ILPP1/4512-1-419/15-4/TK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2015 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 29 maja 2015 r., do Biura KIP w Lesznie 3 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 sierpnia 2015 r. (data wpływu 6 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 29 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniu 6 sierpnia 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, przeredagowanie pytania oraz sformułowanie własnego stanowiska korespondującego z zadanym pytaniem.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 10 listopada 2004 r. aktem notarialnym Wnioskodawca nabył wraz z małżonką do majątku wspólnego działkę nr 451/1, o powierzchni 2,6319 ha, bez zabudowań, stanowiącą gospodarstwo rolne.

Następnie w dniu 7 kwietnia 2009 r. aktem notarialnym Zainteresowany nabył wraz z małżonką do majątku wspólnego działkę nr 51/3, o powierzchni 1,6008 ha, bez zabudowań położoną na terenie wsi, stanowiącą gospodarstwo rolne i las o pow. 0,2804 ha.

Obie wyżej opisane nieruchomości nabyte były przez Wnioskodawcę i małżonkę do prywatnego majątku. Na terenie gdzie położone są obie nieruchomości nie obowiązuje żaden plan zagospodarowania przestrzennego.

Nosząc się z zamiarem zbycia tych nieruchomości, Wnioskodawca dokonał podziału działki nr 51/3 na 5 mniejszych, w wyniku tego podziału powstały następujące działki: nr 51/15, nr 51/16, nr 31/17, nr 31/18 i nr 81/19.

W dniu 20 kwietnia 2015 r. zostały wydane decyzje - projekt o warunkach zabudowy działek powstałych w wyniku podziału działki nr 51/3. Na chwilę obecną Zainteresowany dokonał sprzedaży jednej działki.

Natomiast działka o nr 451/1 nie została podzielona i Wnioskodawca nie występował w odniesieniu do tej działki o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Zainteresowany nie dokonywał w stosunku do przedmiotowych działek żadnych nakładów, ani dodatkowych czynności, jak np. ich uzbrojenia - doprowadzenia wody, mediów itp., małżeństwo nie podejmowało również żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.

Wnioskodawca ponadto wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą. Z tytułu tej działalności jest zgłoszony jako podatnik VAT. Podatek dochodowy od osób fizycznych rozlicza w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Przedmiotem prowadzonej działalności jest działalność wytwórcza.

Nieruchomości będące przedmiotem planowanej sprzedaży nie były nigdy związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, ani w niej wykorzystywane.

W dniu 6 sierpnia 2015 r. uzupełniono wniosek o następujące informacje:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 4 sierpnia 2015 r.).

Czy z tytułu sprzedaży nieruchomości (działek gruntu), stanowiących prywatny majątek małżeński, Wnioskodawca uzyska status podatnika podatku od towarów usług oraz czy transakcje te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 4 sierpnia 2015 r.), sama sprzedaż towaru (działki) nie jest wystarczającą do uznania, że czynność ta podlega opodatkowaniu VAT. Konieczne jest także określenie podmiotu dokonującego dostawy, jako podatnika w myśl ustawy, wykonującego czynność opodatkowaną. Takim podmiotem z całą pewnością nie jest osoba dokonująca sprzedaży swojego prywatnego majątku.

Mimo, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w świetle odpowiednich przepisów, stwierdza, że z uwagi na wykorzystywanie majątku prywatnego, działek, ich sprzedaż nie może stanowić działalności gospodarczej, z uwagi na fakt, że czynności te nie są dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych i stanowią jedynie czynności związane z wykonywaniem prawa własności. Zdaniem Zainteresowanego, dokonując sprzedaży gruntów stanowiących część majątku osobistego, Wnioskodawca nie jest zaliczany do grona podatników podatku od towarowi usług.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z treści tego orzeczenia wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości, porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, czyli działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Wnioskodawca wskazał, że chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym nie wystąpił ciąg okoliczności, które wskazywałyby na działalność zbliżoną do działalności podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Wnioskodawca uważa, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Zainteresowanego za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 tej ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami.

Aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem nie wystarcza stwierdzić jedynie, że nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku z tą sprzedażą, jako podatnika podatku od towarów i usług. Powyższe stwierdzenie wynika z faktu, że sprzedaż przedmiotowych działek, niewykorzystywanych do działalności gospodarczej, stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy należy stwierdzić, że dokonując sprzedaży działek nie będzie działał w charakterze podatnika VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Sprzedaż wymienionych we wniosku działek nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT. Podejmowane przez Zainteresowanego działania należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Planując sprzedaż przedmiotowych działek korzystał będzie z prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów usług.

Jako potwierdzenie własnego stanowiska, Wnioskodawca wskazuje na orzecznictwo sądów administracyjnych, jak i interpretacji wydawanych przez Ministra Finansów. I tak np.:

* wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 lipca 2011 r. (sygn. akt I SA/Sz 496/11, sygn. akt I SA/Sz 497/11):

"Jeśli sprzedawane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty zbywcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, transakcja nie podlega VAT";

* wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2011 r., (sygn. akt I FSK 1732/11):

"Sporadyczna sprzedaż działek rolnych stanowi wykonywanie działalności gospodarczej do celów VAT tylko wówczas, gdy zbywcy podejmują aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami przy wykorzystaniu środków właściwych dla producentów, handlowców czy też usługodawców."

* Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 14 sierpnia 2014 r. nr ITPP2/443-659/14/PS:

"Sama sprzedaż towaru nie jest wystarczającym do uznania, że czynność ta podlega opodatkowaniu VAT. Konieczne jest także określenie podmiotu dokonującego dostawy, jako podatnika w myśl ustawy wykonującego czynność opodatkowaną. Takim podmiotem z całą pewnością nie jest osoba dokonująca sprzedaży swojego prywatnego majątku".

Podsumowując Wnioskodawca stwierdził, że planując sprzedaż działek wchodzących w skład majątku osobistego, w okolicznościach opisanych we wniosku, nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, a czynność sprzedaży nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej opodatkowanej VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Stosownie do treści art. 196 § 1 k.c., współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W świetle powyższych przepisów w przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawnia go do tego wysokość jego udziału.

Zatem, w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów i na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (tak też NSA w uchwale z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r. poz. 788, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 tego Kodeksu, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. ustawy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W oparciu o art. 37 § 1 pkt 1 ww. ustawy, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Stosownie do zapisu zawartego w art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka.

Prawno-podatkowa skuteczność czynności podjętej przez jednego z małżonków nie jest uzależniona od zgody drugiego z nich na jej dokonanie, skoro taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków i form określonych przepisami prawa. Czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy).

Jak już wyżej stwierdzono, ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tą rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy, Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z 2006 r. Nr 347.1, z późn. zm.), - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest ponowne sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy - Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela. Podkreślić także należy, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (...) (Edward Gniewek Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

W świetle powyższego należy wskazać, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że w listopadzie 2004 r. Wnioskodawca nabył wraz z małżonką do majątku wspólnego działkę nr 451/1, o powierzchni 2,6319 ha, bez zabudowań, stanowiącą gospodarstwo rolne.

Następnie w kwietniu 2009 r. Zainteresowany nabył wraz z małżonką do majątku wspólnego działkę nr 51/3, o powierzchni 1,6008 ha, bez zabudowań, stanowiącą gospodarstwo rolne i las o pow. 0,2804 ha.

Na terenie gdzie położone są obie nieruchomości nie obowiązuje żaden plan zagospodarowania przestrzennego.

Nosząc się z zamiarem zbycia tych nieruchomości, Wnioskodawca dokonał podziału działki nr 51/3 na 5 mniejszych, w wyniku tego podziału powstały następujące działki: nr 51/15, nr 51/16, nr 31/17, nr 31/18 i nr 81/19.

W kwietniu 2015 r. zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy działek powstałych w wyniku podziału działki nr 51/3. Na chwilę obecną Zainteresowany dokonał sprzedaży jednej działki.

Natomiast działka o nr 451/1 nie została podzielona i Wnioskodawca nie występował w odniesieniu do tej działki o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Zainteresowany nie dokonywał w stosunku do przedmiotowych działek żadnych nakładów, ani dodatkowych czynności, jak np. ich uzbrojenia - doprowadzenia wody, mediów itp., małżeństwo nie podejmowało również żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.

Wnioskodawca ponadto wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą (działalność wytwórcza), tytułu której jest zgłoszony jako podatnik VAT. Podatek dochodowy od osób fizycznych rozlicza w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Nieruchomości będące przedmiotem planowanej sprzedaży nie były nigdy związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, ani w niej wykorzystywane.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że

4. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy działek powstałych w wyniku podziału działki nr 51/3;

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy z tytułu sprzedaży działek gruntu, stanowiących prywatny majątek małżeński, uzyska status podatnika podatku od towarów usług oraz czy transakcje te podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan sprawy wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonujący dostawy opisanych nieruchomości Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika. Powyższe wynika z faktu, że jak twierdzi Zainteresowany, opisane nieruchomości nabyte były do prywatnego majątku (i na cele prywatne), nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej (w tym działalności rolniczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy) a Wnioskodawca nie dokonywał z nich żadnych zbiorów i dostaw produktów rolnych oraz nie oddawał tych działek do użytkowania osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych (tekst jedn.: najmu, dzierżawy lub użytkowania). Ponadto Wnioskodawca nie dokonywał w stosunku do przedmiotowych działek żadnych nakładów, ani dodatkowych czynności, jak np. ich uzbrojenie poprzez doprowadzenie wody, mediów itp. Zatem pomimo tego, że nieruchomości te zostały podzielone i Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, to z zaistniałej sytuacji nie wynika taka aktywność Zainteresowanego, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Dodatkowo Wnioskodawca nie podejmował również żadnych działań marketingowych w celu ich sprzedaży.

Uwzględniając powyższy brak działań marketingowych Wnioskodawcy stwierdzić należy, że nic nie wskazuje na to, aby nabyciu nieruchomości towarzyszył zamiar ich późniejszego zbycia oraz wykorzystywania w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem Zainteresowany dokonując sprzedaży wymienionych działek korzystać będzie z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a dostawę działek - cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, z tytułu sprzedaży nieruchomości (działek gruntu), stanowiących prywatny majątek małżeński, Wnioskodawca nie uzyska statusu podatnika podatku od towarów usług, a transakcje dostawy tych działek będą stanowić jedynie rozporządzanie majątkiem osobistym, a więc nie będą miały cech działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, w związku z czym nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, niniejsza interpretacja wydana została w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy, nie wywołuje natomiast skutków prawnych dla małżonki Wnioskodawcy, która chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna rozstrzyga tylko w kwestii wyczerpująco przedstawionego we wniosku, zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Zgodnie bowiem z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa cyt. w sentencji, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją aktualność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.