ILPP2/443-1046/13-2/EN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2013 r. (data wpływu 28 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 28 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką cywilną w ramach, której działalność gospodarczą prowadzą (...).

Wnioskodawca najmował na cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej od roku 2007 do 2012 nieruchomość (pomieszczenia magazynowe oraz biurowe) od Spółki z o.o.

W umowie najmu widnieje zapis, że "wszystkie powstające dodatkowe koszty związane z nieruchomością, takie jak ubezpieczenia, podatek gruntowy, opłaty, podatki, usuwanie odpadów, doprowadzanie energii, gaz, itp. Najemca będzie ponosił sam", a także, że "wszystkie powstające koszty dodatkowe Najemca rozlicza bezpośrednio z Głównym Najemcą, firmą I".

Przez cały okres trwania umowy najmu, tj. od 2007 do roku 2012 Wynajmujący Sp. z o.o., ani główny najemca nie obciążał Wnioskodawcy kosztem podatku od nieruchomości w formie odrębnych faktur VAT, przez co Wnioskodawca przekonany był, że koszt tego podatku przez cały okres był wkalkulowany w czynsz najmu.

Pod koniec trwania stosunku najmu Sp. z o.o. wystawił dnia 19 marca 2012 r. dwie faktury VAT wskazując w nich jako nazwy usługi "podatek od nieruchomości za rok 2010" i "podatek od nieruchomości za rok 2011".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie faktur VAT z dnia 19 marca 2012 r. wystawionych przez Sp. z o.o., tytułem "podatek od nieruchomości za rok 2010" i "podatek od nieruchomości za rok 2011".

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszym stanie faktycznym nie jest on uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie faktur VAT z dnia 19 marca 2012 r. wystawionych przez Sp. z o.o., tytułem "podatek od nieruchomości za rok 2010" i "podatek od nieruchomości za rok 2011".

Przepis art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdza jednoznacznie, że prawo do odliczenia przysługuje w takim zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Nie przysługuje ono zatem w zakresie wykonywania czynności niepodlegających w ogóle podatkowi.

Ponadto podatek naliczony w przypadku towarów i usług nabytych w obrocie krajowym wynikać ma z faktur otrzymywanych przez podatnika. Faktury są jednak dokumentem o charakterze sformalizowanym, tj. winny posiadać określone cechy i dokumentować określone zdarzenia. Stosownie do powyższego, faktury, aby skutkowały powstaniem prawa do odliczenia, muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie.

Ewentualne wady faktury dyskwalifikują ten dokument jako fakturę VAT. Za wadę taką w opinii Wnioskodawcy należy uznać wskazanie czynności niepodlegających w ogóle podatkowi od towarów i usług. Powyższą zależność podkreśla zarówno orzecznictwo Europejskiego Trybunatu Sprawiedliwości (w sprawie C-342/97 - orzeczenie z dnia 13 grudnia 1989 r., Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financiën - wprost stwierdzono, że wynikające z przepisów dyrektywy prawo do odliczenia nie znajduje zastosowania w przypadku podatku, który jest należny wyłącznie z tego powodu, że został wykazany na fakturze) jak i krajowych sądów administracyjnych (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, wyrok z dnia 2 października 2007 r., sygn. I SA/Wr 1161/07, zgodnie z którym prawo do odliczenia nie wynika z samej faktury, nawet gdy jest ona formalnie poprawna i zgodna z przepisami, jeśli nie dokonano czynności dokumentowanych fakturą).

Stosownie do art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości, podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W opinii Wnioskodawcy zapłata podatku od nieruchomości nie podlega opodatkowaniu. W konsekwencji, z uwagi na poważną wadę faktury VAT, niemożliwe jest dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie faktur VAT z dnia 19 marca 2012 r. wystawionych przez Sp. z o.o., tytułem "podatek od nieruchomości za rok 2010" i "podatek od nieruchomości za rok 2011".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Podstawowa zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy. W przepisie tym wskazano, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Ze wskazanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione następujące warunki: odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, w związku z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Natomiast w art. 88 ust. 3a ustawy, ustawodawca wskazał zamknięty katalog przypadków, w których faktury VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Dotyczy to przypadków, gdy:

Według art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni (...).

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zasady wystawiania faktur określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Dodatkowo tut. Organ podkreśla, że w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury VAT są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich jej elementów.

Z przedłożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca najmował od Spółki z o.o. na cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej od roku 2007 do 2012 nieruchomość - pomieszczenia magazynowe oraz biurowe.

W umowie najmu widnieje zapis, że "wszystkie powstające dodatkowe koszty związane z nieruchomością, takie jak ubezpieczenia, podatek gruntowy, opłaty, podatki, usuwanie odpadów, doprowadzanie energii, gaz, itp. Najemca będzie ponosił sam", a także, że "wszystkie powstające koszty dodatkowe Najemca rozlicza bezpośrednio z Głównym Najemcą".

Przez cały okres trwania umowy najmu, tj. od 2007 do roku 2012 Wynajmujący (tekst jedn.: Spółka z o.o.), ani główny najemca nie obciążał Wnioskodawcy kosztem podatku od nieruchomości w formie odrębnych faktur VAT, przez co Wnioskodawca przekonany był, że koszt tego podatku przez cały okres był wkalkulowany w czynsz najmu.

Pod koniec trwania stosunku najmu Spółka z o.o. wystawiła dnia 19 marca 2012 r. dwie faktury VAT wskazując w nich jako nazwy usługi "podatek od nieruchomości za rok 2010" i "podatek od nieruchomości za rok 2011".

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości czy jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie faktur VAT z dnia 19 marca 2012 r. wystawionych przez Spółkę z o.o. tytułem "podatek od nieruchomości za rok 2010" i "podatek od nieruchomości za rok 2011".

W myśl art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) - podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podatek od nieruchomości, sam w sobie bowiem nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem należy stwierdzić, że podatek od nieruchomości, jako czynność publicznoprawna nie może podlegać dalszej odsprzedaży. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości obrotem. Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży bowiem na podatniku (właścicielu nieruchomości) i to on jest zobowiązany do zapłaty należności z tego tytułu.

Odnosząc treść przytoczonych przepisów do opisu sprawy wskazać należy, że z uwagi na fakt, iż otrzymane przez Wnioskodawcę faktury VAT z dnia 19 marca 2012 r. dokumentują czynność, która nie może być przedmiotem sprzedaży, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie mogą stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego.

W konsekwencji powyższego, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących sprzedaż: podatku od nieruchomości za rok 2010 i podatku od nieruchomości za rok 2011.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ pragnie również zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy - Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. Organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego, tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się wyłącznie na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Dodatkowo tut. Organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.