ILPP1/4512-1-44/16-3/JK - VAT w zakresie podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału w nieruchomości niezabudowanej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2015 r. (data wpływu 8 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału w nieruchomości niezabudowanej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału w nieruchomości niezabudowanej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W wyniku dziedziczenia Wnioskodawca stał się właścicielem udziału jednej drugiej części masy spadkowej obejmującej m.in. niezabudowaną nieruchomość o numerze ewidencyjnym działki 129/2 (sto dwadzieścia dziewięć łamane przez dwa), o powierzchni 4,9133 ha (cztery hektary i dziewięć tysięcy sto trzydzieści trzy metry kwadratowe), położonej w A., dla której Sąd Rejonowy, prowadzi księgę wieczystą numer (dalej zwanej: działką lub nieruchomością). Dziedziczenie nastąpiło na podstawie aktów poświadczenia dziedziczenia po bracie B z dnia 18 października 2011 r. (zmarł 2011 r.) oraz na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia po bracie J. z dnia 6 czerwca 2012 r. (zmarł 2012 r.).

Przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do celów rolnych, od października 2011 r. Do grudnia 2014 r. grunty były przez Wnioskodawcę uprawiane, a powstałe plony rolne zostały sprzedane. Ponadto, Wnioskodawca w dniu 19 grudnia 2014 r. oddał przedmiotową nieruchomość w dzierżawę (odpłatnie).

W roku 2013 Rada Gminy, na terenie której znajduje się działka, uchwaliła nowy plan zagospodarowania przestrzennego, w którym zmieniono charakter przedmiotowych gruntów z rolnych na przemysłowe. Zmiana ta była uwarunkowana koniecznością sprzedaży gminie części działek z przeznaczeniem na poszerzenie drogi.

Wnioskodawca nie planuje podejmować żadnych działań zmierzających do ulepszenia działki, w tym działań celujących do zmiany jej właściwości.

Obecnie wskazana działka jest przedmiotem przedwstępnej umowy sprzedaży. Zawarcie umowy przyrzeczonej planowane jest (po spełnieniu uzgodnionych przez strony umowy warunków) na maj 2016 r.

Wnioskodawca zamierza sprzedać pozostałe składniki majątkowe nabyte w drodze dziedziczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym przypadku nie będzie miała miejsce transakcja podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Sprzedaż nieruchomości nie będzie miała charakteru obrotu profesjonalnego, a będzie stanowiła standardowy zarząd majątkiem prywatnym, który został nabyty przez Wnioskodawcę drogą dziedziczenia. W związku z tym Wnioskodawca, jako sprzedawca nieruchomości, nie będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług według art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 VATU "Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności". Co więcej, w myśl ust. 2 "Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych sposób ciągły dla celów zarobkowych". Należy zatem wywnioskować, że aby dana sprzedaż (odpłatna dostawa towaru) stanowiła czynność związaną z działalnością gospodarczą, konieczne jest spełnienie kilku przesłanek. Po pierwsze, sprzedaż musi odbywać się w ramach prowadzonej przez jednostkę działalności gospodarczej. Po drugie, podmiot dokonujący obrotu nieruchomością musi angażować w sprzedaż środki podobne do wykorzystywania przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 8 ust. 1 akapitu 2 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 19 grudnia 2006 r. zmienionej dyrektywą 2006/138/WE. Mając na uwadze brzmienie art. 15 ust. 2 VATU, istotny jest cel zarobkowy zbycia nieruchomości, związany ściśle ze sferą profesjonalną, który uwidacznia się w systematyczności i powtarzalności działań, ukierunkowanie na osiągnięcie zysku, prowadzenie intensywnych przedsięwzięć marketingowych związanych ze zbyciem nieruchomości.

Pogląd ten znalazł swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, m.in. wyrok z dnia 15 września 2011 r., w sprawach połączonych o sygn. akt C-180/10 (Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów) oraz C-181/10 (Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie), gdzie stwierdzono, że jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej".

Analogiczny pogląd ma swoje odzwierciedlenie również i w orzecznictwie krajowym. W wyroku NSA z dnia 30 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 2106/13 podkreślono, że "Działalność ta przybrała formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność Skarżącego, która przybrała formę zorganizowaną (np. nabycie nieruchomości, ogłoszenia w Internecie podjęte w celu sprzedaży, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług geodezyjnych i pośrednictwa nieruchomościami). Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywał ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu pojedynczych z nich".

Podkreślić należy, że Wnioskodawca podjął czynności zmierzające do zbycia nieruchomości w kontekście zmiany planu zagospodarowania przestrzennego dla danego obszaru. W takim przypadku zbycie nieruchomości wobec zmiany charakteru nieruchomości z rolnej na przemysłową nie może być uważane za zbycie nieruchomości w ramach działalności profesjonalnej rolnika według art. 15 ust. 2 VATU. Pogląd ten podzielił NSA w wyroku z dnia 7 lipca 2007 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 546/08 "Sprzedaż działek budowlanych wydzielonych - po zmianie przeznaczenia gruntów rolnych na cele budowlane - z gospodarstwa rolnego, nie jest działalnością rolnika, o której mowa w art. 15 ust. 2 VATU".

Transponując powyższe na grunt przedmiotowego przypadku sprzedaży nieruchomości rolnej, należy wysnuć wniosek, że Wnioskodawca nie będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 VATU, gdyż sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie wpisuje się w sferę działalności gospodarczej z art. 15 ust. 2 VATU, a stanowić będzie przejaw standardowego zarządzania majątkiem prywatnym przez Wnioskodawcę, ponieważ przedmiotowa nieruchomość należy i należeć będzie w chwili zbycia do majątku prywatnego Wnioskodawcy. Sprzedaż nieruchomości nie wpisuje się w definicję działalności profesjonalnej, gdyż nie odbywa się ona w sposób zorganizowany (jest czynnością jednorazową), brak w jej przypadku podjęcia przez Wnioskodawcę intensywnych działań marketingowych czy prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług związanych z obrotem nieruchomościami.

Dlatego też słuszne i uzasadnione jest stanowisko Wnioskodawcy o niepodleganiu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasność nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 s. 1, z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

"Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi przecież wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), dalej zwanej k.c.

Zgodnie z art. 140 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (...) (Edward Gniewek "Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 Kodeksu cywilnego).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w wyniku dziedziczenia stał się właścicielem udziału jednej drugiej części masy spadkowej obejmującej m.in. niezabudowaną nieruchomość o numerze ewidencyjnym działki 129/2, o powierzchni 4,9133 ha. Dziedziczenie nastąpiło na podstawie aktów poświadczenia dziedziczenia po bracie B. z dnia 18 października 2011 r. (zmarł 2011 r.) oraz na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia po bracie J. z dnia 6 czerwca 2012 r. (zmarł 2012 r.).

Przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do celów rolnych, od października 2011 r. Do grudnia 2014 r. grunty były przez Wnioskodawcę uprawiane, a powstałe plony rolne zostały sprzedane. Ponadto, Wnioskodawca w dniu 19 grudnia 2014 r. oddał przedmiotową nieruchomość w dzierżawę (odpłatnie).

W roku 2013 Rada Gminy, na terenie której znajduje się działka, uchwaliła nowy plan zagospodarowania przestrzennego, w którym zmieniono charakter przedmiotowych gruntów z rolnych na przemysłowe. Zmiana ta była uwarunkowana koniecznością sprzedaży gminie części działek z przeznaczeniem na poszerzenie drogi.

Wnioskodawca nie planuje podejmować żadnych działań zmierzających do ulepszenia działki, w tym działań celujących do zmiany jej właściwości.

Obecnie wskazana działka jest przedmiotem przedwstępnej umowy sprzedaży. Zawarcie umowy przyrzeczonej planowane jest (po spełnieniu uzgodnionych przez strony umowy warunków) na maj 2016 r.

Wnioskodawca zamierza sprzedać pozostałe składniki majątkowe nabyte w drodze dziedziczenia.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału w nieruchomości niezabudowanej.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść definicji pojęcia "działalność gospodarcza", w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Według art. 693 § 1 k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Stosownie do § 2 ww. przepisu, czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że świadczenie usług dzierżawy wykonywane jest w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy dzierżawy mają z definicji długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że będąca usługą dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 VI Dyrektywy.

Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy wskazać należy, że Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Dokonując dostawy udziału w opisanej nieruchomości niezabudowanej, która była wydzierżawiana w celach zarobkowych, tj. skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych z tego tytułu, Zainteresowany będzie wypełniał przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Ponadto, wykorzystywanie ww. nieruchomości przez Wnioskodawcę do celów rolnych oraz sprzedaż płodów rolnych uzyskanych w związku z uprawą ww. gruntów przesądza o prowadzeniu przez Zainteresowanego działalności gospodarczej na tej nieruchomości.

Zatem sprzedaż udziału w nieruchomości niezabudowanej nr 129/2 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a dokonujący dostawy będzie działał w związku z tą dostawą jako podatnik podatku VAT. Wobec tego ww. czynność sprzedaży dokonana będzie w ramach prowadzonej przez Zainteresowanego samodzielnej działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy. Skutkiem powyższego planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż udziału we wskazanej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału w nieruchomości niezabudowanej nr 129/2 będzie wypełniała definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i Zainteresowany będzie występował - w związku z planowaną dostawą udziału w nieruchomości niezabudowanej - w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji dostawa udziału w nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału w nieruchomości niezabudowanej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Natomiast kwestia dotycząca ustalenia, czy nieruchomość nr 129/2 stanowi nieruchomość rolną w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) została rozstrzygnięta w postanowieniu o odmowie wszczęcia postępowania o sygn. ILPP1/4512-1-44/16-2/JK z dnia 21 marca 2016 r.

Ponadto należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.