ILPP2-3/4512-1-37/16-2/AK - Ustalenie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodem.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2016 r. (data wpływu 8 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodem, w tym od paliwa - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodem, w tym od paliwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Główna działalność wykonywana przez Wnioskodawcę polega na wykonywaniu robót budowlanych generalnie na terenie Województwa i województw sąsiadujących, jednak zdarzają się też prace wykonywane w innych rejonach Polski. Zainteresowany oprócz tego zajmuje się także wynajmem nieruchomości. Taki zakres działalności wymaga od Wnioskodawcy zapewnienia swoim pracownikom mobilności. Wykonywane prace budowlane powodują, że pracownicy Zainteresowanego często muszą przemieszczać się pomiędzy miejscami prowadzenia prac m.in. w celu ich doglądania, kontroli prawidłowości wykonywania robót, dowożenia materiałów, dokumentów, przewożenia robotników, ale także w celu pozyskiwania nowych zleceń. Także wynajmowanie nieruchomości wiąże się m.in. z ich regularnym doglądaniem, rozwiązywaniem problemów zgłaszanych przez najemców, szybkich interwencji w sytuacji pojawienia się awarii.

Wnioskodawca posiada na tę chwilę dwa samochody osobowe. Pierwszy pojazd został nabyty około 4 lat temu i wykorzystywany jest on obecnie do celów mieszanych, tj. związanych z działalnością gospodarczą i do celów prywatnych. Korzysta z niego głównie prokurent Spółki. Drugi samochód został zakupiony w maju tego roku i jest on wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Został on zgłoszony do właściwego Urzędu Skarbowego na druku VAT-26 oraz jest prowadzona w stosunku do niego ewidencja przebiegu pojazdu zawierająca wszystkie elementy wymagane ustawowo, w tym szczególnie:

* stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;

* wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:

* kolejny numer wpisu,

* datę i cel wyjazdu,

* opis trasy (skąd - dokąd),

* liczbę przejechanych kilometrów,

* imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem,

* potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;

* liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

W związku z powyższym, Wnioskodawca od wszelkich wydatków eksploatacyjnych o których mowa w art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, a więc wydatków dotyczących nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tego pojazdu, usług naprawy lub konserwacji tego pojazdu oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tego pojazdu odlicza 100% podatku naliczonego.

W stosunku do tego pojazdu Wnioskodawca wprowadził wewnętrzną politykę korzystania z pojazdów (dalej zwana polityką samochodową). Przewiduje ona przede wszystkim:

* obowiązek korzystania z pojazdu wyłącznie do celów związanych z wykonywaniem poleceń służbowych,

* całkowity zakaz wykorzystania przez pracowników pojazdów do celów osobistych,

* obowiązek prowadzenia w sposób systematyczny i rzetelny ewidencji przebiegu pojazdu,

* obowiązek należytego zabezpieczenia pojazdu przed kradzieżą i zniszczeniem oraz dbania o mienie powierzone,

* zgodę pracownika na prowadzenie pełnej kontroli przez pracodawcę sposobu używania samochodu.

Jest ona wyrażona w stosownym regulaminie wewnętrznym oraz w umowach zawartych z osobami, którym samochód jest udostępniany. Umowy te ponadto przewidują kary porządkowe z tytułu niewykonywania lub nieprawidłowego wykonywania obowiązków wprowadzonych polityką samochodową. Umowa ta przewiduje także obowiązek wyrównania Wnioskodawcy szkody na wypadek gdyby w wyniku niewykonywania lub nieprawidłowego wykonywania obowiązków wprowadzonych polityką samochodową organy podatkowe uznały, że pojazd był faktycznie wykorzystywany do celów mieszanych. Obowiązek wyrównania szkody będzie obejmował wartość nienależnie odliczonego podatku, odsetek, kosztów postępowania, profesjonalnego doradztwa. Należy także zaznaczyć, że Wnioskodawca przeszkolił pracowników z zasad prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu oraz podczas tego przeszkolenia pouczył o konsekwencjach wykorzystania pojazdu dla celów służbowych.

Ponadto Wnioskodawca regularnie kontroluje prawidłowość wpisów poprzez systematyczne porównywanie zapisów ewidencji przebiegu pojazdów z rzeczywistymi trasami zleconymi delegacjami, stanem liczników. Pracownicy są także sprawdzani przez weryfikację miejsc zakupu paliwa ze zleconymi trasami. Wszystkie te zestawienia informacji mają na celu potwierdzić służbowe wykorzystanie przez pracowników udostępnionych pojazdów.

Zainteresowany nie dysponuje w siedzibie Spółki parkingiem, który nadawałby się do bezpiecznego parkowania pojazdów. Pozostawienie pojazdu przy siedzibie Spółki naraża go na kradzież, akty wandalizmu, czy zniszczenie. Wnioskodawca nie może natomiast pozwolić sobie na utratę lub uszkodzenie pojazdu, gdyż znacznie utrudniłoby mu to, a wręcz uniemożliwiło wykonywanie swoich bieżących zobowiązań wymagających od jego pracowników mobilności. Ze względu na interes Spółki, mobilność, szybkość reakcji na potrzeby klientów, ograniczenie kosztów pracowników, ograniczenie ewentualnych strat związanych z uszkodzeniem i kradzieżą pojazdu przez niestrzeżone parkingi, Spółka wyraża zgodę na parkowanie pojazdów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników, w zamkniętych garażach, będących własnością pracowników albo też, jeżeli takimi bezpiecznymi miejscami nie dysponują, na parkingach strzeżonych w pobliżu ich miejsca zamieszkania. W sytuacji, gdy pracownik nie posiada garażu w swoim miejscu zamieszkania i w jego pobliżu nie znajduje się parking strzeżony, wyjątkowo może on parkować samochód służbowy na terenie posesji pracownika ogrodzonej lub wyposażonej w system monitoringu. Stosowne zapisy zawierające to zobowiązanie znajdą się w polityce samochodowej Wnioskodawcy. W tym przypadku pracownicy zaczną swoją pracę wraz z rozpoczęciem podróży służbowej na budowę lub na nieruchomość.

Wnioskodawca prowadzi także działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i dzierżawy samochodów osobowych i furgonetek (PKD 77.11.Z). W tym zakresie dokonuje on wynajmu pojazdu przeznaczonego wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą osobom trzecim ale także swoim pracownikom. Najem jest zawierany w czasie, gdy pojazd nie jest wykorzystywany do celów służbowych. Pojazd ten wynajmowany jest na podstawie zawieranych umów, a jego wydanie i odbiór dokonywany jest na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, w którym ustala się m.in. stan pojazdu oraz ilość paliwa. Umowy zawierane są na podstawie obowiązującego u Wnioskodawcy regulaminu wynajmu samochodów, który reguluje podstawowe kwestię takie jak odbiór, zwrot pojazdu, zapłata czynszu, itd. Stawki najmu zostały ustalone jako ceny rynkowe poprzez porównanie stawek ze stawkami obowiązującymi na lokalnym rynku. Zostały one zawarte w cenniku stanowiącym załącznik do regulaminu. Nie obejmuje on kosztów paliwa - najemca zobowiązany jest oddać pojazd z taką ilością paliwa z jaką pojazd otrzymał. Na wypadek mniejszej ilości paliwa, Wnioskodawca nalicza najemcom stosowną opłatę wyrównawczą.

Prowadzony przez Wnioskodawcę najem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką 23% jako usługa. Także z czasu, gdy pojazd ten jest wynajmowany, prowadzona jest ewidencja przebiegu pojazdu. Wpisy sporządzane są przez Wnioskodawcę na podstawie umów i protokołów zdawczo-odbiorczych.

Obecnie Wnioskodawca zamierza rozszerzyć politykę samochodową na drugi samochód, a także rozważa możliwość nabycia w przyszłości kolejnych samochodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zasady użytkowania pojazdu samochodowego, który został zgłoszony przez Wnioskodawcę jako pojazd wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą wynikające z zawieranych z pracownikami umów, obowiązującą polityką samochodową, zasadami wynajmowania pojazdów pozwala uznać, że w stosunku do tego pojazdu spełnione zostały warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tym samochodem, w tym od zakupów paliwa?

2. Czy parkowanie przez pracowników powierzonych im pojazdów w bezpiecznych miejscach (np. parkingach strzeżonych) położonych w pobliżu ich miejsca zamieszkania ze względu na brak odpowiedniego parkingu, obowiązek dbania pracowników o powierzone mienie, charakter powierzanych pracownikom obowiązków, które wiążą się z potrzebą silnej mobilności oraz wolę optymalnego wykorzystania czasu pracy pracowników, wpływa na możliwość uznania, że w stosunku do tych pojazdów spełnione zostały warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tym samochodem, w tym od zakupów paliwa?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 2 pkt 34 ustawy o podatku od towarów i usług zawiera definicję pojazdu samochodowego. Za pojazd samochodowy rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Wnioskodawca jest właścicielem takich pojazdów. Także takie pojazdy zamierza on ewentualnie nabyć w przyszłości.

Zgodnie z ust. 1 art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

Przepis tego ustępu nie ma jednak zastosowania, zgodnie z ust. 3 pkt 1 lit. a wcześniej przytoczonego artykułu, w przypadku wykorzystania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Wówczas ograniczenie o odliczeniu 50% podatku od towarów i usług nie obowiązuje i tym samym możliwe jest odliczenie 100% tego podatku przy ponoszeniu wydatków związanych z tym pojazdem.

Ust. 4 art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług wyjaśnia, jakie pojazdy samochodowe mogą być uznane za wykorzystane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Punkt pierwszy nakazuje za takie pojazdy samochodowe uznać pojazdy, których sposób wykorzystywania przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Zasady prowadzenia ewidencji regulują kolejne ustępy.

Z tak brzmiącego przepisu wynika, że w celu dokonania pełnego odliczenia podatku od towarów i usług muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

Przepisy ustawy nie określają jednak w jaki sposób podatnik ma zapewnić w swojej firmie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w niej pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Wskazać jednak należy, że przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Obowiązkiem podatnika, jak wynika z cytowanego przepisu, jest ustalenie takich zasad używania pojazdów, które wykluczą ich użycie do użytku prywatnego i muszą jednocześnie istnieć zabezpieczenia gwarantujące ich przestrzeganie. Zawsze bowiem dopóki mamy do czynienia z tzw. "czynnikiem ludzkim" istnieje potencjalne zagrożenie, że dany pojazd może zostać wykorzystany do celów innych niż związane z działalnością gospodarczą Spółki. Okoliczności tej nie da się całkowicie wyeliminować, chodzi zatem jedynie o stworzenie takich mechanizmów, wprowadzenie takich zasad używania pojazdów, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystania ich wyłącznie w działalności gospodarczej podatnika.

Według Wnioskodawcy, prowadzona przez niego polityka samochodowa daje gwarancję wykorzystywania samochodów wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Decyduje o tym w szczególności funkcjonujący w spółce regulamin, zawierane z pracownikami umowy z wyraźnym zakazem wykorzystania pojazdów na cele osobiste obwarowane karami porządkowymi oraz obowiązkiem odszkodowawczym, obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, co do której pracownicy zostali przeszkoleni, a także bieżąca kontrola prawidłowości ewidencji prowadzona przez Zainteresowanego.

Także świadczenie przez Wnioskodawcę usług wynajmu pojazdów opodatkowanych podatkiem od towarów i usług będzie przejawem prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Będzie ono dokonywane po cenach rynkowych, a te usługi będą skierowane do nieograniczonego grona odbiorców. Jako wypożyczalnia samochodów Wnioskodawca posługuje się stosownym regulaminem i cennikiem. Wynajem pojazdów w czasie gdy nie będą one potrzebne do zadań służbowych pozwoli na pozyskanie dodatkowych środków. Ponadto Spółka jako jeden z przedmiotów działalności ma wpisany najem pojazdów osobowych.

Bez znaczenia na powyższe pozostanie wprowadzenie przez Wnioskodawcę obowiązku parkowania pojazdów przez pracowników w bezpiecznych miejscach (np. parkingach strzeżonych) położonych często w pobliżu ich miejsca zamieszkania. Obowiązek ten będzie bowiem usprawiedliwiony potrzebami Spółki ze względu na brak odpowiedniego parkingu, charakter powierzanych pracownikom obowiązków, które wiążą się z potrzebą silnej mobilności oraz wolę optymalnego wykorzystania czasu pracy pracowników. Wnioskodawca wprowadzając ten obowiązek dokona minimalizacji ryzyka dla swojej działalności, jakie towarzyszyłoby kradzieży lub zniszczeniu pojazdu oraz zoptymalizuje pracę swoich pracowników.

Tożsame do Wnioskodawcy stanowisko w podobnych sprawach wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 3 września 2015 r., sygn. akt I SA/Po 410/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 15 maja 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3714/14, a także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 20 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 1834/14.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Powyższe oznacza, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast, w myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Zatem zgodnie z ww. regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku "mieszanego".

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie "mieszane" należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób "mieszany".

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów "mieszanych".

Od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 i 2 występują jednakże wyjątki. I tak, w świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

Na mocy art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

Ponadto zgodnie z art. 2 pkt 34 ustawy, przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów - dla celów pełnego odliczania VAT - fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Jednakże w tej grupie pojazdów nie ma samochodów osobowych.

Podkreśla się, że obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu dla pojazdów wskazanych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy został wyłączony jedynie w przypadkach wskazanych w art. 86 ust. 5 ustawy.

Przy czym użycie w art. 86a ust. 5 ustawy wyrazu "wyłącznie" wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane - choćby przejściowo - do innych celów (np. jazda próbna, użytek służbowy podatnika itp.). Zatem w odniesieniu do pojazdu, który np. jest przeznaczony do oddania w odpłatny najem, ale przed jego dokonaniem jest wykorzystywany przez podatnika jako pojazd demonstracyjny, nie może być zastosowane zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji. Ewidencja dla tego rodzaju pojazdów (jeśli nie jest to pojazd obiektywnie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej) musi być prowadzona i powinna zawierać wskazane w przepisach elementy.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności - art. 86a ust. 6 ustawy.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Przez "poniesienie wydatku" należy rozumieć dokonanie wpłaty zaliczki na poczet zakupu towaru czy usługi lub też nabycie towaru czy usługi, w zależności od tego która z tych sytuacji wystąpiła jako pierwsza.

Na mocy art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Z opisu sprawy wynika, że główna działalność wykonywana przez Wnioskodawcę (Spółkę) polega na wykonywaniu robót budowlanych, oprócz tego Zainteresowany zajmuje się także wynajmem nieruchomości. Taki zakres działalności wymaga od Wnioskodawcy zapewnienia swoim pracownikom mobilności. Wykonywane prace budowlane powodują, że pracownicy Wnioskodawcy często muszą przemieszczać się pomiędzy miejscami prowadzenia prac m.in. w celu ich doglądania, kontroli prawidłowości wykonywania robót, dowożenia materiałów, dokumentów, przewożenia robotników, ale także w celu pozyskiwania nowych zleceń. Także wynajmowanie nieruchomości wiąże się m.in. z ich regularnym doglądaniem, rozwiązywaniem problemów zgłaszanych przez najemców, szybkich interwencji w sytuacji pojawienia się awarii. Wnioskodawca posiada na tę chwilę dwa samochody osobowe. Pierwszy pojazd został nabyty około 4 lat temu i wykorzystywany jest on obecnie do celów mieszanych, tj. związanych z działalnością gospodarczą i do celów prywatnych. Korzysta z niego głównie prokurent Spółki. Drugi samochód został zakupiony w maju tego roku i jest on wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Został on zgłoszony do właściwego Urzędu Skarbowego na druku VAT-26 oraz jest prowadzona w stosunku do niego ewidencja przebiegu pojazdu zawierająca wszystkie elementy wymagane ustawowo. W związku z powyższym, Wnioskodawca od wszelkich wydatków eksploatacyjnych o których mowa w art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy, a więc wydatków dotyczących nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tego pojazdu, usług naprawy lub konserwacji tego pojazdu oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tego pojazdu odlicza 100% podatku naliczonego. W stosunku do tego pojazdu Zainteresowany wprowadził wewnętrzną politykę korzystania z pojazdów (dalej zwana polityką samochodową). Przewiduje ona przede wszystkim:

* obowiązek korzystania z pojazdu wyłącznie do celów związanych z wykonywaniem poleceń służbowych,

* całkowity zakaz wykorzystania przez pracowników pojazdów do celów osobistych,

* obowiązek prowadzenia w sposób systematyczny i rzetelny ewidencji przebiegu pojazdu,

* obowiązek należytego zabezpieczenia pojazdu przed kradzieżą i zniszczeniem oraz dbania o mienie powierzone,

* zgodę pracownika na prowadzenie pełnej kontroli przez pracodawcę sposobu używania samochodu.

Jest ona wyrażona w stosownym regulaminie wewnętrznym oraz w umowach zawartych z osobami, którym samochód jest udostępniany. Umowy te ponadto przewidują kary porządkowe z tytułu niewykonywania lub nieprawidłowego wykonywania obowiązków wprowadzonych polityką samochodową. Umowa ta przewiduje także obowiązek wyrównania Wnioskodawcy szkody na wypadek gdyby w wyniku niewykonywania lub nieprawidłowego wykonywania obowiązków wprowadzonych polityką samochodową organy podatkowe uznały, że pojazd był faktycznie wykorzystywany do celów mieszanych. Obowiązek wyrównania szkody będzie obejmował wartość nienależnie odliczonego podatku, odsetek, kosztów postępowania, profesjonalnego doradztwa. Należy także zaznaczyć, że Wnioskodawca przeszkolił pracowników z zasad prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu oraz podczas tego przeszkolenia pouczył o konsekwencjach wykorzystania pojazdu dla celów służbowych. Ponadto Wnioskodawca regularnie kontroluje prawidłowość wpisów poprzez systematyczne porównywanie zapisów ewidencji przebiegu pojazdów z rzeczywistymi trasami zleconymi delegacjami, stanem liczników. Pracownicy są także sprawdzani przez weryfikację miejsc zakupu paliwa ze zleconymi trasami. Wszystkie te zestawienia informacji mają na celu potwierdzić służbowe wykorzystanie przez pracowników udostępnionych pojazdów. Zainteresowany nie dysponuje w siedzibie Spółki parkingiem który nadawałby się do bezpiecznego parkowania pojazdów. Pozostawienie pojazdu przy siedzibie Spółki naraża go na kradzież, akty wandalizmu, czy zniszczenie. Wnioskodawca nie może natomiast pozwolić sobie na utratę lub uszkodzenie pojazdu, gdyż znacznie utrudniłoby mu to, a wręcz uniemożliwiło wykonywanie swoich bieżących zobowiązań wymagających od jego pracowników mobilności. Ze względu na interes Spółki, mobilność, szybkość reakcji na potrzeby klientów, ograniczenie kosztów pracowników, ograniczenie ewentualnych strat związanych z uszkodzeniem i kradzieżą pojazdu przez niestrzeżone parkingi, Spółka wyraża zgodę na parkowanie pojazdów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników, w zamkniętych garażach, będących własnością pracowników albo też, jeżeli takimi bezpiecznymi miejscami nie dysponują, na parkingach strzeżonych w pobliżu ich miejsca zamieszkania. W sytuacji, gdy pracownik nie posiada garażu w swoim miejscu zamieszkania i w jego pobliżu nie znajduje się parking strzeżony, wyjątkowo może on parkować samochód służbowy na terenie posesji pracownika ogrodzonej lub wyposażonej w system monitoringu. Stosowne zapisy zawierające to zobowiązanie znajdą się w polityce samochodowej Wnioskodawcy. W tym przypadku pracownicy zaczną swoją pracę wraz z rozpoczęciem podróży służbowej na budowę lub na nieruchomość. Zainteresowany prowadzi także działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i dzierżawy samochodów osobowych i furgonetek. W tym zakresie dokonuje on wynajmu pojazdu przeznaczonego wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą osobom trzecim, ale także swoim pracownikom. Najem jest zawierany w czasie, gdy pojazd nie jest wykorzystywany do celów służbowych. Pojazd ten wynajmowany jest na podstawie zawieranych umów, a jego wydanie i odbiór dokonywany jest na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, w którym ustala się m.in. stan pojazdu oraz ilość paliwa. Umowy zawierane są na podstawie obowiązującego u Wnioskodawcy regulaminu wynajmu samochodów, który reguluje podstawowe kwestię takie jak odbiór, zwrot pojazdu, zapłata czynszu, itd. Stawki najmu zostały ustalone jako ceny rynkowe poprzez porównanie stawek ze stawkami obowiązującymi na lokalnym rynku. Zostały one zawarte w cenniku stanowiącym załącznik do regulaminu. Nie obejmuje on kosztów paliwa - najemca zobowiązany jest oddać pojazd z taką ilością paliwa z jaką pojazd otrzymał. Na wypadek mniejszej ilości paliwa, Wnioskodawca nalicza najemcom stosowną opłatę wyrównawczą. Prowadzony przez Zainteresowanego najem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką 23% jako usługa. Także z czasu, gdy pojazd ten jest wynajmowany prowadzona jest ewidencja przebiegu pojazdu. Wpisy sporządzane są przez Wnioskodawcę na podstawie umów i protokołów zdawczo-odbiorczych.

Na tle powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy zasady użytkowania ww. pojazdu, pozwalają uznać, że w stosunku do tego pojazdu spełnione zostały warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, dające prawo do odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tym samochodem, w tym od zakupów paliwa oraz, czy parkowanie przez pracowników powierzonych im pojazdów w bezpiecznych miejscach (np. parkingach strzeżonych) położonych w pobliżu ich miejsca zamieszkania ze względu na brak odpowiedniego parkingu, obowiązek dbania pracowników o powierzone mienie, charakter powierzanych pracownikom obowiązków, które wiążą się z potrzebą silnej mobilności oraz wolę optymalnego wykorzystania czasu pracy pracowników, wpływa na możliwość uznania, że w stosunku do tych pojazdów spełnione zostały warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tym samochodem, w tym od zakupów paliwa.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionych powyżej problemów odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w zw. z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu. Niezbędnym elementem warunkującym uznanie, że mamy do czynienia z samochodem wykorzystywanym wyłącznie w działalności gospodarczej jest również - określony w art. 86 ust. 12 ustawy - wymóg zgłoszenia (w ściśle określonym terminie) faktu takiego sposobu wykorzystywania pojazdu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Biorąc zatem pod uwagę powołane powyżej przepisy w kontekście opisu sprawy należy stwierdzić, że w odniesieniu do przedmiotowego pojazdu nie są spełnione, określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, warunki dające prawo do odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tym samochodem. Przede wszystkim nie jest spełniona - wynikająca z art. 86a ust. 3 pkt 1 ustawy - przesłanka wyłącznego wykorzystania pojazdu do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast, według art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że odpłatne udostępnienie osobie zatrudnionej w Spółce służbowego samochodu osobowego na jego prywatny użytek będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a więc jest czynnością podlegającą opodatkowaniu. Fakt ten nie będzie jednak powodował, że - w świetle art. 86a ustawy - pojazd ten zostanie "automatycznie" uznany za wykorzystywany przez Zainteresowanego wyłącznie do działalności gospodarczej.

Co prawda, zarówno używanie samochodu przez pracowników do świadczenia pracy na rzecz Spółki, jak i wynajem samochodu tym pracownikom stanowi wykorzystywanie pojazdu do działalności gospodarczej, jednakże aby Wnioskodawca mógł skorzystać z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego związanego z tym samochodem, powinien ww. samochód np. oddawać wyłącznie w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, bez prawa wykorzystywania go w inny sposób przez pracowników w prowadzonej działalności.

Natomiast taki sposób użytkowania danego samochodu, jaki przedstawiła Spółka, nie wyklucza możliwości wykorzystania samochodu do celów prywatnych również poza umową najmu. Ta sama osoba - co do zasady - będzie bowiem mogła użytkować samochód do celów służbowych, jak i osobistych - prywatnych.

Wykorzystywanie samochodu przez pracowników w celu realizacji ich obowiązków oraz udostępnienie tego samego samochodu pracownikom do wykorzystania w celach prywatnych nie pozwala na stworzenie jasnych i przejrzystych zasad, z których wynikałby brak możliwości użycia samochodu do celów prywatnych w czasie wykorzystywania go do wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na to, że samochód jest wykorzystywany do celów prywatnych pracowników Wnioskodawcy, Zainteresowany nie ma obiektywnych możliwości wyeliminowania jego użycia w takim celu również w czasie, kiedy powinien być wykorzystywany wyłącznie do wykonywania obowiązków na rzecz Spółki.

Zatem, zdaniem tut. Organu, w okolicznościach przedstawionych we wniosku nie można obiektywnie stwierdzić, że ww. samochód jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej oraz, że przyjęte przez Wnioskodawcę reguły jego użytkowania wykluczają możliwość użycia go w celu prywatnym użytkowników. Opisane reguły wykorzystania pojazdów służbowych przez pracowników w celu realizacji obowiązków służbowych, w zestawieniu z udostępnianiem opisanego samochodu pracownikom do wykorzystania w celach prywatnych, nie pozwala na stworzenie takich zasad, z których wynikałby brak możliwości użycia tego samochodu do celów prywatnych w czasie wykorzystywania go do wykonywania obowiązków służbowych.

Wnioskodawca wskazał co prawda, że wprowadził wewnętrzną politykę korzystania z przedmiotowego pojazdu, która przewiduje m.in.: obowiązek korzystania z pojazdu wyłącznie do celów związanych z wykonywaniem poleceń służbowych, całkowity zakaz wykorzystania przez pracowników pojazdów do celów osobistych, obowiązek prowadzenia w sposób systematyczny i rzetelny ewidencji przebiegu pojazdu, czy obowiązek należytego zabezpieczenia pojazdu przed kradzieżą i zniszczeniem oraz dbania o mienie powierzone. Jednak pomimo powyższych wskazań nie można wykluczyć użytku prywatnego. Taki użytek prywatny nie może być również wykluczony z uwagi na miejsce parkowania tego pojazdu po zakończeniu obowiązków służbowych, tj. parkowanie pojazdu służbowego w miejscu zamieszkania pracowników, w zamkniętych garażach, będących własnością pracowników albo na parkingach strzeżonych w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników, bądź na terenie ich posesji ogrodzonej lub wyposażonej w system monitoringu. Przejazd samochodem z pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie jednoznacznie wskazuje na prywatny użytek tego pojazdu.

Przedstawione przez Wnioskodawcę procedury - w ocenie tut. Organu - nie wykluczają więc użycia samochodu przez pracowników do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki, ponieważ możliwe jest wykorzystanie samochodu do celów prywatnych. Zatem ustalone przez Spółkę zasady używania pojazdów przewidują ich użycie do celów mieszanych. Należy przy tym zauważyć, że obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu jest jedynie potwierdzeniem sposobu użytkowania pojazdu samochodowego do celów związanych wyłącznie z działalnością gospodarczą i ma na celu udokumentować taki sposób użytkowania.

Zatem w sytuacji kiedy pracownik korzysta z samochodu służbowego dla celów innych niż związanych z wykonywaniem pracy, to pomimo tego, że osoba ta jest kontrolowana przez pracodawcę w zakresie sposobu używania samochodu (poprzez regularne kontrole prawidłowość wpisów) oraz prowadzona jest ewidencja przebiegu tego pojazdu, nie zostanie wykluczona potencjalna możliwość wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego.

W ocenie tut. Organu proponowane przez Spółkę rozwiązanie polegające na udostępnianiu pracownikom samochodu osobowego w celu jego wykorzystywania jednocześnie do celów służbowych oraz udostępnianie w oparciu o umowę najmu do celów prywatnych przy jednoczesnym parkowaniu pojazdu - po godzinach pracy - w miejscu zamieszkania pracowników, w zamkniętych garażach, będących własnością pracowników albo na parkingach strzeżonych w pobliżu miejsca zamieszkania, bądź na terenie ich posesji ogrodzonej lub wyposażonej w system monitoringu nie stwarza gwarancji wykorzystania samochodu wyłącznie do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86a ust. 4 ustawy.

Aby Wnioskodawca mógł skorzystać z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego związanego z kosztami eksploatacyjnymi, powinien ww. samochód np. oddać wyłącznie w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, bez prawa wykorzystywania w inny sposób (przez pracowników) w prowadzonej działalności. Natomiast wykorzystywanie samochodu przez pracowników do realizacji obowiązków i jednocześnie jego wynajęcie tym pracownikom powoduje, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie na cele działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86a ust. 4 ustawy.

Z uwagi na powyższe spostrzeżenia nie można się zgodzić z twierdzeniem Wnioskodawcy, że samochód, który został zgłoszony do właściwego naczelnika urzędu skarbowego na odpowiednim formularzu o wykorzystywaniu tego samochodu do celów działalności gospodarczej będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Jak wynika z przedstawionych okoliczności, możliwe jest użycie tego samochodu przez pracowników Spółki do celów prywatnych. Bez znaczenia jest, że Wnioskodawca prowadzi dla tego samochodu ewidencję przebiegu pojazd, ponieważ już z samej procedury sposobu użytkowania pojazdów wynika użytek mieszany i tym samym nie jest wykluczona potencjalna możliwość wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że zasady użytkowania pojazdu samochodowego, który został zgłoszony przez Wnioskodawcę jako pojazd wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, wynikające z zawieranych z pracownikami umów, obowiązującą polityką samochodową, zasadami wynajmowania pojazdów nie pozwalają uznać, że w stosunku do tego pojazdu spełnione są - określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy - warunki pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tym samochodem, w tym od zakupów paliwa. Również uznanie parkowania przez pracowników powierzonego im pojazdu w bezpiecznych miejscach (np. parkingach strzeżonych) położonych w pobliżu ich miejsca zamieszkania ze względu na brak odpowiedniego parkingu, obowiązku dbania pracowników o powierzone mienie, charakter powierzanych pracownikom obowiązków, które wiążą się z potrzebą silnej mobilności oraz wolę optymalnego wykorzystania czasu pracy pracowników, nie wpływa na możliwość uznania, że w stosunku do tego pojazdu zostały spełnione warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tym samochodem, w tym od zakupów paliwa. W konsekwencji Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodem będącym przedmiotem zapytania.

Podsumowując, Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodem osobowym wykorzystywanym na cele służbowe oraz na wynajem, w tym od zakupu paliwa, z uwagi na fakt, że w analizowanym przypadku samochód ten nie jest wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej Spółki (art. 86a ust. 4 ustawy), a zatem nie jest spełniona - wynikająca z art. 86a ust. 3 pkt 1 ustawy - przesłanka warunkująca skorzystanie z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z tym pojazdem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone w niniejszej interpretacji. Tym samym niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o stan faktycznym opisany we wniosku i nie odnosi się do zamiarów Wnioskodawcy dotyczących nabyć kolejnych samochodów.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Wydając zatem niniejszą interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. W szczególności istotna dla przyjętego rozstrzygnięcia była informacja, że Spółka wyraża zgodę na parkowanie pojazdów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników, w zamkniętych garażach, będących własnością pracowników albo na parkingach strzeżonych w pobliżu ich miejsca zamieszkania, bądź na terenie posesji pracownika ogrodzonej lub wyposażonej w system monitoringu oraz, że Wnioskodawca dokonuje wynajmu pojazdu przeznaczonego wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą nie tylko osobom trzecim, ale również swoim pracownikom. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, wydana interpretacja straci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.