ILPP2/443-146/09-3/SJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2009 r. (data wpływu 9 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania pracownikom biletów - jest prawidłowe.

W dniu 9 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania pracownikom biletów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w branży drzewnej, jako zakład stolarski produkujący trumny i meble. z uwagi na niedobór pracowników na rynku lokalnym jest zmuszona zatrudniać pracowników zamieszkujących w innych oddalonych miejscowościach od miejsca prowadzenia działalności. Dla znalezienia pracowników z odległych miejscowości, Zainteresowana zapewnia zatrudnionym nieodpłatne dojazdy do miejsca pracy i powroty z pracy, w formie biletów miesięcznych na przejazdy komunikacji kolejowej i samochodowej (jest to ustalone w regulaminie wynagradzania).

W danym miesiącu, Wnioskodawczyni kupowała imienne bilety miesięczne dla pracowników i otrzymywała od przewoźnika faktury VAT wystawione na jej firmę. Podatek naliczony wynikający z faktury VAT traktowała jako podatek naliczony do odliczenia w całości, ponieważ zakupione przejazdy służyły czynnościom opodatkowanym. Ponoszone wydatki na bilety dla pracowników są kosztem uzyskania przychodów, ponieważ zapewniają konieczny poziom zatrudnienia dla prowadzenia działalności. Zainteresowana ustaliła od wartości wszystkich biletów należny podatek VAT, traktując wydanie biletów pracownikom jako opodatkowane, a na podstawie faktury wewnętrznej rozliczała w deklaracji VAT-7 jako VAT należny. Wartość przekazanych biletów była traktowana jako świadczenie rzeczowe pracodawcy dla pracownika i jako przychód było doliczone w cenie miesięcznego biletu brutto do dochodu pracownika za dany miesiąc. Sporządzając listę płac, Zainteresowana ustalała zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych i potrącała ją z wynagrodzenia pracowników.

Od dnia 14 grudnia 2008 r. PKP zmieniło rozkład jazdy i pracownicy nie mają możliwości dojazdu "do" i "z" pracy środkami komunikacji PKP lub PKS, więc od dnia 1 stycznia 2009 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę z przewoźnikiem PKS na dowożenie pracowników z miejscowości ich zamieszkania do siedziby prowadzenia działalności oraz ich odwożenie. Za wykonane dowozy ustalono ryczałtową płatność, jako iloczyn ilości dni w których odbywa się dowóz i odwóz oraz ustalonej stawki za jeden dzień przewozów. Za dowozy za dany miesiąc przewoźnik wystawi fakturę miesięczną. Faktura będzie kosztem firmy, ponieważ zapewnia otrzymanie określonego poziomu zatrudnienia dla działalności firmy. Wnioskodawczyni dokonuje czynności opodatkowanych, więc dowozy pracowników służą w całości czynnościom opodatkowanym i będzie jej przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawianych przez przewoźnika.

Nieodpłatne świadczenie dla pracowników w formie dowozów, jest związane z prowadzoną działalnością i nie będzie uznawane jako odpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowana nie ustali należnego podatku VAT, a dla ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia dla pracowników w postaci zapewnienia dowozu "do" i "z" pracy, od dnia 1 stycznia 2009 r. zamierza przyjąć ceny brutto biletów miesięcznych jakie pracownicy musieliby zakupić, żeby dojechać do pracy. z uwagi na brak możliwości dojazdu komunikacją PKS (brak połączeń) zastosuje ona ceny biletów miesięcznych PKP. Rozliczenie zakupionej usługi i przypisanie indywidualne dla konkretnych pracowników korzystających z przewozów wg kosztu zakupu, jest utrudnione ze względu na ryczałtowe rozliczenie z przewoźnikiem za usługi dowozu i odwozu. Rozliczenie będzie niezależne od ilości przewożonych pracowników od miejscowości zamieszkania dojeżdżających pracowników (z transportu korzysta pracownik zakładu, który wyrazi na to wolę).

Wnioskodawczyni prowadzi działalność, jako zakład pracy chronionej. Ponieważ z dowożenia korzystają pracownicy niepełnosprawni i pełnosprawni, finansuje ona zakup usług od przewoźnika środkami własnymi dla pracowników pełnosprawnych i środkami pochodzącymi z tworzonego Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, dla pracowników niepełnosprawnych. Wszystkim pozostałym pracownikom korzystającym z dowożenia ustali wartość nieodpłatnych świadczeń w wartości biletów komunikacji PKP i ustali zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych przy wypłacie wynagrodzeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nieodpłatne przekazanie pracownikom biletów podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i w jaki sposób winno być dokumentowane.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie, ponieważ jest to świadczenie nieodpłatne i nie jest nieodpłatnym świadczeniem usług nie związanym z prowadzeniem przedsiębiorstwa w tym na potrzeby osobiste pracownika. Finansowanie dojazdów gwarantuje utrzymanie funkcjonowania firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 8 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług - art. 8 ust. 2 ustawy.

Z powyższego zapisu wynika, że nieodpłatne świadczenie usług uznaje się za odpłatne świadczenie usług, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące warunki wynikające z ww. przepisu:

* nieodpłatne świadczenie usług nie jest związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa,

* podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami.

Przez świadczenie usług nie związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawczyni zatrudnia pracowników zamieszkujących w innych oddalonych miejscowościach od miejsca prowadzenia działalności. Zgodnie z regulaminem wynagradzania, pracownikom tym zapewnia nieodpłatne dojazdy do miejsca pracy i powroty z pracy, w formie biletów miesięcznych, na przejazdy komunikacji kolejowej i samochodowej. Od dnia 1 stycznia 2009 r., z uwagi na brak dogodnych połączeń komunikacyjnych do zakładu (PKP zmieniło rozkłady jazdy pociągów i pracownicy nie mają możliwości dojazdu do pracy oraz z pracy dostępnymi środkami komunikacji PKP lub PKS), Zainteresowana zawarła umowę z przewoźnikiem PKS na dowożenie jej pracowników z miejsca ich zamieszkania do zakładu produkcyjnego i na trasie powrotnej. Za wykonane dowozy ustalono ryczałtową płatność jako iloczyn ilości dni, w których odbywa się transport "do" i "z" zakładu pracy oraz ustalonej stawki za jeden dzień przewozów. Usługi świadczone przez przewoźnika potwierdzane będą co miesiąc fakturami wystawianymi na Zainteresowaną, a faktury te będą kosztem firmy. Wnioskodawczyni dokonuje czynności opodatkowanych a dowozy pracowników służą w całości czynnościom opodatkowanym (dowóz pracowników do pracy zapewnia utrzymanie określonego poziomu zatrudnienia). Dowóz pracowników "do" i "z" pracy jest, zdaniem Zainteresowanej, nieodpłatnym świadczeniem dla pracowników i związane jest z prowadzoną działalnością, dlatego nie będzie uznawane jako odpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, iż transport świadczony nieodpłatnie przez pracodawcę na rzecz pracowników, pomiędzy ich miejscem zamieszkania a miejscem pracy, służy co do zasady, celom prywatnym pracowników. Decyzja wyboru środka transportu (lub lokalizacji zamieszkania) leży bowiem w gestii pracowników, a udostępnienie im dodatkowej możliwości dojazdu do pracy służy jedynie ich osobistym potrzebom. Powyższe ma jednak zastosowanie, gdy pracownik może korzystać z innej formy transportu. Jednakże mając na uwadze określone okoliczności, takie jak utrudnienia w znalezieniu innego odpowiedniego środka transportu oraz charakter pracy (zmienność miejsca lub czasu pracy), wymogi przedsiębiorstwa czynią koniecznym dla pracodawcy zapewnienie pracownikom transportu. Istnieją bowiem sytuacje, kiedy usługi transportowe świadczone bezpośrednio przez pracodawcę lub nabyte od podmiotu trzeciego, świadczącego tego rodzaju usługi, są jedyną możliwością dowozu pracowników do pracy. Wówczas, usługi te służą de facto, celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, a osobiste cele i korzyści pracowników mają w takim przypadku znacznie drugorzędne w stosunku do korzyści pracodawcy (korzyści gospodarczych). Zatem, w sytuacji, gdy charakter prowadzonej działalności gospodarczej wymusza na pracodawcy zapewnienie transportu pracownikom "do" lub "z" miejsca pracy, bądź też przy zmianie miejsca wykonywania pracy występują trudności w zapewnieniu innych odpowiednich środków transportu, a jedynym, racjonalnym sposobem transportu pracowników jest transport zapewniony przez pracodawcę, wówczas uznać można, że usługi te wykonywane są jedynie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością (jeśli pracownicy nie mogą dotrzeć do miejsca pracy, przedsiębiorstwo nie może działać). Przy czym, nie ma tu znaczenia fakt, czy pracodawca przewozi pracowników własnym pojazdem, czy też zleca to innemu podmiotowi.

W przedmiotowej sprawie należy powołać się także na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 16 października 1997 r., wydany w sprawie C-258/95 pomiędzy Juliusz Fillibeck Söhne GmbH CO.KG a Finanzamt Neustadt (Niemcy).

Trybunał rozważał, czy bezpłatny dowóz pracowników na teren przedsiębiorstwa stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem w rozumieniu artykuł 6 (2) (b) Szóstej Dyrektywy. Trybunał wskazał, że w większości sytuacji usługi transportowe świadczone nieodpłatnie na rzecz pracowników podlegają regulacjom artykułu 6 (2) (b). Decyzja wyboru środka transportu (lub lokalizacji zamieszkania) leży bowiem w gestii pracowników, a udostępnienie im dodatkowej możliwości dojazdu do pracy służy jedynie ich potrzebom osobistym. Istnieją jednak sytuacje, w których usługi transportowe świadczone przez pracodawcę są jedyną możliwością dowozu pracowników do miejsca pracy (co miało miejsce w przedmiotowej sprawie). Wówczas, takie usługi służą celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, a osobiste korzyści uzyskiwane przez pracowników mają znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści gospodarczych. Innymi słowy, w przypadku gdy charakter prowadzonej działalności wymusza na pracodawcy zapewnienie transportu jego pracownikom do lub z miejsca pracy, uważa się, że usługi przewozu wykonywane są jedynie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością. Artykuł 6 (2) (b) nie ma wówczas zastosowania.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż dowóz pracowników do miejsca pracy położonego w miejscowości, do której dojazd komunikacją publiczną jest znacznie utrudniony, należy uznać za usługę związaną z prowadzonym przedsiębiorstwem. Wnioskodawczyni, decydując się bowiem na zawarcie umowy z przewoźnikiem na dowożenie pracowników z miejscowości ich zamieszkania do siedziby prowadzenia działalności oraz ich odwożenia, ma na celu przede wszystkim, zapewnienie prowadzenia przez siebie działalności gospodarczej - jako zakład stolarski produkujący trumny i meble.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż nieodpłatne przekazanie biletów pracownikom przez Zainteresowaną, jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Zatem nie zostaje spełniona jedna z przesłanek, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy i tym samym uregulowanie to nie znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie. Dlatego też usługa przewozu pracowników "do" i "z" miejsca pracy, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie - art. 106 ust. 7 ustawy.

Jak stwierdzono powyżej, usługi dowozu "do" i "z" pracy, które Wnioskodawczyni nieodpłatnie zapewnia swoim pracownikom, nie stanowią świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

A zatem, w analizowanej sytuacji, Zainteresowana nie powinna dokumentować przekazanie biletów pracownikom poprzez wystawianie faktury wewnętrznej, o której mowa w art. 106 ust. 7 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wniosek dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku został naliczonego rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 22 kwietnia 2009 r. nr ILPP2/443-146/09-2/SJ.

Natomiast, w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.