ILPP2/443-188/13-2/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2013 r. (data wpływu 8 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uwzględniania wartości wypłacanych na rzecz Spółki odsetek z tytułu lokat bankowych przy ustalaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy - jest prawidłowe.

W dniu 8 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uwzględniania wartości wypłacanych na rzecz Spółki odsetek z tytułu lokat bankowych przy ustalaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności spółki "C" Sp. z o.o. (dalej jako "Spółka") jest szeroko pojęta produkcja samochodów i części samochodowych. Spółka na własne potrzeby lokuje wolne środki pieniężne na lokatach bankowych, w związku z czym uzyskuje przychody w postaci odsetek. Spółka nie zajmuje się działalnością finansową.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że środki lokowane są w bankach za granicą za pośrednictwem innej Spółki należącej do Grupy "A", tj. "B" S.A. (dalej "B").

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przychody odsetkowe z tytułu lokowania własnych wolnych środków pieniężnych na lokatach bankowych za pośrednictwem "B", powinny być uwzględniane przez Spółkę przy obliczaniu proporcji ustalanej na podstawie zasad określonych w art. 90 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: "ustawa o VAT"), w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Przy czym, zgodnie z art. 90 ust. 2, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Proporcję tę, zgodnie z art. 90 ust. 3, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. Jednakże, zgodnie z art. 90 ust. 6, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

W art. 43 ust. 1 pkt 37-41 wymienione są następujące usługi:

* usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji;

* usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę;

* usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę;

* usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług;

* usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 131, poz. 763), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Pojęcie sporadyczności nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane. W doktrynie przyjmuje się, że transakcje sporadyczne to takie, które nie stanowią bezpośredniego, stałego i koniecznego rozszerzenia bądź uzupełnienia zasadniczej działalności podatnika (A. Bieńkowska, Odliczanie częściowe i roczna korekta podatku naliczonego, M. Pod. 2004, nr 12, s. 13). Pojęcie sporadyczności było również przedmiotem rozważań sądów administracyjnych i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W orzeczeniu w sprawie C-77/01, Empresa de Desenvolvimento Mineiro, TSUE wskazał, że transakcje sporadyczne to takie transakcje, które angażują bardzo ograniczoną ilość towarów lub usług podlegających VAT. Transakcje sporadyczne (pomocnicze) wiążą się (lub wiążą się w marginalnym stopniu) z wykorzystaniem składników majątkowych oraz usług, które przy ich zakupie podlegały opodatkowaniu. Z kolei w sprawie C-306/94, Regie Dauphinoise TSUE stwierdził, że nie mogą zostać uznane za czynności incydentalne (sporadyczne) usługi finansowe, które stanowią bezpośrednie, stałe i konieczne rozszerzenie działalności danego podmiotu. Jednocześnie TSUE podkreślił, że celem wyłączenia incydentalnych (sporadycznych) transakcji finansowych z mianownika proporcji jest realizacja zasady neutralności podatku VAT. Powyższe stanowisko Trybunał potwierdził w sprawie C-174/08, NCC Construction Danmark A/S v. Skatteministeriet.

Na gruncie orzecznictwa polskich sądów administracyjnych transakcję można uznać za dokonaną sporadycznie, jeżeli transakcja ta nie jest charakterystyczna dla działalności podatnika, stanowi wyjątek w tej działalności i nie stanowi ona dla podatnika bezpośredniego, stałego i koniecznego przedłużenia działalności gospodarczej (wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2011 r., sygn. akt I FSK 912/10). W innym wyroku, z dnia 25 maja 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 7/10, WSA w Warszawie stwierdził, że zasadniczym celem wyłączenia z proporcji VAT czynności sporadycznych jest to, "aby tego rodzaju transakcje (przy obliczaniu proporcji stosowanej do odliczenia podatku naliczonego) nie zniekształcały obrazu i istoty działalności danego podmiotu (czynności opodatkowane i czynności zwolnione) rzutujących na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego".

A zatem, mając na uwadze, że przychody z tytułu odsetek od lokat bankowych organizowanych przez VGS nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem działalności Spółki, Spółka stoi na stanowisku, że działalność polegająca na lokowaniu wolnych środków pieniężnych na depozytach, również z racji tego, że nie jest związana z zasadniczą działalnością podatnika i nie angażuje w istotnym zakresie własnych zasobów Spółki, spełnia kryteria uznania jej za działalność sporadyczną na gruncie art. 90 ust. 6 ustawy o VAT oraz orzecznictwa TSUE i sądów administracyjnych.

Ponadto, zgodnie z art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, proporcję, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W art. 90 ustawy o VAT nie sprecyzowano, co należy rozumieć przez obrót, o którym mowa w tym artykule. W związku z tym odwołać się należy do obrotu zdefiniowanego na potrzeby określenia podstawy opodatkowania w podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Z kolei przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

A zatem kluczowe dla określenia współczynnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3, jest ustalenie, czy obrót uzyskany przez podatnika może być uznany za wynagrodzenie z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jeżeli obrót nie jest wynagrodzeniem z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, nie będzie miał on wpływu na wysokość proporcji obliczanej na podstawie art. 90 ustawy o VAT. Odwołując się do stanu faktycznego, Spółka na własne potrzeby lokuje wolne środki pieniężne na depozytach za pośrednictwem VGS. Tym samym korzystając z usług wyspecjalizowanej w usługach finansowych jednostki z Grupy Volkswagen Spółka staje się usługobiorcą i nie realizuje odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług. Powyższa działalność Spółki nie jest również niezbędnym elementem uzupełniającym jej podstawową działalność. Lokowanie przez Spółkę wolnych środków pieniężnych służy jedynie właściwemu zarządzaniu własnymi zasobami finansowymi w celu zapobieżenia utracie ich wartości w wyniku inflacji.

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka stoi na stanowisku, że odsetki z lokat nie powinny być brane przez Spółkę pod uwagę przy ustalaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do usług każde świadczenie. W ten sposób podkreśla się powszechność opodatkowania. Tym samym, jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie podatku od towarów i usług stanowi ono usługę. Zwrócić należy także uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, iż świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Zaznaczyć należy także, że w myśl art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Tak więc to strony w umowach cywilnoprawnych określają zakres czynności, które składają się na daną transakcję.

Podkreślić należy, że aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Oprocentowanie środków pieniężnych na rachunkach bankowych regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1376). Katalog elementów jakie powinna zawierać umowa rachunku bankowego zawarty jest w art. 52 cyt. ustawy. Wynika z niego m.in., że strony mogą sobie zastrzec oprocentowanie środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku oraz określić wysokość tego oprocentowania. Otrzymane odsetki stanowią więc nieodłączny element posiadania tych środków na rachunku bankowym.

Z opisu sprawy wynika, iż przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest szeroko pojęta produkcja samochodów i części samochodowych. Zainteresowany na własne potrzeby lokuje wolne środki pieniężne na lokatach bankowych, w związku z czym uzyskuje przychody w postaci odsetek. Spółka nie zajmuje się działalnością finansową.

Środki lokowane są w bankach za granicą za pośrednictwem innej Spółki należącej do Grupy "A", tj. "B" S.A.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą konieczności uwzględnienia przychodów odsetkowych z tytułu lokowania własnych wolnych środków pieniężnych na lokatach bankowych, przy obliczaniu proporcji ustalanej na podstawie zasad określonych w art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do powyższego, wskazać należy, iż na mocy art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z kolei, zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Stosownie natomiast do art. 90 ust. 2 ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl ust. 3 ww. przepisu, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przez pojęcie sprzedaży - według art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z uwagi na konstrukcję podatku od towarów i usług (opartą na zasadzie potrącalności w danej fazie obrotu), podatek ten jest z punktu widzenia podatników neutralny, gdyż pełnią oni jedynie rolę płatników, przerzucając ekonomiczny ciężar podatku na kolejnych nabywców, czyli finalnie na konsumentów. Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest jednak z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, zaś jeśli dana czynność ustawie tej nie podlega, to nie powstaje ani obowiązek w zakresie podatku należnego, ani uprawnienie w zakresie podatku naliczonego.

Zauważyć tutaj należy, iż jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, iż dostawa towaru lub świadczenie usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność.

Ustawa nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną jednakże kwestia ta była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Jak zauważył ETS w wyroku C-102/86 Apple Pear Development Council v. Commissioners of Constoms Excise "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem".

Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej otrzymuje odsetki od ulokowanych własnych środków pieniężnych utrzymywanych na rachunkach bankowych.

Z cytowanych wyżej przepisów, nie wynika aby czynności polegające na lokowaniu wolnych środków pieniężnych na rachunkach bankowych w celu uzyskania przychodów w postaci odsetek, stanowiły kategorię czynności podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Wnioskodawca jedynie lokuje swoje wolne środki pieniężne, sam korzystając z usługi. Odsetki od ww. lokat nie stanowią zatem wynagrodzenia za świadczone przez Wnioskodawcę usługi. Poprzez czynność wpłaty pieniędzy na rachunek bankowy tylko na własne potrzeby, Wnioskodawca nie realizuje odpłatnej dostawy towarów, jak i odpłatnego świadczenia usług. Zatem przychody finansowe uzyskiwane z ww. czynności nie będą przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego odsetki otrzymywane z tyt. przechowywania (lokowania) środków pieniężnych na rachunkach i depozytach bankowych na podstawie umów zawartych z instytucją świadczącą usługi finansowe nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca z tytułu lokaty bankowej nie dokonuje sprzedaży, co oznacza, że po jego stronie nie wystąpi z tego tytułu obrót zdefiniowany w art. 29 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji przychody odsetkowe z tytułu lokowania własnych wolnych środków pieniężnych na lokatach bankowych za pośrednictwem innej Spółki nie powinny być uwzględniane przez Wnioskodawcę przy obliczaniu proporcji ustalanej na podstawie zasad określonych w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.