ILPP2/443-143/10-2/EWW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2010 r. (data wpływu 29 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest prawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest producentem palików impregnowanych. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. w ramach prowadzonej działalności, dokonuje ona licznych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Dostawy odbywają się na zasadzie "Ioco magazyn dostawcy", co oznacza, że transport jest finansowany przez nabywcę towarów.

Jako dokumentację przewozową Zainteresowany kompletuje:

* kopię faktury VAT,

* specyfikację dostawy z wyszczególnieniem towaru,

* dokument przewozowy CMR bez potwierdzenia nabywcy (CMR jest potwierdzony przez firmę transportową, że odebrano towar przeznaczony do WDT),

* potwierdzenie odbioru towaru przez nabywcę w formie faksu - oświadczenie w języku polskim i francuskim następującej treści: "Niniejszym potwierdzamy przyjęcie towaru od firmy na podstawie faktury wraz ze specyfikacją z dnia do Francji".

Ze względu na brak bezpośredniego powiązania handlowego z firmą transportową, Spółka nie ma możliwości prawnej wymagania od spedytora odesłania poświadczonego przez nabywcę dokumentu przewozowego CMR, ani nawet jego faksu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w analizowane sytuacji dokumentacja przewozowa spełnia warunki określone w art. 42 ustawy o VAT, dla zastosowania stawki VAT 0 % przyjętej dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 42 ust. 1 i ust. 3 oraz ust. 11 ustawy o VAT, ma on prawo stosowania 0 % stawki VAT przy WDT, w przypadku gdy:

* spełnione zostały przesłanki zawarte w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (tekst jedn. Spółka dokonała dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej i podała ten numer oraz swój numer VAT-UE na fakturze stwierdzającej dostawę towarów), oraz

* przed złożeniem deklaracji podatkowej VAT-7 za dany miesiąc posiada on w swojej dokumentacji następujące dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju:

Dokumenty, te zdaniem Spółki potwierdzają łącznie w sposób jednoznaczny fakt wywozu towarów w ramach WDT oraz jego dostarczenia do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski i upoważniają ją do stosowania 0 % stawki VAT.

Warunki zastosowania 0 % stawki VAT przy WDT - regulacje Ustawy o VAT

Ogólne warunki dotyczące możliwości zastosowania 0 % stawki VAT przy WDT określa art. 42 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, WDT podlega opodatkowaniu według 0 % stawki podatku, pod warunkiem że:

Z kolei, zgodnie z ust. 3 powyższego przepisu dowodami, o których mowa w punkcie (II) są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W tym miejscu należy jeszcze wskazać na art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku, gdy wskazane powyżej dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami o których mowa w punkcie (II) mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Wymogi dotyczące dokumentacji WDT

Mając na uwadze powyższe przepisy, możliwość zastosowania 0 % stawki VAT dla WDT uzależnia się od spełnienia następujących przesłanek:

* zgromadzenia dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT,

* w przypadku, gdy z powyższych dokumentów nie wynika w sposób jednoznaczny, iż towary zostały dostarczone na miejsce ich przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego - posiadania dokumentów pomocniczych, określonych przykładowo w art. 42 ust. 11, które potwierdzają dokonanie WDT.

W opinii Spółki, powyższe warunki są w analizowanym przypadku zrealizowane.

Spełnieniu pierwszego z nich nie stoi na przeszkodzie fakt braku na otrzymywanych przez Wnioskodawcę od przewoźnika dokumentach CMR podpisu i pieczęci odbiorcy towarów. Przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje bowiem na konieczność posiadania przez podatnika dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, a dla oceny treści takiego dokumentu miarodajne powinny być zasady dokumentowania umów w zakresie transportu międzynarodowego, określone w szczególności w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), sporządzonej w Genewie dnia 19 maja 1956 r. ("Konwencja").

Artykuł 6 wspomnianej Konwencji, określa następujące elementy listu przewozowego:

* miejsce i datę wystawienia, nazwa i adres nadawcy towarów, nazwa i adres przewoźnika;

* miejsce i data przyjęcia towarów do przewozu oraz przewidywane miejsce jego wydania;

* nazwa i adres odbiorcy towaru;

* dane dotyczące ilości i wagi towarów;

* warunki dostawy;

* podpis i pieczęć przewoźnika;

* oświadczenie, że przewóz, bez względu na jakąkolwiek przeciwną klauzulę, podlega przepisom niniejszej Konwencji.

Dodatkowo, w myśl art. 5 ust. 1 zdanie 1 Konwencji, list przewozowy wystawia się w trzech oryginalnych egzemplarzach, podpisanych przez nadawcę i przez przewoźnika, przy czym podpisy te mogą być wydrukowane lub też zastąpione przez stemple nadawcy i przewoźnika, jeżeli pozwala na to ustawodawstwo kraju, w którym wystawiono list przewozowy.

Jak wynika z powyższego, zgodnie z postanowieniami Konwencji, potwierdzenie otrzymania towarów przez odbiorcę poprzez jego podpis nie jest obligatoryjnym elementem dokumentu CMR. Tym samym w przypadku, gdy Zainteresowany posiada dokument CMR zawierający wszystkie elementy wymienione w art. 6 Konwencji, na którym brak jest natomiast podpisu odbiorcy, uznać należy, iż spełniony jest warunek posiadania "prawidłowego" dokumentu przewozowego.

W analizowanej sytuacji mogą powstać wątpliwości, czy z dokumentu tego jednoznacznie wynika, iż towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego. Niemniej jednak w takim przypadku, znajduje w opinii Spółki, zastosowanie art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, tj. możliwość posłużenia się przez nią dokumentami uzupełniającymi.

Przepis ten poprzez użycie słowa "w szczególności" zawiera jedynie przykładowy katalog dokumentów, który może być uzupełniany innymi adekwatnymi dokumentami przedstawianymi przez podatnika.

W konsekwencji, uzupełniającymi dowodami potwierdzającymi wykonanie WDT mogą być wszelkie dokumenty, które mogą przyczynić się do udowodnienia, że dana dostawa została wykonana (w tym także oświadczenie o otrzymaniu towaru przez nabywcę).

W opinii Wnioskodawcy, wystarczającym dodatkowym dokumentem potwierdzającym jednoznacznie fakt dostarczenia towaru do kontrahenta, o którym mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, może być wskazane w stanie faktycznym oświadczenie otrzymane od kontrahenta.

Ze wszystkich przedstawionych powyżej dokumentów łącznie (tekst jedn. trzech dokumentów wyliczonych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT oraz wskazanego powyżej dokumentu uzupełniającego) jednoznacznie wynika, iż będące przedmiotem WDT towary zostały dostarczone do odbiorcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Podsumowując niniejsze rozważania, zdaniem Zainteresowanego, dokumenty wskazane przez niego w pytaniu (tekst jedn. kopia faktury VAT, specyfikacja dostawy do klienta, dokument CMR z podpisami spedytora i Spółki, faks oświadczenia nabywcy o otrzymaniu towaru), stanowią łącznie wystarczające i jednoznaczne potwierdzenie dokonania WDT dla celów podatku od towarów i usług, a w konsekwencji będą uprawniać go do zastosowania 0 % stawki VAT.

Forma dokumentów potwierdzających dokonanie WDT

Przepisy ustawy o VAT nie określają w żaden sposób formy dokumentów, które mogą stanowić dowód w kontekście możliwości stosowania 0 % stawki VAT przy WDT. w konsekwencji, w opisanej sytuacji jako dowód powinny być dopuszczane wszelkie dokumenty, których autentyczność może być uprawdopodobniona, w tym także wiarygodne kopie dokumentów oraz dokumenty związane z wykorzystaniem urządzeń do transmisji danych, tj.: faksy, dokumenty w formie elektronicznej (np. skany dokumentów) itd.

Powyższe stanowisko potwierdził m.in. wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 1210/07), w którym stwierdzono, że: " (...) Przepisy nie stanowią o formie dokumentów. Zasadniczo dopuszczalna będzie, więc każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniona była autentyczność dokumentu. w dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesłanemu w formie elektronicznej czy faksem. w ocenie Sądu nie stanowi także podstawy dla odmowy zastosowania stawki podatku 0 % przy dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, okoliczność dysponowania przez Skarżącą kopią listu przewozowego".

Możliwość zastosowania stawki VAT 0 % przy WDT - zasady interpretacyjne

W tym miejscu Zainteresowany odnosi się do zasad interpretacyjnych związanych ze stosowaniem przy WDT stawki VAT 0 %, zgodnie z art. 42 ustawy o VAT. Jego zdaniem, prawo do stosowania 0 % stawki VAT przy WDT jest zasadą, od której wszelkie wyjątki należy interpretować w sposób ścisły. We wszystkich przywołanych uprzednio wyrokach sądów administracyjnych, sądy wskazały (posługując się w tym zakresie identycznym stwierdzeniem), że: "stosowanie stawki 0 % z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0 %".

Dodatkowo warto wspomnieć, że w cytowanym wyroku WSA w Kielcach z dnia 8 maja 2008 r. (sygn. akt i SA/Ke 114/08), Sąd stwierdził ponadto, że: "dostawa towaru, który w jej wyniku zostaje przemieszczony do innego państwa członkowskiego, powinna być w kraju dostawy zwolniona z opodatkowania, ponieważ opodatkowana będzie w kraju, w którym kończy się jego transport (...). Powyższa charakterystyka transakcji wewnątrzwspólnotowych stanowi jednocześnie podstawową regułę interpretacyjną, jaką należy się kierować przy opodatkowaniu tych transakcji".

W tym kontekście, interpretacja przepisów ustawy o VAT powinna się odbywać w sposób zapewniający możliwie najszersze zastosowanie 0 % stawki VAT przy WDT. Wobec braku precyzyjnego sformułowania treści art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dopuszczenie interpretacji zakładającej konieczność posiadania oryginałów potwierdzeń odbioru towaru przez nabywcę (odbiorcę) lub oryginałów dokumentów spedycyjnych (transportowych) z potwierdzeniem odbioru przez nabywcę (odbiorcę), w sytuacji, gdy taki obowiązek nie wynika jednoznacznie z przepisów, stałoby w sprzeczności z zasadą wykładni prezentowaną w powołanym orzecznictwie sądów administracyjnych.

Jednocześnie Zainteresowany podkreśla, że w polskim prawie podatkowym obowiązuje zasada in dubio pro tributario, zgodnie z którą wszelkie wątpliwości interpretacyjne powinny być rozstrzygane na korzyść podatnika. Obowiązywanie tej zasady zostało potwierdzone przykładowo w wyroku WSA w Olsztynie z dnia 18 czerwca 2008 r. (sygn. akt I SA/Ol 173/08), w którym Sąd stwierdził, że: "Podkreślić natomiast należy, iż zgodnie z zasadą in dubio pro tributario istotne niejasności lub wątpliwości co do stanu faktycznego bądź prawnego nie powinny być tłumaczone na niekorzyść podmiotu, którego rozstrzygnięcie organu podatkowego dotyczy".

Możliwość stosowania przy WDT stawki VAT 0 % a zasada neutralności podatku VAT

Źródłem obowiązującego w Polsce porządku prawnego nie są wyłącznie przepisy krajowe, ale również przepisy prawa wspólnotowego. Konsekwencją wstąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej było przyjęcie całego dorobku prawnego Wspólnoty wypracowanego przez państwa członkowskie oraz instytucje europejskie. w skład tego dorobku prawnego weszły również zasady prawne Unii Europejskiej, sformułowane przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Orzecznictwo ETS powinno odgrywać istotną rolę w procesie stosowania prawa przez wszystkie organy państw członkowskich, w tym także polskie organy podatkowe będące organami administracji publicznej. Niezależnie od bezpośredniego skutku jaki wywierają orzeczenia ETS w konkretnej sprawie, są one także źródłem wykładni wspólnotowego prawa pisanego.

Interpretując zatem powyższe przepisy ustawy VAT, należy mieć na uwadze orzecznictwo jakie w tym zakresie wypracował ETS na gruncie implementowanego do polskiej ustawy VAT art. 28 VI Dyrektywy (mającego obecnie swe odpowiedniki w stosownych przepisach Dyrektywy Rady 2006/112/WE).

Przykładowo w orzeczeniu z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04 Teleos, ETS wyjaśnił, że każdemu wewnątrzwspólnotowemu nabyciu towarów opodatkowanemu w państwie członkowskim, w którym zakończono wewnątrzwspólnotową wysyłkę lub wewnątrzwspólnotowy transport towarów, zgodnie z art. 28a ust. 1 lit. a) akapit pierwszy VI Dyrektywy, odpowiada dostawa zwolniona z opodatkowania w państwie członkowskim, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte, zgodnie z art. 28c część a lit. a) akapit pierwszy tej Dyrektywy. Wynika z tego, że zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej odpowiadającej nabyciu wewnątrzwspólnotowemu pozwala na unikanie podwójnego opodatkowania, a tym samym, naruszania zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT.

W powyższym rozstrzygnięciu ETS poczynił następujące uwagi odnośnie wskazanej zasady neutralności obowiązującej na gruncie VAT: " (...) przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych, nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT (...) zgodnie z tą zasadą państwa członkowskie muszą stosować środki, które przy jednoczesnym umożliwieniu im efektywnego osiągnięcia realizowanego celu, w jak najmniejszym stopniu zagrażają celom i zasadom wynikającym z odpowiednich przepisów wspólnotowych. Zatem, o ile uzasadnione jest, by przepisy przyjęte przez państwa członkowskie służyły jak najbardziej efektywnej ochronie praw Skarbu Państwa, to nie mogą one wykraczać poza to, co niezbędne do realizacji tego celu. (...) Jeżeli chodzi o zasadę neutralności podatkowej, to należy przypomnieć, że zasada ta sprzeciwia się w szczególności temu, aby podobne świadczenia, które w związku z tym są względem siebie konkurencyjne, były traktowane w różny sposób z punktu widzenia podatku VAT (zob. wyrok z dnia 7 grudnia 2006 r. w sprawie C-240/05 Eurodental, Zb. Orz. str. I-1 1479, pkt 46).

Jeśli dostawcy będący stroną w postępowaniu przed sądem krajowym zostaliby sami zobowiązani do rozliczenia podatku VAT a posteriori, to powyższa zasada zostałaby naruszona, skoro dostawcy dokonujący czynności w obrębie jednego państwa członkowskiego nigdy nie są zobowiązani do zapłaty podatku należnego, biorąc pod uwagę, że chodzi tu o pośredni podatek konsumpcyjny. Tym samym, podatnicy dokonujący czynności wewnątrzwspólnotowej znajdowaliby się w sytuacji mniej korzystnej niż podatnicy dokonujący czynności w obrębie kraju".

Skonkretyzowanie analizowanej kwestii, można znaleźć w wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-146/05 Albert Collée, w którym ETS stwierdził że: "Jeśli chodzi o dowody, jakie podatnicy muszą przedstawić w celu skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT, żaden przepis VI Dyrektywy nie dotyczy tej kwestii bezpośrednio. Pierwsza część zdania w art. 26c część a tej Dyrektywy mówi jedynie, że do państw członkowskich należy określenie warunków na jakich zwalniają one od podatku wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (...)".

Jednak z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 VI Dyrektywy w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów. Przepisy te nie mogą być więc wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie. w konsekwencji oznacza to, że jeżeli fakt dokonania dostawy wewnątrzwspóInotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Na powyższe stanowisko ETS zaprezentowane w wyroku C-145/05 Albert ColIée powoływały się bezpośrednio także polskie sądy administracyjne w swych rozstrzygnięciach dotyczących spraw analogicznych do objętej niniejszym wnioskiem. Tego typu odwołanie znajdujemy m.in. w cytowanym powyżej wyroku WSA w Kielcach z dnia 8 maja 2008 r.

Z przedstawionej linii orzeczniczej zaprezentowanej przez ETS jednoznacznie wynika, że prawo do zastosowania przy WDT 0% stawki VAT jest konieczne dla zachowania neutralności VAT przy tego typu transakcjach. Zasada neutralności jest nadrzędną zasadą konstrukcyjną, stanowiącą podstawę funkcjonowania systemu opodatkowania VAT we Wspólnocie. w rezultacie oznacza to, że jeżeli fakt dokonania WDT jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, aby rygory formalne w postaci zgromadzenia wszystkich dokumentów (wskazanych w art. 42 ustawy o VAT) nie były interpretowane w restrykcyjny sposób, który mógłby doprowadzić do pozbawienia podatnika prawa do zwolnienia dostawy z opodatkowania VAT w Polsce poprzez zastosowanie 0% stawki VAT. Zasada zabezpieczenia interesów podatkowych państwa, której służy odpowiednia dokumentacja WDT (wymagana zgodnie z przepisami ustawy o VAT), nie może zatem prowadzić do naruszenia fundamentalnej w zakresie VAT zasady neutralności tego podatku.

Podsumowanie

Argumenty przytoczone przez Wnioskodawcę jednoznacznie wskazują że:

* przepisy ustawy o VAT umożliwiają stosowanie wszelkich wiarygodnych dowodów uzupełniających, potwierdzających faktyczne wykonanie WDT;

* przepisy ustawy o VAT nie nakładają w sposób wyraźny wymogów co do formy dokumentów, które mogą stanowić dowód dokonania WDT (mogą to być wszelkie dokumenty, które mogą przyczynić się do udowodnienia faktu wykonania WDT), w związku z czym podatnik (Spółka) może w celach dowodowych posługiwać się także kopiami dokumentów lub dokumentami elektronicznymi;

* przy WDT zasadą jest stosowanie 0% stawki VAT, a wszelkie ograniczenia jako wyjątki od zasady powinny być interpretowane w sposób ścisły (wąski);

* wątpliwości interpretacyjne odnośnie dokumentacji umożliwiającej stosowanie przy WDT stawki VAT 0% powinny być interpretowane na korzyść podatnika;

* zgodnie z zasadą neutralności VAT, nawet niedopełnienie pewnych obowiązków formalnych (w analizowanym przypadku dokumentacyjnych) przez podatnika, nie powinno skutkować utratą prawa do stosowania stawki 0% przy WDT (zgodnie z linią orzeczniczą prezentowaną przez ETS).

W tym kontekście, w ocenie Zainteresowanego należy uznać, że dokumenty wskazane w przedstawionym stanie faktycznym (tekst jedn. kopia faktury VAT, specyfikacja dostawy do klienta, dokument przewozowy CMR podpisany przez przewoźnika i nadawcę (Spółkę), faks oświadczenia nabywcy o otrzymaniu towarów), potwierdzają w sposób jednoznaczny fakt wywozu towarów w ramach WDT oraz jego dostarczenia do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski, a tym samym spełniają jeden z warunków zastosowania przy WDT stawki VAT 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (...).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Zainteresowany jest producentem palików impregnowanych i w ramach prowadzonej działalności dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Artykuł 106 ust. 1 ustawy wskazuje, iż podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż dostawy odbywają się na zasadzie "Ioco magazyn dostawcy", co oznacza, że transport jest finansowany przez nabywcę towarów. Transportu dokonuje firma transportowa.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest w znacznej mierze, od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Wnioskodawca wskazał, że jako dokumentację przewozową kompletuje:

* kopię faktury VAT,

* specyfikację dostawy z wyszczególnieniem towaru,

* dokument przewozowy CMR bez potwierdzenia nabywcy (CMR jest potwierdzony przez firmę transportową, że odebrano towar przeznaczony do WDT),

* potwierdzenie odbioru towaru przez nabywcę w formie faksu - oświadczenie w języku polskim i francuskim następującej treści: "Niniejszym potwierdzamy przyjęcie towaru od firmy na podstawie faktury wraz ze specyfikacją z dnia do Francji".

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Spółka będąc w posiadaniu kopii faktury VAT, specyfikacji dostawy z wyszczególnieniem towaru oraz dokumentu przewozowego CMR bez potwierdzenia nabywcy, dysponuje dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy. w niniejszej sprawie dokument CMR nie spełnia jednak warunku wskazanego w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tzn. nie wynika z niego, że towar został dostarczony do miejsca jego przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Zatem, stwierdzić należy, że dokumenty te łącznie nie potwierdzają w sposób jednoznaczny dostarczenia towaru do nabywcy.

W takiej sytuacji ustawodawca umożliwił podatnikom sposób "dodatkowego" udowodnienia faktu dostarczenia towarów do nabywcy i w art. 42 ust. 11 ustawy, zawarł otwarty katalog dowodów, które mogą również stanowić dokumenty wskazujące, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów miała miejsce.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż oprócz wymienionych powyżej dokumentów z art. 42 ust. 3 ustawy, jest w posiadaniu potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę w formie faksu - oświadczenie w języku polskim i francuskim następującej treści: "Niniejszym potwierdzamy przyjęcie towaru od firmy na podstawie faktury wraz ze specyfikacją z dnia do Francji". Dokument ten należy zakwalifikować do dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

Reasumując, Zainteresowany posiada wszystkie dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, które łącznie z dokumentem uzupełniającym potwierdzają, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Jeżeli zatem, Spółka jest w posiadaniu przedmiotowych dokumentów przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, jest ona uprawniona do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające ze stanowiska Wnioskodawcy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.