ILPP1/4512-1-38/16-4/JKu

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 stycznia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2016 r. (data wpływu 9 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy transakcja zbycia nieruchomości jest opodatkowana ww. podatkiem - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy transakcja zbycia nieruchomości jest opodatkowana ww. podatkiem. Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 9 lutego 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega na prowadzeniu restauracji, wynajmie posiadanych nieruchomości komercyjnych, handlu dziełami sztuki. Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność nie jest związana z handlowaniem nieruchomościami. Firma Wnioskodawcy jest czynnym podatnikiem podatku VAT, posiada siedzibę w Polsce, podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca wraz z żoną (małżonkowie posiadają małżeńską wspólność majątkową) są m.in. właścicielami następujących niezabudowanych nieruchomości gruntowych:

Ww. działki stanowią prywatny majątek Wnioskodawcy oraz jego małżonki i nie wchodzą w skład majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Działka nr 2/7 (dalej także jako: Nieruchomość) została kupiona przez Wnioskodawcę i jego żonę 29 listopada 2000 r. (akt notarialny). Nieruchomość wchodzi w zakres gospodarstwa rolnego zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o podatku rolnym. W momencie nabycia Nieruchomość była obciążona prawem dzierżawy, do roku 2003, na rzecz osoby trzeciej. Dzierżawiący (dalej także jako: Dzierżawca) prowadził na Nieruchomości działalność rolną. Wnioskodawca w momencie kupna Nieruchomości planował, że będzie kontynuował dzierżawę gruntu na cele rolne lub sam będzie prowadził działalność rolniczą na zakupionej Nieruchomości. Dla Nieruchomości, w momencie jej zakupu, nie istniał plan zagospodarowania przestrzennego. Po wygaśnięciu pierwotnej umowy dzierżawy w roku 2003, Dzierżawca kontynuował prowadzenie działalności rolniczej na Nieruchomości. Przez cały okres posiadania Nieruchomości Wnioskodawca nie prowadził i nadal nie prowadzi na niej żadnej pozarolniczej działalności gospodarczej, przez ten czas Nieruchomość była i jest użytkowana na cele rolnicze przez Dzierżawcę Nieruchomości. Wnioskodawca odprowadzał od Nieruchomości podatek rolny, zgodnie z art. 1 ustawy o podatku rolnym. W roku 2008, zgodnie z uchwalonym w tym roku Miejskim Planem Zagospodarowania Przestrzennego, Nieruchomość została uznana za działkę budowlaną. Wnioskodawca ani jego małżonka nie byli inicjatorami ani opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ani jego uchwalenia (nie składali stosownych wniosków), ani też nie brali aktywnego udziału w procedurach planistycznych (np. uwagi, zastrzeżenia, wnioski do projektu planu, skargi na uchwałę). Przed uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani Wnioskodawca, ani jego małżonka nie występowali o wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy/zagospodarowania Nieruchomości, ani też tego rodzaju decyzji nie uzyskali. Wnioskodawca nie dokonywał podziałów działki, nie ulepszał jej (nie zbroił i nie doprowadzał mediów, nie reklamował, nie wnioskował o sporządzenie MPZP, itp.). Nadto Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek wydatków na Nieruchomość, które zaliczyłby do kosztów uzyskania przychodów, jak i nie został odliczony podatek naliczony VAT w związku z posiadaniem Nieruchomości.

W dniu 3 stycznia 2014 r. Wnioskodawca wraz z małżonką podpisali nową umowę dzierżawy z Dzierżawcą na okres pięciu lat, na mocy której Dzierżawca kontynuował dzierżawę Nieruchomości, za którą zobowiązany był odprowadzać czynsz. W umowie zastrzeżono, że Dzierżawca może prowadzić na Nieruchomości wyłącznie działalność rolniczą.

W roku 2014 Gmina objęła, za odszkodowaniem, teren o powierzchni 0,0184 ha, należący do Nieruchomości, w związku z realizacją inwestycji pn.: (...), zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r., o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.

W roku 2005 Wnioskodawca sprzedał inną nieruchomość rolną o powierzchni 2 ha, sprzedaż ta nie podlegała podatkowi dochodowemu, co zostało potwierdzone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Wnioskodawcy.

W roku 2015 Wnioskodawca postanowił sprzedać całość pozostałej Nieruchomości w jednorazowej transakcji, wystawiając ogłoszenie o jej sprzedaży. Zainteresowana kupnem Nieruchomości jest firma deweloperska będąca czynnym podatnikiem podatku VAT, która złożyła wstępną ofertę na jej zakup. Wnioskodawca wraz z małżonką nie sprzedawali, poza ww. wymienioną nieruchomością rolną, gruntów rolnych lub budowlanych.

W dniu 9 lutego 2016 r. wniosek uzupełniono pismem o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego wskazując, co następuje:

1. Działka nr 2/7 została kupiona przez Wnioskodawcę i jego żonę 29 listopada 2000 r., (akt notarialny). Na podstawie zawiadomienia Departamentu Architektury Rozwoju Urzędu Miejskiego o wydaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w dniu 26 sierpnia 2014 r., zatwierdzony został podział działki nr 2/7 na działkę nr 2/8 (0,0184 ha) i działkę nr 2/9 (5,55 ha pomniejszona o 0,0184 ha). Działka nr 2/8 została przejęta przez Gminę na budowę drogi. Działka nr 2/9 (dalej także jako: Nieruchomość) jest przedmiotem planowanego zbycia.

2. Przedmiotem transakcji jest tylko działka nr 2/9.

3. Wnioskodawca wykorzystywał Nieruchomość wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Na Nieruchomości prowadzona była wyłącznie działalność rolnicza.

4. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem Nieruchomości, będącej przedmiotem planowanego zbycia. Nieruchomość została nabyta jako działka rolna na cele rolne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży Nieruchomości, transakcja zbycia nieruchomości jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535), transakcja sprzedaży Nieruchomości nie będzie obciążona podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości stanowiącej majątek prywatny, która nie została nabyta w celu jej odsprzedaży, lecz zakupiona była na własne potrzeby, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ czynność ta nie kwalifikuje się do uznania jej za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08 Naczelnego Sądu Administracyjnego, który stwierdził, że "tylko taka aktywność handlowa obywatela jego majątkiem czyni go podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), która przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich dłuższej kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Sprzedaż kilku działek budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę, wskazująca na ograniczony ilościowo zakres realizacji tej sprzedaży, a tym samym jej okazjonalność, a nie zamiar częstotliwego realizowania takiej działalności, nie może być kwalifikowana jako prowadzenie handlowej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy".

Zatem nie można uznać, że Wnioskodawca działa w charakterze podatnika prowadzącego zawodową działalność gospodarczą, ponieważ sprzedaje jednorazowo całość Nieruchomości jako swój prywatny majątek i nie ma zamiaru kontynuacji działalności związanej z handlem nieruchomościami. Wnioskodawca nabył Nieruchomość w roku 2000 jako nieruchomość rolną, nie dokonywał na niej żadnych zmian świadczących o przygotowaniach do dalszej odsprzedaży, a decyzję o sprzedaży Nieruchomości podjął 15 lat po jej nabyciu. Ponadto, po przekwalifikowaniu przez Miejski Plan Zagospodarowania Przestrzennego Nieruchomości na działkę budowlaną, Wnioskodawca kontynuował na niej działalność rolniczą, a decyzję o sprzedaży Nieruchomości podjął 7 lat po zmianie jej statusu.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z 13 kwietnia 2007 r., sygn. 1409/PP/443/15/07AA Naczelnika Urzędu Skarbowego w Legionowie oraz w wyrokach NSA z dnia 9 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 811/13.

Ponadto stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10: "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby".

Zatem transakcja sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawcy nie powinna być obciążona podatkiem od towarów i usług, ponieważ Nieruchomość stanowi majątek prywatny i spożytkowana jest na własne potrzeby.

Podsumowując, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że w przypadku sprzedaży Nieruchomości, nie będzie obciążony podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju i na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.).

Jak stanowi art. 195 § 1 ww. ustawy, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W świetle powyższego, skoro przez dostawę towarów przepis art. 7 ust. 1 ustawy nakazuje rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a towarem jest grunt, to sprzedaż całej rzeczy (100% prawa własności) lub ułamka tej rzeczy lub jego części (np. 50% prawa własności) zawsze będzie przeniesieniem prawa do rozporządzania gruntem jak właściciel. Istotne jest bowiem to, że wskutek nabycia prawa majątkowego (pełnej własności lub udziału) nabywca może rozporządzać rzeczą jak właściciel. Warunek ten zostaje bezwzględnie spełniony w przypadku nabycia udziału w rzeczy. Powyższe stwierdzenie uzasadnia równieżto, że istotą współwłasności jest niepodzielność prawa własności rzeczy. Zatem, jeśli nabywca nabywa tylko udział w rzeczy, tj. prawo majątkowe, to prawo to daje mu możliwość rozporządzania rzeczą jak właściciel, właśnie z uwagi na fakt, że istotą współwłasności jest niepodzielność prawa do rzeczy.

Tym samym, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, zbycie udziału w prawie własności gruntu traktować należy jako dostawę towarów.

Podkreślić należy, że w przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie w jakim uprawnia go do tego wysokość jego udziału.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku opisanej nieruchomości, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), dalej: Dyrektywa 2006/112/WE Rady, "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie, w dowolnym miejscu, jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

"Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca, w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem, prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, polegającą na prowadzeniu restauracji, wynajmie posiadanych nieruchomości komercyjnych, handlu dziełami sztuki. Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność nie jest związana z handlowaniem nieruchomościami. Wnioskodawca wraz z żoną (małżonkowie posiadają małżeńską wspólność majątkową) są m.in. właścicielami następujących niezabudowanych nieruchomości gruntowych o nr 2/9 (pomniejszona o 0,0184 ha), oraz 4/7, 52/17, 52/18, które stanowią prywatny majątek Wnioskodawcy oraz jego małżonki i nie wchodzą w skład majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Nieruchomość nr 2/7 została kupiona przez Wnioskodawcę i jego żonę 29 listopada 2000 r. i wchodzi w zakres gospodarstwa rolnego, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o podatku rolnym. W momencie nabycia Nieruchomość była obciążona prawem dzierżawy do 2003 r., na rzecz osoby trzeciej. Dzierżawiący prowadził na Nieruchomości działalność rolną. Wnioskodawca w momencie kupna Nieruchomości planował, że będzie kontynuował dzierżawę gruntu na cele rolne lub sam będzie prowadził działalność rolniczą na zakupionej Nieruchomości. Dla Nieruchomości, w momencie jej zakupu, nie istniał plan zagospodarowania przestrzennego. Po wygaśnięciu pierwotnej umowy dzierżawy w 2003 r., Dzierżawca kontynuował prowadzenie działalności rolniczej na Nieruchomości. Przez cały okres posiadania Nieruchomości Wnioskodawca nie prowadził i nadal nie prowadzi na niej żadnej pozarolniczej działalności gospodarczej, przez ten czas Nieruchomość była i jest użytkowana na cele rolnicze przez Dzierżawcę Nieruchomości. Wnioskodawca odprowadzał od Nieruchomości podatek rolny, zgodnie z art. 1 ustawy o podatku rolnym. W roku 2008, zgodnie z uchwalonym w tym roku Miejskim Planem Zagospodarowania Przestrzennego, Nieruchomość została uznana za działkę budowlaną. Wnioskodawca ani jego małżonka nie byli inicjatorami ani opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ani jego uchwalenia (nie składali stosownych wniosków) ani też nie brali aktywnego udziału w procedurach planistycznych (np. uwagi, zastrzeżenia, wnioski do projektu planu, skargi na uchwałę). Przed uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani Wnioskodawca, ani jego małżonka nie występowali o wydanie decyzji, ustalającej warunki zabudowy/zagospodarowania Nieruchomości, ani też tego rodzaju decyzji nie uzyskali. Wnioskodawca nie dokonywał podziałów działki, nie ulepszał jej (nie zbroił i nie doprowadzał mediów, nie reklamował, nie wnioskował o sporządzenie MPZP, itp.). Nadto Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek wydatków na Nieruchomość, które zaliczyłby do kosztów uzyskania przychodów, jak i nie został odliczony podatek naliczony VAT, w związku z posiadaniem Nieruchomości. W dniu 3 stycznia 2014 r. Wnioskodawca wraz z małżonką podpisali nową umowę dzierżawy z Dzierżawcą na okres pięciu lat, na mocy której Dzierżawca kontynuował dzierżawę Nieruchomości, za którą zobowiązany był odprowadzać czynsz. W umowie zastrzeżono, że Dzierżawca może prowadzić na Nieruchomości wyłącznie działalność rolniczą. W 2014 r. Gmina objęła za odszkodowaniem teren o powierzchni 0,0184 ha, należący do Nieruchomości, w związku z realizacją inwestycji pn.: zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. W roku 2005 Wnioskodawca sprzedał inną nieruchomość rolną o powierzchni 2 ha, sprzedaż ta nie podlegała podatkowi dochodowemu, co zostało potwierdzone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Wnioskodawcy. W roku 2015 Wnioskodawca postanowił sprzedać całość pozostałej Nieruchomości w jednorazowej transakcji, wystawiając ogłoszenie o jej sprzedaży. Zainteresowana kupnem Nieruchomości jest firma deweloperska będąca czynnym podatnikiem podatku VAT, która złożyła wstępną ofertę na jej zakup. Wnioskodawca wraz z małżonką nie sprzedawali poza ww. wymienioną nieruchomością rolną gruntów rolnych lub budowlanych. Przedmiotem transakcji jest tylko działka nr 2/9. Wnioskodawca wykorzystywał Nieruchomość wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Na Nieruchomości prowadzona była wyłącznie działalność rolnicza. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem Nieruchomości, będącej przedmiotem planowego zbycia. Nieruchomość została nabyta jako działka rolna na cele rolne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą stwierdzenia, czy w przypadku sprzedaży Nieruchomości, transakcja zbycia nieruchomości jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Nieruchomość - będąca przedmiotem sprzedaży - w momencie nabycia była obciążona prawem dzierżawy, do roku 2003 na rzecz dzierżawcy, który po wygaśnięciu pierwotnej umowy dzierżawy kontynuował prowadzenie działalności rolniczej. Wnioskodawca wraz z małżonką podpisali nową umowę z dzierżawcą od 3 stycznia 2014 r., na okres pięciu lat, na mocy której dzierżawca kontynuował dzierżawę nieruchomości, za którą zobowiązany był odprowadzać czynsz.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Podkreślenia wymaga fakt, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Według art. 693 § 1 Kodeksu Cywilnego "przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Stosownie do § 2 ww. przepisu ustawy, czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia "działalność gospodarcza", w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że będąca usługą dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Zaznacza się, że dzierżawa gruntu nierolniczego, rolniczego i leśnego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie (art. 8 ust. 1 ustawy). Wobec tego wydzierżawiający staje się podatnikiem począwszy od zawarcia pierwszej umowy dzierżawy, ale może korzystać ze zwolnienia podmiotowego ze względu na wysokość obrotów (art. 113 ustawy) lub ze zwolnienia przedmiotowego wskazanego w § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r. poz. 736), zgodnie z którym zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

W konsekwencji uznać należy, że dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy wskazać należy, że Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Dokonując dostawy przedmiotowej Nieruchomości powstałej z podziału gruntu, a następnie wydzierżawianego w celach zarobkowych, tj. skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych z tego tytułu, Zainteresowany wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Ponadto, należy przypomnieć, że grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy.

Stwierdzić zatem należy, że Wnioskodawca sprzedając Nieruchomość nie będzie korzystać z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, jako że czynność ta oznacza wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji, Zainteresowany w związku z dostawą ww. nieruchomości wypełni przesłanki zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy i wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego uznać należy, że sprzedaż Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a dokonujący dostawy będzie działał w związku z tą dostawą jako podatnik podatku VAT. Wobec tego ww. czynność sprzedaży dokonana będzie w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę samodzielnej działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno jednak w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy).

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę".

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższej analizy wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowańi kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi - są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu należy nadmienić, że dla dostawy nieruchomości niezabudowanych, które nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy ustawodawca przewidział możliwość zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jednym z warunków zastosowania zwolnienia z podatku VAT jest brak prawa do odliczenia po-datku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) towarów, będących przedmiotem dostawy.

Kolejnym warunkiem zastosowania zwolnienia z podatku VAT jest konieczność wykorzystywa-nia towarów, będących przedmiotem dostawy przez podatnika, wyłącznie na cele działalności zwolnionej z podatku VAT. Oznacza to, że towary te muszą zostać wykorzystane choć jeden raz na cele takiej działalności. W konsekwencji z tego zwolnienia nie może skorzystać dostawa towa-rów "handlowych" oraz takich towarów, które nigdy nie zostały wykorzystane, choć zostały za-kupione w takim celu. Warunek wykorzystania wyłącznie na cele działalności zwolnionej ozna-cza, że od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie takiej działalno-ści, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wy-korzystywania.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

* towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz spo-sobu wykorzystywania,

* brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Brak prawa do odliczenia należy odczytywać w kontekście tez zawartych w wyroku TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet (pkt 24-26). W sprawie tej Trybunał wskazuje, że:

"Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy może obejmować zatem jedynie dostawy towarów, przy których nabyciu wyłączone było, na podstawie ustawodawstwa krajowego, prawo do odliczenia. Treść tego artykułu nie może być w tym aspekcie interpretowana w inny sposób, który umożliwiłby uniknięcie sytuacji, w której podatnik pozbawiony możliwości skorzystania z takiego zwolnienia podlegałby podwójnemu opodatkowaniu (pkt 24).

Jeśli tego rodzaju ustawodawstwo, jak to rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, przewiduje, że przedsiębiorstwa, których działalność polega na wynajmie pojazdów mechanicznych mogą odliczyć podatek od zakupów przeznaczonych na tę działalność, to wynika z tego, że nabycie pojazdu przez tego rodzaju przedsiębiorstwo nie dotyczy w rozumieniu art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 tej dyrektywy. Nie można zatem uznawać, że odsprzedaż tego pojazdu zalicza się do dostaw podlegających zwolnieniu przewidzianemu w owym art. 13 część B lit.c. Okoliczność, że przy takim nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia z tego względu, że - podobnie jak w sprawie przed sądem krajowym - nastąpiło ono od sprzedawców, którzy sami nie mogli, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, odliczyć podatku naliczonego od dokonanych przez nich zakupów pojazdów i stąd nie zadeklarowali naliczonego podatku VAT, jest bez znaczenia dla kwalifikacji tego nabycia do celów stosowania owego art. 13 (pkt 25).

W tej sytuacji (...) art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na potrzeby swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia (pkt 26)".

W art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.Urz.UE. L Nr 145, str. 1) wskazano, że nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom: dostawy towarów przeznaczonych w całości dla działalności, która jest zwolniona od podatku na podstawie art. 28 ust. 3 lit. b), jeśli dla tych towarów nie przedsięwzięte zostały odliczenia podatkowe, jak również dla towarów, od których nabycia lub produkcji nie przysługiwało na podstawie art. 17 ust. 6 prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 szóstej Dyrektywy - przed upływem najwyżej czterech lat od daty wej-ścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydat-ków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.

TSUE w podanym wyżej wyroku orzekł, że art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej Dyrektywą Rady 94/5/WE z dnia 14 lutego 1994 r., należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na cele swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowanie wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia.

Dokonana wyżej analiza przepisów jednoznacznie wskazuje, że zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze ww. zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane. Przy czym - jak wyjaśniono wyżej - o tym, że dany teren jest terenem budowlanym przesadzają zapisy w planie zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje sprzedaż nieruchomości niezabudowanej o nr 2/9. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego ww. Nieruchomość została uznana za działkę budowlaną.

Z uwagi zatem na zapisy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, w analizowanym przypadku przedmiotem sprzedaży będzie teren budowlany zdefiniowane w art. 2 pkt 33 ustawy. W konsekwencji dla sprzedaży ww. Nieruchomości nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na powyższe należy przeanalizować warunki do zastosowania w przedmiotowej sprawie zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy - co ma miej-sce w przedmiotowej sprawie.

Z opisu sprawy wynika, że Nieruchomość mająca być przedmiotem sprzedaży, tj. działka nr 2/9, która powstała w wyniku podziału działki nr 2/7, została zakupiona przez Wnioskodawcę i jego żonę aktem notarialnym w dniu 29 listopada 2000 r.

Podkreślić należy, że w analizowanej sprawie - uwzględniając powołane wyżej orzeczenie TSUE - nie został spełniony warunek dotyczący braku prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości przez Wnioskodawcę.

Zaznaczenia wymaga, że w całym okresie obowiązywania ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), tj. w okresie do dnia 30 kwietnia 2004 r., dostawa gruntu nie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W świetle bowiem art. 4 pkt 1 tejże ustawy, grunt nie był uznawany za towar.

Zatem w odniesieniu do czynności nabycia przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowej, o której mowa we wniosku, nie wystąpił podatek od towarów i usług. Tym samym w takiej sytuacji nie można mówić, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości lub, że takie prawo mu nie przysługiwało. Z uwagi bowiem na fakt, że przed dniem 1 maja 2004 r. dostawa nieruchomości gruntowej nie była objęta zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, czynność taka nie mogła być nim obciążona. W konsekwencji, nie można uznać, że skoro danego podatku w momencie nabycia nieruchomości nie było to Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do jego odliczenia.

Mając na uwadze powyższe w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, że nie zostanie spełniony jeden z warunków przedstawionych w tym przepisie. Nie można bowiem uznać, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT w momencie nabycia Nieruchomości w 2000 r., skoro dostawa nie mogła być objęta tym podatkiem, z racji, że dostawa gruntów przed 1 maja 2004 r. nie podlegała opodatkowaniu.

Podsumowując, w odpowiedzi na zadane pytanie należy stwierdzić, że transakcja zbycia Nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, oraz w wyroku NSA z dnia 9 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 811/13, a także interpretacji indywidualnej z 13 kwietnia 2007 r., sygn. 1409/PP/443/15/07AA Naczelnika Urzędu Skarbowego w Legionowie, wyjaśnić należy, że w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia te nie będą miały zastosowania. Co prawda stanowiska te dotyczą tej samej problematyki, jednakże zostały one wydane na tle zindywidualizowanego i zróżnicowanego opisu sprawy. Stąd też oceny jaką zawierają powołane przez Zainteresowanego rozstrzygnięcia nie będą miały bezpośredniego przełożenia na ocenę działań Wnioskodawcy w niniejszej sprawie.

Zaznacza się, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na wniosek zainteresowanej, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem w niniejszej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.