ILPP1/443-889/10/13-S/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1345/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 351/11 - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2010 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 5 sierpnia 2010 r., do Biura KIP w Lesznie 10 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności - nieprawidłowe.

W dniu 5 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 18 listopada 2009 r. Wnioskodawca zawarł z Sp. z o.o. umowę cesji wierzytelności. Na mocy tej umowy cedent (Sp. z o.o.) przelał na rzecz Zainteresowanego wierzytelność zasądzoną mu nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Rejonowy w dniu 23 czerwca 1994 r. Będąca przedmiotem cesji wierzytelność wynosiła 263.223.000 zł (26.322,30 zł po denominacji) wraz z odsetkami za opóźnienie oraz 10.000.000 zł (1.000 zł po denominacji) kosztów procesu. Cena za ww. wierzytelność została ustalona na kwotę 30.000 zł, która to kwota została zapłacona przy podpisaniu umowy w formie gotówkowej. Cesja została dokonana w celu późniejszego wyegzekwowania wierzytelności, a nie jej dalszego odsprzedania.

Cesja ma charakter definitywny, Wnioskodawca nie jest uprawniony do zwrotnej cesji wierzytelności. Z umową cesji nie są połączone żadne inne świadczenia (poza zapłatą ceny) na rzecz cedenta. Cesji Zainteresowany dokonał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w EDG jest m.in. wpisane 64.99.Z pozostała finansowa działalność usługowa gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT. Pomiędzy Zainteresowanym a cedentem nie istnieje żaden inny stosunek prawny, który kreowałby inne zobowiązania stron.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie z dominującym poglądem literatury i orzecznictwa, zakup wierzytelności, którego dokonał Wnioskodawca należy uznać za usługę na rzecz sprzedawcy wierzytelności własnej. Zbywca był w opisanej sytuacji w pozycji usługobiorcy, bowiem odebrał świadczenie polegające na uwolnieniu go od ciężaru wyegzekwowania wierzytelności mu przysługującej. Jako usługodawca, Zainteresowany świadczył zatem na jego rzecz usługę polegającą na nabyciu od niego wierzytelności. Czynność tę uznać należy za objętą zakresem pojęcia obrotu wierzytelnościami, zaś obrót ten stanowi usługę pośrednictwa finansowego w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ze zwolnienia od podatku VAT korzystają usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, czyli między innymi usługi pośrednictwa finansowego.

Opisana wyżej transakcja nie mieści się w wyjątkach od ww. zasady, określonych w poz. 3 pkt 5 załącznika nr 4, tzn. nie jest to usługa ściągania długów ani faktoring.

Dokonane przez Zainteresowanego czynności nie kwalifikują się jako usługi ściągania długów, gdyż pomiędzy nim a cedentem nie doszło do zawarcia umowy, na mocy której usługodawca, czyli w tej sytuacji Wnioskodawca, zobowiązałby się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie, a usługobiorca, czyli cedent, miałby skorzystać z tej usługi (oznaczałoby to, że Zainteresowany miałby dokonać ściągnięcia długu nie dla siebie, a dla drugiej strony).

Umowa nie przewidywała żadnych dodatkowych świadczeń dla cedenta w sytuacji ściągnięcia długu. Do wykonania zawartej między nimi umowy doszło z chwilą, w której Wnioskodawca wszedł w miejsce dotychczasowego wierzyciela, nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek jego wierzytelność za własne środki finansowe. Dalsze losy wierzytelności, związane z działaniami służącymi ściągnięciu długu nie są objęte tą transakcją. Egzekwowanie przez Zainteresowanego własnych wierzytelności na swoją rzecz jest naturalnym elementem obrotu gospodarczego i odrębnej usługi nie tworzy. Wnioskodawca uważa, iż nie może być jednocześnie usługobiorcą i usługodawcą. Dlatego przyjąć należy, że substratem zawartej między Zainteresowanym a zbywcą transakcji, jest usługa, którą Wnioskodawca świadczył na rzecz cedenta, to jest nabycie jego wierzytelności. Ewentualne działania służące egzekucji nie wynikają z zaistniałego stosunku i nie mogą mieć charakteru przesądzającego o rodzaju wyświadczonej przez Wnioskodawcę usługi.

Podsumowując uznać należy, iż nabycie wierzytelności dokonane przez Zainteresowanego nie może być traktowane jako usługa ściągania długów.

Z przedstawionych okoliczności wynika także, iż transakcja ta nie kwalifikuje się jako usługa faktoringu, gdyż stosunek wynikający z takiej usługi zakłada istnienie długoterminowej umowy między stronami, na podstawie której Wnioskodawca, jako nabywca zobowiązany byłby do dokonywania na rzecz zbywcy w zamian za wynagrodzenie dodatkowych usług, takich jak doradztwo prawne oraz finansowe, zarządzanie aktywami finansowymi, czy też prowadzenie ksiąg rachunkowych, które są charakterystyczne dla tego rodzaju umów. Żaden z tych elementów nie pojawił się jako składnik umowy pomiędzy stronami, co potwierdza, iż nie doszło między nimi do zawarcia umowy faktoringowej.

Konkludując, należy stwierdzić, iż w związku z tym, że dokonana przez Zainteresowanego transakcja nabycia wierzytelności nie może być uznana ani za usługę ściągania długów, ani za usługę factoringową, jest to inna niż ww. usługa pośrednictwa finansowego.

Na poparcie prezentowanego przez siebie stanowiska Wnioskodawca powołuje się na opinię klasyfikacyjną Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego, z której wynika, że czynności polegające na nabywaniu wierzytelności na własny rachunek, z zaangażowaniem własnych środków finansowych oraz przejęciem ryzyka niewypłacalności dłużnika, należy uznać za "usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasytikowane" (PKWiU 65.23.10-00.00).

Dokonana przez Wnioskodawcę czynność kupna wierzytelności - jako taka właśnie usługa - objęta jest - na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z pozycją 3 załącznika nr 4 do tejże ustawy - zwolnieniem od podatku VAT.

Takie stanowisko zawarł również WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 27 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 8/09.

Ad. 2

Zgodnie z art. 106 ustawy o VAT, Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT za wykonaną usługę. Przepisy ustawy, jak i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), nie przewidują szczególnych regulacji w zakresie świadczenia usług finansowych, w tym zakupu wierzytelności.

Z powyższego wynikałoby, że Zainteresowany powinien wystawić fakturę, w której jako nabywcę powinien wskazać cedenta. W fakturze jest jednak obowiązek wskazania m.in. wartości wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku, kwotę podatku oraz kwotę należności ogółem. Z uwagi na okoliczność, że faktura jest dokumentem urzędowym, stwierdzającym określony stan faktyczny, dokument ten musi odpowiadać prawdzie.

Wnioskodawca uważa, że w sytuacji, jeśli wystawi fakturę i określi jakąkolwiek kwotę za usługę kupna wierzytelności i nawet wskaże, że zapłata została uiszczona, to dokument ten nie będzie odpowiadał prawdzie, gdyż cedent nie dokonuje w związku z przedmiotową transakcją, żadnej zapłaty na jego rzecz. Zainteresowany sądzi, że jest jedyną stroną transakcji, która dokonuje zapłaty. Mimo powyższego brak w przepisach podatkowych innych norm, które pozwalałyby na inne udokumentowanie ww. transakcji.

W związku z powyższym Zainteresowanemu wydaje się, że powinien wystawić fakturę VAT, w której kwota netto za usługę stanowiłaby równowartość kosztów postępowań sądowych i egzekucyjnych, które musiałby ponieść cedent, gdyby nie sprzedał wierzytelności i egzekwował je samodzielnie. Natomiast jako sposób zapłaty należy wskazać: cesja wierzytelności. Tylko takie uregulowanie oddałoby istotę transakcji.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 3 listopada 2010 r. interpretację indywidualną nr ILPP1/443-889/10-2/BD, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ww. interpretacji tut. Organ stwierdził, że czynność nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności od zbywcy (cedenta) jest - jak słusznie wskazał Wnioskodawca - świadczeniem usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Ww. usługa jednakże, polegająca na uwolnieniu od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia, jako wyłączona ze zwolnienia, zgodnie z załącznikiem nr 4 do ustawy i nieobjęta obniżoną stawką podatku VAT, opodatkowana jest na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy wg. stawki 22%.

Ponadto, powyższą czynność - zgodnie z twierdzeniem Wnioskodawcy - winien udokumentować fakturą VAT, natomiast kwotą wynagrodzenia nie będzie równowartość kosztów postępowań sądowych i egzekucyjnych, które musiałby ponieść cedent, gdyby nie sprzedał wierzytelności i egzekwował ją samodzielnie, lecz wynagrodzeniem tym (kwotą należną z tytułu sprzedaży) będzie różnica pomiędzy ceną sprzedaży, czyli wartością nominalną nabywanej wierzytelności, która będzie podlegała egzekwowaniu, a ceną nabycia, czyli kwotą, która została zapłacona za tę wierzytelność.

Pismem z dnia 22 listopada 2010 r. (data wpływu 29 listopada 2010 r.) Pan K K wezwał Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa i zmiany interpretacji indywidualnej z dnia 3 listopada 2010 r. nr ILPP1/443 889/10 2/BD.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa pismem z dnia 28 grudnia 2010 r. nr ILPP1/443/W-120/10-2/HMW Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Wnioskodawca w osobie pełnomocnika, wniósł w dniu 7 lutego 2011 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Po rozpatrzeniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny wydał wyrok w dniu 10 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 351/11, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W odpowiedzi na powyższe orzeczenie, pismem z dnia 30 czerwca 2011 r. Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną znak ILRP-007-179/11-2/EŚ, w której zaskarżył wyrok WSA w Łodzi w całości. Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1345/11, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, skutkiem czego wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 maja 2011 r. stał się prawomocny z dniem 27 czerwca 2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1345/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 351/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

W analizowanej sprawie wskazać należy, iż wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 cyt. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 18 listopada 2009 r. zawarł z Sp. z o.o. umowę cesji wierzytelności. Na mocy tej umowy cedent (Sp. z o.o.) przelał na rzecz Zainteresowanego wierzytelność zasądzoną mu nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Rejonowy w dniu 23 czerwca 1994 r. Będąca przedmiotem cesji wierzytelność wynosiła 263.223.000 zł (26.322,30 zł po denominacji) wraz z odsetkami za opóźnienie oraz 10.000.000 zł (1.000 zł po denominacji) kosztów procesu.

Cena za ww. wierzytelność została ustalona na kwotę 30.000 zł, która to kwota została zapłacona przy podpisaniu umowy w formie gotówkowej. Cesja została dokonana w celu późniejszego wyegzekwowania wierzytelności, a nie jej dalszego odsprzedania. Cesja ma charakter definitywny, Wnioskodawca nie jest uprawniony do zwrotnej cesji wierzytelności. Z umową cesji nie są połączone żadne inne świadczenia (poza zapłatą ceny) na rzecz cedenta. Cesji Zainteresowany dokonał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (finansowa działalność usługowa gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych) oraz jest podatnikiem podatku VAT. Pomiędzy Zainteresowanym a cedentem nie istnieje żaden inny stosunek prawny, który kreowałby inne zobowiązania stron.

W ocenie przedstawionego stanu sprawy pomocny jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1345/11. W uzasadnieniu wyroku NSA przytacza orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r., sygn. akt C-93/10, w myśl którego podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania VI Dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Orzeczenie to wskazuje na europejskie dyrektywy interpretacyjne, które muszą być uwzględnione podczas wykładni przepisów prawa polskiego - w tym w szczególności art. 8 ustawy o VAT, definiującego pojęcie "usługi" oraz obowiązującego w dniu wydania interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, iż "nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży."

Mając na względzie przytoczone przepisy prawa, stan sprawy oraz powołany wyżej wyrok TSUE a także wyrok NSA należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku zapłacona za wierzytelność cena odpowiada jej rzeczywistej (ekonomicznej) wartości, a w związku z zawarciem umowy przelewu (cesji) Zainteresowany nie otrzyma od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia - w opisie sprawy Wnioskodawca nie wskazał na istnienie takiego wynagrodzenia - to w przedmiotowej sprawie nie doszło do odpłatnego świadczenia usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Tut. Organ wskazuje jednocześnie, iż uwzględniając fakt, że organ podatkowy uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, stwierdzając, że dokonana transakcja nie stanowi usługi zdefiniowanej w art. 8 ust. 1 ustawy i nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu, odpowiedź na pytanie nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

W tym miejscu organ podatkowy wyjaśnia, iż w związku z faktem, że w opisanym wyżej rozstrzygnięciu uznał dokonaną transakcję za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca był zdania, że jest to usługa pośrednictwa finansowego korzystająca ze zwolnienia (a więc czynność określona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednakże zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy), tut. Organ podatkowy zobligowany był uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, choć w obu przypadkach nie wystąpi obowiązek uiszczenia podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.