ILPP1/4512-1-381/15-3/HW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2015 r. (data wpływu 21 maja 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 lipca 2015 r. (data wpływu 29 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku przekazania w formie darowizny znaków towarowych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 21 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku przekazania w formie darowizny znaków towarowych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 lipca 2015 r. o wyjaśnienie dotyczące zakresu wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik (dalej również: Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą. Jest on właścicielem jednego lub kilku znaków towarowych wykorzystywanych w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Z kilku posiadanych znaków towarowych, tylko jeden z nich jest objęty prawem ochronnym udzielonym decyzją Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polski. Niewykluczone, że pozostałe znaki towarowe będą objęte procedurą ochronną udzieloną przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w A. Zarówno znak towarowy objęty prawem ochronnym, jak i pozostałe znaki towarowe nieobjęte tym prawem, nie są przez Wnioskodawcę amortyzowane podatkowo, gdyż zostały przez niego wytworzone.

Wnioskodawca zamierza przekazać w formie darowizny, to jest w sposób nieodpłatny i bez świadczenia wzajemnego tenże znak towarowy lub znaki towarowe żonie, ojcu bądź matce, to jest najbliższej osobie w ramach pierwszej grupy podatkowej wynikającej z ustawy o podatku od spadków i darowizn. Między Wnioskodawcą a jego żoną obowiązuje rozdzielność majątkowa. Darowizna zostanie dokonana po objęciu pozostałych znaków towarowych/znaku towarowego prawem ochronnym udzielonym przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w A.

Podmiot występujący w roli obdarowanego nie będzie występował, jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Niewykluczone przy tym, że obdarowany po otrzymaniu darowizny będzie wykorzystywał otrzymany znak/znaki towarowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i wprowadzi je do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Strony umowy darowizny zgodnie określą wartość każdego ze znaków towarowych na kwotę powyżej 3.500 zł, niewykluczone przy tym, że przedmiotem darowizny będzie tylko jeden ze znaków towarowych o wartości wyżej niż 3.500 zł. W ich ocenie przyjęta kwota odpowiada wartości rynkowej każdego ze znaków bądź wartości rynkowej tego znaku. Dodatkowo przyjęta umownie wartość znaku towarowego zostanie potwierdzona przez podmiot specjalizujący się w wycenie znaków towarowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Co będzie stanowić podstawę opodatkowania podatkiem od towarów usług w przypadku przekazania przez Wnioskodawcę w formie darowizny każdego ze znaków towarowych/znaku towarowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania planowanej darowizny za nieodpłatną usługę objętą opodatkowaniem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 u.p.t.u., podstawę opodatkowania powyższej czynności stanowić będą - zgodnie z art. 29a ust. 5 u.p.t.u. - koszty świadczenia tej usługi poniesione przez podatnika, przedstawione szczegółowo powyżej, nie zaś wartość rynkowa znaku towarowego/znaków towarowych lub początkowa znaku towarowego, bądź też suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych lub też niezamortyzowanej części.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania planowanej darowizny za nieodpłatną usługę objętą opodatkowaniem na podstawie art. 8 ust. 2 u.p.t.u. podstawę opodatkowania powyższej czynności stanowić będą - zgodnie z art. 29a ust. 5 u.p.t.u. - koszty świadczenia tej usługi faktycznie poniesione przez podatnika, przedstawione szczegółowo poniżej, nie zaś wartość rynkowa znaku towarowego/znaków towarowych lub wartość początkowa znaku towarowego, bądź też suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych lub też niezamortyzowanej części.

Zdaniem Zainteresowanego, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym dochodzi do nieodpłatnego świadczenia usług opodatkowanego, gdzie zgodnie z art. 8 ust. 2 u.p.t.u., właściwą normą prawną do ustalenia podstawy opodatkowania winien być art. 29a ust. 5 u.p.t.u. Zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT "W przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika". Zgodnie z zacytowanym powyżej przepisem, podstawą opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług - na mocy przepisu szczególnego traktowanego jak odpłatne świadczenie usług - jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem kosztu świadczenia usługi poniesionego przez podatnika. Posiłkując się wykładnią celowościową omawianego przepisu należy uznać, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia (por. Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda, VAT 2010. Komentarz, wyd. CH Beck, Warszawa 2010). Podobne stanowisko można odnaleźć w pismach wydawanych przez organy podatkowe, np.:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 30 czerwca 2010 r., sygn. ITPP1/443-354/10/KM w stanie faktycznym dotyczącym usługi polegającej na nieodpłatnym użyczeniu lokalu stwierdził, że: Zgodnie z art. 29 ust. 12 (do końca 2013 r., powyższą tematykę regulował właśnie ten przepis) podstawą opodatkowania w tym przypadku jest koszt świadczenia tych usług prawidłowo uwzględniający faktyczne koszty związane z utrzymaniem budynku, tj. energii elektrycznej, ścieków, wody, monitoringu i opału przy ustalonym procentowym wskaźniku odpowiadającym powierzchni użyczonego lokalu. Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Zatem nie oceniając prawidłowości wskazanych w stanie faktycznym wyliczeń dotyczących wysokości kosztów, sposób określenia podstawy opodatkowania można uznać za prawidłowy, przy założeniu, że uwzględnia rzeczywiste koszty związane z utrzymaniem budynku (tekst jedn.: faktyczne koszty świadczenia tych usług).

2. Pierwszy Urząd Skarbowy w Częstochowie w piśmie z dnia 2 lutego 2007 r. PP/443-87/06, które w stanie faktycznym obejmowało usługi nieodpłatnego świadczenia porad prawnych stwierdził: Jak wynika z przytoczonych wyżej przepisów podstawą opodatkowania bezpłatnych porad prawnych nie będzie cena umowna za taką samą usługę świadczoną odpłatnie lecz koszt świadczenia.

3. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Nowym Targu w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 19 września 2005 r., sygn. PP/443/31/Int-55/05 wyjaśnił, że w sytuacji, gdy podatnik umożliwia klientom apteki bezpłatne pomiary wagi, wzrostu, ciśnienia, itp. pomimo, iż nie można przeliczyć kosztu świadczenia usługi dla klienta na podstawie kosztu poniesionego na zakup urządzenia do pomiarów, ponieważ pomiary będą dokonywane ciągle i trudno określić, ilu praktycznie klientów skorzysta z tego urządzenia, do ustalenia podstawy z tytułu nieodpłatnego świadczenia usług nie można przyjąć ceny rynkowej świadczenia usług tego typu, gdyż zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

4. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Busku-Zdroju w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 12 lutego 2007 r., sygn. PP/443-67/06 przyznając rację podatnikowi, iż w jego przypadku bezpłatne prowadzenie księgowości spowoduje u niego obowiązek zapłaty podatku VAT, nie zgodził się z jego stanowiskiem, że podstawą opodatkowania przy nieodpłatnym świadczeniu tych usług powinny być ceny rynkowe usługi prowadzenia pełnej księgowości. Jak bowiem stwierdził, z dniem 1 maja 2004 r. zmieniły się zasady określenia podstawy opodatkowania przy nieodpłatnych świadczeniach, o ile podstawą opodatkowania wynikającą z ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.) była cena stosowana z głównym odbiorcą lub cena na danym rynku w danej miejscowości, tak od 1 maja 2004 r., zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług na potrzeby nie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jest koszt świadczenia tych usług poniesionych przez podatnika.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowiska doktryny oraz organów podatkowych, wydaje się uzasadnione wyróżnienie dwóch podstawowych cech charakterystycznych dla ustalania podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług objętych normą art. 8 ust. 2 u.p.t.u., a mianowicie:

Zaprezentowane dotychczas stanowisko, to jest, że w podstawie opodatkowania należy ująć wydatki związane z utworzeniem względnie nabyciem i zarejestrowaniem znaku towarowego, a więc te wydatki, które bezpośrednio zostały wydatkowane na wytworzenie lub nabycie znaku, przy których podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego, natomiast w podstawie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług nie należy uwzględniać tych kosztów związanych ze świadczeniem, w przypadku których podatnik w ogóle nie był uprawniony do odliczenia podatku naliczonego znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Tytułem przykładu w sprawie C-193/91 Gerhard Mohsche TSUE potwierdził prawidłowość wyłączenia z podstawy opodatkowania z tytułu wykorzystania dla celów prywatnych dóbr należących do przedsiębiorstwa (przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia) wartość usług związanych z konserwacją tych dóbr, nabytych bez prawa do odliczenia podatku.

Tym samym zgodnie z przytoczonym orzeczeniem TSUE za podstawę opodatkowania można przyjąć wartość ustaloną w oparciu o poniesione wydatki na wytworzenie, względnie nabycie oraz zarejestrowanie, względnie uzyskanie prawa do ochrony znaku, z wyłączeniem wydatków, przy których podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku. Przy tak określanej podstawie opodatkowania nie jest istotna cena rynkowa danej usługi z dnia dokonania darowizny, lecz koszt wytworzenia znaku towarowego z dnia jego rejestracji. Ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaku towarowego i znaków towarowych należy uwzględnić jedynie koszty faktycznie poniesione przez podatnika w celu wytworzenia i rejestracji tego znaku, które dawały prawo do odliczenia podatku naliczonego. Podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca sumę kosztów poniesionych w przeszłości, a związanych z wytworzeniem znaku towarowego, w tym z ustanowieniem prawa ochronnego. Do tak ustalonej podstawy opodatkowania nie wlicza się kosztów związanych z całokształtem działalności gospodarczej podatnika, zwłaszcza kosztów, które miały miejsce już po rejestracji znaku towarowego bądź też wartości rynkowej lub początkowej znaku towarowego, bądź też sumy dokonanych odpisów amortyzacyjnych lub też niezamortyzowanej części.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania planowanej darowizny za nieodpłatną usługę objętą opodatkowaniem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 u.p.t.u. podstawę opodatkowania powyższej czynności stanowić będą - zgodnie z art. 29a ust. 5 u.p.t.u. - koszty świadczenia tej usługi poniesione przez podatnika, przedstawione szczegółowo powyżej, nie zaś wartość rynkowa znaku towarowego/znaków towarowych lub początkowa znaku towarowego, bądź tez sumy dokonanych odpisów amortyzacyjnych lub też niezamortyzowanej części.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Jest on właścicielem jednego lub kilku znaków towarowych wykorzystywanych w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Z kilku posiadanych znaków towarowych, tylko jeden z nich jest objęty prawem ochronnym udzielonym decyzją Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polski. Niewykluczone, że pozostałe znaki towarowe będą objęte procedurą ochronną udzieloną przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w A. Zarówno znak towarowy objęty prawem ochronnym, jak i pozostałe znaki towarowe nieobjęte tym prawem, nie są przez Wnioskodawcę amortyzowane podatkowo, gdyż zostały przez niego wytworzone.

Wnioskodawca zamierza przekazać w formie darowizny, to jest w sposób nieodpłatny i bez świadczenia wzajemnego, tenże znak towarowy lub znaki towarowe żonie, ojcu bądź matce, to jest najbliższej osobie w ramach pierwszej grupy podatkowej wynikającej z ustawy o podatku od spadków i darowizn. Między Wnioskodawcą a jego żoną obowiązuje rozdzielność majątkowa. Darowizna zostanie dokonana po objęciu pozostałych znaków towarowych/znaku towarowego prawem ochronnym udzielonym przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) w A.

Podmiot występujący w roli obdarowanego nie będzie występował, jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Niewykluczone przy tym, że obdarowany po otrzymaniu darowizny będzie wykorzystywał otrzymany znak/znaki towarowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i wprowadzi je do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, co będzie stanowić podstawę opodatkowania podatkiem od towarów usług w przypadku przekazania przez Wnioskodawcę w formie darowizny każdego ze znaków towarowych/znaku towarowego.

Na wstępie należy wskazać, że stosownie do art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410), znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej, znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie (art. 153 ust. 3 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy - Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów - wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Ponadto, na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. Stosownie do ww. przepisu, podstawa opodatkowania obejmuje:

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z 2006 r. Nr 347/1, z późn. zm.), dalej Dyrektywa 2006/112/WE, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Z kolei w art. 29a ust. 7 ustawy zostały wymienione elementy, które należy wyłączyć z podstawy opodatkowania (zmniejszające podstawę opodatkowania). Zgodnie z treścią tego przepisu - podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

Stosownie do art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE, podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c, i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Zatem we wskazanych wyżej przepisach ustawodawca precyzyjnie określił katalog elementów wliczanych do podstawy opodatkowania oraz elementów niemających wpływu na jej wielkość.

Natomiast ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Podstawą opodatkowania tej czynności, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy, będzie poniesiony przez Zainteresowanego koszt świadczenia tych usług, który stanowić będzie całkowitą kwotę wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem znaku towarowego.

W związku z powyższym należy uznać, że w analizowanej sprawie - przy nieodpłatnym przekazaniu znaku towarowego/znaków towarowych - podstawą opodatkowania będzie faktycznie poniesiony przez Wnioskodawcę koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie całkowita kwota wydatków poniesionych przez Zainteresowanego w związku z wytworzeniem znaku towarowego, ustanowieniem, a ponadto utrzymaniem prawa ochronnego znaku towarowego.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanego pytania. Inne kwestie nie objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii dotyczącej uznania planowanej darowizny za nieodpłatną usługę opodatkowaną VAT, na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku przekazania w formie darowizny znaków towarowych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od spadków i darowizn został załatwiony odrębnym pismem. Z kolei wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie załatwiony odrębnym pismem (pytania oznaczone we wniosku nr 2-4).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.