ILPP2/443-1137/12-4/AKr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2012 r. (data wpływu 12 listopada 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2013 r. (data wpływu 6 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 6 lutego 2013 r. o doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 4 lipca 2012 r. samochód osobowy będący własnością Wnioskodawcy uległ wypadkowi drogowemu z winy kierowcy drugiego pojazdu. Naprawa nastąpiła w warsztacie, który posiadał umowę na likwidację szkód OC z firmą, w której był ubezpieczony sprawca wypadku, tj. S.A. Warsztat dokonał naprawy, która została zaakceptowana przez firmę ubezpieczeniową. Likwidacja szkody miała nastąpić bezgotówkowo zgodnie z ustawą o ubezpieczeniach obowiązkowych. Na czas naprawy został wynajęty samochód zastępczy. Po zakończeniu naprawy warsztat naprawczy wystawił Spółce fakturę VAT. Firma ubezpieczeniowa wypłaciła warsztatowi sumę netto z faktury, również Spółce inne koszty też wypłaciła w kwocie netto.

Firma ubezpieczeniowa tłumaczyła się tym, że Spółka jest podatnikiem VATu, więc może sobie go odliczyć. W odpowiedzi Spółka zwróciła się do firmy ubezpieczeniowej o natychmiastową zapłatę całości odszkodowania (netto + VAT), ponieważ nie ma sposobu odliczenia samego VATu, gdyż w wyniku takiego postępowania doprowadzono do uszczerbku wpływów do Skarbu Państwa (odliczenie nastąpiłoby z VATu należnego ze sprzedaży Wnioskodawcy).

Z uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, iż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Samochód służy do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Samochód osobowy zakupiony i zarejestrowany przez Spółkę, wpisany jest do rejestru środków trwałych Spółki. Wnioskodawca prowadzi działalność na terenie całego kraju i w związku z działalnością statutową (ekspertyzy, projektowanie bezpieczeństwa technologii przemysłowych, analizy bezpieczeństwa pożarowego i wybuchowego, wizje lokalne itp.) wykorzystywany jest do jej prowadzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku VAT naliczonego w sytuacji wystawienia faktury w związku z bezgotówkową obsługą szkody na mocy zawartej umowy z ubezpieczycielem.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie. Naprawę samochodu firmowego z OC sprawcy wypadku nie można wliczyć w koszty uzyskania przychodu. Zgodnie z prawem wydatek poniesiony przez przedsiębiorstwo może zostać wliczony do kosztów działalności gospodarczej, jeżeli został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła. Opłaty związane z naprawą samochodu z OC sprawcy nie spełniają tego warunku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższego wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz tylko w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają ścisły związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany wyłącznie z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji, jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług.

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Należy zaznaczyć, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Z wniosku wynika, że w dniu 4 lipca 2012 r. samochód osobowy będący własnością Wnioskodawcy uległ wypadkowi drogowemu z winy kierowcy drugiego pojazdu. Naprawa nastąpiła w warsztacie, który posiadał umowę na likwidację szkód OC z firmą, w której był ubezpieczony sprawca wypadku. Warsztat dokonał naprawy, która została zaakceptowana przez firmę ubezpieczeniową. Likwidacja szkody miała nastąpić bezgotówkowo zgodnie z ustawą o ubezpieczeniach obowiązkowych. Na czas naprawy został wynajęty samochód zastępczy. Po zakończeniu naprawy warsztat naprawczy wystawił Spółce fakturę VAT. Firma ubezpieczeniowa wypłaciła warsztatowi sumę netto z faktury, inne koszty zostały również wypłacone w kwocie netto.

Zainteresowany jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Samochód służy do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy warunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ponadto, art. 88 ust. 4 ustawy wyklucza odliczenie w odniesieniu do podmiotów niebędących zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku VAT.

Podkreślić także należy, iż aktualnie obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, nie wiążą w żaden sposób prawa do odliczenia podatku naliczonego z kwestią uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

W rezultacie, mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że w związku z tym, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz przedmiotowy samochód służy do wykonywania czynności opodatkowanych spełnione zostaną warunki zawarte w art. 86 ust. 1 ustawy. W konsekwencji Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z bezgotówkową obsługą szkody na mocy zawartej umowy z ubezpieczycielem - z faktury dokumentującej naprawę pojazdu wystawionej przez warsztat naprawczy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.