ILPP2/443-121/07/11-S/GZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 stycznia 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1199/08 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 2010 r. sygn. akt I FSK 740/09 - stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2007 r. (data wpływu 2 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych w związku z organizacją imprezy reklamowej i opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów - jest prawidłowe.

Wniosek Spółki z o.o. reprezentowanej przez Doradcę Podatkowego z dnia 24 października 2007 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczy odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych w związku z organizacją imprezy reklamowej i opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zorganizowała w związku z 10-leciem jej działalności imprezę reklamową, której celem była promocja marki. W imprezie udział wzięli m.in. przedstawiciele firm współpracujących ze Spółką, wybrane klientki, przedstawiciele prasy oraz przedstawiciele show-biznesu (aktorzy, piosenkarze), których obecność podnieść miała rangę organizowanego wydarzenia w kategoriach marketingowych. Impreza miała charakter promocyjny - połączona została z prezentacją wyrobów, pokazem mody, rozpowszechnianiem znaków firmowych itd. Celem organizatorów było szeroko pojęte budowanie image firmy, nie tylko wśród uczestników imprezy, ale przede wszystkim wśród obecnych i potencjalnych klientów - impreza była szeroko relacjonowana w mediach (prasa, telewizja, internet), dzięki czemu informacje o samej Spółce, jej marce oraz produktach zostały zaprezentowane szerokiemu gronu odbiorców.

W trakcie imprezy uczestnikom rozdawano kalendarze i koszulki z logo firmy. W kalendarzach zamieszczono zdjęcia z sesji fotograficznej, która odbyła się jakiś czas przed imprezą promocyjną. W sesji tej udział brały gwiazdy, które prezentowały ubrania marki "A". Zdjęcia z sesji fotograficznej zostały także zawieszone w sklepach, w celu promocji marki. Za udział w sesji fotograficznej gwiazdy otrzymały honoraria.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zorganizowana przez Spółkę impreza posiadała charakter reklamowy i miała związek z prowadzonym przez nią przedsiębiorstwem. W konsekwencji, biorąc pod uwagę literalną wykładnię przepisu art. 7 ust. 2 ustawy - nie znajdzie on zastosowania dla zaistniałego stanu faktycznego.

W orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w wyroku z dnia 3 kwietnia 2007 r. o sygn. I SA/Wr 152/07, Sąd wskazał, iż "zmiany wprowadzone do ustawy VAT, które nabrały mocy prawnej z dniem 1 czerwca 2005 r. usunęły zapisy będące źródłem rozbieżnych interpretacji i największych kontrowersji związanych z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT. Niespójny zapis ust. 3 zastąpiono brzmieniem: "Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek". Obecnie zestawiając brzmienie art. 7 ust. 2 ustawy z ust. 3 nie powinno ulegać wątpliwości, że opodatkowaniu podlega wyłącznie nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa na cel inny niż związany z prowadzoną działalnością. Natomiast ze znowelizowanych przepisów art. 7 ust. 3-7 ustawy wynika, że nie podlega opodatkowaniu nieodpłatne przekazanie, mające charakter darowizny, wszelkich towarów na cele związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa podatnika".

Ponadto Zainteresowany podkreślił, iż w celu pełnej realizacji wykształconej na gruncie orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS) tzw. zasady neutralności VAT, określone w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT prawo do odliczenia naliczonego VAT powinno się pojmować w sposób jak najszerszy tak, by prawo to mogło znaleźć zastosowanie zarówno w odniesieniu do nabycia towarów i usług, których związek z realizowanymi przez podatnika czynnościami opodatkowanymi ma charakter bezpośredni (jak np. towary handlowe), jak również - gdy towary i usługi są pośrednio związane z tymi czynnościami.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 1 lutego 2008 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-121/07-2/GZ, w której stanowisko Strony uznał za nieprawidłowe.

W interpretacji wskazano, iż zgodnie z przepisami art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jednakże uwzględniając zapis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy, w świetle wydanej interpretacji dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając, iż w zakresie, w jakim przedmiotowe wydatki nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Zainteresowanemu nie przysługuje od nich prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W odpowiedzi na drugie z przedstawionych pytań, tut. Organ stwierdził, iż uwzględniając zapis art. 7 ust. 2 ustawy, każde przekazanie należących do przedsiębiorstwa podatnika towarów bez wynagrodzenia (w szczególności darowizny), niezależnie od tego, czy następują one na cele prowadzonej działalności gospodarczej czy też nie, uznać należy za opodatkowaną dostawę towarów, z wyjątkiem czynności wymienionych w art. 7 ust. 3 - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. Tym samym, w stanie faktycznym przedstawionym przez Zainteresowanego oraz w oparciu o interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób prawnych stwierdzono, że od poniesionych wydatków związanych z zakupem gadżetów przysługuje Spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wobec powyższego nieodpłatne przekazanie tych towarów, na zorganizowanej imprezie reklamowej, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wyjątek stanowić będą wydane nieodpłatnie gadżety, które będą spełniały definicję małych prezentów - w myśl art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Pismem z dnia 18 lutego 2008 r. Spółka z o.o. reprezentowana przez Doradcę Podatkowego wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 19 marca 2008 r. nr ILPP2/443/W-18/08-2/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W konsekwencji powyższego, Spółka z o.o. reprezentowana przez Doradcę Podatkowego wniosła w dniu 24 kwietnia 2008 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Sąd po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w dniu 9 stycznia 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1199/08, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 12 marca 2009 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 17 września 2010 r. sygn. akt I FSK 740/09 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 9 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1199/08 oraz w wyroku NSA z dnia 17 września 2010 r., sygn. akt I FSK 740/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ad. 1

W myśl zapisu art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z zakupów towarów i usług wykorzystywanych do dokonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka zorganizowała w związku z 10-leciem jej działalności imprezę reklamową, której celem była promocja marki. W imprezie udział wzięli m.in. przedstawiciele firm współpracujących ze Spółką, wybrane klientki, przedstawiciele prasy oraz przedstawiciele show-biznesu (aktorzy, piosenkarze), których obecność podnieść miała rangę organizowanego wydarzenia w kategoriach marketingowych. Celem organizatorów było szeroko pojęte budowanie image firmy, nie tylko wśród uczestników imprezy, ale przede wszystkim wśród obecnych i potencjalnych klientów - impreza była szeroko relacjonowana w mediach (prasa, telewizja, internet), dzięki czemu informacje o samej Spółce, jej marce oraz produktach zostały zaprezentowane szerokiemu gronu odbiorców.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż wydatki związane z organizacją imprezy promocyjnej niewątpliwie mają pośredni związek z działalnością opodatkowaną Spółki.

W art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy, ustawodawca wskazał, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Sąd w celu dokonania właściwej interpretacji ww. przepisu odniósł się do regulacji prawa wspólnotowego.

I tak w myśl art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. L 145, str. 1 z późn. zm.), którego odpowiednikiem jest art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L 347, str. 1 z późn. zm.), odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.

Sąd w wyroku podkreślił, "iż obowiązujący w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej przepis art. 17 ust. 6 VI dyrektywy w dalszej części stanowi, że przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie dyrektywy, Rada, podejmie decyzje, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej, zaś do czasu wejścia w życie powyższych przepisów, Państwa Członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

Takie ograniczenie w polskiej ustawie o VAT z 1993 r. istniało w przepisie art. 25 ust. 1 pkt 3. Należy jednak zauważyć, że przed 1 maja 2004 r. wydatki na reprezentację i reklamę generalnie stanowiły koszt uzyskania przychodu, choć na tzw. reprezentację i reklamę niepubliczną tylko do określonego w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych limitu. Pozostawało to jednak bez wpływu na odliczanie VAT-u bowiem art. 25 ust. 2 pkt 3 ustawy z 1993 r. stanowił, że zakaz odliczania nie dotyczy wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z powodu przekroczenia norm w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym (m.in. wydatków na reprezentację i reklamę niepubliczną). Przed 1 maja 2004 r. podatnicy mieli zatem pełne prawo do odliczania podatku od wydatków na reprezentacje i reklamę na ogólnych zasadach. Dopiero nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która weszła w życie 1 stycznia 2007 r. spowodowała, że jedynie wydatki na reklamę stanowią koszt podatkowy, a wydatki reprezentacyjne już nie (art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy dochodowej). Skoro zatem ograniczenie prawa do odliczania wydatków na reprezentację i reklamę nie obowiązywało w dacie wejścia Polski do UE to późniejsze ograniczenia prawa w ww. zakresie narusza art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (oraz odpowiednio art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady) i jako sprzeczne z uregulowaniami prawa wspólnotowego nie może być stosowane przez państwo członkowskie. W świetle powyższego, Sąd odmówił zastosowania art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z 2004 r. w zakresie ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego wydatków reprezentacyjnych ze względu na sprzeczność z przepisami prawa wspólnotowego (art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy i art. 168 Dyrektywy 2006/112) jak też z obowiązującymi w prawie unijnym zasadami neutralności i proporcjonalności podatku VAT".

Biorąc pod uwagę powyższe, w świetle art. 86 ust. 1 ustawy, Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących poniesione wydatki związane z organizacją imprezy reklamowej.

Ad. 2

Zgodnie z przepisami art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Według art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Przepisu ust. 2 - na mocy art. 7 ust. 3 ustawy-nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Z literalnego brzemienia art. 7 ust. 2 ustawy wynika wprost, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Przepis ust. 3 tego artykułu określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2 - czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem - zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania - jest to przepis szczególny zawierający wyjątki w stosunku do ust. 2.

Należy zatem uznać, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, w świetle art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem.

Jak już wskazano, Spółka zorganizowała w związku z 10-leciem jej działalności imprezę reklamową, której celem była promocja marki. W imprezie udział wzięli m.in. przedstawiciele firm współpracujących ze Spółką, wybrane klientki, przedstawiciele prasy oraz przedstawiciele show-biznesu (aktorzy, piosenkarze), których obecność podnieść miała rangę organizowanego wydarzenia w kategoriach marketingowych. Impreza miała charakter promocyjny - połączona została z prezentacją wyrobów, pokazem mody, rozpowszechnianiem znaków firmowych itd. Celem organizatorów było szeroko pojęte budowanie image firmy, nie tylko wśród uczestników imprezy, ale przede wszystkim wśród obecnych i potencjalnych klientów - impreza była szeroko relacjonowana w mediach (prasa, telewizja, internet), dzięki czemu informacje o samej Spółce, jej marce oraz produktach zostały zaprezentowane szerokiemu gronu odbiorców.

W trakcie imprezy uczestnikom rozdawano kalendarze i koszulki z logo firmy. W kalendarzach zamieszczono zdjęcia z sesji fotograficznej, która odbyła się jakiś czas przed imprezą promocyjną. W sesji tej udział brały gwiazdy, które prezentowały ubrania marki "A". Zdjęcia z sesji fotograficznej zostały także zawieszone w sklepach, w celu promocji marki. Za udział w sesji fotograficznej gwiazdy otrzymały honoraria.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisanego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż nieodpłatne przekazanie towarów (gadżetów), na zorganizowanej imprezie reklamowej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 2 ustawy, a Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie tych towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.