ILPP1/443-936/13-2/AI

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2013 r. (data wpływu 14 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nabycie na własność nieruchomości stanowiącej przedmiot egzekucji sądowej na podstawie art. 984 § 1 k.p.c. - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nabycie na własność nieruchomości stanowiącej przedmiot egzekucji sądowej na podstawie art. 984 § 1 k.p.c.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W rewirze Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym prowadzone jest postępowanie egzekucyjne przeciwko Gminie Miejskiej. Egzekucja została skierowana do nieruchomości:

Obie nieruchomości stanowią własność dłużnika.

Działki nr 23 i 25 położone są w niedalekiej odległości od centrum miasta, są to działki nieuzbrojone, lecz pobliski teren uzbrojony jest w sieć energetyczną, wodociągową i kanalizacyjną. Przeznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego:

1. działka nr 23:

U3 - tereny zabudowy usługowej, tereny stacji paliw (przeznaczenie uzupełniające - tereny obsługi komunikacji: stacje obsługi samochodów osobowych i naprawy/sprzedaży samochodów osobowych, z wykluczeniem stacji obsługi lub remontowych środków transportu - samochodów ciężarowych i sprzętu budowlanego), parkingi na samochody osobowe - wydzielone, tereny zieleni urządzonej, tereny infrastruktury technicznej służące wyłącznie obsłudze obszaru planu, tereny zabudowy mieszkaniowej. Funkcję mieszkalną dopuszcza się wyłącznie jako wbudowaną, z wydzielonymi maksymalnie czterema lokalami mieszkalnymi na każdej działce. Pozostałe przeznaczenie uzupełniające może zajmować łącznie nie więcej niż 35% powierzchni wydzielonego liniami rozgraniczającymi terenu).

2. działka nr 25:

U3 - tereny zabudowy usługowej, tereny stacji paliw (przeznaczenie uzupełniające - tereny obsługi komunikacji: stacje obsługi samochodów osobowych/naprawy i sprzedaży samochodów osobowych, z wykluczeniem stacji obsługi lub remontowych środków transportu - samochodów ciężarowych i sprzętu budowlanego), parkingi na samochody osobowe - wydzielone, tereny zieleni urządzonej, tereny infrastruktury technicznej służące wyłącznie obsłudze obszaru planu, tereny zabudowy mieszkaniowej. Funkcję mieszkalną dopuszcza się wyłącznie jako wbudowaną, z wydzielonymi maksymalnie czterema lokalami mieszkalnymi na każdej działce. Pozostałe przeznaczenie uzupełniające może zajmować łącznie nie więcej niż 35% powierzchni wydzielonego liniami rozgraniczającymi terenu).

* MN6- tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej,

* KDW - droga wewnętrzna pieszo-jezdna,

* KDD8- ulica dojazdowa 1/1,

* KDL4- ulica lokalna I/2.

Natomiast działka nr 24/I położona jest w pośredniej części miasta. Działka jest nieuzbrojona, lecz pobliski teren uzbrojony jest w sieć energetyczną, wodociągową i kanalizacyjną.

Przeznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego jest następujące: U3 - tereny zabudowy usługowej, tereny stacji paliw (przeznaczenie uzupełniające - tereny zabudowy mieszkaniowej, tereny obsługi komunikacji: stacje obsługi samochodów osobowych/naprawy i sprzedaży samochodów osobowych, tereny usługowo-produkcyjne, parkingi na samochody osobowe - wydzielone, tereny zieleni urządzonej, tereny infrastruktury technicznej służące wyłącznie obsłudze obszaru planu; funkcję mieszkalną dopuszcza się wyłącznie jako wbudowaną, z wydzielonymi maksymalnie trzema lokalami mieszkalnymi na każdej działce. Może zajmować łącznie nie więcej niż 45% powierzchni wydzielonego liniami rozgraniczającymi terenu, a w przypadku wielofunkcyjnego wykorzystania poszczególnych działek, nie więcej niż 35% powierzchni działki i nie więcej niż 35% powierzchni ogólnej budynku.).

* ZP1- tereny zieleni parkowej/urządzonej,

* KDL4 - ulica lokalna 1/2,

* KDD7- ulica dojazdowa I/2,

* KDD8- ulica dojazdowa 1/I.

Wymienione wyżej nieruchomości nie zostały sprzedane w drodze licytacji publicznej wskutek braku nabywców. W związku z powyższym, wierzyciel - sp. z o.o. złożył wniosek o ich przejęcie na własność. Wartość oszacowania nieruchomości wynosiła odpowiednio: nieruchomość wskazana pod pozycją a) - 1.216.200,00 zł. (cena wywołania na drugiej licytacji - 810.800,00 zł), nieruchomość wskazana pod pozycją b) - 593.700,00 zł. (cena wywołania na drugiej licytacji - 395.800,00 zł.).

Wierzyciel egzekwujący jest jednocześnie wierzycielem hipotecznym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nabycie na własność przez wierzyciela egzekwującego, będącego jednocześnie wierzycielem hipotecznym, nieruchomości stanowiącej przedmiot egzekucji sądowej, (na podstawie art. 984 § 1 k.p.c.) jest dostawą nieruchomości w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a jeśli tak, to czy dostawa taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i w jakiej wysokości.

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie na własność przez wierzyciela egzekwującego, będącego jednocześnie wierzycielem hipotecznym, nieruchomości (w trybie art. 984 § 1 k.p.c.) nie jest dostawą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 18 ustawy - organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Obecnie ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji opublikowana została w Dz. U. z 2012 r. poz. 1015 z późn. zm.

Z treści wskazanego wyżej przepisu ustawy o podatku od towarów i usług wynika zatem, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy dokonanej w trybie egzekucji, w przypadku gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Należy zauważyć, że przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołującego skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Z art. 759 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.) wynika jednoznacznie, że czynności egzekucyjne, co do zasady wykonywane są przez komorników, z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla sądów.

Zgodnie z art. 921 § 1 ww. ustawy - Kodeks postępowania cywilnego egzekucja z nieruchomości należy do komornika działającego przy sądzie, w którego okręgu nieruchomość jest położona.

Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, że na określony rodzaj egzekucji (np. egzekucji z nieruchomości) składa się szereg czynności egzekucyjnych, z których tylko nieliczne wykonywane są przez sąd. Wykonywanie przez sąd niektórych czynności, takich jak przybicie, wezwanie do złożenia do depozytu sądowego oraz przysądzenie, nie oznacza przejęcia przez sąd egzekucji, a fakt że decydujący dla przeniesienia własności nieruchomości jest moment uprawomocnienia się postanowienia sądu nie jest tożsamy z przyjęciem, iż to sąd dokonuje dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i w przypadku egzekucji z nieruchomości komornik nie wykonuje żadnych czynności egzekucyjnych.

Literalne brzmienie art. 18 ustawy wskazuje, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji, ilekroć podejmuje on czynności egzekucyjne. Przy czym w tym przepisie brak jest jednoznacznego wymogu, aby komornik jako przyszły płatnik, dokonywał - w trakcie prowadzenia określonego rodzaju egzekucji - czynności, której bezpośrednim skutkiem jest przeniesienie prawa własności określonego towaru.

Tak więc, warunek z art. 18 ustawy do uznania komornika za płatnika podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji zostanie spełniony również, gdy w trakcie prowadzenia egzekucji będzie on dokonywał tylko niektórych czynności egzekucyjnych, tak jak to ma miejsce w przypadku egzekucji z nieruchomości.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 952 ww. ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, zajęta nieruchomość ulega sprzedaży przez licytację publiczną. Termin licytacji nie może być wyznaczony wcześniej niż po upływie dwóch tygodni po uprawomocnieniu się opisu i oszacowania ani też przed uprawomocnieniem się wyroku, na podstawie którego wszczęto egzekucję.

W myśl art. 982 § 1 ww. ustawy, jeżeli na licytacji nikt nie przystąpił do przetargu, a przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna, współwłaściciel nieruchomości wystawionej na licytację i nie będący dłużnikiem osobistym, ma prawo przejęcia nieruchomości na własność w cenie nie niższej od trzech czwartych sumy oszacowania. Art. 958 § 2 stosuje się odpowiednio.

Jeżeli nikt nie zgłosił wniosku o przejęcie nieruchomości w myśl artykułu poprzedzającego albo przedmiot egzekucji nie jest nieruchomością rolną, komornik na wniosek wierzyciela wyznacza drugą licytację, na której cena wywołania stanowi dwie trzecie sumy oszacowania. Cena ta jest najniższa, za którą można nabyć nieruchomość - art. 983 k.p.c.

Stosownie do art. 984 § 1 k.p.c., jeżeli również na drugiej licytacji nikt nie przystąpi do przetargu, przejęcie nieruchomości na własność może nastąpić w cenie nie niższej od dwóch trzecich części sumy oszacowania, przy czym prawo przejęcia przysługuje wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu oraz współwłaścicielowi. Jeżeli przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna, stosuje się art. 982 z wynikającą z niniejszego przepisu zmianą co do ceny przejęcia. W przypadku gdy osoby określone w art. 982 nie skorzystają z prawa przejęcia nieruchomości rolnej, prawo to przysługuje także wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Natomiast jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są dokonywane przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności.

Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze.

Natomiast należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu "jak właściciel" zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług "dostawa" oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego). Należy przy tym zaznaczyć, że chodzi tu o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". Czynności przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel musi zatem towarzyszyć wydanie przedmiotowych towarów. Zatem chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem jest, co do zasady, wydanie towaru.

Odpłatność czynności (dostawy towarów czy też świadczenia usług) oznacza wykonanie tej czynności za wynagrodzeniem. Aby uznać daną czynność za odpłatną konieczny jest bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Dostawcę towarów lub usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia za dokonanie tych czynności. Wynagrodzenie musi być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w rewirze Komornika Sądowego (Wnioskodawcy) przy Sądzie Rejonowym prowadzone jest postępowanie egzekucyjne przeciwko Gminie Miejskiej. Egzekucja została skierowana do nieruchomości: działka nr 23 o powierzchni 0,7463 ha i działka nr 25 o powierzchni 0,8564 ha oraz nieruchomości: - działka nr 24/1 o powierzchni 0,7879 ha. Nieruchomości te stanowią własność dłużnika. Nieruchomości nie zostały sprzedane w drodze licytacji publicznej wskutek braku nabywców. W związku z powyższym, wierzyciel - sp. z o.o. złożył wniosek o ich przejęcie na własność. Wierzyciel egzekwujący jest jednocześnie wierzycielem hipotecznym.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość czy nabycie na własność przez wierzyciela egzekwującego, będącego jednocześnie wierzycielem hipotecznym nieruchomości stanowiącej przedmiot egzekucji sądowej (na podstawie art. 984 § 1 k.p.c.) jest dostawą nieruchomości w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a jeśli tak, to czy dostawa taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w jakiej wysokości.

Mając zatem na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawne należy wskazać, że skoro nieruchomości nie zostały sprzedane w drodze licytacji publicznej wskutek braku nabywców i wierzyciel złożył wniosek o ich przejęcie na własność w trybie art. 984 § 1 k.p.c., a Sąd wydał stosowne postanowienie w przedmiocie przysądzenia na własność na rzecz wierzyciela nieruchomości (i postanowienie to uprawomocniło się), to oznacza, że wierzyciel dysponuje ww. nieruchomościami jak właściciel.

Stwierdzić również należy, że istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów w zakresie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami a wynagrodzeniem. Podkreślić przy tym należy, że zapłaty (wynagrodzenia) nie można utożsamiać jedynie ze świadczeniem pieniężnym. Także świadczenie o charakterze rzeczowym jest wynagrodzeniem. Przykładowo więc zamiana towarów, zamiana towaru na usługę i odwrotnie, wydanie towarów (świadczenie usług) w zamian za wierzytelności itp. będzie uznane odpowiednio za odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług. Mamy bowiem do czynienia z konkretną korzyścią, która należna jest za dokonywane świadczenie. W rozpatrywanej sprawie nastąpiło przeniesienie na rzecz wierzyciela nieruchomości stanowiącej własność dłużnika, o wartości odpowiadającej wysokości niespłaconej wierzytelności.

Grunty spełniają definicję towarów, wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zatem przejęcie na własność przez wierzyciela nieruchomości będących przedmiotem egzekucji, w trybie art. 984 § 1 k.p.c., należy uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 146a pkt 1 - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 tej ustawy.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ponadto, zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 247 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, a także zbycie prawa użytkowania wieczystego tych gruntów.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę".

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że przedmiotem przejmowanych na własność przez wierzyciela, w trybie art. 984 § 1 k.p.c. nieruchomości są działki gruntu:

Zatem uwzględniając powołane przepisy w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że dla sprzedaży opisanych nieruchomości gruntowych, zastosowanie znajdzie stawka podstawowa podatku VAT, tj. 23% (zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy), bowiem jest to teren budowlany (co wynika z planu zagospodarowania przestrzennego), w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Podsumowując należy stwierdzić, że nabycie na własność przez wierzyciela egzekwującego, będącego jednocześnie wierzycielem hipotecznym, nieruchomości stanowiącej przedmiot egzekucji sądowej, (na podstawie art. 984 § 1 k.p.c.) jest dostawą nieruchomości w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto w rozpatrywanej sprawie, skoro przedmiotowe działki stanowią tereny budowlane na podstawie planu zagospodarowania przestrzennego, to ich zbycie jest opodatkowane podatkiem w wysokości 23%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zauważyć, że na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1608) w cyt. wyżej art. 146a ustawy wprowadzenie do wyliczenia - z dniem 31 grudnia 2013 r. - otrzymało następujące brzmienie: "W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:". Zatem termin obowiązywania stawek podatku VAT wymienionych w art. 146a ustawy został przedłużony do 31 grudnia 2016 r.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że od dnia 1 stycznia 2014 r. powołany wyżej przepis § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. został przeniesiony w zmienionym brzmieniu do § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r. poz. 1722). Mianowicie przepis ten otrzymał następujące brzmienie: "zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze".

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.