ILPP1/443-944/13-4/AI

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2013 r. (data wpływu 17 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 stycznia 2014 r. (data wpływu 14 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania otrzymanego wynagrodzenia z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu za odszkodowanie niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT - jest prawidłowe.

W dniu 17 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania otrzymanego wynagrodzenia z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu za odszkodowanie niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Wniosek uzupełniono w dniu 14 stycznia 2014 r. poprzez wskazanie, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz o oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, wskazanie numeru rachunku bankowego, a także Naczelnika Urzędu Skarbowego właściwego dla Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na konserwacji i naprawie pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 14 maja 2012 r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Zainteresowany zawarł ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością umowę najmu nr 1/2012, na mocy której zobowiązał się do wybudowania i eksploatacji myjni samochodowej na oddanej mu do używania, będącej w użytkowaniu wieczystym, działce oraz do płatności czynszu w określonej w umowie wysokości.

Umowa została zawarta na czas nieoznaczony, z zastrzeżeniem, że strony nie dokonają jej wypowiedzenia przed upływem 5 lat od daty jej zawarcia pod rygorem zapłaty określonego w umowie odszkodowania.

Nadto strony zastrzegły, że w przypadku podjęcia decyzji przez Spółkę o zbyciu prawa użytkowania wieczystego wynajmowanej działki, Wnioskodawcy przysługuje prawo pierwokupu.

W wykonaniu zawartej umowy Wnioskodawca wybudował i eksploatował myjnię samochodową na oddanej mu do używania działce.

Następnie Spółka powzięła zamiar zbycia na rzecz osoby trzeciej prawa użytkowania wieczystego wynajętej działki, przy czym warunkiem nabycia użytkowania wieczystego przez kontrahenta było zwolnienie nieruchomości z wszelkich praw i obciążeń oraz usunięcie urządzeń składających się na wybudowaną przez Wnioskodawcę myjnię.

Wobec tego w dniu 19 września 2013 r. strony zawarły porozumienie w sprawie rozwiązania umowy najmu nr 1/2012, na mocy którego Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania na własny koszt i ryzyko następujących czynności:

W związku z rozwiązaniem umowy najmu przed upływem umówionego terminu, jak również w związku z wykonaniem przez Wnioskodawcę wszystkich postanowień porozumienia w stopniu zapewniającym osiągnięcie jego celu, Spółka zobowiązała się wypłacić Wnioskodawcy odszkodowanie w kwocie 297.258 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone Wnioskodawcy na podstawie ww. porozumienia odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy najmu przed upływem umówionego terminu oraz wykonania wszystkich postanowień porozumienia będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone mu na podstawie porozumienia odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy najmu przed upływem umówionego terminu oraz wykonania wszystkich postanowień porozumienia, wobec braku bezpośredniego związku między wynikającymi ze stosunku prawnego świadczeniami stron, nie będzie stanowić wynagrodzenia za świadczenie usług na terytorium kraju, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Natomiast stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W orzecznictwie wskazuje się, że: definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszystkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej (tak: Wyrok NSA z 2 października 2012 r., sygn. akt FSK 2017/11).

Przyjmuje się, że aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem musi być bezpośredni, co oznacza, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. (tak: Wyrok NSA z 19 grudnia 2012 r., sygn. akt I FSK 237/12).

A zatem uznać należy, ze świadczona usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów usług, gdy skutkuje wypłatą wynagrodzenia, a między świadczoną usługą a wypłaconym wynagrodzeniem istnieje bezpośredni związek.

Tymczasem w niniejszej sprawie strony łączy stosunek prawny - porozumienie zawarte w celu umożliwienia Spółce zbycia prawa użytkowania wieczystego wynajmowanej działki przed upływem 5 lat od zawarcia umowy najmu.

Zgodnie z porozumieniem zryczałtowane odszkodowanie stanowi naprawienie szkody z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, a tym samym zaprzestania prowadzenia na działce działalności gospodarczej oraz usunięcia z wynajmowanej działki wybudowanej przez Wnioskodawcę myjni samochodowej i wydania działki Spółce.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynności, do których dokonania jest zobowiązany mają charakter nieodpłatny, gdyż zryczałtowane odszkodowanie stanowi naprawienie szkody, którą Wnioskodawca poniósł na skutek wcześniejszego rozwiązania umowy najmu.

Natomiast Spółka nie jest bezpośrednim beneficjentem zawartego porozumienia, albowiem wykonanie porozumienia ogranicza się do wcześniejszego rozwiązania umowy najmu oraz przywrócenia stanu sprzed zawarcia umowy.

Wobec tego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że między czynnościami, do których dokonania jest zobowiązany a wypłaconym odszkodowaniem brak jest bezpośredniego związku, albowiem zgodnie z treścią § 4 ust. 1 porozumienia: "W związku z rozwiązaniem Umowy Najmu przed upływem terminu, jak również w związku z wykonaniem przez Najemcę wszystkich postanowień niniejszego Porozumienia w stopniu zapewniającym osiągnięcie celu niniejszego Porozumienia w tym wydaniem Przedmiotu Najmu w stanie opisanym w § 2 ust. 2 Porozumienia Najemcy zostanie wypłacone Odszkodowanie w kwocie 297.258 zł (...)".

A zatem treść zawartego porozumienia przesądza, że zryczałtowane odszkodowanie wypłacone będzie tytułem naprawienia szkody poniesionej przez Wnioskodawcę na skutek wcześniejszego rozwiązania umowy najmu.

W związku z tym uznać należy, że wobec braku bezpośredniego związku między dokonaniem czynności objętych zawartym postanowieniem a wypłatą zryczałtowanego odszkodowania, Wnioskodawca nie świadczy usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Z kolei przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywane świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest także określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało - jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto, gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na konserwacji i naprawie pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 14 maja 2012 r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Zainteresowany zawarł ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością umowę najmu, na mocy której zobowiązał się do wybudowania i eksploatacji myjni samochodowej na oddanej mu do używania, będącej w użytkowaniu wieczystym, działce oraz do płatności czynszu określonej w umowie wysokości. Umowa została zawarta na czas nieoznaczony, z zastrzeżeniem, że strony nie dokonają jej wypowiedzenia przed upływem 5 lat od daty jej zawarcia pod rygorem zapłaty określonego w umowie odszkodowania. Nadto strony zastrzegły, że w przypadku podjęcia decyzji przez Spółkę o zbyciu prawa użytkowania wieczystego wynajmowanej działki, Wnioskodawcy przysługuje prawo pierwokupu. W wykonaniu zawartej umowy Wnioskodawca wybudował i eksploatował myjnię samochodową na oddanej mu do używania działce. Następnie Spółka powzięła zamiar zbycia na rzecz osoby trzeciej prawa użytkowania wieczystego wynajętej działki, przy czym warunkiem nabycia użytkowania wieczystego przez kontrahenta było zwolnienie nieruchomości z wszelkich praw i obciążeń oraz usunięcie urządzeń składających się na wybudowaną przez Wnioskodawcę myjnię. Wobec tego w dniu 19 września 2013 r. strony zawarły porozumienie w sprawie rozwiązania umowy najmu nr 1/2012, na mocy którego Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania na własny koszt i ryzyko następujących czynności: zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej w ramach nieruchomości; rozbiórki myjni; opróżnienia nieruchomości z wszelkich elementów myjni i pozostałości po jej rozbiórce, jak również wszystkich innych rzeczy prawa jego reprezentujących; przywrócenia gruntu do stanu pierwotnego; opuszczenia gruntu i jego protokolarnego wydania w stanie wolnym od jakichkolwiek praw, roszczeń, żądań, pretensji lub ograniczeń, a przy tym bez jakichkolwiek zanieczyszczeń substancjami niebezpiecznymi. W związku z rozwiązaniem umowy najmu przed upływem umówionego terminu, jak również w związku z wykonaniem przez Wnioskodawcę wszystkich postanowień porozumienia w stopniu zapewniającym osiągnięcie jego celu, Spółka zobowiązała się wypłacić Wnioskodawcy odszkodowanie w kwocie 297.258 zł.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii uznania otrzymanego wynagrodzenia z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu za odszkodowanie niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że termin odszkodowania nie został zdefiniowany w ustawie o podatku od towarów i usług. Regulacje dotyczące odszkodowania zostały jednak zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

I tak, z postanowień art. 361 § 1 ww. ustawy wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Wobec powyższego tylko wówczas, gdy płatności o charakterze odszkodowawczym nie mają bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wtedy kwota takich odszkodowań nie stanowi odpłatności za czynności wymienione w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, że aby rozstrzygnąć czy otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, istotne jest czy wiąże się ono z obowiązkiem spełnienia przez Zainteresowanego świadczenia wzajemnego (ekwiwalentnego).

W rozpatrywanej sprawie, w związku z podjętym przez wynajmującego zamiarem zbycia na rzecz osoby trzeciej prawa użytkowania wieczystego wynajętej Wnioskodawcy działki, w dniu 19 września 2013 r. zawarte zostało przez Zainteresowanego jako najemcę i wynajmującego porozumienie w sprawie rozwiązania umowy najmu, na mocy którego Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania na własny koszt i ryzyko następujących czynności: zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej w ramach nieruchomości; rozbiórki myjni; opróżnienia nieruchomości z wszelkich elementów myjni i pozostałości po jej rozbiórce, jak również wszystkich innych rzeczy prawa jego reprezentujących; przywrócenia gruntu do stanu pierwotnego; opuszczenia gruntu i jego protokolarnego wydania w stanie wolnym od jakichkolwiek praw, roszczeń, żądań, pretensji lub ograniczeń, a przy tym bez jakichkolwiek zanieczyszczeń substancjami niebezpiecznymi. W związku z rozwiązaniem umowy najmu przed upływem umówionego terminu, jak również w związku z wykonaniem przez Wnioskodawcę wszystkich postanowień porozumienia w stopniu zapewniającym osiągnięcie jego celu, wynajmujący zobowiązał się wypłacić Wnioskodawcy odszkodowanie.

W niniejszej sprawie otrzymana zapłata nie jest więc konsekwencją wykonania świadczenia, a pomiędzy dokonaniem czynności objętych zawartym porozumieniem a wypłatą odszkodowania brak jest bezpośredniego związku. Przedmiotowa kwota wypłacona przez wynajmującego najemcy (Wnioskodawcy) posiada klasyczne cechy odszkodowania. Stanowi zadośćuczynienie, jest odszkodowaniem za utracone przyszłe korzyści, które najemca czerpałby z umowy najmu gruntu, na którym miał prawo wybudować i eksploatować myjnię samochodową, a nie jest wynagrodzeniem za wyrażenie zgody przez najemcę na rozwiązanie umowy.

Mając zatem na uwadze przywołane regulacje i przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że wypłacone Wnioskodawcy na podstawie opisanego porozumienia odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy najmu przed upływem umówionego terminu oraz wykonania wszystkich postanowień porozumienia nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, bowiem brak jest bezpośredniego związku między dokonaniem czynności objętych zawartym porozumieniem a wypłatą odszkodowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.