momencie podpisania umowy cesji wierzytelności. Zainteresowany podkreśla, że ceny po jakich będzie nabywać wierzytelności od konkretnych cedentów, jego zdaniem i z jego punktu widzenia, będą zawsze odzwierciedlać ich rzeczywistą ekonomiczną wartość w chwili gdy będzie je nabywać; innymi słowy Spółka będzie się decydować na nabycie konkretnej wierzytelności, lub pakietu wierzytelności, tylko wówczas, jeżeli uzna, że cena jaką proponuje cedent jest dla Spółki do przyjęcia biorąc pod uwagę duże ryzyko ekonomiczne jakie będzie ponosić taką wierzytelność nabywając, związane z ryzykiem jej dalszej windykacji, w szczególności z możliwością jej niezwindykowania przez Spółkę, lub tylko częściowego zwindykowania, lub, w razie niezwindykowania, z możliwością braku chętnego na dalsze nabycie od nas tej wierzytelności.

Przez definitywne nabycie wierzytelności, o której mowa powyżej, Spółka rozumie sytuację, w której zapłata przez nią za wierzytelność nabywaną od dotychczasowego wierzyciela (cedenta) będzie dokonywana niezwłocznie, czyli w chwili podpisania umowy cesji wierzytelności i zapłata ta jest definitywna, nie podlegająca zwrotowi i niezależna od tego, jakie będą dalsze kroki czynione przez nas w stosunku do nabytej przez nas wierzytelności, w szczególności niezależna od tego:

* czy wierzytelność tę Spółka będzie próbować egzekwować od dłużnika w naszym imieniu i na naszą rzecz i czy egzekucja ta będzie skuteczna w całości lub części, lub

* czy wierzytelność tę Wnioskodawca sprzeda osobie trzeciej, lub

* czy wierzytelnością tą Spółka zapłaci za towary lub usługi nabywane później od dłużnika, którego ta wierzytelność dotyczy.

Innymi słowy, nabywając wierzytelność od cedenta Spółka będzie przejmować na siebie pełne ryzyko z tym związane, a cedent w żadnej sytuacji nie będzie miał obowiązku zwracać nam całości ani części otrzymanej od nas zapłaty za wierzytelność, którą nam sprzedał.

Wnioskodawca podkreśla, że celem zawieranych przez niego umów o przelew wierzytelności będzie wyłącznie nabycie wierzytelności od cedenta a nie na przykład ich windykacja, lub sprzedaż, w imieniu cedenta, lub na rzecz cedenta, lub w imieniu i na rzecz cedenta.

W związku z nabyciem wierzytelności od cedenta Spółka nie będzie wykonywać na jego rzecz żadnej usługi, w szczególności usługi faktoringu czy usługi windykacji wierzytelności w imieniu, lub na rzecz, lub w imieniu i na rzecz cedenta, ani też cedent nigdy nie będzie nam płacił z żadnego innego tytułu żadnego wynagrodzenia, lub prowizji związanych z faktem, że nabyliśmy od niego wierzytelność.

Niniejszy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy:

* zarówno nabywanych przez Wnioskodawcę od cedentów ich wierzytelności własnych (pierwotnych), czyli wynikających z tytułu uprzedniego dokonania przez nich sprzedaży towarów lub usług, lub z tytułu udzielonych przez nich pożyczek,

* jak i wierzytelności wtórnych, czyli takich, które cedenci uprzednio nabyli na podstawie umowy przelewu wierzytelności (cesji) od innych osób czy podmiotów, oraz takich, które Spółka sprzedaje lub windykuje a uprzednio je nabyła od cedenta;

to, jakiej wierzytelności pytanie dotyczy wynika wprost z jego treści.

Wszystkie nabywane przez Spółkę wierzytelności, w chwili gdy będzie je nabywać, będą wierzytelnościami wymagalnymi czyli wierzytelnościami, dla których termin ich płatności już upłynął.

Wszystkie nabywane przez Spółkę wierzytelności, w chwili gdy będzie je nabywać, będą zdaniem Wnioskodawcy, wierzytelnościami trudnymi. Pojęcie wierzytelności trudnych jest niezdefiniowane w prawie podatkowym i cywilnym, jednak biorąc pod uwagę praktykę gospodarcza, pod pojęciem wierzytelności trudnych rozumiemy, w szczególności, wierzytelności:

* umorzone w postępowaniu egzekucyjnym ze względu na bezskuteczność czynności komornika,

* dochodzone od długiego czasu w postępowaniu egzekucyjnym bez wyraźnych efektów wobec spółek prawa handlowego, wobec członków zarządów spółek kapitałowych,

* zgłoszone do postępowań upadłościowych oraz podmiotów będących w likwidacji do których nastąpił zbieg z administracyjnym organem egzekucyjnym,

* należności dłużników, na których ciąży obowiązek alimentacyjny,

* należności, w których egzekucję prowadzą również banki, inni wierzyciele hipoteczni,

* należności dłużników niemających miejsca stałego zameldowania lub niemieszkających pod adresem wynikającym z dokumentów,

* należności spółek prawa handlowego porzuconych lub takich, gdzie własność udziałów została przeniesiona na osoby niemające żadnego majątku z jednoczesną zmianą składu zarządu,

* należności dłużników, którzy kontynuują działalność gospodarczą na podstawione osoby przedawnione,

* wszelkie inne wierzytelności, dla których perspektywy na spłatę są wątpliwe i cechują się zwiększonym ryzykiem niewypłacalności dłużników.

Ponadto należy nadmienić, że wierzytelności są zaliczane do praw majątkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podlega ustawie o podatku VAT sprzedaż (w formie umowy cesji) przez Wnioskodawcę:

Zdaniem Wnioskodawcy, ani sprzedaż przez Spółkę, jako cedenta, wierzytelności własnych, ani też sprzedaż wierzytelności wtórnych, nie podlegają ustawie o podatku VAT.

Wierzytelności są prawami majątkowymi a nie towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, a ponadto sprzedaż takiego prawa majątkowego nie została, w drodze odstępstwa, zaliczona do podlegającej opodatkowaniu VAT dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, tak jak to ma miejsce w przypadku sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntów, lub prawa do lokalu, itp. (art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy).

Sprzedaż wierzytelności przez Spółkę, jako cedenta, nie jest także odpłatnym świadczeniem przez Zainteresowanego usług na czyjąkolwiek rzecz, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, tylko wykonaniem prawa własności w odniesieniu do wierzytelności przez Zainteresowanego posiadanych.

Ustawie VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju a skoro wierzytelności są prawami majątkowymi, a nie towarami, ani też ich sprzedaż przez cedenta nie jest świadczeniem przez niego usługi, to sprzedaż wierzytelności nie podlega ustawie VAT bo nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, wymienionych w art. 5 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą - podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Stosownie do treści art. 509 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki - art. 509 § 2 cyt. ustawy.

W oparciu o art. 510 § 1 ww. ustawy kodeks cywilny, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić ewentualnie jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi.

Cesja taka, z punktu widzenia pierwotnego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, że czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

Spółka rozpoczęła działalność gospodarczą polegającą na nabywaniu wierzytelności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych, od osób trzecich i dalszej ich odsprzedaży, lub ich windykacji od dłużników w imieniu Spółki, na jej rzecz, rachunek, koszt i ryzyko. Nabyte wierzytelności Zainteresowany może także wykorzystać w inny sposób, w szczególności płacąc nimi dłużnikowi za nabyte od niego, w późniejszym terminie, towary, usługi lub środki trwałe, w tym nieruchomości. Istota działalności Wnioskodawcy polega na tym, że w pierwszym kroku, na podstawie umowy przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 Kodeksu cywilnego (tzw. cesja wierzytelności), jako cesjonariusz nabywa odpłatnie i definitywnie, od cedentów będących podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą lub osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, ich przeterminowane wierzytelności własne, czyli wierzytelności jakie te podmioty posiadają w stosunku do swoich dłużników z tytułu dokonanej dla tych dłużników sprzedaży towarów, usług, czy też z tytułu udzielonych tym dłużnikom pożyczek.

W wyniku każdej takiej umowy przelewu (cesji) wierzytelności, następuje definitywne i odpłatne przeniesienie na Spółkę (cesjonariusza) prawa do wierzytelności, jakie posiadał wobec dłużnika dotychczasowy wierzyciel (cedent). W konsekwencji następuje definitywnie przeniesione na Spółkę uprawnienie do otrzymania od dłużnika świadczenia, czyli do uregulowania przez niego długu. Przez odpłatne przeniesienie na Wnioskodawcę wierzytelności rozumie się sytuację, w której dotychczasowemu posiadaczowi wierzytelności Spółka płaci za nabytą od niego wierzytelność, a kwota tej opłaty będzie mniejsza (niekiedy znacznie) od nominalnej wartości nabywanej przez Spółkę wierzytelności. Zapłata następuje w momencie podpisania umowy cesji wierzytelności. Ceny po jakich Zainteresowany będzie nabywać wierzytelności od konkretnych cedentów, jego zdaniem i z jego punktu widzenia, będą zawsze odzwierciedlać ich rzeczywistą ekonomiczną wartość w chwili gdy będzie je nabywać; innymi słowy Spółka będzie się decydować na nabycie konkretnej wierzytelności, lub pakietu wierzytelności, tylko wówczas, jeżeli uzna, że cena jaką proponuje cedent jest dla Spółki do przyjęcia biorąc pod uwagę duże ryzyko ekonomiczne jakie będzie ponosić taką wierzytelność nabywając, związane z ryzykiem jej dalszej windykacji, w szczególności z możliwością jej niezwindykowania przez Spółkę, lub tylko częściowego zwindykowania, lub, w razie niezwindykowania, z możliwością braku chętnego na dalsze nabycie od nas tej wierzytelności.

Przez definitywne nabycie wierzytelności, o której mowa powyżej, Spółka rozumie sytuację, w której zapłata przez nią za wierzytelność nabywaną od dotychczasowego wierzyciela (cedenta) będzie dokonywana niezwłocznie, czyli w chwili podpisania umowy cesji wierzytelności i zapłata ta jest definitywna, nie podlegająca zwrotowi i niezależna od tego, jakie będą dalsze kroki czynione przez nas w stosunku do nabytej przez nas wierzytelności, w szczególności niezależna od tego:

* czy wierzytelność tę Spółka będzie próbować egzekwować od dłużnika w naszym imieniu i na naszą rzecz i czy egzekucja ta będzie skuteczna w całości lub części, lub

* czy wierzytelność tę Wnioskodawca sprzeda osobie trzeciej, lub

* czy wierzytelnością tą Spółka zapłaci za towary lub usługi nabywane później od dłużnika, którego ta wierzytelność dotyczy.

Nabywając wierzytelność od cedenta Spółka będzie przejmować na siebie pełne ryzyko z tym związane, a cedent w żadnej sytuacji nie będzie miał obowiązku zwracać Wnioskodawcy całości ani części otrzymanej od niego zapłaty za wierzytelność, którą mu sprzedał.

Wnioskodawca podkreśla, że celem zawieranych przez niego umów o przelew wierzytelności będzie wyłącznie nabycie wierzytelności od cedenta a nie na przykład ich windykacja, lub sprzedaż, w imieniu cedenta, lub na rzecz cedenta, lub w imieniu i na rzecz cedenta.

W związku z nabyciem wierzytelności od cedenta Spółka nie będzie wykonywać na jego rzecz żadnej usługi, w szczególności usługi faktoringu czy usługi windykacji wierzytelności w imieniu, lub na rzecz, lub w imieniu i na rzecz cedenta, ani też cedent nigdy nie będzie nam płacił z żadnego innego tytułu żadnego wynagrodzenia, lub prowizji związanych z faktem, że Spółka nabyła od niego wierzytelność.

Wszystkie nabywane przez Spółkę wierzytelności, w chwili gdy będzie je nabywać, będą wierzytelnościami wymagalnymi czyli wierzytelnościami, dla których termin ich płatności już upłynął. Wszystkie nabywane przez Spółkę wierzytelności, w chwili gdy będzie je nabywać, będą zdaniem Wnioskodawcy, wierzytelnościami trudnymi, w szczególności, wierzytelności:

* umorzone w postępowaniu egzekucyjnym ze względu na bezskuteczność czynności komornika,

* dochodzone od długiego czasu w postępowaniu egzekucyjnym bez wyraźnych efektów wobec spółek prawa handlowego, wobec członków zarządów spółek kapitałowych,

* zgłoszone do postępowań upadłościowych oraz podmiotów będących w likwidacji do których nastąpił zbieg z administracyjnym organem egzekucyjnym,

* należności dłużników, na których ciąży obowiązek alimentacyjny,

* należności, w których egzekucję prowadzą również banki, inni wierzyciele hipoteczni,

* należności dłużników niemających miejsca stałego zameldowania lub niemieszkających pod adresem wynikającym z dokumentów,

* należności spółek prawa handlowego porzuconych lub takich, gdzie własność udziałów została przeniesiona na osoby niemające żadnego majątku z jednoczesną zmianą składu zarządu,

* należności dłużników, którzy kontynuują działalność gospodarczą na podstawione osoby przedawnione,

* wszelkie inne wierzytelności, dla których perspektywy na spłatę są wątpliwe i cechują się zwiększonym ryzykiem niewypłacalności dłużników.

W odniesieniu do czynności sprzedaży wierzytelności stwierdzić należy, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności - niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta - jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Czynności tej nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Zatem, czynność polegająca na sprzedaży nabytej uprzednio przez Wnioskodawcę wierzytelności (uznanej za trudnościagalną) lub wierzytelności własnej pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę wierzytelności wtórnych (tekst jedn.: takich, które uprzednio nabył definitywnie od cedenta) oraz wierzytelności własnych (tekst jedn.: takich, które posiada z tytułu uprzednio dokonanej sprzedaży towarów, lub świadczenia usług, lub udzielonej przez Spółkę a nie zwróconej pożyczki) nie stanowi dostawy towarów (art. 7 ust. 1 ustawy) oraz świadczenia usług (art. 8 ust. 1 ustawy), w konsekwencji sprzedaż tych wierzytelności nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i nie będzie rodzić obowiązku podatkowego u Wnioskodawcy.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży wierzytelności przez Wnioskodawcę. Wniosek w zakresie podatku od towarów i usług w kwestii prawa do odliczenia podatku z faktury dokumentującej nabycie wierzytelności własnej cedenta oraz opodatkowania czynności nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.