ILPP2/443-1000/13-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 15 października 2013 r. (data wpływu 16 października 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa własności nakładu budowlanego na cudzym gruncie - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa własności nakładu budowlanego na cudzym gruncie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 13 stycznia 2012 r. Wnioskodawca zakupił od "A"" Spółka z o.o. nakłady w postaci domków letniskowych typu "C" położonych w L., na części działki gruntu oznaczonej nr 5284/4 obręb L., należącej do Przedsiębiorstwa Lasy Państwowe - Nadleśnictwo (...). Na ww. czynność została wystawiona faktura VAT ze stawką VAT zwolnioną, Sprzedający jako podstawę zastosowania zwolnienia wskazał art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym Wnioskodawca nie miał podstawy do odliczenia podatku VAT. Domki letniskowe są trwale związane z gruntem. Wnioskodawca, tak jak poprzedni właściciel domków podpisał z właścicielem gruntu umowę dzierżawy gruntu na którym znajdują się domki. Wnioskodawca zamierza sprzedać jeden domek letniskowy, na który od dnia zakupu do dnia dzisiejszego poniesiono wydatki na remont w wysokości nie przekraczającej 30% jego wartości początkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy powyższa sprzedaż może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na zakup nakładów w postaci domków letniskowych typu "C" ze stawką VAT zwolnioną na postawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług oraz poniesione wydatki na remont w kwocie nie przekraczającej 30% wartości początkowej domku w przypadku sprzedaży domku będzie korzystał ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca dwukrotnie konsultował się z Krajową Informacją Podatkową w sprawie zastosowania stawki VAT przedstawiając wyczerpująco zaistniały stan faktyczny. Dwukrotnie otrzymał odpowiedź, iż powinien zastosować stawkę VAT zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy o podatku od towarów i usług i nie ma znaczenia w tej sytuacji fakt, że domki położone są na obcym gruncie. Za drugim razem osoba reprezentująca Krajową Informację Podatkową poinformowała Wnioskodawcę, że konsultowała się w tej sprawie z ekspertem Krajowej Informacji Podatkowej i potwierdził on jej stanowisko.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z treści cytowanego przepisu wynika, że pojęcie "świadczenie usług", ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także ich zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu omawianej regulacji jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie gospodarcze za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi w nim udział, czyli jedna ze stron musi zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności (np. w zawartej umowie), a druga do stosownej zapłaty.

Ponadto brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy przesądza, że zawarta w nim definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników, w ramach ich działalności gospodarczej.

Przystępując do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy mieć na uwadze niżej wskazane przepisy prawa cywilnego.

Stosownie do art. 336 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dalej k.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Zgodnie z zasadą "Superficies solo cedit" co jest z gruntem trwale związane (np. budynek), jest własnością właściciela gruntu.

To rzymska zasada prawna odnosząca się do związania własności budynku oraz innych rzeczy połączonych trwale z gruntem i wzniesionych na gruncie z własnością tego gruntu. Zasada ta obowiązuje w prawie polskim i realizowana jest przez zapis art. 48 i 191 kodeksu cywilnego.

Stosownie do art. 47 § 1-3 ww. ustawy k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 k.c.).

W świetle art. 191 k.c., własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady, grunt jest zawsze odrębnym przedmiotem własności, natomiast budynki trwale z gruntem związane, co do zasady, stanowią części składowe takich gruntów. Jeżeli zatem ktoś wybuduje trwale związany z gruntem budynek na cudzym gruncie, budynek staje się własnością właściciela gruntu, a budowniczy budynku będzie tylko właścicielem nakładów poniesionych na wzniesienie obiektu. Jedyny wyjątek stanowi przypadek, kiedy na oddanym w użytkowanie wieczyste gruncie, użytkownik wieczysty wzniósł budynki zgodnie z umową.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w styczniu 2012 r. Wnioskodawca zakupił od Spółka z o.o. nakłady w postaci domków letniskowych typu "C", na części działki należącej do Przedsiębiorstwa Lasy Państwowe. Na ww. czynność została wystawiona faktura VAT ze stawką VAT zwolnioną. Sprzedający jako podstawę zastosowania zwolnienia wskazał art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym Wnioskodawca nie miał podstawy do odliczenia podatku VAT. Domki letniskowe są trwale związane z gruntem. Wnioskodawca, tak jak poprzedni właściciel domków podpisał z właścicielem gruntu umowę dzierżawy gruntu na którym znajdują się domki. Wnioskodawca zamierza sprzedać jeden domek letniskowy, na który od dnia zakupu do dnia dzisiejszego poniesiono wydatki na remont w wysokości nie przekraczającej 30% jego wartości początkowej.

Podział czynności podlegających opodatkowaniu na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dzielący je na dostawę towarów oraz świadczenie usług, zobowiązuje do rozstrzygnięcia, do której z tych kategorii należy zaliczyć zdarzenie opisane we wniosku.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie jest właścicielem gruntu, na którym posadowiony jest przedmiotowy domek letniskowy, trwale z gruntem związany, zbycie przez Wnioskodawcę tego domku, będącego częścią nieruchomości, której właścicielem jest podmiot trzeci, należy zaliczyć do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Dochodzi w tym przypadku do zbycia specyficznego prawa o charakterze majątkowym. Należy zauważyć, że z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady poniesione w budynkach czy też budowlach, w tym również na ich wybudowanie, na cudzym gruncie, stanowią część składową tego gruntu, a tym samym własność jego właściciela. W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na cudzym gruncie, nie może odsprzedać owych nakładów, ponieważ nie ma do nich tytułu prawnego. Niemniej jednak podmiot ten dysponuje pewnym prawem do takich nakładów, mianowicie może żądać od właściciela gruntu zwrotu tych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu.

Zatem zbycie domku letniskowego przez Wnioskodawcę nie może być uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar, bowiem budynek wzniesiony został przez poprzedniego dzierżawcę gruntu, który nie był jego własnością, jednakże może on zbyć prawo do żądania zwrotu poniesionych przez niego nakładów na wybudowanie, bądź remont ww. budynku.

W takiej sytuacji brak jest podstaw do zastosowania zwolnienia od podatku, na które w swoim stanowisku powołuje się Wnioskodawca (art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy o VAT), bowiem odnosi się ono tylko do transakcji związanych z dostawą towarów, tj. budynku lub budowli.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie zaznacza się, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Wobec powyższego przedmiotem obrotu w niniejszej sprawie będzie prawo do nakładów, poniesionych na remont domku letniskowego na cudzym gruncie, które zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi świadczenie usługi i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż sprzedaż przedmiotowej nieruchomości jest zwolniona od podatku od towarowi usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarowi usług należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.