ILPP1/443-976/14-5/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2014 r. (data wpływu 20 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 15 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku należnego z tytułu kwoty zasądzonej wyrokiem - jest prawidłowe.

W dniu 20 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku należnego z tytułu kwoty zasądzonej wyrokiem. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zainteresowany prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, której przedmiotem jest ocena ryzyka, roszczeń i szacowanie poniesionych strat, dochodzenie roszczeń ubezpieczeniowych.

A (osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej) jest poszkodowanym w wypadku komunikacyjnym. Towarzystwo ubezpieczeniowe "X" sprawcy wypadku wypłaciło Poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 5.000 zł (pięć tysięcy złotych). Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody opiewa na kwotę około 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych). Poszkodowany, świadom tego, że odszkodowanie nie rekompensuje jego strat w całości i jednocześnie nie mając czasu i własnych środków na walkę o większą kwotę odszkodowania, zwraca się do Wnioskodawcy, który oferuje Poszkodowanemu dopłatę do zaniżonego odszkodowania w kwocie umownej w wysokości 2.000 zł (dwa tysiące złotych).

Cena nabycia wierzytelności jest skalkulowana w taki sposób, że nie zawiera żadnego dodatkowego wynagrodzenia, gdyż cena zakupu = cenie nabycia. Ustalona kwota nie będzie podlegała zmianie ze względu na powodzenie lub niepowodzenie egzekucji wierzytelności, czyli jest kwotą ostateczną wynikającą z zasady swobody umów między zbywcą a nabywcą wierzytelności. Nabywca wierzytelności (Wnioskodawca) nie otrzyma żadnego wynagrodzenia, a jedynie zapłaci cenę za odkupioną wierzytelność.

Na podstawie umowy przeniesienia wierzytelności Poszkodowany zbywa odpłatnie wierzytelność, a Zainteresowany wierzytelność nabywa. Tym samym Poszkodowanemu nie przysługują już prawa do roszczeń od towarzystwa ubezpieczeniowego.

Wnioskodawca we własnym zakresie i na własne ryzyko będzie dochodził odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej. Zainteresowany skupuje wierzytelności od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej za cenę niższą od wartości nominalnej.

Wartość nominalna wierzytelności, którą Wnioskodawca nabywa nie jest do końca znana, a jedynie oszacowana i wynika ona z zasady swobody umów.

Wnioskodawca nie przewiduje możliwości powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz ich zbywcy.

Pomiędzy zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą nie będzie istniał odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Zainteresowanego w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności.

Skupowane wierzytelności są wierzytelnościami trudnymi, ponieważ istnieje niepewność co do ich zasądzenia, uznania przez dłużnika lub wypłacenia przez dłużnika. Staną się one wymagalne dopiero po prawomocnym wyroku sądu.

Wnioskodawca uważa, że wierzytelności w dacie ich nabycia nie są wymagalne.

Następnie firma Wnioskodawcy występuje do sądu z pozwem o wypłatę zaniżonego o 5.000 zł odszkodowania, a także zwrot kosztów procesu i odsetek ustawowych. Koszty związane z procesem (obsługa prawnicza, zastępstwo sądowe, opinia biegłego) wyniosą ok. 3.000 zł (trzy tysiące złotych).

Przychodem podatnika będzie kwota odszkodowania z ewentualnymi odsetkami ustalona przez sąd i wypłacona przez ubezpieczyciela.

Na podstawie wyroku, sąd orzeka o winie towarzystwa ubezpieczeniowego "X" i nakazuje dopłatę zaniżonego odszkodowania (5.000 zł) wraz z należnymi odsetkami ustawowymi (założenie ok. 500 zł) oraz zwrot kosztów procesu (3.000 zł). Łącznie firma podatnika otrzymuje przelew na kwotę 8.500 zł (osiem tysięcy pięćset złotych).

W uzupełnieniu z dnia 9 stycznia 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że różnica między wartością nominalną wierzytelności, które Wnioskodawca planuje nabyć, a ceną ich sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili ich nabycia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od kwoty zasądzonej wyrokiem sądu należy zapłacić VAT należny do urzędu skarbowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, zasądzona przez sąd kwota nie wiąże się z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, i dlatego nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a także nie ma związku z czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Wnioskodawcy (jedynym świadczeniem z tytułu nabycia wierzytelności jest tylko zapłata ceny wierzytelności na rzecz zbywcy), więc nie ma tu miejsca odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. W konsekwencji Zainteresowany uważa, że w rozpatrywanej sprawie nie występuje czynność, która podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Jak wskazano wyżej przepis art. 8 ust. 1 ustawy jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą, wskazuje, że "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Pojęcie świadczenia - składającego się na istotę usługi - należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Jak wskazuje art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z artykułem 25 ww. Dyrektywy, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za świadczenie usług. Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Z powyższego wynika, że usługa jest takim świadczeniem, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia odnoszący z niego korzyść. Ponadto świadczenie jest opodatkowane, jeżeli jest odpłatne, czyli odbywa się za wynagrodzeniem. Przy czym musi istnieć związek pomiędzy świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem, tj. ze stosunku prawnego musi wynikać korzyść otrzymującego świadczenie i związane z tą korzyścią wynagrodzenie.

Zatem dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Tut. Organ wskazuje, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Pojęcie "odpłatności" pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin "zapłata" stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu - jak wskazał Trybunał - świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie trybunał zauważył, że czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), zwanej dalej k.c.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki - art. 509 § 2 k.c.

Natomiast stosownie do treści art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowany prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest ocena ryzyka, roszczeń i szacowanie poniesionych strat, dochodzenie roszczeń ubezpieczeniowych.

Osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej jest poszkodowanym w wypadku komunikacyjnym. Towarzystwo ubezpieczeniowe sprawcy wypadku wypłaciło poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 5.000 zł. Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody opiewa na kwotę około 10.000 zł. Poszkodowany, świadom tego, że odszkodowanie nie rekompensuje jego strat w całości i jednocześnie nie mając czasu i własnych środków na walkę o większą kwotę odszkodowania, zwraca się do Wnioskodawcy, który oferuje jemu dopłatę do zaniżonego odszkodowania w kwocie umownej w wysokości 2.000 zł.

Na podstawie umowy przeniesienia wierzytelności osoba fizyczna zbywa odpłatnie wierzytelność, a Zainteresowany wierzytelność nabywa. Tym samym Poszkodowanemu nie przysługują już prawa do roszczeń od towarzystwa ubezpieczeniowego.

Następnie firma Wnioskodawcy występuje do sądu z pozwem o wypłatę zaniżonego o 5.000 zł odszkodowania, a także zwrot kosztów procesu i odsetek ustawowych. Koszty związane z procesem (obsługa prawnicza, zastępstwo sądowe, opinia biegłego) wyniosą ok. 3.000 zł.

Przychodem podatnika będzie kwota odszkodowania z ewentualnymi odsetkami ustalona przez sąd i wypłacona przez ubezpieczyciela.

Na podstawie wyroku, sąd orzeka o winie towarzystwa ubezpieczeniowego i nakazuje dopłatę zaniżonego odszkodowania (5.000 zł) wraz z należnymi odsetkami ustawowymi (założenie ok. 500 zł) oraz zwrot kosztów procesu (3.000 zł). Łącznie Wnioskodawca otrzymuje przelew na kwotę 8.500 zł.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku zapłaty podatku należnego z tytułu kwoty zasądzonej wyrokiem a otrzymanej od towarzystwa ubezpieczeniowego.

Odnosząc się do pojęcia odszkodowania, należy zauważyć, że jest to termin niezdefiniowany w ustawie. Regulacje dotyczące odszkodowania zostały zawarte w ustawie - Kodeks cywilny.

I tak, z postanowień art. 361 § 1 k.c., wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Zgodnie z § 2 tego artykułu, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas otrzymana kwota (odszkodowanie) nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisanej we wniosku sytuacji wynika, że Wnioskodawca nabywa wierzytelności na podstawie umowy i nie przewiduje możliwości powrotnego ich przeniesienia na rzecz ich zbywcy. Z chwilą nabycia, już w imieniu własnym i na własny rachunek, Wnioskodawca będzie domagał się na drodze sądowej od towarzystwa ubezpieczeniowego zaspokojenia nabytej wierzytelności.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że otrzymana od ubezpieczyciela kwota nie będzie miała związku z czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Wnioskodawcy na rzecz towarzystwa ubezpieczeniowego. Tym samym nie będzie można stwierdzić, że Wnioskodawca będzie świadczył na rzecz towarzystwa ubezpieczeniowego usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie pomiędzy Wnioskodawcą a towarzystwem ubezpieczeniowym nie wystąpi czynność, która na gruncie przepisów ustawy będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, od kwoty zasądzonej wyrokiem sądu Wnioskodawca nie będzie zobowiązany zapłacić podatku należnego do urzędu skarbowego, ponieważ wypłacona przez towarzystwo ubezpieczeniowe kwota nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku należnego z tytułu kwoty zasądzonej wyrokiem. Natomiast, w kwestii dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT usługi polegającej na nabywaniu wierzytelności została wydana odrębna interpretacja indywidualna z dnia 19 stycznia 2015 r., nr ILPP1/443-976/14-4/AW.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.