ILPP1/4512-1-331/16-4/MK - Ustalenie prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących prace wykonane przez partnera konsorcjum.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 lipca 2016 r. (data wpływu 22 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania rozliczeń dokonywanych pomiędzy Liderem a Partnerem Konsorcjum za wynagrodzenie za świadczenie usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących prace wykonane przez Partnera - jest prawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania rozliczeń dokonywanych pomiędzy Liderem a Partnerem Konsorcjum za wynagrodzenie za świadczenie usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących prace wykonane przez Partnera. Dnia 22 lipca 2016 r. wniosek uzupełniono o potwierdzenie wpłaty brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów usług. Zajmuje się m.in. budową dróg i mostów i w ramach tej działalności zawarła w dniu 2 marca 2016 r. Umowę Konsorcjum z innym podmiotem - Partnerem, na wspólne przygotowanie oferty przetargowej na przetarg nieograniczony oraz na kompleksową realizację zadania inwestycyjnego dla określonego podmiotu - Zamawiającego. Uczestnikami Konsorcjum są dwa podmioty: Lider i Partner. Wnioskodawca, jako Lider Konsorcjum, na podstawie Pełnomocnictwa udzielonego przez Partnera, podpisał w dniu 31 marca 2016 r. umowę z Zamawiającym na realizację zadania inwestycyjnego. Uczestnicy Konsorcjum ustalili, że Lider będzie reprezentował Konsorcjum w kontaktach z Zamawiającym i będzie dokumentował realizację całości zadania (wykonanego przez Partnera i Lidera) poprzez wystawienie faktury na Zamawiającego. Natomiast rozliczenie między stronami Konsorcjum odbywać się będzie na podstawie faktur VAT. Lider będzie przyjmował na swój rachunek bankowy płatności od Zamawiającego za wykonanie zadania a następnie przekaże Partnerowi wynagrodzenie zgodnie z wystawioną przez Partnera (na Lidera) fakturą, dokumentującą prace wykonane przez Partnera w zakresie umowy. W umowie Konsorcjum uczestnicy dokonali podziału prac. Uzgodnili zakres prac, jakie będzie wykonywał Lider i zakres prac, jakie wykona Partner. Równocześnie z podziałem prac dokonali podziału wynagrodzenia za zrealizowane prace, w ramach którego każdy z uczestników uwzględnił swoje wszystkie koszty i zyski. W związku z tym między stronami Konsorcjum nie będzie dodatkowego podziału zysków, ani nie będzie partycypacji we wspólnych przychodach i kosztach. Według Umowy Konsorcjum każdy z uczestników zobowiązany jest wykonać sam swój zakres prac, zgodnie z wymaganiami Zamawiającego i zasadami sztuki budowlanej, specyfikacją techniczną, dokumentacją projektową i ponosi w tym zakresie pełną odpowiedzialność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy rozliczenia dokonywane między Liderem (Wnioskodawcą) a Partnerem Konsorcjum z tytułu wykonanych przez Partnera prac powinny być traktowane jako wynagrodzenie za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

2. Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących prace wykonane przez Partnera?

Zdaniem Wnioskodawcy, celem ustanowienia Konsorcjum pomiędzy Liderem i Partnerem było wspólne przygotowanie oferty przetargowej i wspólna realizacja zadania inwestycyjnego. Każdy z konsorcjantów samodzielnie wykona swoją część zadań i samodzielnie poniesie koszty realizacji tych zadań, a do faktury doliczy własną marżę. Konsorcjanci działają wspólnie i w porozumieniu wobec Zamawiającego w ramach Konsorcjum, ale nie na wspólny rachunek.

Konsorcjum nie jest podatnikiem podatku VAT, natomiast odrębnymi podatnikami podatku VAT są jego uczestnicy. Między uczestnikami Konsorcjum zachodzą relacje mające charakter podwykonawstwa, na podstawie których jeden z uczestników (Partner) świadczy określone usługi na rzecz drugiego (Lidera) celem dalszej odsprzedaży tych usług przez Lidera w imieniu Konsorcjum na rzecz Zamawiającego. Zdaniem Wnioskodawcy, takie relacje można kwalifikować jako typowe transakcje świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, natomiast płatności jakie Partner otrzymuje za pośrednictwem Lidera stanowią wynagrodzenie za świadczone na rzecz Lidera usługi w ramach realizacji Umowy Konsorcjum. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i opłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Odpłatność oznacza obowiązek zapłacenia wynagrodzenia za wykonanie czynności.

Zdaniem Wnioskodawcy, Partner powinien udokumentować swoje czynności wystawiając na rzecz Lidera fakturę zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zawierającą podatek VAT. Natomiast Lider będzie mógł, na zasadach ogólnych, dokonać odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanej faktury stosownie do przepisu art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Następnie Lider udokumentuje fakturą całość prac wykonanych w ramach Konsorcjum na rzecz Zamawiającego wykazując na fakturze podatek VAT dotyczący całego zadania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemające osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Kwestia "odpłatności" była niejednokrotnie przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council, EU:C:1988:120: "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem".

Należy też zwrócić uwagę na wyrok w sprawie C-16/93 Tolsma, EU:C:1994:80, gdzie Trybunał zauważył, że czynność: "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Zatem za czynności podlegające opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

Zaznaczyć należy, że aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach swojej działalności zawarł w dniu 2 marca 2016 r. Umowę Konsorcjum z innym podmiotem - Partnerem na wspólne przygotowanie oferty przetargowej na przetarg nieograniczony oraz na kompleksową realizację zadania inwestycyjnego dla określonego podmiotu - Zamawiającego. Uczestnikami Konsorcjum są dwa podmioty: Lider i Partner. Wnioskodawca, jako Lider Konsorcjum, na podstawie Pełnomocnictwa udzielonego przez Partnera, podpisał w dniu 31 marca 2016 r. umowę z Zamawiającym na realizację zadania inwestycyjnego. Uczestnicy Konsorcjum ustalili, że Lider będzie reprezentował Konsorcjum w kontaktach z Zamawiającym i będzie dokumentował realizację całości zadania (wykonanego przez Partnera i Lidera) poprzez wystawienie faktury na Zamawiającego. Podobnie rozliczenie między stronami Konsorcjum odbywać się będzie na podstawie faktur VAT. Lider będzie przyjmował na swój rachunek bankowy płatności od Zamawiającego za wykonanie zadania a następnie przekaże Partnerowi wynagrodzenie zgodnie z wystawioną przez Partnera (na Lidera) fakturą, dokumentującą prace wykonane przez Partnera w zakresie umowy. W Umowie Konsorcjum uczestnicy dokonali podziału prac. Uzgodnili zakres prac, jakie będzie wykonywał Lider i zakres prac, jakie wykona Partner. Równocześnie z podziałem prac dokonali podziału wynagrodzenia za zrealizowane prace, w ramach którego każdy z uczestników uwzględnił swoje wszystkie koszty i zyski. W związku z tym między stronami Konsorcjum nie będzie dodatkowego podziału zysków, ani nie będzie partycypacji we wspólnych przychodach i kosztach. Każdy z uczestników zobowiązany jest wykonać sam swój zakres prac i ponosi w tym zakresie pełną odpowiedzialność.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą ustalenia, czy rozliczenia dokonywane między Liderem (Wnioskodawcą) a Partnerem Konsorcjum z tytułu wykonanych przez Partnera prac powinny być traktowane jako wynagrodzenie za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że instytucja konsorcjum nie występuje ani w prawie cywilnym, ani podatkowym. Zawieranie takich porozumień jest jednak dopuszczalne (w ramach swobody umów). Stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Zatem konsorcjum jest umową gospodarczą co najmniej dwóch przedsiębiorców, zawartą w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy jednoczesnej solidarnej odpowiedzialności wykonawców (konsorcjantów) za wykonanie umowy - z zakresu prawa zamówień publicznych. Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że jego uczestnicy są związani ustaleniami umownymi. Ustalenia te mogą dotyczyć różnych kwestii, zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, np.: zasad reprezentacji, sposobu rozliczeń danego przedsięwzięcia, podziału robót, udziału w zyskach i stratach itp.

Celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy lub też szeroki zakres przedmiotowy przekracza możliwość jednego podmiotu. Umowa konsorcjum z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, do którego zostało powołane. Konsorcjum nie jest jednak podmiotem gospodarczym, nie posiada osobowości prawnej, ani podmiotowości prawnej, nie musi być rejestrowane, ani mieć odrębnej nazwy czy też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum zachowują niezależność w działaniach nieobjętych umową, zaś w działaniach konsorcjum realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem. Zawierając umowę konsorcyjną podmioty mogą określić, kto będzie reprezentował konsorcjum na zewnątrz. Co do zasady, konsorcja nie mają również wspólnego majątku, chociaż mogą mieć wspólny rachunek rozliczeniowy, a wszystkie formy płatności regulowane są przez firmę lub osobę reprezentującą konsorcjum.

Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze - umowy konsorcjum - nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego. Odnośnie rozliczenia podatku VAT przez uczestników konsorcjum, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, każdy z członków konsorcjum jest odrębnym podatnikiem. Podatnikiem nie jest samo konsorcjum. Dlatego też podmioty działające w ramach konsorcjum, powinny do wzajemnych rozliczeń oraz do rozliczeń z podmiotem, na rzecz którego konsorcjum świadczy usługę, stosować ogólne zasady w zakresie wystawiania faktur VAT dokumentujących wykonywane przez nich czynności.

W rozpatrywanej sprawie, celem ustanowienia Konsorcjum pomiędzy Liderem oraz Partnerem, jest wspólna realizacja przedsięwzięcia, jednakże podatnikiem podatku od towarów i usług nie jest Konsorcjum, lecz każda ze stron, która działa w określonym zakresie jako samodzielny i niezależny podatnik.

W przypadku, gdy pomiędzy Liderem i Partnerem dochodzi do rzeczywistych świadczeń, pomiędzy konsorcjantami można określić korzyści o charakterze majątkowym.

Zatem czynności wykonywane przez Partnera na rzecz Lidera Konsorcjum, w zakresie wynikającym z zawartej umowy, będą stanowiły świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i tym samym będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem płatności określone w umowie, jakie Partner będzie otrzymywać za pośrednictwem Lidera, stanowią wynagrodzenie za dokonywane na rzecz Wnioskodawcy świadczenie usług w ramach realizacji Umowy Konsorcjum.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Zainteresowanemu będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących prace wykonane przez Partnera.

Stosownie do przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy).

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak wskazano wyżej, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W niniejszej sprawie spełnione będą warunki niezbędne do odliczenia przez Wnioskodawcę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Partnera dokumentujących świadczenie usług na rzecz Wnioskodawcy, w ramach realizacji Kontraktu. Zainteresowany wskazał bowiem, że jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a faktura dokumentująca całość prac wykonanych w ramach Konsorcjum na rzecz Zamawiającego będzie zawierała podatek VAT, co dowodzi o związku nabywanych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie uprawniony do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur otrzymanych od Partnera dokumentujących świadczenie usług w ramach realizacji Umowy Konsorcjum, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, przy założeniu niewystąpienia innych okoliczności, wykluczających prawo do odliczenia, o których mowa w art. 88 ustawy.

Zaznaczenia wymaga również, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tutejszy Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Dotyczy to w szczególności kwestii dokumentowania czynności wykonywanych przez Partnera.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.