ILPP2/443-1776/10-3/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki reprezentowanej przez Doradcę Podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2010 r. (data wpływu 8 października 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 grudnia 2010 r. (data wpływu 6 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodów osobowych, w przypadku zmiany statusu tych samochodów - jest prawidłowe.

W dniu 8 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodów osobowych, w przypadku zmiany statusu tych samochodów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 3 grudnia 2010 r. (data wpływu 6 grudnia 2010 r.) o informację, iż nie dotyczy on podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) prowadzi działalność w zakresie m.in. dystrybucji pojazdów samochodowych oraz części samochodowych.

Pismem z dnia 5 maja 2010 r. (uzupełnionym przez pismo z dnia 2 lipca 2010 r.) Spółka wystąpiła do działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej.

Przedstawiła ona następujący opis stanu faktycznego.

Spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie handlu samochodami osobowymi. Zakupione samochody są towarem handlowym i służą dalszej odsprzedaży. Niektóre z nich są używane przez nią w celach demonstracyjnych (np. do jazd próbnych, w celu zaprezentowania potencjalnemu nabywcy ich walorów użytkowych) w okresie nie dłuższym niż rok (licząc od daty rejestracji). w dalszym ciągu jednak są one traktowane jako towar handlowy i ewidencjonowane na magazynie towarów handlowych. w miesiącu następującym po miesiącu, w którym upłynął rok, samochody zostają zaliczane do środków trwałych oraz korygowany jest podatek VAT naliczony, tj. do wysokości 60% kwoty podatku określonej na fakturze, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wyjaśniła, iż w miesiącu następującym po miesiącu, w którym upłynął rok, samochody tracą status towaru handlowego i zostają zaliczane do środków trwałych. Wówczas nie są już wykorzystywane do celów demonstracyjnych, ale w zależności od potrzeby służą w firmie bądź jako samochody zastępcze dla klientów serwisu samochodowego albo są wykorzystywane jako samochody służące prowadzeniu działalności.

W związku z powyższym Spółka zadała pytanie:

Czy Spółka prawidłowo wprowadza samochody demonstracyjne do ewidencji środków trwałych i prawidłowo dokonuje korekt podatku VAT.

Następnie Spółka przedstawiła swoje stanowisko, według którego prawidłowym jest wprowadzanie do ewidencji środków trwałych samochodów, używanych przez nią dłużej niż rok. w zakresie VAT Spółka podkreśliła, iż poprawnym podejściem jest dokonywanie korekty podatku naliczonego w miesiącu zmiany statusu samochodu.

Interpretacją indywidualną z dnia 22 lipca 2010 r. (sygn. ILPP2/443-659/10-4/AK) działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Spółki za prawidłowe.

Przedmiotem niniejszego zapytania Spółki jest inny wariant przedstawionego wówczas stanu faktycznego. o ile opisane powyżej zapytanie dotyczyło samochodów nabywanych w drodze transakcji dostawy towarów na terenie kraju, o tyle niniejsze zapytanie dotyczy analogicznej sytuacji, z tym że nabycie samochodów następuje w drodze wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT). Uprzedni wniosek nie obejmował bowiem sytuacji nabywania samochodów w drodze WNT (nowych środków transportu).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym powinna ona skorygować odliczony VAT od samochodów nabytych w drodze WNT (tekst jedn.: skorygować odliczony podatek do wysokości 60% kwoty podatku należnego wynikającego z WNT, ale nie więcej niż 6.000 PLN), w miesiącu zmiany statusu samochodu (tekst jedn.: w miesiącu wprowadzenia samochodu osobowego do ewidencji środków trwałych).

Zdaniem Wnioskodawcy, jego stanowisko w przedmiotowym zakresie jest zbieżne ze stanowiskiem zaprezentowanym w procesie wydawania wskazanej interpretacji indywidualnej z dnia 22 lipca 2010 r. w opinii Spółki, prawidłowe jest jej stanowisko, zgodnie z którym powinna ona skorygować odliczony VAT od samochodów nabytych w drodze WNT (tekst jedn.: skorygować odliczony podatek do wysokości 60% kwoty podatku należnego wynikającego z WNT, ale nie więcej niż 6.000 PLN), w miesiącu zmiany statusu samochodu (tekst jedn.: w miesiącu wprowadzenia samochodu osobowego do ewidencji środków trwałych).

Zdaniem Spółki, w oparciu o ustawę o rachunkowości, samochody demonstracyjne stanowią rzeczowe aktywa obrotowe. Samochody te nie tracą statusu towaru handlowego, bowiem są one przeznaczone do sprzedaży. Nie ma zatem znaczenia fakt, że pełnią one funkcje testowe, mające na celu zachęcenie klientów do nabycia tego właśnie rodzaju towarów.

Istotne jest, że w przypadku sprzedaży takiego samochodu przed upływem roku, momentem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jest moment sprzedaży, co stanowi istotnie o charakterze przedmiotowego samochodu jako towaru. Jeśli samochód demonstracyjny używany jest dłużej niż rok, to zdaniem Spółki, zasadne jest zaliczenie go do środków trwałych. Jak bowiem wynika z art. 16a ust. 1 ustawy CIT, za środki trwałe uznaje się między innymi stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. a więc z uwagi na przewidywany okres użytkowania przekraczający rok, zasadniczo zmienia się przeznaczenie tego samochodu.

Spółka prowadzi działalność w zakresie zakupu i sprzedaży samochodów osobowych w związku z czym od każdego zakupu odlicza VAT naliczony, a po sprzedaży przekazuje podatek VAT należny (art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy VAT). Zgodnie z wymogami dealerskimi, wybrane samochody podlegają zarejestrowaniu z przeznaczeniem na samochody demonstracyjne. Samochody te nie tracą statusu towaru handlowego, bowiem są one przeznaczone do sprzedaży i w dalszym ciągu możliwe jest zastosowanie art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy VAT. Utrata przez samochód osobowy statusu towaru handlowego i zaliczenie go do środków trwałych, a tym samym rozpoczęcie wykorzystywania go do prowadzenia działalności, powoduje konieczność uwzględnienia art. 86 ust. 3 ustawy VAT, czyli zastosowania ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z tym, Spółka stoi na stanowisku, iż także w przypadku nabycia poprzez dokonanie WNT, w miesiącu zmiany statusu samochodu z towaru na środek trwały, winna przeprowadzić korektę podatku naliczonego.

Zdaniem Spółki, ustawodawca nie wprowadził żadnych przepisów szczególnych w sytuacji nabycia przedmiotowych samochodów w drodze WNT, w efekcie uzasadnione jest stosowanie rozwiązań analogicznych, jak w sytuacji nabycia samochodów na terytorium kraju.

Takie ukształtowanie rozliczeń w VAT jest skorelowane ze specyfiką sytuacji opisanej powyżej. Owa specyfika przekłada się również na realizację innych obowiązków, regulowanych przepisami ustawy VAT.

W szczególności, Spółka stoi na stanowisku, iż nie będzie do niej mieć zastosowania obowiązek zapłaty podatku, na mocy art. 103 ust. 3 w zw. z ust. 4 ustawy VAT. Zgodnie z przedmiotowymi przepisami, podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8 ustawy VAT, jest obowiązany bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego - jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Powyższy przepis stanowi wyjątek od zasady globalnej kalkulacji zobowiązania podatkowego z tytułu VAT. w efekcie, jako wyjątek powinien być on interpretowany w myśl zasady exceptiones sunt non extaende, tj. wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco.

Odtwarzając opisaną powyżej regulację o charakterze wyjątkowym należy stwierdzić, że obowiązek zapłaty kwoty podatku odrębnie od globalnego zobowiązania finansowego zaistnieje dopiero w momencie, gdy łącznie ziszczą się następujące przesłanki:

* podatnik dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia nowego środka transportu,

* powstał obowiązek podatkowy z tytułu WNT,

* środek transportu ma być zarejestrowany przez nabywcę na terytorium kraju w sytuacji jego użytkowania przez nabywcę, albo (alternatywnie) środek transportu nie podlega rejestracji na terytorium kraju w sytuacji jego użytkowania przez nabywcę.

Choć w sytuacji Spółki spełnione mogą zostać dwie pierwsze przesłanki, nie występuje ziszczenie się przesłanki trzeciej.

Co prawda, dokonuje ona rejestracji części nabytych w drodze WNT samochodów, to nie tracą one jednak statusu towarów handlowych. Tym samym, aż do momentu podjęcia decyzji o zmianie statusu danego samochodu na środek trwały, Spółka nie będzie "użytkować" samochodu na terenie kraju. Trudno bowiem za "użytkowanie" uznać okazywanie pojazdów potencjalnym klientom. Normalną praktyką handlową jest bowiem możliwość sprawdzenia towaru przez potencjalnego nabywcę. z powyższym założeniem koreluje również regulacja art. 16a ust. 1 ustawy CIT, która wskazuje, że amortyzacji podlegają środki trwałe przyjęte do używania.

Zdaniem Spółki, warunek użytkowania pojazdu należy odnieść zarówno do sytuacji, w której pojazd jest rejestrowany przez nabywcę, jak i do sytuacji, w której brak jest obowiązku rejestracji. Ustawodawca przyjął bowiem założenie, że rejestracja pojazdu przez nabywcę oznacza de facto wolę jego użytkowania.

W przypadku Spółki występuje natomiast sytuacja odmienna. Celem rejestracji pojazdu przez Spółkę nie jest jego użytkowanie, lecz umożliwienie klientowi odbycia jazdy próbnej. Bez zarejestrowania nie byłoby bowiem możliwe prowadzenie pojazdu, stąd potencjalny klient nie mógłby sprawdzić jak w praktyce jeździ dany samochód. Spółka natomiast nie odnosi z faktu rejestracji pojazdu o statusie towaru handlowego korzyści we własnej działalności.

W efekcie, jedynie taka wykładnia art. 103 ust. 4 ustawy VAT korelować może z celami, jakie założył ustawodawca formułując obecne brzmienie przedmiotowego przepisu. Odmienne jego rozumienie byłoby nieakceptowane z punktu widzenia fundamentów systemu VAT.

Przyjęcie odmiennego poglądu prowadziłoby do pozbawionych podstawy i racjonalności negatywnych dla podatnika konsekwencji podatkowych. Zgodnie z art. 20 ust. 9 ustawy VAT, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania tych towarów, nie później jednak niż z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej. Gdyby przyjąć, że późniejsza - prawnie dozwolona - zmiana przeznaczenia tych towarów na środki trwałe skutkowała obowiązkiem zastosowania art. 103 ust. 3 w zw. z ust. 4 ustawy VAT, Spółka miałaby obowiązek złożyć informację VAT-23 i uiścić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatnego (zamiast rozliczyć go wyłącznie w deklaracji podatkowej za miesiąc, w którym zaistniały obiektywne przesłanki zmiany statusu samochodu).

W rezultacie, wskutek działania zgodnego z prawem, Spółka narażałaby się na konieczność zapłaty odsetek od zaległości podatkowej. Rozumowanie takie jest w ocenie Spółki nie do przyjęcia. Podjęcie gospodarczej decyzji o rozpoczęciu wykorzystywania samochodu do własnych potrzeb skutkowałoby koniecznością zapłaty odsetek od zaległości podatkowych. Spółka nie będzie bowiem w stanie z góry określić, czy konkretny pojazd (oznaczony nr nadwozia) będzie w przyszłości przeklasyfikowany przez nią do statusu środka trwałego. Decyzje takie mogą zapadać długo po powstaniu obowiązku podatkowego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego.

W ocenie Spółki, jeżeli pierwotnie dany samochód był przeznaczony do dalszej odprzedaży (w jej księgach był zaewidencjonowany jako towar handlowy), późniejsze jego przekwalifikowanie (odzwierciedlone w księgach przeksięgowaniem na środki trwałe), nie powoduje obowiązku złożenia informacji VAT-23 (skoro nabycie zostało rozliczone w deklaracji VAT-7) oraz nie wpływa na termin zapłaty podatku należnego (ogólny).

Na moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu, obowiązki podatnika w zakresie składanych deklaracji i terminu płatności podatku zostają ukształtowane na zasadach ogólnych (rozliczenie podatku należnego następuje w deklaracji VAT-7). Późniejsza zmiana przeznaczenia pojazdu nie wpływa na już ukształtowany zakres obowiązków i rozliczony podatek, z wyjątkiem ewentualnej korekty odliczonego podatku naliczonego.

Zdaniem Spółki, jednie taka wykładnia pozwoli zachować spójność systemu prawnego w zakresie rozliczeń VAT, tj. nie dojdzie do sytuacji, w której prawnie dozwolone działanie będzie jednocześnie stanowić naruszenie przepisu prawa. Racjonalny ustawodawca nie tworzy bowiem norm prawnych, które pozostają wobec siebie w relacji niespójności.

Założenie o racjonalności prawodawcy jest nierozerwalnie związane z wykładnią systemową przepisów prawa. Wykładnia systemowa jest jednym z typów wykładni pozajęzykowej. Dyrektywy wykładni systemowej nakazują tak interpretować tekst prawny, aby odtworzone z niego normy nie były między sobą niezgodne, w konsekwencji tworząc system spójny. Założenie o racjonalności prawodawcy przejawia się w założeniu, iż prawodawca kieruje się określonym systemem wartości, przez co nie formułuje norm, które byłyby ze sobą aksjologicznie niespójne.

W efekcie, jedynie wykładnia zaprezentowana przez Spółkę pozwala na uniknięcie wewnętrznej niespójności w zakresie ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 9 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

Przepis art. 9 ust. 1 - stosownie do art. 9 ust. 3 ustawy - stosuje się również w przypadku, gdy:

- jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Zgodnie z art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, przez nowe środki transportu - rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe wymienione w poz. 1-4, 9, 10 i 15-20 załącznika nr 1 do ustawy, napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowatów, jeżeli przejechały nie więcej niż 6.000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy (...).

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność nabycia towarów. Należny podatek z tytułu obrotu rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej). Podkreślić jednakże należy, że niewłaściwe rozpoznanie przez kontrahenta zagranicznego jego dostawy, nie powoduje braku wystąpienia u polskiego nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia. Podobnie - zadeklarowanie przez kontrahenta zagranicznego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie powoduje, że u polskiego nabywcy automatycznie dochodzi do nabycia wewnątrzwspólnotowego.

Zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nabycie według stawki właściwej dla danego towaru, zaś dostawa co do zasady według stawki 0% powoduje, że podatek z tytułu danej czynności (którą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, u jednego kontrahenta stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie, u drugiego zaś wewnątrzwspólnotową dostawę) jest faktycznie rozliczany przez nabywcę w państwie, do którego towary zostały ostatecznie przemieszczone.

Wskazać należy, że potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

* po pierwsze, podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, tak więc na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa towaru,

* po drugie, po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym nie gra tu roli, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Jednakże do wystąpienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów konieczne jest, aby przywóz towarów do Polski następował w związku z wykonaną wcześniej dostawą tych towarów. Sam fakt przywozu towarów na terytorium państwa członkowskiego, nie oznacza jeszcze, że miała miejsce transakcja wewnątrzwspólnotowa.

Z informacji udzielonych przez Wnioskodawcę wynika, iż prowadzi on działalność m.in. w zakresie handlu samochodami osobowymi. Zakupione samochody są towarem handlowym służącym do dalszej odsprzedaży. Zainteresowany nabywa je w drodze wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

Przepis art. 86 ust. 3 ustawy wskazuje, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 nie dotyczy:

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodów osobowych, które są towarem handlowym i służą dalszej odsprzedaży. Niektóre z nich używane są przez nią w celach demonstracyjnych (np. do jazd próbnych, w celu zaprezentowania potencjalnemu nabywcy ich walorów użytkowych) w okresie nie dłuższym niż rok (licząc od daty rejestracji). w dalszym ciągu jednak są one traktowane jako towar handlowy i ewidencjonowane są na magazynie towarów handlowych.

Zaznaczyć należy, że podatnik dokonujący nabycia towaru, w chwili jego zakupu ma obowiązek określić jakim celom ten towar ma służyć - czy jest to towar handlowy do dalszej odsprzedaży, czy jest to zakup na potrzeby prowadzonej działalności. Do takiego wyodrębnienia zobowiązują przepisy dotyczące możliwości dokonania odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach, co do których stosuje się różne zasady.

Zainteresowany poinformował, iż dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodów osobowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy (tekst jedn.: samochody osobowe lub inne pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, inne niż określone w ust. 4 pkt 1-6 tego artykułu) z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, które w ewidencji zaksięgowano jako towar handlowy, jednocześnie pełniące funkcje demonstracyjne, w rozliczeniu do których stosuje art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a ustawy, tym samym dokonuje odliczenia podatku naliczonego w pełnej kwocie.

Z opisu sprawy wynika także, iż w miesiącu następującym po miesiącu, w którym upłynął rok od daty rejestracji, samochody wykorzystywane do celów demonstracyjnych tracą status towaru handlowego i zostają zaliczane do środków trwałych, a Wnioskodawca koryguje podatek VAT naliczony do wysokości 60% kwoty podatku określonej na fakturze, nie więcej jednak niż 6.000 zł Wówczas nie są już wykorzystywane do celów demonstracyjnych, ale w zależności od potrzeby służą bądź jako samochody zastępcze dla klientów serwisu samochodowego, albo są wykorzystywane jako samochody służące prowadzeniu działalności.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy Zainteresowany nabywa samochody osobowe, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy z przeznaczeniem do dalszej odprzedaży w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, które jednakże wskutek wystąpienia okoliczności, o których mowa w stanie faktycznym, zostają przekazane do użytkowania jako środek trwały - nie zostaje spełniony warunek, o którym mowa art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a ustawy. Zmienia się bowiem w zasadniczy sposób przeznaczenie tych samochodów nie są one już towarem handlowym wchodzącym w skład aktywów obrotowych Wnioskodawcy, a stają się jego majątkiem trwałym. Przepis powyższy umożliwia natomiast odliczenie podatku naliczonego w pełnej kwocie jedynie przy nabyciu samochodów, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy, które jako towar handlowy są przedmiotem dalszej odsprzedaży.

Zatem, w przypadku gdy samochody osobowe stanowiące towary handlowe zostaną zaliczone do środków trwałych Zainteresowanego, zastosowanie znajdzie art. 86 ust. 3 ustawy, co skutkuje obowiązkiem dokonania korekty podatku naliczonego w momencie wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych.

Biorąc powyższe pod uwagę, za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki, zgodnie z którym powinna ona skorygować odliczony podatek VAT od samochodów nabytych w drodze wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (tekst jedn.: skorygować odliczony podatek do wysokości 60% kwoty podatku należnego wynikającego z wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, ale nie więcej niż 6.000 PLN), w miesiącu zmiany statusu samochodu (tekst jedn.: w miesiącu wprowadzenia samochodu osobowego do ewidencji środków trwałych).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w stanowisku własnym, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności obowiązku zapłaty podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, zgodnie z art. 103 ust. 4 ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.