ILPP2/443-1574/10-2/ISN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2010 r. (data wpływu 27 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest prawidłowe.

W dniu 27 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dokonuje dostaw towarów na rzecz przedsiębiorców z krajów członkowskich. Dla wielu swoich kontrahentów nie organizuje on środków transportu, za pomocą których towary będące przedmiotem sprzedaży są wywożone z terytorium Polski. Wówczas kwestia transportu leży wyłącznie w gestii zamawiającego towary

Dla zachowania prawa stosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, Zainteresowany kompletuje w zależności od sytuacji następujący zestaw dokumentów:

Wariant 1 (przy wysyłkach niekurierskich):

* kopia faktury,

* skan dokumentu określanego przez Spółkę jako list przewozowy, zawierający specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (tzw. Lieferschein z systemu stosowanego przez nią),

* skan oryginalnie ostemplowanego i podpisanego przez nabywcę towaru dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju (skan podpisanego przez nabywcę dokumentu CMR),

* miesięczna specyfikacja dokumentów dostawy w tabeli, przesłana Zainteresowanemu pocztą elektroniczną przez nabywcę z potwierdzeniem, że wszystkie wyszczególnione w tabeli przesyłki zostały do niego dostarczone;

Wariant 2 (przy wysyłkach dokonywanych poprzez firmy kurierskie):

* kopia faktury,

* skan dokumentu określanego przez Wnioskodawcę jako list przewozowy, zawierający specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (tzw. Lieferschein z systemu stosowanego przez niego),

* skan oryginalnie ostemplowanego i podpisanego przez nabywcę towaru listu przewozowego kurierskiego otrzymanego od kuriera odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju,

* miesięczna specyfikacja dokumentów dostawy w tabeli, przesłana Zainteresowanemu pocztą elektroniczną przez nabywcę z potwierdzeniem, że wszystkie wyszczególnione w tabeli przesyłki zostały do niego dostarczone.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Spółka prosi o potwierdzenie, iż w stosunku do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, udokumentowanych w sposób opisany w wariancie 1 i 2, przysługuje jej prawo do zastosowania stawki VAT 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy, w obu opisanych powyżej wariantach dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przysługuje mu prawo do zastosowania stawki VAT 0%. Oba stosowane rozwiązania spełniają bowiem dyspozycję art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Przepis ten wskazuje następujące dokumenty, których posiadanie, o ile łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, uprawnia do stosowania stawki 0%:

* dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

* kopia faktury,

* specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Zainteresowany uważa, że warunki te spełnione są w obu wskazanych powyżej przypadkach.

Jak wskazano w opisie sprawy, Spółka dysponuje skanem podpisanego i ostemplowanego dokumentu CMR (wariant pierwszy), bądź listu kurierskiego (wariant drugi).

W pierwszej zatem kolejności należy wskazać, iż w jej opinii, list przewozowy kurierski (podpisany przez odbiorcę towarów) jest - jeśli chodzi o spełnienie przesłanek z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT - równoważny listowi przewozowemu CMR wystawionemu przez przewoźnika (spedytora).

Należy bowiem zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów nie precyzuje, jaki konkretnie dokument przewozowy jest wymagany i co owo pojęcie oznacza. Do międzynarodowego transportu drogowego stosuje się przepisy Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) sporządzonej w Genewie w dniu 19 maja 1956 r., ratyfikowanej także przez Polskę w 1962 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), zwanej dalej konwencją CMR. Zgodnie z art. 4 konwencji CMR, dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy, przy czym jego brak lub nieprawidłowość nie wpływa na istnienie ani ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom konwencji CMR.

Tym samym, nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy również list przewozowy kurierski, potwierdzający powierzenie firmie kurierskiej przewozu towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Wnioskodawca zwrócił uwagę, iż pogląd ten potwierdzany jest w znanych mu interpretacjach organów podatkowych (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2008 r., sygn. IPPP1/443-828/08-2/AW).

Wobec powyższego Zainteresowany jest zdania, iż w obu opisanych wariantach przesłanki z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT odnośnie dokumentów potwierdzających dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej, uznać należy za spełnione.

Na powyższy wniosek nie wpływa fakt, iż Spółka dysponuje zeskanowaną kopią podpisanego dokumentu CMR (w pierwszym wariancie) bądź listu przewozowego kurierskiego (w drugim wariancie) - a nie oryginałami tych dokumentów. Bowiem posiadane przez nią zeskanowane dokumenty potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska.

Należy przy tym podkreślić, że w orzecznictwie sądów administracyjnych upowszechnił się pogląd o konieczności uwzględniania przy interpretacji wymogów formalnych stawianych przez prawo podatkowe, zalet elektronicznych form komunikacji stosowanych w praktyce przez uczestników obrotu gospodarczego.

Przykładowo, w wyroku NSA z dnia 20 maja 2010 r. sygn. i FSK 1444/09 sąd potwierdził, iż podatnicy mogą wystawiać faktury za pomocą programów komputerowych i wysyłać je e mailowo. Nie jest przy tym konieczne opatrzenie faktury, tzw. bezpiecznym podpisem elektronicznym, natomiast faktury takie należy przechowywać w formie papierowej. w uzasadnieniu orzeczenia NSA wskazał przy tym, iż za rozstrzygnięciem tym przemawiają m.in. względy racjonalności i sprawności funkcjonowania obrotu gospodarczego, a także postępu technologicznego oraz upowszechnienia się elektronicznych środków komunikacji oraz przesyłania danych. Należy podkreślić, iż orzeczenie NSA przyznaje podatnikom prawo do odliczania podatku VAT wynikającego z przesłanych drogą elektroniczną zeskanowanych faktur (bez podpisu elektronicznego). Naczelny Sąd Administracyjny podzielił przy tym argumenty strony, że posługiwanie się fakturami sporządzanymi i przekazywanymi w formie elektronicznej znacznie przyspiesza obrót gospodarczy oraz pozwala na pewne oszczędności.

Posługiwanie się takimi fakturami, drukowanymi przez strony transakcji na papierze i w tej formie przechowywanymi, nie zmniejsza przy tym bezpieczeństwa obrotu prawnego w porównaniu z sytuacją, w której faktury od samego początku mają postać papierową i w takiej formie są przekazywane nabywcy.

Wnioskodawca uważa, że analogiczny tok myślenia powinien być zastosowany przy ocenie stanu sprawy będącego przedmiotem pytania. Przesyłane Spółce drogą elektroniczną skany podpisanych przez nabywcę dokumentów CMR oraz Listów przewozowych kurierskich stanowią bowiem dowód okoliczności dostarczenia towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Wykorzystanie natomiast środków komunikacji elektronicznej ogranicza nakłady administracyjne po stronie uczestników transakcji związane z koniecznością wypełnienia przesłanek art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, a w wielu przypadkach stanowi jedyną możliwość uzyskania przez Zainteresowanego stosownych dokumentów.

Za powyższym poglądem przemawia również wynikający z dorobku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości postulat uwzględniania przy interpretacji wymogów stosowania stawki 0% w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów obowiązującej w prawie wspólnotowym zasady proporcjonalności, która wynika z art. 5 Traktatu Ustanawiającego Unię Europejską. Zasada ta nakłada na państwa członkowskie Unii Europejskiej przede wszystkim obowiązek stosowania takiego rodzaju środków o charakterze prawnym, jakie zapewnią osiągnięcie zamierzonego celu. Środki te jednocześnie w najmniejszym stopniu powinny zagrażać celom i zasadom wynikającym z przepisów wspólnotowych. Dlatego, państwa członkowskie nie są uprawnione do wykraczania poza zasady jakich funkcjonowanie zapewnia realizację regulacji wspólnotowych.

Podkreślenia wymaga, iż w opinii ETS (por. wyrok z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C 409/04 Teleos plc i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise oraz w sprawie C 146/05 Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn) uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. Trybunał podkreślał także, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych, nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT.

Z tych powodów NSA w wyroku i FSK 1882/07 przypomniał, iż z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przepisy, do przyjęcia których państwo członkowskie są upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 VI Dyrektywy, w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów (zob. wyrok z dnia 21 marca 2000 r. w sprawach połączonych od C-110/98 do C-147/98 Gabalfrisa i in., Rec. str. I-1577, pkt 52 oraz postanowienie z dnia 3 marca 2004 r. w sprawie C 395/02 Transport Service, Ret. str. I-1991, pkt 29. Przepisy te nie mogą być więc wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie (zob. wyrok z dnia 19 września 2000 r. w sprawie C-454/98 Schmeink Cofreth i Strobel, Rec. str. I-6973, pkt 59 oraz wyrok z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-255/02 Halifax i in., Zb. Orz. str. I-1609, pkt 92.

Przywołane tezy z orzecznictwa uzasadniają zdaniem Spółki twierdzenie, iż w obliczu przyjętej na gruncie wykładni prawa wspólnotowego zasady proporcjonalności i neutralności opodatkowania VAT, przesłanki określone w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, powinny być uznane za spełnione również w sytuacji, gdy fakt dostarczenia towarów na terytorium innego państwa członkowskiego potwierdzany jest przy pomocy zeskanowanej kopii podpisanego przez nabywcę dokumentu CMR lub listu przewozowego kurierskiego (obok kopii faktury i specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku).

Fakt, iż dokumenty zawierające specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (stanowiące część dokumentów wewnętrznych Lieferschein) gromadzone w dokumentacji WDT również mają formę skanu, nie wpływa negatywnie na spełnienie przesłanek z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Ustawa nie precyzuje bowiem formy, w jakiej powinna być przechowywana specyfikacja. Dokument ten służyć ma udowodnieniu, iż miało miejsce przemieszczenie określonych towarów z Polski do innego państwa członkowskiego. Funkcję tę spełnia również skan dokumentu Lieferschein. Wybór takiego sposobu dokumentowania wynika z praktycznych względów organizacji komunikacji wewnątrz Spółki i na gruncie ustawy o VAT brak jest przesłanek do przyjęcia, iż nie jest on dopuszczalny.

Zainteresowany podkreślił, iż w jego ocenie opisane powyżej dokumenty czynią zadość warunkowi z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, tzn. potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Walor dodatkowego dowodu ma natomiast miesięczna specyfikacja dokumentów dostawy w tabeli, przesłana Wnioskodawcy pocztą elektroniczną przez nabywcę z potwierdzeniem, że wszystkie wyszczególnione w tabeli przesyłki zostały do niego dostarczone. Specyfikacje te należy, jego zdaniem, traktować jako dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju w rozumieniu art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy o VAT.

Nawet zatem w przypadku wątpliwości (dla których jednak, zdaniem Spółki, brak jest w opisanym przypadku podstaw), czy posiadane przez nią dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 potwierdzają jednoznacznie fakt dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, miałaby ona prawo do zastosowania stawki 0% dla WDT w związku z dodatkowym potwierdzeniem taktu dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy w postaci potwierdzenia przyjęcia przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, o którym mowa w art. 42 ust. 11 pkt 4.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Zainteresowanego, w obu opisanych wariantach przesłanki z art. 42 ustawy o VAT, odnośnie dokumentów potwierdzających dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej uznać należy za spełnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Artykuł 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Na mocy art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7 - art. 13 ust. 6 ustawy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, w myśl art. 13 ust. 1 ustawy. Wywozu towarów będących przedmiotem tych dostaw z terytorium kraju dokonuje przewoźnik.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca dokonuje dostaw towarów na rzecz przedsiębiorców z krajów członkowskich. Dla wielu swoich kontrahentów nie organizuje on środków transportu, za pomocą których towary będące przedmiotem sprzedaży są wywożone z terytorium Polski. Wówczas kwestia transportu leży wyłącznie w gestii zamawiającego towary.

Dla zachowania prawa stosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów Zainteresowany kompletuje w zależności od sytuacji następujący zestaw dokumentów.

Wariant 1 (przy wysyłkach niekurierskich):

* kopia faktury,

* skan dokumentu określanego przez Spółkę jako list przewozowy, zawierający specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (tzw. Lieferschein z systemu stosowanego przez nią),

* skan oryginalnie ostemplowanego i podpisanego przez nabywcę towaru dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju (skan podpisanego przez nabywcę dokumentu CMR),

* miesięczna specyfikacja dokumentów dostawy w tabeli, przesłana jej pocztą elektroniczną przez nabywcę z potwierdzeniem, że wszystkie wyszczególnione w tabeli przesyłki zostały do niego dostarczone;

Wariant 2 (przy wysyłkach dokonywanych poprzez firmy kurierskie):

* kopia faktury,

* skan dokumentu określanego przez Wnioskodawcę jako list przewozowy, zawierający specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (tzw. Lieferschein z systemu stosowanego przez niego),

* skan oryginalnie ostemplowanego i podpisanego przez nabywcę towaru listu przewozowego kurierskiego otrzymanego od kuriera odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju,

* miesięczna specyfikacja dokumentów dostawy w tabeli, przesłana Zainteresowanemu pocztą elektroniczną przez nabywcę z potwierdzeniem, że wszystkie wyszczególnione w tabeli przesyłki zostały do niego dostarczone.

Zdaniem tut. Organu, zarówno posiadany przez Spółkę skan oryginalnie ostemplowanego i podpisanego przez nabywcę towarów dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika (skan podpisanego przez nabywcę dokumentu CMR), jak i skan oryginalnie ostemplowanego i podpisanego przez nabywcę towaru listu przewozowego kurierskiego otrzymanego od kuriera, uznać należy za dokument o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy.

Z powyższego wynika zatem, iż Wnioskodawca w swojej dokumentacji (wariant 1 i wariant 2) posiada dokumenty, wymienione w przywołanym powyżej przepisie art. 42 ust. 3 ustawy, które jednoznacznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Tym samym stwierdzić należy, iż posiadane przez Zainteresowanego dokumenty upoważniają go do zastosowania 0% stawki podatku VAT do dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Natomiast zdarzenie przyszłe w ww. zakresie zostało rozstrzygnięte w odrębnej interpretacji indywidualnej z dnia 21 grudnia 2010 r. znak ILPP2/443 -1574/10-3/ISN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.