ILPP2/443-1226/11-2/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2011 r. (data wpływu 22 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości gruntowych - jest prawidłowe.

W dniu 22 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości gruntowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim. Obowiązuje ją ustawowy ustrój wspólności majątkowej i nie zawierała żadnych umów dotyczących rozdzielności majątkowej. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem nabyli w 2003 r. grunt rolny, który zgodnie z ewidencją gruntów stanowił użytki rolne (dalej "Nieruchomość"). Celem nabycia Nieruchomości była lokata kapitału. Nieruchomość ta nie była przedmiotem wpisu do ewidencji działalności gospodarczej Zainteresowanej (Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej) ani też jej małżonka, pozostając ich majątkiem prywatnym. Obecnie Nieruchomość objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczającym grunt pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i wielorodzinną, a także drogi, przy czym część Nieruchomości przeznaczona na drogi jest mniejsza niż część Nieruchomości przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i wielorodzinną. Nieruchomość jest objęta jedną księgą wieczystą, choć w międzyczasie została podzielona na większą liczbę działek ewidencyjnych. Nieruchomość nie jest zabudowana. W związku z kryzysem finansowym i jednocześnie wysokimi cenami ziemi Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem rozważają możliwość zbycia Nieruchomości. Cała Nieruchomość zostanie zbyta jednorazowo jednemu nabywcy w ramach jednej transakcji. Umowa zbycia Nieruchomości zostanie podpisana przez oboje małżonków.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, będzie ona z tytułu zbycia Nieruchomości podatnikiem podatku od towarów i usług. Transakcja zbycia będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w stawce 23%.

Ad. 1

Podatnikiem podatku od towarów i usług, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej "ustawa o VAT") jest każda osoba prawna, jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, osoba fizyczna, która wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalnością gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W związku z istnieniem wspólności majątkowej w pierwszej kolejności należy wskazać, iż małżeństwo nie należy do żadnej z kategorii wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. W związku z powyższym, należy przytoczyć przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Istotą współwłasności majątkowej małżeńskiej zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, iż każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej). W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba, że przepisy stanowią inaczej. Ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności gospodarcze istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który jest stroną czynności podlegającej podatkowaniu. Jeżeli zatem przedmiotem dostawy jest nieruchomość gruntowa stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy o VAT będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej). Tak więc w zaistniałej sytuacji, skoro stronami umowy sprzedaży byliby obydwoje małżonkowie, podatnikami podatku VAT z tytułu sprzedaży Nieruchomości będzie każdy z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz kierując się brzemieniem przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego opisujących istotę wspólności majątkowej, należy uznać, iż w związku z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawczyni występując w charakterze podatnika jest zobowiązana opodatkować planowaną dostawę nieruchomości (bądź wykazać jej zwolnienie), przyjmując za podstawę opodatkowania 50% kwoty należności. Należy wskazać także wyrok NSA z dnia 25 listopada 1999 r. (sygn. SA/Sz 1248/98), w którym Sąd rozpoznając zbliżoną sprawę stwierdził iż, "jeśli dochody pochodzą z wynajmowania (dzierżawy) rzeczy wspólnej, każdego ze wspólników obciąża ciężar podatkowy w zakresie odpowiadającym udziałowi w tej własności. W przypadku małżonków, którzy nie zawarli umowy majątkowej regulujących rzecz odmiennie - każdego z nich dotyczy obowiązek podatkowy w podatku VAT w odniesieniu do 1/2 osiągniętego z tego tytułu przychodu".

Ad. 2

Zgodnie z przepisami ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów - art. 5 ust. 1 pkt 1. Zgodnie z art. 2 pkt 6 cytowanej ustawy, ilekroć w przepisach jest mowa o towarach rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Stąd też w przypadku, gdy przeniesie własności nieruchomości dokonywane jest przez podmiot będący podatnikiem VAT czynność ta podlega działaniu ustawy o VAT. Przy ustaleniu wysokości stawki podatki w odniesieniu do planowanej transakcji należy mieć na uwadze przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zgodnie z którym wolna od podatku jest dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Jeśli zatem dany grunt nie jest działką budowlaną i nie jest przeznaczony pod zabudowę to jego sprzedaż jest zwolniona od podatku (nawet jeśli sprzedaż następuje na cele inne niż rolne, ale jednocześnie nie pod budowę). Jeśli natomiast grunty niezabudowane to działki budowlane lub tereny przeznaczone pod zabudowę, to wówczas ich dostawa będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W przepisach podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę, albo wytycznych, jakimi należy kierować się przy ocenie danego gruntu. Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie regulujących zasady kształtowania polityki przestrzennej, tj. ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Przedmiotowa Nieruchomość w świetle miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kwalifikuje się pod zabudowę jednorodzinną lub wielorodzinną, a także drogi. Jako że, w przeważającej części Nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową (jednorodzinną lub wielorodzinną), a przedmiotem transakcji jest jedna nieruchomość, o jej podatkowym ujęciu przeznaczeniu powinno decydować przeznaczenie przeważającej części Nieruchomości. Nie należy bowiem, sztucznie dla celów VAT, dzielić ekonomicznie jednorodnej transakcji. Zatem, w ocenie Wnioskodawczyni, zbycie Nieruchomości jako przeznaczonej na cele mieszkaniowe będzie opodatkowane podatkiem VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją podmiotu wykonującego określoną czynność, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim. Obowiązuje ją ustawowy ustrój wspólności majątkowej i nie zawierała żadnych umów dotyczących rozdzielności majątkowej. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem nabyli w 2003 r. grunt rolny, który zgodnie z ewidencją gruntów stanowił użytki rolne. Celem nabycia Nieruchomości była lokata kapitału. Nieruchomość ta nie była przedmiotem wpisu do ewidencji działalności gospodarczej Zainteresowanej (Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej) ani też jej małżonka, pozostając ich majątkiem prywatnym. Obecnie Nieruchomość objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczającym grunt pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i wielorodzinną, a także drogi, przy czym część Nieruchomości przeznaczona na drogi jest mniejsza niż część Nieruchomości przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i wielorodzinną. Nieruchomość jest objęta jedną księgą wieczystą, choć w międzyczasie została podzielona na większą liczbę działek ewidencyjnych. Nieruchomość nie jest zabudowana. W związku z kryzysem finansowym i jednocześnie wysokimi cenami ziemi Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem rozważają możliwość zbycia Nieruchomości. Cała Nieruchomość zostanie zbyta jednorazowo jednemu nabywcy w ramach jednej transakcji. Umowa zbycia Nieruchomości zostanie podpisana przez oboje małżonków.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie wystąpiły okoliczności, które wskazują że sprzedaż nieruchomości (działek), o których mowa we wniosku, zostanie dokonana w okolicznościach wskazujących na działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Bowiem przedmiotowa nieruchomość będąca przedmiotem zbycia nabyta została - jak wskazała Zainteresowana w treści wniosku - celem lokaty kapitału. Zatem zakup gruntu dokonany został z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowych poprzez inwestycje środków pieniężnych, które stanowiły lokatę kapitału, a opisana nieruchomość nie służyła zaspokajaniu osobistych potrzeb Wnioskodawczyni, np. poprzez zamiar budowy domu.

Mając powyższe na uwadze, planowaną sprzedaż działek przeznaczonych pod zabudowę należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług, gdyż jest dokonywana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z tym, zbycie przedmiotowej nieruchomości podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a z tytułu tej transakcji Wnioskodawczyni będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczeniu usług zostały określone, między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z wymienionych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane. W przypadku gruntów niezabudowanych stanowiących tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę sprzedaż objęta jest 23% stawką podatku.

Z opisu sprawy wynika, iż nieruchomość objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczającym grunt pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i wielorodzinną, a także drogi, przy czym część Nieruchomości przeznaczona na drogi jest mniejsza niż część Nieruchomości przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i wielorodzinną.

Odpłatna dostawa gruntu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu, przy czym ustawa w art. 43 ust. 1 pkt 9 wprowadza zwolnienie w odniesieniu do części dostaw, których przedmiotem jest grunt. Zwolniona jest wyłącznie taka dostawa, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę. Ta regulacja prawna oznacza, że ze zwolnienia korzystać mogą tylko dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, działek rekreacyjnych. Nie ma przy tym znaczenia faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu, ponieważ znaczenie ma jedynie jego przeznaczenie. Przyjmuje się, że pojęcie tereny przeznaczone pod zabudowę obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy np. mieszkaniowej, zabudowy techniczno-produkcyjnej, zabudowy zagrodowej, przy czym charakter gruntu należy ustalać na podstawie przepisów prawa miejscowego (lokalne plany zagospodarowania przestrzennego), studium takiego planu, na podstawie decyzji ustalającej warunki zabudowy danego gruntu.

Ustawodawca w ustawie o podatku VAT nie wskazał na postawie jakich kryteriów powinno się daną nieruchomość gruntową uznać jako przeznaczoną pod zabudowę. W związku z tym, ustawodawca dopuszcza w tej materii możliwość korzystania z wszelkich aktów prawnych, czy też aktów administracyjnych regulujących te kwestie.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W związku z powyższym, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, przeznaczonej - zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego - pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i wielorodzinną, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Zwrócić należy uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w wydanej interpretacji rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.