ILPP2/443-1548/09-2/EWW - Upływ terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2009 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 10 listopada 2009 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 16 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, stawki podatku oraz prawa do odzyskania zapłaconego podatku - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, stawki podatku oraz prawa do odzyskania zapłaconego podatku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 2004, w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT), Wnioskodawca dostarczył swój towar kontrahentom z krajów UE. Na sprzedany towar zostały wystawione faktury (INVOICE) w dwóch egzemplarzach: oryginał faktury wraz z towarem został przekazany odbiorcy towaru, natomiast kopia faktury pozostała w dokumentach Spółki. Na wystawionych fakturach, obok podstawowych danych sprzedawcy i odbiorcy towaru, podano również: Nr VAT UE dostawcy i odbiorcy towaru. Faktury te zawierały również szczegółową specyfikację poszczególnych sztuk towaru, jego ilość, cenę jednostkową oraz wartość netto towaru. Stan faktyczny dotyczy pięciu dostaw, na które Zainteresowany posiada następujące potwierdzenia wywozu towaru poza granice Polski:

Ponieważ, przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, Zainteresowany nie posiadał w swej dokumentacji żadnych dowodów, które by potwierdzały, iż towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, zgodnie z art. 42 ust. 12 wykazał on te dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, jako dostawy na terytorium kraju i opodatkował je według stawki 22%.

W miarę spływu dowodów potwierdzających wywóz towarów poza granice Polski, Wnioskodawca dokonywał korekt deklaracji stosując do tych dostaw stawkę podatku VAT 0%.

Jednak, jak wskazuje Spółka, nie wszyscy kontrahenci wykazali dobrą wolę, aby dostarczyć dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1. Pomimo licznych monitów wysyłanych przez nią do kontrahentów o dosłanie pozostałych dowodów, uzyskanie ich okazało się niemożliwe. Zagraniczny odbiorca nie rozumie, dlaczego Zainteresowany wymaga od niego różnego rodzaju potwierdzeń, skoro towar otrzymał i nawet za niego zapłacił. Niektórzy kontrahenci uważają, że wystawiona, a tym bardziej zapłacona faktura, wystarczająco dokumentuje dostawę wewnątrzwspólnotową, dlatego nie zamierzają dostarczać mu dodatkowych informacji, w postaci np. listu przewozowego, gdyż bardzo często zdarza się, iż firmy transportowe na jednym liście przewozowym dostarczają towar do różnych firm, które znajdują się w różnych krajach UE.

Z uwagi na to, że istnieje duża rozbieżność co do interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie dowodów, jakie powinien posiadać Podatnik, aby mógł uznać, że posiadane przez niego dowody są wystarczającym potwierdzeniem wywozu towaru poza granice Polski w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i tym samym uprawniają go do zastosowania preferencyjnej stawki w podatku VAT, która w przypadku WDT wynosi 0%, Spółka zwraca się z prośbą o odpowiedź na zadane poniżej pytanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie posiadanych przez Spółkę, a szczegółowo opisanych w stanie faktycznym, dowodów potwierdzających wywóz towaru poza granice Polski w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, ma ona prawo do zastosowania stawki podatku VAT 0% i tym samym, odzyskać zapłacony w roku 2004 podatek VAT, wg stawki 22%...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonał on rzeczywistej dostawy towaru na rzecz nabywcy zagranicznego, posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Numer ten, jak również numer identyfikacyjny dostawcy został każdorazowo podany na fakturze stwierdzającej dostawę towaru. Wywieziony towar spełniał wszystkie przesłanki wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zawarte w art. 13 ust. 1, który mówi, że "przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8". Jednak, aby zastosować do tych dostaw podatek według stawki 0% należało spełnić dwa warunki zawarte w art. 42 ust. 1. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, w tym ust. 11 cyt. artykułu, w ocenie Spółki, oba te warunki zostały spełnione. Dokonała ona dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, podała ten numer oraz swój numer na fakturze stwierdzającej dostawę, posiada również w swej dokumentacji dowody, że towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Mając na uwadze powyższe Zainteresowany uważa, iż dowody którymi dysponuje, a które zostały wymienione w stanie faktycznym, dostatecznie dokumentują wywóz towarów poza granice Polski w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej i w związku z tym ma on prawo, na podstawie posiadanych dowodów, zastosować stawkę podatku VAT 0% i tym samym dokonać korekty deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy, a w konsekwencji odzyskać zapłacony podatek VAT 22%. Wnioskodawca, na potwierdzenie zaprezentowanego stanowiska, powołał wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 1210/07), w którym sąd zajmował się kwestią dokumentacji potwierdzającej dostarczenie towarów do kontrahenta w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Ważne jest, aby dokumenty zawierały informację, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do kontrahenta unijnego. Podatnik nie musi posiadać wszystkich dokumentów, wystarczy, że dwa lub jeden z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów do innego państwa unijnego, np. faktura, która jednoznacznie potwierdza przewóz towarów. w wyroku tym sąd również podniósł, iż warunkiem stosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest posiadanie przez dostawcę towaru dowodów, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium Polski i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Artykuł 13 ust. 1 ustawy stanowi iż, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w roku 2004 dokonał wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, w myśl art. 13 ust. 1 ustawy. Jak wynika z analizy sprawy, wywozu towarów dokonywały firmy przewozowe bądź spedycyjne.

Z uwagi na fakt, iż dokonane przez Zainteresowanego wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów miały miejsce w roku 2004, w niniejszej interpretacji indywidualnej zastosowano przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wykonawczego, obowiązujące w dacie zaistnienia zdarzenia.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Na mocy art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż w roku 2004, w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dostarczył swój towar kontrahentom z krajów UE. Na sprzedany towar zostały wystawione faktury w dwóch egzemplarzach: oryginał faktury wraz z towarem został przekazany odbiorcy towaru, natomiast kopia faktury pozostała w dokumentach Spółki. Na wystawionych fakturach, obok podstawowych danych sprzedawcy i odbiorcy towaru, podano również: Nr VAT UE dostawcy i odbiorcy towaru. Faktury te zawierały również szczegółową specyfikację poszczególnych sztuk towaru, jego ilość, cenę jednostkową oraz wartość netto towaru.

Zaznaczyć należy, iż w przypadku dowodów potwierdzających transakcję wewnątrzwspólnotowej dostawy, nie ma konieczności dublowania informacji wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy. Jeżeli wystawione przez Wnioskodawcę faktury VAT posiadają wszystkie elementy wymienione w § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.), nie musi on posiadać specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku.

Zainteresowany posiada następujące potwierdzenia wywozu towaru poza granice Polski:

Ponieważ, przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, Zainteresowany nie posiadał w swej dokumentacji żadnych dowodów, które by potwierdzały, iż towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, dlatego zgodnie z art. 42 ust. 12 wykazał on te dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, jako dostawy na terytorium kraju i opodatkował je według stawki 22%.

Mając na uwadze powołane przepisy, należy podkreślić, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowody zawarte w art. 42 ust. 11 ustawy, mają zastosowanie w okolicznościach, gdy dostawca towarów dysponuje dokumentami wymaganymi w art. 42 ust. 3 ustawy, lecz dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Wówczas można uznać za dowody dostawy towarów inne dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepis ten nie pozwala jednak na kompleksowe i całkowite zastąpienie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy i dokumentowanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9. Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Stwierdzić należy, iż w sytuacjach opisanych we wniosku w punktach 1-4, Spółka nie posiada wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy, uprawniających do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawki podatku w wysokości 0%. w transakcjach z punktu 1 i 2 brakuje dokumentu potwierdzającego przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. w trzeciej brak jest dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju oraz dokumentu potwierdzającego przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Natomiast w czwartej sytuacji Wnioskodawca nie posiada dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Ustawa o podatku od towarów i usług przyjmuje zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają dokonanie wywozu towarów i jego dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepis art. 42 ust. 3 ustawy stanowi bowiem, że: "dowodami, o których mowa (...), są (...)". Wyliczenie, które później następuje, ma charakter wyczerpujący. w świetle powyższego, nie jest możliwe zastosowanie preferencyjnej stawki podatku do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, w przypadku nie posiadania wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy.

W sytuacji przedstawionej w punkcie 5, Zainteresowany dysponuje wszystkimi dokumentami niezbędnymi do zastosowania 0% stawki podatku.

Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W związku z tym, jeśli wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, opisana w punkcie 5, była dokonana w miesiącach od maja 2004 r. do listopada 2004 r., Spółka nie będzie mogła odzyskać zapłaconego w roku 2004 podatku w stawce 22%, z uwagi na upływ terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Będzie to natomiast możliwe w przypadku tej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, gdy była wykonana w miesiącu grudniu 2004 r., dla rozliczenia którego deklaracja podatkowa powinna zostać złożona do dnia 25 stycznia 2005 r.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż Wnioskodawca w związku z transakcjami będącymi przedmiotem zapytania, nie ma prawa do odzyskania zapłaconego w roku 2004 podatku VAT, wg stawki 22%. Wyjątek stanowiłby zapłacony przez Zainteresowanego podatek dotyczący transakcji wskazanej w punkcie 5, pod warunkiem jednak, że była ona dokonana w miesiącu grudniu 2004 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ podkreśla, że przywołany przez Zainteresowanego wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie podatnika, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się zawęża.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.