ILPP2-3/4512-1-2/16-5/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 27 czerwca 2016 r. i w dniu 29 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą działek - jest prawidłowe.

W dniu 4 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą działek. Wniosek uzupełniono: w dniu 27 czerwca 2016 r. o pełnomocnictwo, w dniu 29 sierpnia 2016 r. o informację dotyczącą sposobu doręczenia rozstrzygnięcia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni wraz z mężem posiada prawo własności nieruchomości gruntowej składającej się z działki gruntu o nr (...) położonej we wsi (...), wpisanej do prowadzonej przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w (...) księgi wieczystej o nr KW (...).

Ww. działka nabyta została na mocy zawartej notarialnie umowy z dnia 24 października 2000 r. i jest objęta współwłasnością ustawową małżeńską Wnioskodawczyni oraz jej męża.

Przedmiotowa nieruchomość gruntowa nie była nigdy wykorzystywana przez Wnioskodawczynię jak i przez jej małżonka, w jakikolwiek sposób do prowadzenia działalności gospodarczej, jak również z faktu posiadania ww. działki gruntu nie czerpano jakichkolwiek gospodarczych pożytków.

Nieruchomość nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie jakichkolwiek umów. Działka gruntu, o której mowa we wniosku, nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej czynności o podobnym charakterze. Grunty składające się na ww. nieruchomość, w tym grunty leśne wykorzystywane były na osobiste potrzeby wypoczynku i rekreacji Wnioskodawczyni.

Zarówno Wnioskodawczyni, jak i jej współmałżonek nie prowadzą działalności gospodarczej, nie są wpisani do rejestru podmiotów prowadzących działalność gospodarczą oraz nie figurują we właściwych rejestrach prowadzonych przez organy podatkowe jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług.

Według stanu na dzień złożenia niniejszego wniosku Wnioskodawczyni nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych na sprzedaż oraz nie planuje transakcji nabycia nieruchomości w celu dalszej ich odsprzedaży.

W związku z rozważaną w przyszłości ewentualną sprzedażą części areału ww. nieruchomości gruntowej oraz z uwagi na fakt, że ww. nieruchomość nie została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, mąż Wnioskodawczyni uzyskał, niezbędną dla dokonania podziału nieruchomości, decyzję Wójta Gminy (...) o warunkach zabudowy oraz podjął działania zmierzające do geodezyjnego podziału nieruchomości na mniejsze działki. Jednocześnie należy nadmienić, że ww. decyzja Wójta Gminy nie dotyczyła całości areału ww. gruntów, ponieważ część posiadanego terenu stanowią lasy.

Z wyjątkiem uzyskania opisanej powyżej decyzji o warunkach zabudowy oraz prowadzonych czynności geodezyjnych w zakresie podziału nieruchomości na mniejsze działki, mąż Wnioskodawczyni jak i ona sama nie podejmowali, ani nie zamierzają w przyszłości podjąć żadnych dodatkowych działań związanych z przygotowaniem działek do sprzedaży, takich jak: uzbrojenie terenu, ogrodzenie, doprowadzenie przyłączy, działania marketingowe, zamieszczanie ogłoszeń w prasie lub w sieci internet. Jedyną formą informowania potencjalnych nabywców nt. możliwości sprzedaży działek, rozważaną przez Wnioskodawczynię i jej męża jest umieszczenie w obrębie nieruchomości tablicy informacyjnej.

Ewentualna sprzedaż jednej lub wielu działek powstałych w wyniku podziału działki nr (...), odbywać się będzie za wiedzą i zgodą Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym, w przypadku sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału działki gruntowej nr (...), w warunkach przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, nie zostanie ona uznana za podatnika podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, z uwagi na okoliczność, że ani ona, ani jej małżonek nie prowadzą działalności gospodarczej i nie są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług, natomiast całokształt okoliczności towarzyszących nabyciu i posiadaniu działki nr (...), a także całokształt opisanych w treści wniosku okoliczności, które towarzyszyć będą ewentualnym transakcjom sprzedaży nie wskazują na to, że Wnioskodawczyni występować będzie w ramach ww. opasanych czynności jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, a także jako podatnik podatku od towarów i usług. Wskazane powyżej okoliczności jednoznacznie przesądzają o tym, że nie można uznać, iż Wnioskodawczyni podejmuje lub będzie podejmowała aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Opisane powyżej czynności męża Wnioskodawczyni jak i jej samej nie mają i nie będą miały w przyszłości charakteru profesjonalnego a jedynie stanowią i stanowić będą narzędzie realizacji prawa do rozporządzenia majątkiem prywatnym.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt i ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 ust. 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do regulacji art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność), natomiast stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

Co do zasady, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Artykuł 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zgodnie z art. 46 § 1 ww. Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z kolei w zakresie pojęcia towarów jako gruntów i ich części, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej, w konsekwencji towarem jest udział w prawie własności nieruchomości.

Zgodnie z treścią uregulowań wspólnotowych, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 583, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków, tak więc właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności).

W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału jednakże istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Jak wynika z unormowań art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości łub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Zgodnie z art. 140 ww. ustawy - Kodeks cywilny, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (lus disponendi). Wymaga również podkreślenia, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze podkreśla się, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (...) (Edward Gniewek, "Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe". Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.). Powyższe prowadzi zatem do wniosku, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny element wykonywania prawa własności.

W świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości stanowiącej współwłasność małżeńską, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy, jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Opodatkowanie danej czynności podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przez działalność gospodarczą, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z ww. definicjami pojęciem."podatnika podatku od towarów i usług" należy objąć te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006, str 1, z późn. zm.) "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Z uwagi na powyższe, uwzględniając definicję działalności gospodarczej należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Tak więc, osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

W dalszej konsekwencji, nie jest podatnikiem podatku od towarów usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem, za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki, wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości, porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W tym miejscu podkreślić należy, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni w związku z rozważaną przez małżonków sprzedażą działek powstałych z podziału działki stanowiącej współwłasność małżeńską nie będzie działała w charakterze podatnika, a czynność ta nie nosi znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie całokształt okoliczności wskazuje, że będą to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Tym samym sprzedaż części areału działki (...) stanowiącej współwłasność małżeńską, w ramach jednej lub wielu transakcji, będzie stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności. Sprzedaż wydzielonych części działki stanowiącej współwłasność małżeńską przez nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawczyni nie będzie występowała w takich transakcjach jako podatnik podatku od towarów i usług. Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Zainteresowanej - w związku ze sprzedażą działek, które powstaną w przyszłości z podziału działki o nr (...) - za podatnika podatku od towarów i usług. Przedmiotowy grunt nie był i nie jest przez Wnioskodawczynię wykorzystywany w działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, nie była na nim prowadzona przez Wnioskodawczynię oraz jej małżonka jakakolwiek działalność gospodarcza. Co prawda, mąż Wnioskodawczyni uzyskał decyzję o warunkach zabudowy oraz podjął działania zmierzające do geodezyjnego podziału gruntu i w przyszłości zostaną wydzielone mniejsze działki gruntu, jednakże powyższych zdarzeń nie można uznać za środki zbliżone do tych, jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, lecz za działania związane z zarządem majątkiem prywatnym.

Brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia tychże nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

W przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami.

Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT, nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie, planowaną sprzedaż działek należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Wnioskodawczyni wspólnie z mężem zamierza korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Ewentualna sprzedaż jednej lub wielu działek gruntu oznaczać będzie działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Reasumując należy uznać, że Wnioskodawczyni dokonując w przyszłości wspólnie z mężem sprzedaży działek powstałych z podziału działki nr (...), stanowiącej współwłasność małżeńską, nie będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem ww. transakcja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego Wnioskodawczyni nie będzie miała obowiązku doliczyć podatku VAT do ceny sprzedaży działki.

Przedstawione przez Wnioskodawczynię stanowisko znajduje odzwierciedlenie w licznych interpretacjach indywidualnych, w tym m.in. interpretacjach:

* Nr ILPP3/4512-1-190/15-4/JO z dnia 18 stycznia 2016 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu;

* Nr IBPP1/4512-752/15/AR z dnia 31 grudnia 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach;

* Nr IPTPP3/4512-345/15-7/JM z dnia 9 grudnia 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi;

* Nr IPPP2/4512-815/15-4/JO z dnia 13 listopada 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie;

* Nr IBPP1/4512-567/15/AR z dnia 8 września 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach;

* Nr ILPP2/4512-1-298/15-2/PR z dnia 25 czerwca 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu;

* Nr ILPP5/4512-1-67/15-4/KG z dnia 13 maja 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu;

* Nr ILPP5/443-283/14-4/KG z dnia 9 marca 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu,

a także w wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu na wniosek męża Wnioskodawczyni interpretacji nr ILPP1/4512-1-156/16-5/AS z dnia 21 kwietnia 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów - w rozumieniu art. 7 ustawy - podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej - zawarta w ustawie - ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem posiada prawo własności nieruchomości gruntowej składającej się z działki gruntu. Ww. działka nabyta została na mocy zawartej notarialnie umowy i jest objęta współwłasnością ustawową małżeńską Wnioskodawczyni oraz jej męża. Przedmiotowa nieruchomość gruntowa nie była nigdy wykorzystywana przez Wnioskodawczynię jak i przez jej małżonka, w jakikolwiek sposób do prowadzenia działalności gospodarczej, jak również z faktu posiadania ww. działki gruntu nie czerpano jakichkolwiek gospodarczych pożytków. Nieruchomość nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie jakichkolwiek umów. Działka gruntu, o której mowa we wniosku, nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej czynności o podobnym charakterze. Grunty składające się na ww. nieruchomość, w tym grunty leśne, wykorzystywane były na osobiste potrzeby wypoczynku i rekreacji Wnioskodawczyni. Zarówno Wnioskodawczyni, jak i jej współmałżonek nie prowadzą działalności gospodarczej, nie są wpisani do rejestru podmiotów prowadzących działalność gospodarczą oraz nie figurują we właściwych rejestrach prowadzonych przez organy podatkowe jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych na sprzedaż oraz nie planuje transakcji nabycia nieruchomości w celu dalszej ich odsprzedaży. W związku z rozważaną w przyszłości ewentualną sprzedażą części areału ww. nieruchomości gruntowej oraz z uwagi na fakt, że ww. nieruchomość nie została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, mąż Wnioskodawczyni uzyskał, niezbędną dla dokonania podziału nieruchomości, decyzję o warunkach zabudowy oraz podjął działania zmierzające do geodezyjnego podziału nieruchomości na mniejsze działki. Decyzja ta nie dotyczyła całości areału ww. gruntów, ponieważ część posiadanego terenu stanowią lasy. Z wyjątkiem uzyskania opisanej powyżej decyzji o warunkach zabudowy oraz prowadzonych czynności geodezyjnych w zakresie podziału nieruchomości na mniejsze działki, mąż Wnioskodawczyni jak i ona sama nie podejmowali, ani nie zamierzają w przyszłości podjąć żadnych dodatkowych działań związanych z przygotowaniem działek do sprzedaży, takich jak: uzbrojenie terenu, ogrodzenie, doprowadzenie przyłączy, działania marketingowe, zamieszczanie ogłoszeń w prasie lub w sieci internet. Jedyną formą informowania potencjalnych nabywców nt. możliwości sprzedaży działek, rozważaną przez Wnioskodawczynię i jej męża, jest umieszczenie w obrębie nieruchomości tablicy informacyjnej.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Zainteresowana ma wątpliwości, czy w przypadku sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału gruntu, zostanie ona uznana za podatnika podatku od towarów i usług.

Aby ocenić czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej - odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury - w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Zainteresowanej - w związku z planowaną sprzedażą działek - za podatnika podatku od towarów i usług. Jak wynika bowiem z opisu sprawy, grunt będący przedmiotem zapytania, nie był przez Zainteresowaną wykorzystywany do działalności gospodarczej w tym jako przedmiot najmu, dzierżawy. Nieruchomość była wykorzystywana na osobiste potrzeby rekreacji i wypoczynku Wnioskodawczyni. Z udzielonych informacji wynika, że z wyjątkiem uzyskania (na wniosek męża Wnioskodawczyni) decyzji o warunkach zabudowy oraz prowadzonych czynności geodezyjnych w zakresie podziału nieruchomości na mniejsze działki, mąż Wnioskodawczyni jak i ona sama nie podejmowali, ani nie zamierzają w przyszłości podjąć żadnych dodatkowych działań związanych z przygotowaniem działek do sprzedaży, takich jak: uzbrojenie terenu, ogrodzenie, doprowadzenie przyłączy, działania marketingowe, zamieszczanie ogłoszeń w prasie lub w sieci internet. Jedyną formą informowania potencjalnych nabywców nt. możliwości sprzedaży działek, rozważaną przez Wnioskodawczynię i jej męża, jest umieszczenie w obrębie nieruchomości tablicy informacyjnej. Według stanu na dzień złożenia niniejszego wniosku Wnioskodawczyni nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych na sprzedaż oraz nie planuje transakcji nabycia nieruchomości w celu dalszej ich odsprzedaży.

Wobec powyższego należy uznać, że w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy, planowane przez Zainteresowaną zbycie działek, nie będzie stanowiło działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia tychże nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Konsekwentnie, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. W rozpatrywanej sprawie sprzedaż działek można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawczyni będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w przedstawionych okolicznościach w związku z planowaną sprzedażą działek powstałych w wyniku podziału działki o nr (...), Wnioskodawczyni nie zostanie uznana za podatnika podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię

i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Wobec powyższego, udzielona interpretacja indywidualna jest wiążąca tylko dla Wnioskodawczyni, a nie dla jej małżonka, będącego współwłaścicielem sprzedawanych gruntów.

Zauważa się, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywiste zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji, pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

A zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację, tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja straci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.