ILPP2/443-1188/12-2/SJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2012 r. (data wpływu 26 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług zakresie opodatkowania i stawki podatku VAT dla opłat za korzystanie z dworca i przystanków komunikacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 26 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i stawki podatku VAT dla opłat za korzystanie z dworca i przystanków komunikacyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina... (Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina podpisała umowy z przedsiębiorstwami przewozowymi, będącymi również czynnymi podatnikami VAT, zajmującymi się odpłatnym przewozem osób. Przedmiotem zawartych umów jest odpłatne udostępnienie przez Miasto przewoźnikom dworca i przystanków komunikacyjnych. Zapisy zawartych umów przewidują m.in. rozliczenie płatności z tytułu udostępnienia dworca i przystanków komunikacyjnych w oparciu o faktury VAT wystawione przez Miasto. Opłaty z tytułu udostępnienia ustalone zostały przez strony umowy na podstawie uchwały (...) Rady Miejskiej w... z dnia 28 sierpnia 2012 r. w sprawie ustalenia stawek opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina..., gdzie wskazano: że wynoszą one 0,05 zł za jedno zatrzymanie pojazdu przewoźnika na przystanku komunikacyjnym i 1,00 zł za jedno zatrzymanie pojazdu przewoźnika na dworcu. W uchwale nie wskazano, czy kwoty odpłatności z tytułu udostępnienia przystanków i dworca stanowią kwoty netto, tj. czy doliczeniu do nich podlega podatek od towarów i usług, czy też kwoty brutto, tj. uwzględniają one podatek od towarów i usług. W zawartych umowach Gmina określa cenę podaną w uchwale Rady Miasta, tj. odpowiednio 0,05 zł i 1 zł plus podatek VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworca wskazane jako maksymalne w art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, a dookreślone uchwałą organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego (w przypadku Wnioskodawcy - uchwałą nr (...) Rady Miejskiej w... z dnia 28 sierpnia 2012 r. w sprawie ustalenia stawek opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina...), podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeżeli tak - to wedle jakiej stawki podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynności polegające na udostępnianiu przewoźnikom przystanków komunikacyjnych i pobieraniu opłat (w wysokości określonej uchwałą organu jednostki samorządu terytorialnego), będą podlegać opodatkowaniu 23% stawką podatku.

Z dniem 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 - dalej "ustawa"). Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. W myśl art. 16 ust. 4 ustawy, za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad. Przepis art. 16 ust. 5 ustawy stanowi, iż stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

Stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, ulega zmianie w stopniu odpowiadającym planowanemu średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych, ustalonemu w ustawie budżetowej na dany rok. Zmiana następuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym została ogłoszona ustawa budżetowa (art. 16 ust. 6 ustawy). Zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

W ocenie Wnioskodawcy, opisane wyżej opłaty pobierane są na podstawie umów cywilnoprawnych zawieranych pomiędzy jednostką samorządu terytorialnego a właściwym przedsiębiorstwem, a nie na drodze administracyjnej, gdyż to ostatnie rozwiązanie wymagałoby wyraźnego umocowania w ustawie. Tymczasem regulacja ustawowa nie wspomina nic na temat kwestii sposobu poboru przedmiotowych opłat. Odnosząc się do kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o transporcie zbiorowym, zauważyć należy, iż w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, czynności dokonane przez Wnioskodawcę, polegające na umożliwieniu przewoźnikom korzystanie z przystanków komunikacyjnych, za co pobierane są opłaty, spełniają przesłanki uznania tych czynności za odpłatne świadczenie usług, gdyż do ponoszenia opłat zobowiązany będzie korzystający z przystanków komunikacyjnych w wysokości ustalonej uchwałą Rady Miejskiej. W niniejszej sprawie mamy więc do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu na ogólnych zasadach określonych w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Zaznaczenia wymaga, iż Wnioskodawca jest jednostką samorządu terytorialnego, to w kontekście opisanego stanu faktycznego i wskazanej regulacji zawartej w ustawie o transporcie zbiorowym nie jest, w ramach analizy niniejszego zagadnienia, adresatem normy prawnej zawartej w art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w myśl której nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Podobnie, na analogicznej zasadzie, nie znajduje w okolicznościach niniejszej sprawy zastosowania norma wyrażona w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, wedle której zwalnia się z podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednocześnie na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy. W celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z opodatkowania konieczne jest zatem spełnienie dwóch warunków:

* czynności - co do zasady podlegające opodatkowaniu - muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,

* czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

Wskazać należy, iż powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006.347.1 z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Ponadto, wskazać należy, na przepis § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przywołanych przepisów wynika, iż organy władzy publicznej nie są podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te są natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, iż Gmina podpisała umowy z przedsiębiorstwami przewozowymi, zajmującymi się odpłatnym przewozem osób. Przedmiotem zawartych umów jest odpłatne udostępnienie przez Miasto przewoźnikom dworca i przystanków komunikacyjnych. Zapisy zawartych umów przewidują m.in. rozliczenie płatności z tytułu udostępnienia dworca i przystanków komunikacyjnych w oparciu o faktury VAT wystawione przez Miasto. Opłaty z tytułu udostępnienia ustalone zostały przez strony umowy na podstawie uchwały (...) Rady Miejskiej w... z dnia 28 sierpnia 2012 r. w sprawie ustalenia stawek opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina..., gdzie wskazano: że wynoszą one 0,05 zł za jedno zatrzymanie pojazdu przewoźnika na przystanku komunikacyjnym i 1,00 zł za jedno zatrzymanie pojazdu przewoźnika na dworcu. W zawartych umowach Gmina określa cenę podaną w uchwale Rady Miasta, tj. odpowiednio 0,05 zł i 1 zł plus podatek VAT.

W oparciu o art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13), publiczny transport zbiorowy, w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu.

Artykuł 15 ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy stanowi, że organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów.

Określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego (art. 15 ust. 2 powołanej ustawy).

Zgodnie z art. 16 ust. 4 ww. ustawy, za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

W myśl art. 16 ust. 5 omawianej ustawy, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

W oparciu o art. 16 ust. 6 cyt. ustawy, stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, ulega zmianie w stopniu odpowiadającym planowanemu średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych, ustalonemu w ustawie budżetowej na dany rok. Zmiana następuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym została ogłoszona ustawa budżetowa.

Jak stanowi art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 tej ustawy, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych z konkretnymi podmiotami świadczącymi usługi przewozowe, w którym są również uregulowane kwestie dotyczące ponoszenia przez te podmioty opłaty za korzystanie z przystanków (w przypadku podjęcia przez jednostkę samorządu terytorialnego uchwały o pobieraniu tej opłaty), następuje w drodze umów cywilnoprawnych. A zatem, zawieranych umów o korzystanie z przystanków nie można uznać za czynności administracyjne o charakterze publicznoprawnym.

Jak wskazano w opisie sprawy, podstawę do pobierania opłat za korzystanie z dworca i przystanków komunikacyjnych, stanowi uchwała Rady Miasta. Realizując postanowienia uchwały, Wnioskodawca zawiera umowy cywilnoprawne z operatorami i przewoźnikami, w których ustala zasady korzystania z dworca i przystanków oraz sposób wyliczania i uiszczania opłat za korzystanie z dworca i przystanków komunikacyjnych.

Odnosząc się zatem do kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za korzystanie z dworca i przystanków komunikacyjnych, zauważyć należy, iż w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, czynności które dokonywane przez Wnioskodawcę - czyli jednostkę samorządu terytorialnego - na podstawie umów cywilnoprawnych, polegające na umożliwieniu przewoźnikom korzystanie z dworca i przystanków komunikacyjnych, za co pobierane są opłaty, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie drogowym, spełniają przesłanki uznania tych czynności za odpłatne świadczenie usług. Bowiem w przedmiotowej sprawie występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy działaniami Gminy (czynnościami polegającymi na udostępnianiu przystanków komunikacyjnych i dworca), a świadczeniem wzajemnym, tj. opłatą wnoszoną przez operatora i przewoźnika. W związku z tym ww. działania Gminy stanowią usługę w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku VAT. Tak więc otrzymana opłata będzie konsekwencją wykonania świadczenia. Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie drogowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu (jednostkę samorządu terytorialnego) mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze - opłata za korzystanie z przystanków może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie - przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad. Okoliczność, że strony stosunku cywilnoprawnego są zobowiązane stosować opłaty w wysokości określonej w uchwale podjętej przez odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego, nie ma wpływu na opodatkowanie czynności udostępniania przystanków podatkiem od towarów i usług. Mają tu bowiem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług.

W konsekwencji stwierdzić należy, iż czynność pobierania opłat od operatorów i przewoźników za zatrzymanie się na dworcu oraz przystankach komunikacyjnych, stanowi wynagrodzenie za usługę polegająca na udostępnianiu tychże przystanków oraz dworca i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z uwagi na powyższe, skoro będące przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia czynności polegające na udostępnieniu operatorom i przewoźnikom dworca oraz przystanków komunikacyjnych i pobieraniu opłat (w wysokości określonej uchwałą organu jednostki samorządu terytorialnego) realizowane są na podstawie umów cywilnoprawnych uznać należy, że Wnioskodawca nie działa w tym zakresie jako organ władzy publicznej lub urząd obsługujący organ władzy publicznej i tym samym przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wyłączenie z kategorii podatników nie znajduje w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Reasumując, czynność pobierania opłat od operatorów i przewoźników za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworca, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie opodatkowania i stawki podatku VAT dla opłat za korzystanie z dworca i przystanków komunikacyjnych. Natomiast w odniesieniu do pozostałych kwestii wydano odrębne rozstrzygnięcia z dnia 11 lutego 2013 r. znak ILPP2/443 -1188/12-3/SJ.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.