ILPP2/443-1376/10-4/EN - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu, własności budynków na nim wzniesionych oraz urządzeń trwale związanych z gruntem.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2010 r. (data wpływu 25 sierpnia 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 listopada 2010 r. (data wpływu 17 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

* nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności wzniesionych na nim budynków i urządzeń trwale z tym gruntem związanych,

* prawidłowe - w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości.

W dniu 25 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności wzniesionych na nim budynków i urządzeń trwale z tym gruntem związanych oraz zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 15 listopada 2010 r. (data wpływu 17 listopada 2010 r.), w których sprostowano zaistniały we wniosku błąd.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni i jej mąż prowadzi działalność gospodarczą. Mąż Zainteresowanej prowadzi kancelarię radcy prawnego i z tego tytułu był i jest płatnikiem podatku VAT. Wnioskodawczyni natomiast wykonuje działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia gimnastyki korekcyjnej w przedszkolach, natomiast w przeszłości prowadziła także aerobic.

Zainteresowana wraz z mężem w dniu 24 kwietnia 2003 r. nabyli prawo użytkowania wieczystego i własność budynków i innych urządzeń trwale z gruntem związanych, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności (zwane dalej w treści wniosku "nieruchomością"). Nabywając przedmiotową nieruchomość Wnioskodawczyni wraz z mężem oświadczyła, że nabycia dokonuje z majątku dorobkowego, a w jej związku małżeńskim przez cały czas panuje ustrój majątkowej wspólności małżeńskiej. Zainteresowana wraz z mężem nie oświadczyła w tym akcie, że nabywa tę nieruchomość na cele prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, albowiem faktycznie tak nie było. Zainteresowana razem z mężem nabyła zatem przedmiotową nieruchomość wraz z zabudowaniami do swojego prywatnego majątku wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej.

Zbywcą nieruchomości była osoba prawna - płatnik podatku VAT - która w latach 60 i 70 ubiegłego stulecia na terenie przedmiotowej nieruchomości pobudowała znajdujące się tam obecnie budynki i budowle.

Nabyta nieruchomość stanowiła teren zabudowany, który poprzedni właściciel wynajmował osobom trzecim (podmiotom gospodarczym prowadzącym tam działalność gospodarczą). Nabywając zatem tę nieruchomość, Zainteresowana wraz z mężem przejęli owe umowy najmu od poprzedniego właściciela i w dalszym ciągu je kontynuowała (vide przepis art. 678 § 1 Kodeksu cywilnego). Wnioskodawczyni wraz z mężem, pomimo wprawdzie pewnej rotacji najemców, nie czyniła jednak z tego najmu przedmiotu jakiejkolwiek swojej działalności gospodarczej, gdyż najmu dokonywała prywatnie, jako Zainteresowana wraz z mężem. Corocznie rozliczając ów najem w zeznaniach rocznych, wykazywała ona przychody uzyskiwane z owego najmu jako przychody uzyskiwane z najmu, jako źródła przychodów przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Ze swojej działalności gospodarczej (Wnioskodawczyni z prowadzonej gimnastyki korekcyjnej, a wcześniej także aerobicu, a mąż Zainteresowanej z prowadzonej kancelarii radcy prawnego) składała ona wraz z mężem roczne zeznania podatkowe na drukach PIT-36L. Rocznego rozliczania najmu dokonywali natomiast na drukach PIT-36, gdzie uzyskiwane z tego tytułu dochody wpisywali w rubryce D.1.6 druku PIT-36.

Przedmiotowa nieruchomość nie ma określonego jej przeznaczenia, albowiem nie jest ona objęta jakimkolwiek obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego.

Z tytułu zakupu przedmiotowej nieruchomości, Wnioskodawczyni wraz z mężem nie dokonała odliczenia podatku VAT, albowiem nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zainteresowana wraz z mężem nie posiada faktury VAT na zakup owej nieruchomości wraz z budynkami, albowiem nigdy taka faktura nie była Zainteresowanej i jej mężowi do niczego potrzebna, skoro zakupu dokonywali na cele prywatne.

Poprzedni właściciel, jak również Wnioskodawczyni wraz z mężem, nie dokonywała na przedmiotowej nieruchomości żadnych ulepszeń, a w szczególności nie czyniła tego po wprowadzeniu podatku VAT. Znajdujące się natomiast na przedmiotowym terenie budynki i budowle zostały wybudowane w latach 60 i 70 ubiegłego stulecia.

Zainteresowana wraz z mężem kupiła tą nieruchomość jako osoba prywatna i nigdy nie traktowała jej jako elementu prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Nigdy nie zajmowała się w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej lub poza nią zakupem nieruchomości w celu ich odsprzedaży z zyskiem. Aktualnie zamierzane zbycie tej nieruchomości ma charakter jednorazowy i okazjonalny.

Wnioskodawczyni wraz z mężem nigdy przedtem nie dokonywała sprzedaży nabytej wcześniej nieruchomości (małżeństwo trwa natomiast od 1995 r.). W momencie zakupu nie kupowali tej nieruchomości w celu dalszej odsprzedaży. Tą okoliczność może potwierdzać choćby fakt, że obecnie zamierzają tą nieruchomość sprzedać dopiero po upływie 7 lat od daty jej zakupu. Motywy tej decyzji są osobisto - finansowe. Środków uzyskanych z tej sprzedaży nie zamierzają przeznaczyć na zakup następnych nieruchomości.

O tym, że Zainteresowana wraz z mężem nigdy nie traktowała tej nieruchomości jako elementu prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, świadczą również fakty związane z brakiem uwzględnienia tej nieruchomości w dokumentacji księgowej prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wraz z mężem oświadczyli, że nigdy nie wprowadziła wskazanych wyżej gruntów i budynków do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Nigdy w związku z tym nie amortyzowała tej nieruchomości w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Nigdy też nie traktowała ponoszonych w związku z tą nieruchomością kosztów opłat związanych z użytkowaniem wieczystym oraz podatkiem od nieruchomości jako kosztów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wraz z mężem nigdy nie ponosiła na tej nieruchomości żadnych nakładów inwestycyjnych w celu ulepszenia nieruchomości, czy też zwiększenia jej wartości. Jedynym nakładem jaki został poniesiony przez Zainteresowaną wraz z mężem był wydatek poniesiony w roku 2006 na rzecz firmy, która naprawiła dach i pokrycie jednej z hal znajdujących się na terenie przedmiotowej nieruchomości, które zostały uszkodzone na skutek upływu czasu i silnych wiatrów. Wartość tej naprawy nie przekraczała 30% wartości początkowej nabytych obiektów.

Wydatek ten został poniesiony ze środków prywatnych Zainteresowanej i jej męża i nigdy nie był traktowany jako koszt ich działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni wraz z mężem nigdy nie wykorzystywała tej nieruchomości w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Nigdy nie było to miejsce wykonywania przez nią działalności gospodarczej, nie mieściło się tam też biuro jej męża itp.

W zakresie wynajmowania obiektów znajdujących się na przedmiotowym terenie należy podkreślić, że Zainteresowana wraz z mężem kontynuowała te umowy we własnym imieniu choćby po to, aby uzyskiwać z nich środki na pokrycie kosztów utrzymania nieruchomości takich jak podatki od nieruchomości, czy opłaty od użytkowania wieczystego itp.

Tym samym, od daty zakupu tej nieruchomości była ona przedmiotem kilkunastu umów najmu i dzierżawy z tytułu których Zainteresowana wraz mężem otrzymywała przychód z tytułu czynszów.

Wnioskodawczyni wraz z mężem nie traktowała jednak tych umów najmu i dzierżawy jako jednej z przejawów swojej działalności gospodarczej. Z tych powodów przychody osiągane z tych tytułów Zainteresowana wraz z mężem opodatkowywała na zasadach dotyczących prywatnego najmu i dzierżawy, a nie najmu czy dzierżawy prowadzonego w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawczyni i jej męża.

Dlatego Zainteresowana wraz z mężem traktowała przychody z tych umów jako stanowiące odrębne od swojej pozarolniczej działalności gospodarczej źródło przychodów w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwaną dalej ustawą p.d.o.f.). Przychody uzyskane z tytułu tych umów opodatkowywała Wnioskodawczyni wraz z mężem według ogólnych zasad zgodnie z obowiązującą ich z mocy prawa skalą podatkową. Podstawę opodatkowania z tego tytułu stanowił dochód ustalony jako różnica pomiędzy przychodami i kosztami jego uzyskania z tym wyjaśnieniem, że Wnioskodawczyni wraz z mężem w praktyce jako jedyny koszt dla tego źródła przychodu naliczał koszty opłat z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste oraz koszt podatków od nieruchomości. Raz tylko Zainteresowana wraz z mężem zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wspomniane już wyżej wydatki na naprawę uszkodzonego dachu i wymianę części pokrycia hali. Zainteresowana podkreśliła, że rocznie z tych umów najmu i dzierżaw de facto przez cały czas ponosiła ona z mężem kilkunasto, lub nawet kilkudziesięciotysięczne straty (poza rokiem 2007, kiedy to uzyskano zysk).

Fakt otrzymania czynszu Wnioskodawczyni wraz z mężem dokumentowała zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. W wypadku męża Wnioskodawczyni, na przypadającą na niego połowę czynszu wystawiał on zawsze fakturę VAT, ponieważ był on do tego zobowiązany z racji tego, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (kancelarii radcy prawnego) był on cały czas podatnikiem VAT. Tym samym, nie miał on nawet prawnej możliwości wystawiania zamiast faktur VAT, tzw. rachunków. Należy podkreślić, że na fakturach VAT wystawianych w związku z otrzymaniem czynszu zawsze wskazywał jako wystawcę faktury i podatnika siebie jako prywatną osobę fizyczną, a nie jako osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą jako Kancelaria Radcy Prawnego. A jako przychód z ww. źródła za przychód przyjmował on połowę kwot otrzymanego czynszu po pomniejszeniu o podatek VAT.

Podobnie Wnioskodawczyni wystawiała na otrzymaną połowę czynszu rachunki jako osoba prywatna, a po przekroczeniu w roku 2006 kwoty granicznej określającej obowiązek uiszczenia podatku VAT, zaczęła wystawiać faktury VAT, również wskazując na tych fakturach jako wystawcę siebie jako osobę prywatną.

Podkreślić należy, że Zainteresowana i jej mąż, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, odrębnie wystawiają faktury VAT, które w przypadku Wnioskodawczyni i jej męża, posiadają swoją własną, kolejną numerację.

Niezależnie natomiast od powyższego, z tytułu najmu, Zainteresowana i jej mąż wystawiają swoją własną fakturę VAT, na połowę czynszu wynikającego z danej umowy najmu, wpisując jako wystawiającego daną fakturę osobno Zainteresowaną lub jej mężą, jako osobę fizyczną zamieszkałą pod prywatnym adresem zamieszkania.

Faktury te również posiadają dla Zainteresowanej i jej męża oddzielną, kolejną numerację, która jest odrębna od numeracji faktur wystawianych przez Zainteresowaną i jej męża w ramach prowadzonych przez nich działalności gospodarczych. We wszystkich tych fakturach znajduje się adnotacja o konieczności płacenia czynszu przez najemców na wspólny, prywatny rachunek Zainteresowanej i jej męża, nie będący rachunkiem prowadzonym na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawczyni i jej męża.

W grudniu 2008 r. Starosta Poznański wypowiedział Wnioskodawczyni i jej mężowi opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości podnosząc ją ponad 16-krotnie. Od powyższej decyzji Zainteresowana wraz z mężem odwołała się wprawdzie, lecz dotychczas jej stanowisko nie zostało uwzględnione. Szesnastokrotne podwyższenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, straty jakie owa nieruchomość dotychczas generowała dla Wnioskodawczyni i jej męża, o jakich była mowa powyżej, a także brak środków finansowych koniecznych do utrzymywania nieruchomości w dotychczasowym stanie i zapobieżeniu jej dalszej dewastacji, aktualnie zmusiły Zainteresowaną i jej męża do sprzedaży przedmiotowej nieruchomość. Z przebiegu negocjacji wynika, że Zainteresowana wraz z mężem otrzyma od potencjalnego Kupującego z tytułu ceny sprzedaży kwotę przekraczającą koszt zakupu określony w umowie kupna z dnia 24 kwietnia 2003 r. Tym samym osiągnie ona z tego tytułu dochód. W chwili obecnej Wnioskodawczyni wraz z mężem jest właścicielką nieruchomości dłużej niż 7 lat. W każdym razie od końca roku kalendarzowego, w którym kupiła ona tę nieruchomości czyli roku 2003 upłynęło już więcej niż 5 lat. Mąż Wnioskodawczyni jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą jest płatnikiem podatku liniowego (PIT SL). Natomiast Zainteresowana jest w chwili obecnej osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą opodatkowaną według zasad ogólnych.

Transakcja sprzedaży przedmiotowej nieruchomości jest do tej pory jedyną i pierwszą transakcją sprzedaży nieruchomości przez Zainteresowaną i jej męża (małżeństwo trwa od 1995 r.) i Wnioskodawczyni wraz z mężem nie ma zamiaru dokonywać kolejnych transakcji sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1.

Transakcja sprzedaży wskazanego wyżej prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności wzniesionych na nim budynków i urządzeń trwale z tym gruntem związanych, a stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, a Zainteresowana wraz z mężem nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu tej sprzedaży ponieważ transakcja taka nie może być uznana za element działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Zainteresowanej, transakcja sprzedaży wskazanego wyżej prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności wzniesionych na nim budynków i urządzeń trwale z tym gruntem związanych, a stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności nie będzie podlegała w ogóle opodatkowaniu VAT. Sprzedający nie będą musieli wystawiać na rzecz Kupującego faktury VAT. Sprzedaż nieruchomości dokumentować będzie wyłącznie akt notarialny.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami natomiast w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Kluczowym dla odpowiedzi na pytanie nr 1 będzie właściwa interpretacja art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnika" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również, ten kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

W doktrynie i praktyce prawa podatkowego podkreśla się, że o kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji.

Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, które nie są związane ze zorganizowaną działalnością gospodarczą. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy Wnioskodawczyni jest zdania, iż sprzedaż przedmiotowej nieruchomości wchodzącej de facto w skład majątku osobistego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż będzie ją można potraktować jako wykonaną okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru. Nieruchomość ta nigdy nie była związana z prowadzoną przez Zainteresowaną i jej męża działalnościami gospodarczymi. Należy wskazać, że Zainteresowana wraz z mężem prowadzą działalność gospodarczą jako osoby fizyczne, ale nigdy nie wiązały się one z obrotem nieruchomościami. Wnioskodawczyni wraz z mężem nie kupiła tej nieruchomości w celu jej sprzedaży z zyskiem. Zakup przedmiotowej nieruchomości był okazjonalny. Zainteresowana wraz z mężem nie zajmowała się nigdy zarobkowym obrotem nieruchomościami. Nigdy nie dokonywała kupna nieruchomości w celu ich dalszej odsprzedaży. Nieruchomość była zakupiona do majątku prywatnego. Nigdy nie była ona traktowana przez Wnioskodawczynię oraz jej męża jako składnik działalności gospodarczej. Nigdy nie była wpisana do ewidencji środków trwałych. Nieruchomość ta nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej Zainteresowanej i jej męża, nie wykorzystywali tej nieruchomości do swoich działalności gospodarczych w inny sposób.

Nieruchomość została nabyta od Sprzedającego mającego status podatnika VAT, ale Wnioskodawczyni wraz z mężem nigdy nie odliczyła VAT z tytułu tej transakcji. Zainteresowana wraz z mężem nigdy nie ulepszała tej nieruchomości w celu osiągania zysku w razie ewentualnej sprzedaży. Powodem sprzedaży są obecnie powody osobiste, a głównie trudności finansowe Wnioskodawczyni i jej męża związane z drastycznym wzrostem kosztów związanych z utrzymaniem przedmiotowej nieruchomości (ponad 16 krotne podwyższenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, co przy dotychczas generowanych dla Zainteresowanej i jej męża stratach związanych z tą nieruchomości, czyni utrzymywanie tej nieruchomości całkowicie nieopłacalnym, ale przede wszystkim przekracza to możliwości finansowe Wnioskodawczyni i jej męża). Środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości Zainteresowana wraz z małżonką chce spożytkować dla celów prywatnych. Nie mają oni zamiaru kupować za nie następnych nieruchomości.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkami nawet jeśli są one wykorzystywane przez inne podmioty (na podstawie najmu) do działalności gospodarczej, ale czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru transakcja, taka nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dlatego zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, z majątku osobistego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest wykonywana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru. Co prawda Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, ale działalność ta nigdy nie miała nic wspólnego z obrotem nieruchomościami. Mąż Wnioskodawczyni świadczy pomoc prawną, a Zainteresowana prowadzi gimnastykę korekcyjną w przedszkolu. Przychody osiągane z najmu i dzierżawy nigdy nie były przez Zainteresowaną i jej męża traktowane jako przychody z prowadzonej działalności gospodarczej. Najem ten zawsze był traktowany jako najem niezorganizowany i prywatne źródło przychodów. Wnioskodawczyni wraz z mężem nie czyniła nakładów, aby ulepszyć przedmiot najmu i uzyskać z tego tytułu wyższy czynsz. Umowy najmu i dzierżawy niejako odziedziczyła ona po sprzedającym i kontynuowała je chcąc zapobiec niszczeniu nieruchomości oraz uzyskaniu możliwości pokrywania choć części kosztów związanych z jej posiadaniem.

Zarówno te umowy najmu i dzierżawy jak i osiągane z tego tytułu przychody były zawsze traktowane przez Wnioskodawczynię jako przychody do majątku prywatnego. Nigdy nie miały one nic wspólnego z prowadzoną przez Wnioskodawczynię i jej męża działalnością gospodarczą. Faktury z tego tytułu były zawsze wystawiane osobno przez Zainteresowaną i jej męża jako osoby prywatne, czynsze wpływały na ich prywatne konto bankowe, należące wspólnie do Zainteresowanej i jej męża niezwiązane z działalnością gospodarczą.

Należy także podkreślić, że brak związania stosunków najmu z prowadzoną przez Zainteresowaną i jej męża działalnością gospodarczą, był już kilkakrotne przedmiotem weryfikacji ze strony Sądów. Mianowicie w przypadkach, gdy najemcy zalegają z zapłatą czynszu, są oni pozywani oddzielnie przez Wnioskodawczynię i jej męża do Sądów Cywilnych, z uwagi właśnie na fakt, że Zainteresowana i jej mąż nie wykonuje najmu w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Skoro zatem w tych postępowaniach powodem są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w ramach stosunku najmu będącego materialną podstawą tych powództw, wszystkie te sprawy są rozpoznawane przez Sądy Cywilne, a nie Gospodarcze, które były by właściwe, gdyby Sądy te uznały że Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonuje najmu w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (vide przepis art. 479 § 1 k.p.c. oraz art. 1 ustawy z dnia 24 maja 1989 r. o rozpoznawaniu przez Sądy spraw gospodarczych). Zainteresowana wskazała, iż badanie tej właściwości Sądy dokonują każdorazowo z urzędu.

Zatem w ocenie Wnioskodawczyni, nie można uznać planowanej przez nią i jej męża sprzedaży nieruchomości z majątku osobistego za częstotliwą dostawę gruntów wraz z budynkami, a więc czynność ta w świetle przedstawionych powyżej okoliczności nie mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, zwłaszcza, że Zainteresowana wraz z mężem nie zamierzają powtarzać tej czynności w przyszłości, a co za tym idzie sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad. 2.

Zainteresowana wskazała, iż w sytuacji gdyby Organ uznał, że jej stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe i w konsekwencji uznał, że sprzedaż wskazanego wyżej prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności wzniesionych na nim budynków i urządzeń trwale z tym gruntem związanych a stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to w takiej sytuacji Zainteresowana wraz z mężem będzie w zakresie tej transakcji mogła skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, oraz § 12 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799).

Gdyby jednak Organ uznał, że stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe i w konsekwencji uznał, że sprzedaż wskazanego wyżej prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności wzniesionych na nim budynków i urządzeń trwale z tym gruntem związanych, a stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to w takiej sytuacji Wnioskodawczyni uważa, że będzie w zakresie tej transakcji mogła skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwolnieniu od podatku VAT podlega dostawa budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 14 ww. ustawy, przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć oddanie do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części po ich:

Z kolei według postanowień art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że:

Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799), zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Oznacza to, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży (w tym zbycie użytkowania wieczystego) podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu lub zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu będą korzystały ze zwolnienia od podatku.

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła prawo użytkowania wieczystego wraz z posadowionymi na nim budynkami i innymi urządzeniami w roku 2003. Budynki były wybudowane i oddane do użytkowania najpóźniej w latach 70-ych ubiegłego wieku Zainteresowana wraz z mężem nie odliczyła podatku VAT z tytułu powyższego zakupu. Zasiedlenie obiektów nastąpiło na długo przed transakcją zakupu w 2003 r. jeszcze przez Sprzedającego. Jedynym wydatkiem jaki mógłby zostać uznany za ulepszenie (choć de facto takim ulepszeniem nie był) nieruchomości dokonana przez Zainteresowaną i jej męża był wydatek poniesiony w roku 2006 na naprawę dachu i pokrycie jednej z hal na terenie przedmiotowej nieruchomości. Z uwagi jednak na fakt, że i tak nie przekroczył on 30% wartości początkowej nabywanych obiektów naprawa ta nie powoduje konieczności naliczenia podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawczyni w świetle całokształtu stanu faktycznego są spełnione zatem warunki do skorzystania przy tej transakcji sprzedaży ze zwolnienia od podatku VAT, ponieważ:

Tym samym oznacza to, że mogą skorzystać ze wskazanego zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub przynajmniej na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, w związku z § 12 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799).

Tym samym Wnioskodawczyni wraz z mężem w zakresie planowanej sprzedaży opisanego w stanie faktycznym prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności wzniesionych na nim budynków i urządzeń trwale z tym gruntem związanych, a stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności, będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT oraz § 12 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności wzniesionych na nim budynków i urządzeń trwale z tym gruntem związanych,

* prawidłowe - w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W art. 15 ust. 2 ustawy wskazano, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zamierza sprzedać prawo użytkowania wieczystego gruntu i własności wzniesionych na nim budynków i urządzeń trwale z tym gruntem związanych. Nabywając zatem nieruchomość, Zainteresowana wraz z mężem przejęła owe umowy najmu od poprzedniego właściciela i w dalszym ciągu je kontynuowała. W związku z wydzierżawianiem przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni wystawiała dla najemców rachunki a następnie faktury VAT.

Wobec powyższego podmiot świadczący usługę najmu będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy najem ten będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawczyni wraz z mężem przejmując nieruchomości przejęła umowy najmu od poprzedniego właściciela i w dalszym ciągu je kontynuuje. Zainteresowana wraz z mężem, nie czyniła jednak z tego najmu przedmiotu jakiejkolwiek swojej działalności gospodarczej, gdyż najmu dokonywała prywatnie, jako Zainteresowana wraz z mężem. Oznacza to, że każdego z małżonków traktować należy jako odrębnego podatnika podatku od towarów i usług, gdyż zarówno Zainteresowana, jak i jej mąż, wykonują czynności opodatkowane - najem.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż niezależnie od tego czy umowa najmu jest zawarta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czy prywatnie, Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym czynność sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na nim budynkami i urządzeniami mieści się w definicji odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29 ust. 5 ustawy, w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Przepisu ust. 5 nie stosuje się do czynności oddania w użytkowanie wieczyste gruntu, dokonywanego z równoczesną dostawą budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli (art. 29 ust. 5a ustawy).

Na podstawie § 6 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 z późn. zm.), obniżoną do wysokości 7% stawkę podatku stosuje się również do zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są opodatkowane stawką 7%.

Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia, zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży (w tym zbycie użytkowania wieczystego) podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu (w tym zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu) korzysta ze zwolnienia od podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności opodatkowanej, a za takie można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Z powyższej definicji wynika, iż oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności opodatkowanych, a za takie należy rozumieć także umowy najmu i dzierżawy podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem, należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment oddania budynku do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy).

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Zgodnie z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, Wnioskodawczyni wraz z mężem w dniu 24 kwietnia 2003 r. nabyła prawo użytkowania wieczystego i własność budynków i innych urządzeń trwale z gruntem związanych, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności. Nabywając nieruchomość, Zainteresowana wraz z mężem przejęła owe umowy najmu od poprzedniego właściciela i w dalszym ciągu je kontynuowała. Z tytułu zakupu przedmiotowej nieruchomości, Wnioskodawczyni wraz z mężem nie dokonała odliczenia podatku VAT, albowiem nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Poprzedni właściciel, jak również Wnioskodawczyni wraz z mężem, nie dokonywała na przedmiotowej nieruchomości żadnych ulepszeń, a w szczególności nie czyniła tego po wprowadzeniu podatku VAT. Znajdujące się natomiast na przedmiotowym terenie budynki i budowle zostały wybudowane w latach 60 i 70 ubiegłego stulecia. Jedynym nakładem jaki został poniesiony przez Zainteresowaną i jej męża był wydatek poniesiony w 2006 r. na rzecz firmy, która naprawiła dach i pokrycie jednej z hal znajdujących się na terenie przedmiotowej nieruchomości, które zostały uszkodzone na skutek upływu czasu i silnych wiatrów. Wartość tej naprawy nie przekroczyła jednak 30% wartości początkowej nabytych obiektów.

W oparciu o dokonaną analizę, należy stwierdzić, że dostawa budynków i urządzeń, w których poniesione nakłady nie przekroczyły 30% wartości początkowej, nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, bowiem nie będzie to dostawa następująca na rzecz pierwszego użytkownika w wykonaniu czynności opodatkowanych. Zainteresowana wynajmuje przedmiotową nieruchomość od 2003 r. Również pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Zatem, w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne wyłączenia ze zwolnienia od podatku, wskazane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Reasumując, sprzedaż budynków i urządzeń trwale z tym gruntem związanych będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Biorąc pod uwagę powołany wcześniej przepis § 12 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia stwierdza się, iż zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na nim budynkami i budowlami oraz urządzeniami trwale z tym gruntem związanymi również będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Natomiast w kwestii zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości przez męża Zainteresowanej wydano odrębne rozstrzygnięcie z dnia 25 listopada 2010 r. nr ILPP2/443 -1376/10-5/EN.

Wniosek w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych został rozstrzygnięty w odrębnej interpretacji w dniu 3 listopada 2010 r. nr ILPB1/415-963/10-2/AP.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.