ILPP2/443-110/14-4/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 2 lutego 2014 r. (data wpływu 5 lutego 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zgodnie z art. 113 ustawy o VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zgodnie z art. 113 ustawy o VAT. Wniosek uzupełniono w dniu 22 kwietnia 2014 r. o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego, przeformułowane pytanie oraz własne stanowisko w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą - produkcja odzieży. Forma rozliczania podatku: ryczałt ewidencjonowany. Podatnik nie jest płatnikiem podatku VAT, korzysta ze zwolnienia na mocy obowiązującego do dn. 31 grudnia 2013 art. 113, pkt 1 i 2.

W związku ze zmianą brzmienia ww. artykułu od dna 1 stycznia 2014 r. Podatnik ma szereg wątpliwości dotyczących interpretacji przepisu w nowym brzmieniu, gdyż oprócz prowadzonej działalności gospodarczej uzyskuje dochody z wynajmu prywatnych mieszkań osobom fizycznym na cele wyłącznie mieszkaniowe (czynność zwolniona z podatku VAT na mocy art. 43 pkt 36). Dotychczas ustawodawca w art. 113 wyraźnie określał, iż otrzymywany z tego tytułu dochód nie wilcza się do limitu uprawniającego do zwolnienia podmiotowego z VAT.

Nowe brzmienie art. 113 operuje niejasnym pojęciem "transakcji związanych z nieruchomościami" (pkt 2 pp. a) - pytanie brzmi - czy najem prywatny prowadzony na własny rachunek zalicza się do ww. transakcji, a co za tym idzie wlicza do limitów uprawniających do zwolnienia podmiotowego z VAT.

Kolejne pytanie dotyczy interpretacji zdania: "- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;".

Podatnik uważa, iż nawet zakładając iż ustawodawca formułując art. 113 pkt 2 pp. a miał na myśli także transakcje związane z najmem prywatnym, to na mocy przepisu o transakcjach pomocniczych nie wliczymy najmu prywatnego do limitów uprawniających do przedmiotowego zwolnienia z VAT.

W związku z tym, iż nie ma precyzyjnego przepisu definiującego "transakcję pomocniczą", Podatnik oparł się na orzecznictwie związanym z tym tematem i załączył je do złożonego wniosku jako załącznik nr 1. Opierając się na tymże orzecznictwie Podatnik uważa, iż wynajem prywatny nosi wszelkie znamiona transakcji pomocniczej, gdyż w żadnym stopniu nie jest on związany z prowadzoną działalnością gospodarczą (działalność rozpoczęła się później niż najem), a także posiłkując się interpretacjami z dostępnego Wnioskodawcy orzecznictwa przychody z tego tytułu:

* nie są stałym, bezpośrednim, i koniecznym uzupełnieniem zasadniczej działalności firmy,

* nie wykorzystują żadnych aktywów firmy.

Kolejne pytanie podatnika wiąże się z interpretacją art. 113 w odniesieniu do czasu jego obowiązywania. W związku z tym, iż podejmując próbę zinterpretowania ww. przepisu zasięgnął porady we własnym US, na infolinii podatkowej oraz u doradcy podatkowego, spotkał się z bardzo różnymi interpretacjami. Jedni twierdzili, iż pierwsi podatnicy którzy z mocy zmienionej ustawy będą musieli doliczać czynności zwolnione z VAT do limitów pojawią się dopiero gdy przekroczą kwotę 150 tys. zł licząc od 1 stycznia 2014 r. do dnia przekroczenia, gdyż przy ustalaniu wartości sprzedaży za 2013 r. stosuje się przepisy ustawy z 2013 r. (czyli nie wlicza się żadnej sprzedaży zwolnionej do limitów), inni stali na odmiennym stanowisku. Odpowiedź na to pytanie jest dla Podatnika istotna z uwagi na lepsze zrozumienie mechanizmów działania zmieniających się przepisów, a jak widać niektórzy fachowcy nie są wstanie jednoznacznie ich interpretować.

Reasumując, Podatnik stoi na stanowisku, iż w związku ze zmianą brzmienia art. 113 nie przekroczył limitu uprawniającego do zwolnienia przedmiotowego z VAT na rok 2014 gdyż:

1. Przepis z 2014 r. nie zmienia przepisu z 2013 r. dotyczącego ww. limitów i braku konieczności wliczania czynności zwolnionych z VAT do limitu (ostatnie pytanie Podatnika)

i) lub

2. Ustawodawca pod pojęciem transakcje związane z nieruchomościami nie miał na myśli najmu prywatnego

i) lub

3. Najem prywatny wyczerpuje wszelkie znamiona czynności o charakterze pomocniczym co powoduje, iż nie wlicza się on do limitu uprawniającego do zwolnienia.

Ponadto Podatnik uważa, iż nie będzie miał również obowiązku wliczania najmu prywatnego przy ustalaniu limitów na kolejne lata działalności.

Zał. nr 1

IBPP2/443-480/12/AB interpretacja indywidualna

Pojęcie "transakcji pomocniczych" zostało po raz pierwszy poddane analizie ETS w sprawie C-306/94 Régie Dauphinoise Cabinet A. Forest SARL. W omawianym orzeczeniu ETS stwierdził, iż pomocniczy charakter mają transakcje, z których przychody nie są stałym, bezpośrednim i koniecznym uzupełnieniem zasadniczej działalności firmy.

W kolejnym orzeczeniu w sprawie C-77/01 EDM, ETS uznał, iż w kontekście art. 19 VI Dyrektywy sformułowanie "pomocniczy" odnosi się do transakcji, które nie należą do zasadniczej działalności podatnika, chociaż są ściśle z nią związane.

Ponadto ETS wskazał, iż z "transakcjami sporadycznymi" (incydentalnymi) mamy do czynienia w przypadku transakcji, przy których podatnik wykorzystuje aktywa lub usługi podlegające opodatkowaniu w bardzo ograniczonym zakresie. ETS uznał także, iż skala dochodu z przedmiotowej transakcji może stanowić dodatkową przesłankę dla uznania czynności za sporadyczne, aczkolwiek nie jest ona czynnikiem decydującym.

Jak wynika z powyższego, dla rozstrzygnięcia, czy dana transakcja ma charakter "pomocniczy", należy w pierwszej kolejności zbadać relację, jaka zachodzi pomiędzy nią, a działalnością zasadniczą podatnika. Tylko wówczas, gdy dana transakcja stanowi bezpośrednie, stałe i konieczne rozszerzenie działalności podlegającej opodatkowaniu powinna zostać uwzględniona przy kalkulacji współczynnika. Co również istotne, ważna jest wartość aktywów wykorzystanych dla tej działalności przy zakupie których podatnik miał prawo do odliczenia VAT naliczonego. Powyższe ma na celu zapewnienie, aby taki typ dodatkowej działalności (przy obliczaniu proporcji) nie zniekształcił obrazu i istoty działalności podstawowej (czynności opodatkowane i czynności zwolnione) danego podmiotu rzutujących na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Podobnie krakowski Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 listopada 2010 r. (I SA/Kr 1467/10) uznał, iż pożyczki udzielone poza głównym zakresem działalności, praktycznie bez wykorzystywania aktywów, od których odliczono VAT naliczony i niejako "przy okazji" wykonywania zasadniczej aktywności przedsiębiorstwa, należy uznać za sporadyczne transakcje finansowe (pomocnicze w terminologii dyrektywy), które nie są wliczane do współczynnika. Liczba pożyczek i uzyskany z nich obrót nie mają znaczenia dla uznania tych czynności za sporadyczne, istotna jest natomiast relacja do głównej działalności i wykorzystywanie aktywów, od których odliczono podatek naliczony.

Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 czerwca 2009 r. (I FSK 903/08) wskazał, odwołując się do orzecznictwa ETS, iż sporadyczności transakcji, nie odnosi się do częstotliwości takich czynności, lecz raczej stopnia wykorzystania zasobów podatnika, przy nabyciu których przysługiwało prawo do odliczenia podatku. Czynności sporadyczne należałoby raczej rozumieć jako czynności poboczne do działalności gospodarczej podatnika.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że:

Prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od października 2012 r. Formą rozliczenia jest ryczałt ewidencjonowany.

Zainteresowany nie jest czynnym podatnikiem VAT - korzysta ze zwolnienia za względu na wysokość obrotów.

Firma Wnioskodawcy zajmuje się produkcją odzieży i jej sprzedażą wysyłkową wyłącznie przez internet. 98% całej produkcji jest wysyłana poza Polskę (zarówno kraje UE jak i poza UE), jest to istotne z uwagi na to, iż znowelizowana ustawa pozwala od 2014 r. nie włączać tego typu transakcji do limitów określających zwolnienie z VAT.

Obroty z tytułu działalności gospodarczej w 2013 r. wyniosły ok. 140 tys. zł.

Ponadto Zainteresowany wynajmuje prywatne nieruchomości na cele mieszkaniowe (ustawowo zwolnione z VAT) i z tego tytułu osiągnął w 2013 r. przychód w wysokości ok. 40 tys. zł. (opodatkowany na zasadach ogólnych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 16 kwietnia 2014 r.).

Czy w świetle znowelizowanej ustawy o VAT (art. 113) z dn. 1 stycznia 2014 r. Wnioskodawca jest zobowiązany zarejestrować się jako czynny podatnik VAT i opodatkować przychody z działalności gospodarczej podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, (sformułowanym w uzupełnieniu z dnia 16 kwietnia 2014 r.) nie jest on zobowiązany zarejestrować się jako czynny podatnik VAT i opodatkować przychody z działalności gospodarczej podatkiem VAT, gdyż:

1. Zgodnie z opublikowanym przez wydawnictwo GOFIN interpretacją przepisów ww. artykułu opublikowaną w Biuletynie Informacyjnym dla Służb Ekonomiczno-Finansowych nr 33 (824) z dnia 20 listopada 2013 r. cyt: "Ponieważ zmienione przepisy wchodzą w życie od 1 stycznia 2014 r., zatem dopiero obroty za 2014 r. będą liczone według nowych zasad" (...).

Na takim samym stanowisku stał urząd skarbowy Wnioskodawcy, jednak z uwagi na to, iż ich interpretacja nie jest wiążąca, zalecił wystąpienie o interpretację indywidualną.

2. Prywatny najem w przypadku Zainteresowanego wyczerpuje także znamiona transakcji pomocniczej. Po prześledzeniu orzecznictwa wyjaśniającego pojęcie transakcji pomocniczej (przykłady były załączone do pisma Wnioskodawcy) może on stwierdzić, iż jest to transakcja pomocnicza, gdyż nie jest w żadnym stopniu związana z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz nie wykorzystuje jej aktywów. Zatem przychody z tytułu prywatnego najmu także z uwagi na pomocniczy charakter tej czynności nie powinny być zsumowane z przychodami z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 2 pkt 8 ustawy - przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Z kolei przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...) - art. 13 ust. 1 ustawy.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z kolei przez sprzedaż - zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Jak stanowi art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako "podatnika VAT czynnego" lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako "podatnika VAT zwolnionego" - art. 96 ust. 4 ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od października 2012 r. Formą rozliczenia jest ryczałt ewidencjonowany.

Zainteresowany nie jestem czynnym podatnikiem VAT - korzysta ze zwolnienia za względu na wysokość obrotów.

Firma Wnioskodawcy zajmuje się produkcją odzieży i jej sprzedażą wysyłkową wyłącznie przez internet. 98% całej produkcji jest wysyłana poza Polskę (zarówno kraje UE jak i poza UE), jest to istotne z uwagi na to, że w opinii Zainteresowanego, znowelizowana ustawa pozwala od 2014 r. nie włączać tego typu transakcji do limitów określających zwolnienie z VAT.

Obroty z tytułu działalności gospodarczej w 2013 r. wyniosły ok. 140 tys. zł.

Ponadto Zainteresowany wynajmuje prywatne nieruchomości na cele mieszkaniowe (ustawowo zwolnione z VAT) i z tego tytułu osiągnął w 2013 r. przychód w wysokości ok. 40 tys. zł (opodatkowany na zasadach ogólnych).

Najem prywatny, zdaniem Wnioskodawcy, wyczerpuje wszelkie znamiona czynności o charakterze pomocniczym co powoduje, że nie wlicza się go do limitu uprawniającego do zwolnienia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku zarejestrowania się od 1 stycznia 2014 r. jako czynnego podatnika VAT i opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej podatkiem VAT.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ww. ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższego wynika, że najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych. Z kolei zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., ustalonym przez art. 1 pkt 55 lit. a ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35), dalej ustawa zmieniająca - zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 2 pkt 23 ustawy - przez sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

Sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju zachodzi wówczas, gdy polski podatnik od towarów i usług dokonuje dostawy towarów, które są przez niego lub na jego rachunek wysyłane (transportowane) z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego - będącego miejscem przeznaczenia, dostawa zaś dokonywana jest na rzecz:

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy - w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, z zastrzeżeniem ust. 2.

Na postawie art. 2 pkt 1 ustawy - przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez państwa członkowskie - w myśl art. 2 pkt 2 ustawy - rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Stosownie do art. 23 ust. 2 ustawy - w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium kraju, jeżeli całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, jest mniejsza lub równa w danym roku od kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

Przepis ust. 2 stosuje się pod warunkiem, że całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów (art. 23 ust. 3 ustawy).

W myśl art. 23 ust. 4 ustawy - w przypadku przekroczenia kwoty, o której mowa w ust. 2, miejsce opodatkowania na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów obowiązuje, począwszy od dostawy, którą przekroczono tę kwotę.

Artykuł 23 ust. 5 ustawy stanowi, że podatnicy, do których ma zastosowanie ust. 2, mogą wybrać miejsce opodatkowania określone w ust. 1 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy.

Z powyższego wynika, że miejscem opodatkowania sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju jest państwo przeznaczenia towarów, wówczas gdy wartość sprzedaży wysyłkowej dla tego państwa przekracza określony w jego przepisach limit lub też jeśli jest ona niższa, lecz podatnik dokonał wyboru opodatkowania poza krajem. W pozostałych przypadkach sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju opodatkowana jest w Polsce.

Reasumując ww. sprzedaż wysyłkowa ma miejsce wówczas, gdy transakcje dokonywane są pomiędzy podmiotami z różnych państw członkowskich, towar zaś jest faktycznie wysyłany czy też w inny sposób transportowany z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium drugiego państwa członkowskiego. Przemieszczenie towaru powinno nastąpić w ścisłym związku z dostawą lub w jej wyniku. Istotny jest też status nabywcy (są to bowiem podmioty niebędące podatnikami w ogóle lub będące podatnikami ale nie mającymi obowiązku rozliczania się z wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów).

W art. 23 ust. 2 ustawy postanowiono, że w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju (z Polski) dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium kraju, czyli opodatkowuje się w Polsce, jeżeli całkowita wartość towarów, innych niż wyroby akcyzowe (art. 2 pkt 27 ustawy) wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego, w ramach sprzedaży wysyłkowej z Polski, pomniejszona o kwotę podatku, nie przekracza w danym roku limitu wyrażonego w złotych, odpowiadającego kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

W ramach tej sprzedaży wysyłkowej, dostawa jest opodatkowana w Polsce, sprzedawca opodatkowuje sprzedaż jak krajową, według stawki obowiązującej w Polsce i w Polsce ją rozlicza.

Z treści złożonego wniosku wynika ponadto, że część produkcji wysyłanej poza Polskę jest wysyłana poza kraje Unii Europejskiej. W odniesieniu do powyższego wskazać należy, że sprzedaż ta nie spełnia definicji sprzedaży wysyłkowej, zgodnie z art. 2 pkt 23 ustawy, bowiem w myśl tego przepisu sprzedażą wysyłkową z terytorium kraju jest tylko taka sprzedaż, która jest dokonywana na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

W kontekście powyższego wskazać należy, że podatnik korzystający ze zwolnienia podmiotowego powinien wliczyć do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy sprzedaż wysyłkową w części podlegającej opodatkowaniu na terytorium kraju jak i sprzedaż dokonywaną do krajów innych niż państwa członkowskie UE.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących wliczenia do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy obrotu z tytułu wynajmu prywatnych nieruchomości na cele mieszkaniowe, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Dokonane przez ustawodawcę od 1 stycznia 2014 r. zmiany w art. 113 mają na celu w sposób bardziej precyzyjny i odpowiadający prawu unijnemu regulować stosowanie zwolnienia od podatku VAT dla drobnych przedsiębiorców, których obrót w skali roku nie przekracza 150 000 zł.

Zgodnie z art. 288 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1 z późn. zm.) kwota obrotu stanowiąca punkt odniesienia dla zastosowania procedury przewidzianej w niniejszej sekcji obejmuje następujące kwoty, z wyłączeniem VAT:

Dokonane zatem od dnia 1 stycznia 2014 r. zmiany w ustawie o VAT w sposób ściślejszy odwzorowują przepisy Dyrektywy 2006/112/WE, która w art. 288 pkt 4 również stanowi, że kwota obrotu obejmuje wartość transakcji związanych z nieruchomościami.

Zauważyć w tym miejscu należy, że Dyrektywa 2006/112/WE najem i dzierżawę nieruchomości traktuje jako transakcje. Wynika to chociażby z brzmienia art. 135 lit. I Dyrektywy, dotyczącego zwolnienia od podatku określonych transakcji, który jako transakcje zwolnione wymienia dzierżawę i najem nieruchomości.

Również "Słownik języka polskiego PWN" pod redakcją prof. Stanisława Dubisza, Warszawa 2008, definiuje słowo "transakcja" jako operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług albo umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług i samo zawarcie takiej umowy.

Wskazać także należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter "pomocniczy". W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa - http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa "pomocniczy" są pojęcia: "pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający".

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem "incidental transactions" w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako "transakcje incydentalne/uboczne". Termin "incydentalny" wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym "mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko", natomiast termin "uboczny" oznacza "dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy". Transakcje o charakterze "incydentalnym" oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie "incydentalności" odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia "accessoire", a w wersji niemieckiej "Hilfsumsaetze", co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania "transakcje sporadyczne" i określa omawiane czynności jako "transakcje pomocnicze".

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze.

Zatem, aby ocenić, czy świadczona usługa ma charakter "pomocniczy", należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie najem nieruchomości jest przedmiotem odrębnej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a więc nie ma charakteru transakcji pomocniczych do działalności polegającej na produkcji odzieży, lecz są to transakcje podstawowe - w zakresie odrębnego rodzaju (przedmiotu) wykonywanej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej.

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, stwierdzić należy, że zaklasyfikowany przez Wnioskodawcę jako zwolniony od podatku VAT obrót z tytułu najmu nieruchomości na cele mieszkalne jako transakcje związane z nieruchomościami, które nie mają charakteru czynności pomocniczych, od 1 stycznia 2014 r. wliczany jest do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W 2013 r. Zainteresowany osiągnął z tego tytułu przychód w wysokości ok. 40 tys. zł.

Ponadto, firma Wnioskodawcy zajmuje się produkcją odzieży i jej sprzedażą wysyłkową wyłącznie przez internet. 98% całej produkcji jest wysyłana poza Polskę (zarówno kraje UE jak i poza UE). Obroty z tego tytułu w 2013 r. wyniosły ok. 140 tys. zł.

Zatem uwzględniając fakt, że Wnioskodawca z tytułu najmu nieruchomości na cele mieszkalne osiągnął w 2013 r. sprzedaż na poziomie ok. 40 tys. zł (sprzedaż ta jest wliczana do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy), kluczowe znaczenie dla możliwości zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy ma wartość sprzedaży z tytułu sprzedaży wysyłkowej podlegającej opodatkowaniu na terytorium kraju. Przy czym, podkreślić należy że z uwagi na brak przepisów przejściowych dotyczących stosowania art. 113 ustawy - przepisy wprowadzone cyt. ustawą zmieniającą mają zastosowanie od 1 stycznia 2014 r.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że jeśli łączna wartość sprzedaży z tytułu najmu nieruchomości na cele mieszkalne oraz sprzedaży wysyłkowej podlegającej opodatkowaniu na terytorium kraju jak również sprzedaży dokonywanej do odbiorców na terytorium państw nie będących członkami UE przekroczyła w 2013 r. kwotę 150 000 zł, to Wnioskodawca ma obowiązek zarejestrować się jako czynny podatnik VAT i opodatkować przychody z działalności gospodarczej podatkiem VAT, od dnia 1 stycznia 2014 r.

Ponadto, tut. Organ pragnie zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy - Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zauważa się również, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

A zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.