ILPP1/443-90/11/12-S1/MK - Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług sprzedaży nieruchomości rolnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 26 października 2011 r., sygn. akt I SA/Go 683/11 - że stanowisko Pana, reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2011 r. (data wpływu 18 stycznia 2011 r.), uzupełnionym pismami z dnia 14 kwietnia 2011 r. oraz 16 marca 2012 r. (data wpływu 18 kwietnia 2011 r. i 19 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy działki gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy działki gruntu. Dnia 18 kwietnia 2011 r. oraz 19 marca 2012 r. wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie opisu stanu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W latach 1997 i 1998 Wnioskodawca nabył razem z żoną, w wyniku umów kupna-sprzedaży, działki niezabudowane (grunt rolny). Grunt ten podzielono na 38 działek (decyzja Prezydenta Miasta z dnia 23 grudnia 2009 r.). Przy czym 7 działek przeznaczono na drogi wewnętrzne, pozostałe działki Wnioskodawca przeznaczył do sprzedaży. Na przedmiotowym gruncie nie prowadzono działalności rolniczej. Zainteresowany nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Zakupiony grunt stanowi majątek osobisty. W miesiącu wrześniu 2010 r. sprzedał jedną działkę. Sprzedaży tej nie opodatkował podatkiem VAT i podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał jednocześnie, iż w latach 1997 i 1998 nabył grunt rolny z zamiarem prowadzenia na nim działalności rolniczej, jako majątek osobisty. Zakupiony grunt od momentu zakupu był nieużytkiem. Wnioskodawca przeznaczył działki do sprzedaży w celu spożytkowania środków na zaspokojenie potrzeb osobistych i rodziny (m.in. zakup mieszkań dla dzieci).

Zainteresowany nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Nie posiada statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku VAT. Wnioskodawca nie udostępniał i nie udostępnia ww. gruntu innym osobom na podstawie umów najmu, dzierżawy, użyczenia. Ponadto, na wymienionym gruncie Wnioskodawca nie prowadził innej działalności gospodarczej.

Zgodnie z warunkami określonymi w warunkach zabudowy, grunt przeznaczony jest pod budownictwo jednorodzinne i drogi dojazdowe (decyzja Prezydenta Miasta z dnia 23 grudnia 2009 r.).

Wnioskodawca poniósł nakłady w kwocie 20.000,00 zł, na geodezyjne dokonanie połączenia, a następnie podziału działek.

Sprzedaż działki w roku 2010, jak i sprzedaż pozostałych działek w przyszłości - nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dnia 18 kwietnia 2011 r. Zainteresowany uzupełnił opis sprawy wskazując, iż z własnej inicjatywy wystąpił o podział nieruchomości gruntowej na wskazaną we wniosku liczbę działek. Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej - rodzaj działalności wg PKD 2007/4649Z "Sprzedaż hurtowa pozostałych artykułów użytku domowego".

Jak wyjaśnił Zainteresowany, nabyty grunt nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej. Ponadto, grunt jest przeznaczony pod "budowę zespołu zabudowy - budynków mieszkalnych wolnostojących, z czego na części dopuszcza się budowę bliźniaków, składających się z dwóch segmentów - budynków wraz z garażami wbudowanymi lub wolno stojącymi, uzbrojeniem oraz zagospodarowaniem terenu, w tym budowa drogi wewnętrznej".

Względem przedmiotowej działki wydana została decyzja o warunkach zabudowy przez Prezydenta Miasta z dnia 25 września 2009 r.

Wcześniej Zainteresowany nie dokonywał dostaw nieruchomości gruntowych zarówno o charakterze rolnym, jak i przeznaczonych pod zabudowę.

Dnia 19 marca 2012 r. Zainteresowany uzupełnił wniosek o doprecyzowanie opisu sprawy wskazując, iż nie prowadził działań informacyjnych oraz ofertowych o posiadanych do sprzedaży działkach za pomocą środków masowego przekazu, w tym radia lub prasy. Wnioskodawca nie podjął również działań w celu uzbrojenia spornych działek w sieci medialne takie jak: energetyczne, gazowe, wodociągowe itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działek ma ograniczony ilościowo zakres, jest okazjonalna, wobec tego nie powinna być kwalifikowana jako prowadzenie działalności gospodarczej, a sprzedający działki jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Sprzedaż tych działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 21 kwietnia 2011 r. interpretację indywidualną nr ILPP1/443-90/11-4/MK (stan faktyczny), w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ww. interpretacji tut. Organ stwierdził, że Wnioskodawca dokonując dostawy działki gruntu wydzielonej z posiadanej nieruchomości wyczerpał przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy oraz dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Z kolei przeznaczenie działki pod budownictwo mieszkaniowe uniemożliwiło zastosowanie do jej sprzedaży zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Pismem z dnia 10 maja 2011 r. (data wpływu 12 maja 2011 r.) Pan reprezentowany przez pełnomocnika wezwał Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa i zmiany interpretacji indywidualnych z dnia 21 kwietnia 2011 r. nr ILPP1/443 90/11 4/MK.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnych w przedmiotowej sprawie - pismo z dnia 10 czerwca 2011 r. nr ILPP1/443/W-39/11-2/HMW.

W związku z powyższym, Pan wniósł w dniu 15 lipca 2010 r. dwie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim.

Po rozpatrzeniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wydał wyrok w dniu 26 października 2011 r., sygn. akt I SA/Go 683/11, w którym uchylił zaskarżoną interpretację nr ILPP1/443-90/11-4/MK.

Powołane orzeczenie sądowe - prawomocne od dnia 9 stycznia 2012 r. - stanowi, iż wydane przez organ podatkowy rozstrzygnięcie traktujące opisaną przez Wnioskodawcę sytuację jako stan faktyczny, a w odrębnej interpretacji jako zdarzenie przyszłe, nie znajduje w świetle art. 14f § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), uzasadnienia.

Powołany przepis - art. 14f § 2 ww. Ordynacji podatkowej - reguluje sposób pobierania opłaty, o której mowa w art. 14f § 1 - jednakże nie może on być uznany za normę upoważniającą organ do rozstrzygania sprawy, w formie odrębnej interpretacji co do zaistniałych i co do przyszłych stanów faktycznych (wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 361/08).

Organ może wyłącznie w trybie art. 14b § 3 w związku z art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej, żądać od Wnioskodawcy uszczegółowienia opisu stanu faktycznego, jeśli uzna, że jest to niezbędne do dokonania prawidłowej kwalifikacji prawnej. Organ podatkowy dokonuje więc interpretacji, przyjmując za stronę ściśle określony przez Skarżącego stan faktyczny. Zweryfikowania stanu faktycznego w danej sprawie, organ będzie mógł dokonać, gdy dojdzie do stosowania prawa podatkowego w konkretnym postępowaniu podatkowym, np. zmierzającym do określenia lub ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego za dany okres rozliczeniowy w stosunku do konkretnego podatnika.

Jak wynika z uzasadnienia interpretacji udzielonej w niniejszej sprawie, jak również z uzasadnienia interpretacji udzielonej co do stanu przyszłego uzasadnienie udzielonej interpretacji jest identyczne, z wyjątkiem wskazania przez organ, iż sprawy te zostały rozdzielone celem odrębnego rozpoznania.

Zdaniem Sądu, Organ tym samym w sposób dorozumiały uznał, iż Skarżący we wniosku o interpretację zadał dwa pytania na które żądał odpowiedzi Organu. We wniosku o interpretację - jak argumentuje Sąd - nie zawarto dwóch takich pytań.

W konsekwencji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim stwierdził, iż wydanie dwóch interpretacji w tym postępowaniu jest nieuzasadnione również dlatego, że udzielenie wyczerpującej informacji w oparciu o przedstawiony stan faktyczny w stosunku do jednej tylko sprzedanej działki bez uwzględnienia faktu, że Skarżący zamierza sprzedać pozostałe działki nie pozwala na dogłębne przeanalizowanie zagadnienia. Charakter sprawy determinuje to, że prawidłowa odpowiedź może być tylko udzielona co do całości postawionego problemu (...).

Należy zaznaczyć, że interpretacja dotycząca sprzedaży działek w zdarzeniu przyszłym została również zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim. Jednakże w tym przypadku wyrokiem z dnia 27 października 2011 r., sygn. akt I SA/Go 684/11, Sąd oddalił skargę.

Na powyższe rozstrzygnięcie Strona wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie dla której nie został wyznaczony dotychczas przez sąd termin.

W związku z powyższym tut. Organ nie ma możliwości wykonania zaleceń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim zawartych w wyroku z dnia 26 października 2011 r., sygn. akt I SA/Go 383/11 w kwestii ustosunkowania się w jednej interpretacji do całego wniosku, tj. części dotyczącej sprzedaży działki w stanie faktycznym jak i w zdarzeniu przyszłym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 26 października 2011 r., sygn. akt I SA/Go 683/11 oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, a także sądów krajowych, w kwestii dostawy gruntów - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-55³ Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) - publ. LEX nr 898576 - stwierdził, że art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej zwanej Dyrektywą 112) (stanowiący odpowiednik art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), pozwalał państwom członkowskim uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Na wątpliwości co do prawidłowości implementacji tego unormowania w ramach ustawy o podatku od towarów i usług, wskazywał już NSA w wyroku w składzie siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 (publ. LEX nr 304985), który wprawdzie uznał, że realizacja opcji określonej w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy nastąpiła w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, lecz uczyniono to w sposób wysoce niedoskonały i budzący wątpliwości interpretacyjne.

Należy wobec tego stwierdzić, że wywodzenie z normy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, że Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) - nie jest możliwe w świetle orzecznictwa TSUE i samego sformułowania art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Jak bowiem wynika z orzeczenia Trybunału z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawie C-102/08 SALIX Grundstücks-Vermietungsgesellschaft (publ. LEX nr 498721), korzystając z opcji przewidzianej w Dyrektywie VAT państwo członkowskie musi to uczynić w przepisie ustawowym, mającym bezwzględną moc wiążącą, który będzie odpowiadał wymogom szczegółowości, precyzji i jasności koniecznym dla zagwarantowania pewności sytuacji prawnych i kontroli sądów krajowych. Oznacza to, że państwo członkowskie musi sformułować wyraźnie unormowanie, aby mogło powoływać się na przewidziane w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) prawo, według którego za podatnika można uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego.

W polskiej ustawie o VAT brak jest jednak takiego jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Trzeba przy tym dodać, że z art. 12 ust. 1 lit b Dyrektywy 112 wiąże się ściśle art. 12 ust. 3 stanowiący, że "do celów ust. 1 lit. b) "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie". I w tym zakresie w ustawie o VAT brak jest stosownego jednoznacznego i precyzyjnego zdefiniowania jakie grunty nieuzbrojone lub uzbrojone, uznawane są za teren budowlany przez krajowego ustawodawcę.

Jak już stwierdzono w wyroku siedmiu sędziów NSA z dnia 17 stycznia 2011 r. (sygn. akt I FPS 8/10, publ. ONSAiWSA 2011/3/51), z wyroku ETS w sprawie C-468/93 pomiędzy Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia) wynika, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego, a polski ustawodawca nie zdefiniował tego pojęcia w ustawie o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 112.

Jak stwierdzono w ww. wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C 180/10 i C-181/10, transpozycja Dyrektywy do prawa krajowego nie wymaga koniecznie literalnego powtórzenia jej przepisów w wyraźnej i specjalnie do tego przeznaczonej normie prawa, a wystarczy ogólny kontekst prawny, jeżeli skutecznie zapewnia on zastosowanie Dyrektywy w pełni, w sposób jasny i precyzyjny. Jednak jedynie z brzmienia art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w jego części stanowiącej, że "działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...), również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (...)" nie można - w sposób jasny i precyzyjny - wywieść, że na jego podstawie za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego, pojęcia którego nota bene niezdefiniowano w ustawie.

Jak bowiem trafnie stwierdzono w wyroku NSA z dnia 7 października 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1289/10, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl), nie ma jakichkolwiek podstaw, aby z powyższej treści art. 15 ust. 2 ustawy o VAT wywodzić, że norma ta obejmuje także transakcje okazjonalne, o których stanowi art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, opodatkowane niezależnie od ustalenia takiej okoliczności jak zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy. Nakazu zupełności, jasności i precyzji w transpozycji możliwości przewidzianej w przepisach unijnych, o którym stanowi wprost t. 34 wyroku TSUE w sprawach C-180-181/10 z całą pewnością nie spełnia redakcja art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Po pierwsze w ogóle nie odnosi się do sprzedaży gruntu, o którym stanowił do 1 stycznia 2011 r. art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a czego wymaga art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 112. Po drugie czynności jednorazowe zdziałane w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy nie mogą zostać poczytywane jednocześnie za okazjonalne. Poza tym sama Dyrektywa 112 w art. 9 ust. 2 utożsamia transakcję okazjonalną z każdą jednostkową transakcją w przypadku dostawy nowego środka transportu i tym samym przypisuje określonym podmiotom cechę podatnika. Prawodawca unijny wyłącza zatem okazjonalność z ogólnej definicji zarówno podatnika, jak i działalności gospodarczej (art. 9 ust. 1 i 2 Dyrektywy 112).

Tym samym podzielić należy stanowisko wyrażone w wyroku NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl), że brak w ustawie o VAT unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałyby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy 112 (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), co do uznania za podatnika każdego kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego - nie pozwala na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji.

Ponadto, jak stwierdził TSUE w przywołanym wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w wypadku stwierdzenia, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, należy zbadać, czy transakcje będące przedmiotem sporu w postępowaniach głównych podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112, czyli będącego jego odpowiednikiem w Polsce art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w których to przepisach pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w tych normach obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Konkludując Trybunał sformułował tezę, zgodnie z którą dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą również zapisy powołanego wcześniej orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać w opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. UE L 347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z opisu sprawy wynika, iż w latach 1997 i 1998 Wnioskodawca nabył razem z żoną, w wyniku umów kupna-sprzedaży, działki niezabudowane (grunt rolny). Grunt ten - decyzją Prezydenta Miasta z dnia 23 grudnia 2009 r. - podzielono na 38 działek i przeznaczono na sprzedaż (7 działek stanowią drogi wewnętrzne). Powyższy grunt został nabyty w celu prowadzenia działalności rolniczej, jednakże na nim jej nie prowadzono. Zainteresowany nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej - rodzaj działalności wg PKD 2007/4649Z "Sprzedaż hurtowa pozostałych artykułów użytku domowego". Zainteresowany nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Nie posiada statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku VAT. Wnioskodawca nie udostępniał i nie udostępnia ww. gruntu innym osobom na podstawie umów najmu, dzierżawy, użyczenia. Ponadto, na wymienionym gruncie Wnioskodawca nie prowadził innej działalności gospodarczej. W miesiącu wrześniu 2010 r. Zainteresowany sprzedał jedną działkę. Sprzedaży tej nie opodatkował podatkiem VAT. Zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy wydaną przez Prezydenta Miasta z dnia 25 września 2009 r., grunt przeznaczony jest pod budownictwo jednorodzinne i drogi dojazdowe. Wnioskodawca poniósł nakłady na nieruchomość w kwocie 20.000,00 zł. tj. na geodezyjne dokonanie połączenia, a następnie podział działek, o który wystąpił z własnej inicjatywy. Niemniej Wnioskodawca nie prowadził działań informacyjnych oraz ofertowych o posiadanych do sprzedaży działkach za pomocą środków masowego przekazu, w tym radia lub prasy. Zainteresowany nie podjął również działań w celu uzbrojenia spornych działek w sieci medialne takie jak: energetyczne, gazowe, wodociągowe itp.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy przedmiotowej działki Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak. Zainteresowany - jak sam twierdzi - nie wykorzystywał nieruchomości w działalności gospodarczej. Uwzględniając ponadto fakt, iż nie wykorzystywał ww. gruntu w działalności rolniczej stwierdzić należy, iż nic nie wskazuje na to, aby nabyciu nieruchomości towarzyszył zamiar jej późniejszego zbycia oraz wykorzystywania w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Sposób postępowania Wnioskodawcy jako handlowca wyklucza także inne postępowanie. Z opisu sprawy wynika bowiem, iż Zainteresowany nie podejmował aktywnych działań, które mogłyby świadczyć o zamiarze profesjonalnego obrotu nieruchomościami, tj. nie podejmował jakichkolwiek starań mających na celu przygotowanie do sprzedaży gruntu, takich jak ogłoszenie w mediach lub uzbrajania działki w przyłącza do sieci gazowej, wodnej lub energetycznej. Powyższe potwierdza także nieudostępnianie gruntu osobom trzecim na podstawie odpłatnych lub bezpłatnych czynności. Zatem, Zainteresowany sprzedając wymienioną działkę korzysta z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a dostawę działki cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca w związku z dokonaną w roku 2010 sprzedażą niezabudowanej działki nie będzie zobowiązany tej transakcji opodatkować podatkiem VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.