ILPP2/443-1714/09-4/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2009 r. (data wpływu 17 grudnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2010 r. (data wpływu 15 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 11 lutego 2010 r. (data wpływu 15 lutego 2010 r.) o informację, iż wniosek dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca sprzedaje do jednego z kontrahentów z siedzibą we Francji części zamienne. Części te są najpierw wysyłane do miejsca położonego w Polsce wskazanego przez nabywcę. w miejscu tym części są gromadzone w większe partie i wysyłane do Francji z wykorzystaniem usług przewozowych niezależnego spedytora. Spółka dysponuje przesłanymi przez nabywcę drogą elektroniczną skanami listów przewozowych, które to listy przewozowe potwierdzają fakt wywozu części zamiennych z Polski do Francji.

Czasem Spółka jednak nie posiada skanu danego dokumentu przewozowego w związku z jego zaginięciem, ale zawsze jednak ma kopię faktury sprzedaży oraz wydrukowany przez siebie ze strony www dokument ARC, o którym mowa poniżej.

Ma również zbiorcze potwierdzenia wywozu części zamiennych, wystawione przez podmiot z siedzibą w Polsce, u którego części zamienne są gromadzone przed ich wysyłką do Francji.

Zainteresowany posiada kopie faktur wystawionych na francuskiego nabywcę, choć nie są one podpisane przez nabywcę, bowiem francuski nabywca nie ma zwyczaju ich odsyłania.

Z kopii faktur wynika jednoznacznie oznaczenie Spółki jako dostawcy i spółki francuskiej jako nabywcy, data sprzedaży, wyszczególnienie części zamiennych objętych daną dostawą ze wskazaniem ilości sztuk, cen jednostkowych i ceny łącznej.

Wnioskodawca nie dysponuje oryginałami specyfikacji dostaw, bowiem nabywca francuski nie ma zwyczaju ich odsyłania.

Dokumenty ARC

Dla niektórych dostaw są to kopie dokumentów ARC z pieczątkami i podpisami przedstawicieli nabywcy francuskiego.

Dla innych dostaw są to dokumenty ARC wydrukowane przez Spółkę ze strony www, do której ma ona dostęp online.

Każdy dokument ARC (czy to kopia dokumentu podpisanego przez nabywcę, czy też wydruk ze strony www) zawiera m.in.: datę wydania, datę zamówienia, datę odbioru części zamiennych przez spółkę francuską jako nabywcę, oznaczenie Zainteresowanego jako dostawcy części zamiennych, szczegółowy opis poszczególnych części zamiennych, ilość sztuk tych części dla każdego rodzaju z części zamiennych, cenę jednostkową i cenę za ilość poszczególnych części objętych daną dostawą, datę przesunięcia dostawy do nabywcy.

Nabywca jest zarejestrowanym we Francji dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych podatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy posiadane przez Spółkę ww. dokumenty są wystarczające w świetle art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług, dla zastosowania 0% stawki podatku VAT dla dostaw na rzecz francuskiego nabywcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane przez niego dokumenty (kopie faktur, wydruki przesłanych drogą elektroniczną skanów listów przewozowych, zbiorcze zestawienia wystawione przez podmiot, który gromadził części zamienne przed wysyłką do Francji, kopie dokumentów ARC podpisanych przez nabywcę, wydruki dokumentów ARC ze strony www) są wystarczające w świetle art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług, by mógł on zastosować 0% stawkę podatku od towarów i usług dla dostaw wewnątrzwspólnotowych, zrealizowanych na rzecz kontrahenta francuskiego. Dla poszczególnych dostaw Spółka może dysponować różnymi zestawami dokumentów ale zawsze, gdy Spółka dysponuje przynajmniej kopią faktury i kopią dokumentu ARC podpisanego i opatrznego pieczątką przez nabywcę albo wydrukiem dokumentu ARC ze strony www, to ma prawo do zastosowania stawki 0% dla dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Bez znaczenia pozostaje brak oryginałów lub kopii listów przewozowych, względnie dysponowanie przez Spółkę tylko wydrukiem skanów niektórych listów przewozowych.

Szczegółowość faktury sprzedaży i dokumentu ARC są wystarczające dla wykazania, że dostawa miała miejsce, a fakt, że dokument ARC jest generowany przez nabywcę francuskiego w jego systemie informatycznym dostępny online dla Spółki, a czasem także przesyłany przez nabywcę do Spółki w formie kopii wydruku dokumentu ARC opatrzonego podpisem i pieczątką nabywcy, przesądza o wykazaniu faktycznego charakteru przesunięcia części zamiennych z Polski do Francji. Tym samym stanowią wystarczające dokumenty do tego, by mogła ona zastosować 0% stawkę podatku od towarów i usług.

Trafnie podkreśla się w orzecznictwie (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lutego 2009 r., sygn. III SA/1909/08), że:

W żadnym miejscu art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowi o wymogu, by dokumenty potwierdzające wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji miały formę "papierową". Biorąc pod uwagę, że nigdzie nie stanowi się o formie dokumentów, zasadne jest stwierdzenie, że dopuszczalna jest każda forma, byle uprawdopodobniona była autentyczność tych dokumentów. Tym samym, także wydruk skanów listów przewozowych przesłanych Spółce drogą elektroniczną może być dowodem uzasadniającym zastosowanie stawki 0%.

W orzecznictwie pogląd o tym, że stosowanie stawki 0% w dostawie wewnątrzwspólnotowej jest regułą, a nie wyjątkiem od reguły jest już mocno ugruntowany, o czym świadczą wyroki WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1210/07 oraz z dnia 11 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SAlWa 155/08. Przesądza to o tym, że wykładnia przepisów art. 42 dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, nie powinna być zawężająca. Kluczowe jest, by zgromadzone przez podatnika dokumenty potwierdzały fakt, iż towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym z taką sytuacją mamy do czynienia. Dodatkowo wskazać należy, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-146/05 (X, orzeczenie z dnia 27 września 2007 r.) zaznaczył, że dyrektywa istotnie upoważnia państwa członkowskie do wprowadzenia regulacji dotyczących obowiązków dokumentacyjnych, które podatnicy powinni spełnić w celu potwierdzenia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jednak zdaniem ETS, przedmiotowe obowiązki dokumentacyjne nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia określonych w dyrektywie celów, czyli zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych (zgodnie z art. 273 Dyrektywy 2006/112, państwa członkowskie mogą w pewnych okolicznościach i przy zachowaniu określonych warunków nałożyć na podatników inne niż określone wprost w Dyrektywie obowiązki, jakie uznają za niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym). w szczególności zaś, nałożone na podatnika obowiązki nie mogą zagrażać neutralności podatku VAT. Stąd Trybunał uznał, że przepisy krajowe, które uzależniają prawo do preferencji w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej (zwolnienia z prawem do odliczenia) od spełnienia obowiązków formalnych (przy jasności co do tego, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów nastąpiła), wykraczają poza to, co jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru podatku.

Zdaniem Spółki, podatnik nie musi posiadać wszystkich dowodów wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy jako odrębnych dokumentów, ważne jest bowiem jedynie to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzić określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają zawierać jednoznaczną informację której wymaga wskazany przepis. Ponieważ dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, podatnik nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3.

Dowodami mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa (art. 42 ust. 11 ustawy). w szczególności może to być korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania, dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Powołany przepis oznacza, że jeśli lista dokumentów obowiązkowych nie dostarczy odpowiedzi na pytanie, czy towar został faktycznie przetransportowany na terytorium innego państwa członkowskiego, dopuszczalne jest posiłkowanie się jakimikolwiek innymi dokumentami, które staną się dowodami określonymi w art. 42 ust. 1 pkt 2, jeśli wskazują one, że dostawa wewnątrzwspólnotowa nastąpiła. Wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy dokumenty uzupełniające (nieobowiązkowe) nie muszą potwierdzać faktu dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego lecz mają wskazywać, że nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa, czyli transakcja polegająca na wywozie towarów z terytorium Polski w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy VAT, na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Zgodnie z art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (...).

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowany dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw części zamiennych dla kontrahenta z siedzibą we Francji, zarejestrowanego tam dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Artykuł 106 ust. 1 ustawy wskazuje, iż podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że części zamienne będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy, wysyłane są najpierw do miejsca położonego w Polsce wskazanego przez nabywcę. w miejscu tym, części są gromadzone w większe partie i wysyłane do Francji z wykorzystaniem usług przewozowych niezależnego spedytora.

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Spółka wskazała, iż dysponuje przesłanymi przez nabywcę drogą elektroniczną skanami listów przewozowych, które to listy przewozowe potwierdzają fakt wywozu części zamiennych z Polski do Francji. w związku z tym, wydruk skanów listów przewozowych przesłanych jej drogą elektroniczną może być, jej zdaniem, dowodem uzasadniającym zastosowanie stawki 0%.

Przepisy regulujące kwestię listu przewozowego, m.in. jego wystawienia i niezbędnych danych zawarte zostały w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.). Tut. Organ podkreśla natomiast, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji ani nie reguluje zagadnień związanych z poprawnością, czy rzetelnością "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Wskazać należy, że nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy bowiem każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy) nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Należy podkreślić, iż dokument, który potwierdza daną czynność winien mieć rangę dowodu. Niewątpliwie musi więc w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzać okoliczność faktyczną przez niego dowodzoną. Pod pojęciem dokumentu należy rozumieć pismo spisane w celu stwierdzenia określonej okoliczności, świadectwa prawdziwości jakiegoś faktu.

Dokument przewozowy przesłany Spółce przez nabywcę drogą elektroniczną w formie skanu, nie posiada rangi dowodu. Za dowód, który w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza dokonanie dostawy towarów do nabywcy, należy uznać dokument przewozowy w formie oryginału, kopii lub kserokopii, faksu czy skanu (jego wydruku) potwierdzonego za zgodność z oryginałem tego dokumentu.

Niepotwierdzony za zgodność z oryginałem przesłany przez nabywcę drogą elektroniczną skan dokumentu przewozowego nie spełnia roli dowodu. Zatem, Zainteresowany nie posiada dokumentu przewozowego otrzymanego od spedytora odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego (Francji). Tym samym, nie posiada dokumentu, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, zatem nie ma prawa do zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług dla transakcji dostawy towarów na rzecz kontrahenta francuskiego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika także, że czasem Wnioskodawca nie posiada skanu dokumentu przewozowego w związku z jego zaginięciem. Zawsze posiada jednak kopię faktury sprzedaży, z której wynika jednoznacznie oznaczenie Zainteresowanego jako dostawcy i spółki francuskiej jako nabywcy, data sprzedaży, wyszczególnienie części zamiennych objętych daną dostawą, ze wskazaniem ilości sztuk, cen jednostkowych i ceny łącznej oraz zbiorcze potwierdzenie wywozu części zamiennych, wystawione przez podmiot z siedzibą w Polsce, u którego części zamienne są gromadzone przed ich wysyłką do Francji. w takiej sytuacji, Spółka dysponuje także wydrukowanym przez siebie ze strony www dokumentem ARC.

Wnioskodawca wskazał, że dla niektórych dostaw są to kopie dokumentów ARC z pieczątkami i podpisami przedstawicieli nabywcy francuskiego, a dla innych dostaw są to dokumenty ARC wydrukowane przez Spółkę ze strony www, do której ma ona dostęp online. Każdy dokument ARC (czy to kopia dokumentu podpisanego przez nabywcę, czy też wydruk ze strony www) zawiera m.in.: datę wydania, datę zamówienia, datę odbioru części zamiennych przez spółkę francuską jako nabywcę, oznaczenie Zainteresowanego jako dostawcy części zamiennych, szczegółowy opis poszczególnych części zamiennych, ilość sztuk tych części dla każdego rodzaju z części zamiennych, cenę jednostkową i cenę za ilość poszczególnych części objętych daną dostawą, datę przesunięcia dostawy do nabywcy.

Z opisu sprawy wynika również, że dokument ARC jest generowany przez nabywcę francuskiego w jego systemie informatycznym dostępnym online dla Spółki, a czasem także przesyłany przez nabywcę do Spółki w formie kopii wydruku dokumentu ARC opatrzonego podpisem i pieczątką nabywcy.

W powyższej sytuacji Zainteresowany dysponuje: kopią faktury, zbiorczym potwierdzeniem wywozu części zamiennych oraz w zależności od sytuacji: kopią dokumentu ARC z pieczątkami i podpisami przedstawicieli nabywcy francuskiego lub dokumentem ARC wydrukowanym przez Spółkę ze strony www, do której ma ona dostęp online.

Jak wskazują zatem przywołane przepisy, tylko posiadana przez Zainteresowanego kopia faktury VAT jest dokumentem wynikającym z art. 42 ust. 3 ustawy. Spółka wskazała bowiem, że dokument ARC jest generowany przez nabywcę francuskiego w jego systemie informatycznym dostępnym online dla Spółki, a czasem także przesyłany przez nabywcę do Spółki w formie kopii wydruku dokumentu ARC opatrzonego podpisem i pieczątką nabywcy. Nie jest zatem dokumentem przewozowym, otrzymanym od spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Zatem stwierdzić należy, że Spółka nie posiada żadnego dokumentu otrzymanego od spedytora, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Zbiorcze potwierdzenie wywozu części zamiennych, wystawione przez podmiot z siedzibą w Polsce, u którego części zamienne są gromadzone przed ich wysyłką do Francji oraz dokument ARC uznać należy za dokumenty uzupełniające, pomocnicze, o którym mowa w art. 42 ust. 11 ustawy. Jednak w przedmiotowej sprawie, przy braku wszystkich dokumentów stanowiących dowody wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, dokumenty te nie mogą zostać uznane za wystarczające do potwierdzenia faktu dokonania dostawy.

Reasumując, stanowisko Spółki, iż zawsze, gdy dysponuje ona przynajmniej kopią faktury i kopią dokumentu ARC podpisanego i opatrznego pieczątką przez nabywcę albo wydrukiem dokumentu ARC ze strony www, ma prawo do zastosowania stawki 0% dla dostawy wewnątrzwspólnotowej, należy uznać za nieprawidłowe. Nie posiada ona bowiem dokumentu otrzymanego od spedytora, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Zaznaczyć należy, iż w przypadku dowodów potwierdzających transakcję wewnątrzwspólnotowej dostawy, nie ma konieczności dublowania informacji wymienionych w art. 42 ust. 3. Jeżeli wystawiona przez Wnioskodawcę faktura VAT posiada wszystkie elementy wymienione w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), nie musi on posiadać specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku.

Odnosząc się do wyroków Sądów Administracyjnych powołanych przez Spółkę należy stwierdzić, iż stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają.

W stosunku do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 września 2009 r. (C-146/05) w sprawie Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn, wskazać należy, że dotyczył on sytuacji, kiedy to podatnik w celu uzyskania prowizji, dokonał sprzedaży samochodów przeznaczonych do celów demonstracyjnych poprzez pośrednika, który odsprzedał pro forma przedmiotowe samochody.

Tut. Organ zaznacza, iż bezpośrednie odniesienie do wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który zapadł w konkretnej sprawie podatnika jest możliwe tylko w przypadku, gdy mamy do czynienia z identycznym lub podobnym stanem faktycznym. Wyłącznie w takiej sytuacji organ wydając rozstrzygnięcie może stosować orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przywołany wyrok odbiega w znaczny sposób od sytuacji zaistniałej w przedmiotowej sprawie, zatem nie może stanowić podstawy prawnej do wydania przedmiotowej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.