ILPP1/443-885/11-4/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2011 r. (data wpływu do Ministerstwa Finansów 8 czerwca 2011 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 20 czerwca 2011 r.), uzupełnionym pismami z dnia 26 czerwca 2011 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 30 czerwca 2011 r.) oraz z dnia - brak daty (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 23 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania kosztów ubocznych związanych z wykonywaniem czynności tłumacza przysięgłego - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania kosztów ubocznych związanych z wykonywaniem czynności tłumacza przysięgłego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniach 30 czerwca 2011 r. oraz 23 sierpnia 2011 r. o informacje wyjaśniające kwestię tożsamości złożonych wniosków oraz doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe i własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest tłumaczem przysięgłym, płatnikiem VAT. Wystawia faktury dokumentujące jego usługi np.: sądom, prokuraturze i policji. Instytucje te niekiedy odmawiają zapłacenia doliczonego podatku VAT do tzw. kosztów ubocznych takich jak: koszt przejazdu samochodem prywatnym, opłaty pocztowej (przesyłek). Odmawiają także przyjęcia noty księgowej, która to jedynie umożliwia nienaliczanie podatku VAT. Postępowanie swoje wymienione instytucje wyjaśniają w ten sposób, że nie płacą na podstawie not księgowych bez podania uzasadnienia faktycznej odmowy. Sugerują stosowanie również do kosztów związanych z wykonywaniem czynności tłumacza przysięgłego faktur VAT z zastosowaniem zwolnienia od podatku, bądź stawki 0%, co z kolei stoi z sprzecznością z wymogami dotyczącymi przepisów podatkowych.

W złożonym wniosku Wnioskodawca zwrócił się o udzielenie odpowiedzi wiążącej zarówno dla sądów, prokuratur i policji, jak i urzędów skarbowych. Zainteresowany wskazuje, iż udzielenie wiążącej zarówno sądy jak i urzędy skarbowe odpowiedzi nie powinno być trudne, jako że oba właściwe Ministerstwa Sprawiedliwości i Finansów są częścią tego samego Rządu RP.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie do wniosku Zainteresowany poinformował, iż złożone przez niego wcześniejsze wnioski o jednakowo brzmiącej treści należy potraktować jako jedną całość.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jaki sposób Wnioskodawca jako podatnik VAT ma obciążać (fakturować) za koszty uboczne związane z wykonywaniem czynności tłumacza przysięgłego np.: koszt przejazdu samochodem prywatnym, opłaty pocztowe itp....

Zdaniem Wnioskodawcy, fakturą VAT dokumentuje się czynność tłumaczenia przysięgłego i dolicza podatek w wysokości 23%. Koszty uboczne nie mogą być zdaniem Zainteresowanego dokumentowane zgodnie z sugestiami sądów fakturą ze stawką "0". Sądy, prokuratury i policja powinny akceptować noty księgowe w odniesieniu do kosztów ubocznych (obok osobnych faktur wystawianych za samą czynność tłumaczenia przysięgłego), bowiem tylko one umożliwiają niedoliczanie VAT do np.: kosztów przejazdu. Ministerstwa powinny nakazać sądom, a także prokuraturom i policji przyjmowanie not księgowych za koszty uboczne obok osobnych faktur VAT wystawianych za samą czynność tłumaczenia przysięgłego.

W uzupełnieniu z dnia 23 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż sądy, prokuratury i policja odmawiają przyjęcia noty księgowej, dotyczącej kosztów ubocznych związanych z wykonywaniem czynności tłumaczenia przysięgłego (np. koszty przejazdu samochodem prywatnym, opłaty pocztowe). Zdaniem Zainteresowanego postępowanie sądów jest szczególnie dotkliwe, gdyż nie płacą nawet przez 1,5 roku lub nie przyjmują not księgowych bez podania uzasadnienia. Jednocześnie państwo Polskie pobiera od Wnioskodawcy podatek dochodowy w sposób bezwzględny. Natomiast w ocenie Zainteresowanego sądy sugerują zastosowanie stawki zwolnionej lub "0", co w efekcie zmusza Zainteresowanego do wystawienia faktury VAT. Ponieważ Wnioskodawca nie ma uprawnień do stosowania zwolnienia od podatku ani stawki 0% jest zmuszony do traktowania kosztów ubocznych jako kosztu brutto, co skutkuje brakiem otrzymywania pełnego zwrotu podatku VAT.

Wnioskodawca podkreślił, iż dwukrotnie zwracał się w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku do Ministerstwa Sprawiedliwości, ale odmówiono mu zajęcia się tą sprawą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług różni się od definicji działalności gospodarczej zawartych w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.) oraz ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) i innych ustawach podatkowych. Powyższa definicja ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Trzeba przyjąć, że działalnością gospodarczą jest tylko aktywność wykonywana w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług w zakresie tych czynności.

Z opisu zawartego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca posiada status podatnika podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Artykuł 106 ust. 1 ustawy, stanowi, że podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 29 ust. 1 ustawy, kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia usługi. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Podstawa opodatkowania obejmuje ponadto, dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania.

Natomiast stosownie do art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE Rady podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Z przytoczonej wyżej regulacji art. 79 lit. c) Dyrektywy Rady wynika, iż wyłączeniu z podstawy opodatkowania podlegają wyłącznie kwoty otrzymane przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest tłumaczem przysięgłym, płatnikiem VAT. Wystawia faktury dokumentujące jego usługi np.: sądom, prokuraturze i policji. Instytucje te niekiedy odmawiają zapłacenia doliczonego podatku VAT do tzw. kosztów ubocznych takich jak: koszt przejazdu samochodem prywatnym, opłaty pocztowej bądź przesyłek. Odmawiają także przyjęcia noty księgowej, która to jedynie umożliwia nienaliczanie podatku VAT. Postępowanie swoje wymienione instytucje uzasadniają niemożliwością zapłaty na podstawie not księgowych. Sugerują stosowanie również do kosztów związanych z wykonywaniem czynności tłumacza przysięgłego faktur VAT z zastosowaniem zwolnienia od podatku bądź stawki 0%, co z kolei stoi w sprzeczności z wymogami dotyczącymi przepisów podatkowych.

Należy zwrócić uwagę, iż zarówno w orzecznictwie ETS, jak i sądów krajowych wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. W tym miejscu należy odwołać się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, w którym Trybunał uznał, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują w sposób szczegółowy jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, posłużenie się jednak sformułowaniem "całość świadczenia należnego od nabywcy" oznacza, że w podstawie opodatkowania należy uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty bezpośrednio związane z dostawą towarów lub ze świadczeniem usługi zasadniczej, którymi w efekcie obciążony jest nabywca świadczenia. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do świadczenia zasadniczego, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem w skutecznym wykorzystaniu świadczenia zasadniczego. Ważne jest, czy świadczenia są ze sobą ściśle powiązane w taki sposób, że samodzielnie nie przynoszą wymaganej praktycznej korzyści z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Nie ma znaczenia subiektywny punkt widzenia dostawcy lub odbiorcy świadczenia. Istnienie jednego świadczenia złożonego nie jest wykluczone z tego powodu, że do poszczególnych elementów wykazane są odrębnie ceny. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe oraz przedstawione we wniosku okoliczności stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie koszty uboczne związane z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności tłumacza przysięgłego, takie jak koszty związane z używaniem samochodu prywatnego czy też opłaty pocztowe ponoszone przez Wnioskodawcę w imieniu własnym w związku ze sporządzaniem poświadczonego tłumaczenia nie stanowią dla Zainteresowanego usługi samej w sobie, lecz jedynie element pomocniczy w wykonaniu usługi tłumaczenia. Tym samym przedmiotową usługę tłumaczenia należy traktować jak świadczenie główne, zaś koszty użycia samochodu prywatnego oraz inne koszty takie jak opłaty pocztowe ponoszone przez Wnioskodawcę we własnym imieniu jako świadczenie pomocnicze w stosunku do usługi głównej. Zatem koszty używania samochodu prywatnego oraz koszty opłat pocztowych Wnioskodawca winien traktować jako elementy kalkulacyjne wynagrodzenia stanowiącego obrót w rozumieniu powołanego wyżej art. 29 ust. 1 ustawy.

Konsekwencją powyższego jest włączenie wskazanych przez Wnioskodawcę kosztów do podstawy opodatkowania z tytułu świadczonej usługi tłumaczenia przysięgłego, co winno być udokumentowane wystawieniem faktury VAT na całość świadczenia należnego Wnioskodawcy, przy zastosowaniu stawki podatku odpowiadającej świadczonej usłudze tłumaczenia.

Należy zauważyć, iż nawet gdyby elementy te wykazane zostały na fakturze odrębnie nie zmieni to faktu, że dla potrzeb opodatkowania podatku od towarów i usług powiększają one podstawę opodatkowania świadczonej usługi.

Nadmienia się jednocześnie, iż na podstawie cytowanych powyżej przepisów ustawy oraz art. 79 lit. c) Dyrektywy w analizowanej sprawie kwota zwrotu poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów ubocznych w postaci opłat pocztowych, mogłaby nie stanowić podstawy opodatkowania z tytułu sprzedaży usługi tłumaczenia przysięgłego, o której mowa w art. 29 ust. 1 ustawy, jednakże tylko wówczas, gdyby Wnioskodawca miał pełnomocnictwo od usługobiorców (sądów, prokuratur, policji) na zawarcie umowy o usługi pocztowe w ich imieniu i na rachunek.

W konsekwencji, gdyby wartość nominalna opłat pocztowych ponoszonych przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz usługobiorców nie była uwzględniona w cenie usługi tłumaczenia przysięgłego świadczonej przez Zainteresowanego na ich rzecz, pozostawałaby poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

Reasumując, podstawa opodatkowania usługi tłumaczenia przysięgłego powinna być zwiększona o koszty użycia samochodu prywatnego oraz wszelkie inne koszty dodatkowe, w tym również opłaty pocztowe ponoszone przez Wnioskodawcę we własnym imieniu, ponieważ stanowią one bezsprzecznie element pomocniczy, a tym samym cenotwórczy usługi głównej. W związku z powyższym, stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, przedmiotowe czynności powinny być objęte wystawioną fakturą VAT.

Odnosząc się do zawartej we wniosku z dnia 2 czerwca 2011 r. oraz uzupełnieniu z dnia 26 czerwca 2011 r. prośby o wydanie interpretacji wiążącej zarówno sądy, prokuratury i policję jak i urzędy skarbowe stwierdza się co następuje.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Ze wskazanej wyżej regulacji wynika, że z wnioskiem może wystąpić osoba, u której wystąpił lub może wystąpić określony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), który może rodzić określone konsekwencje w sferze prawa podatkowego. Zatem, interpretacja wydawana jest w indywidualnej sprawie zainteresowanego, który składa wniosek o jej wydanie.

Oznacza to, że wnioskodawca ma uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego interpretacji prawa podatkowego w swojej indywidualnej sprawie, która może kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej. Wynika z tego, że odnośnie każdego podatku zainteresowany może żądać od organu wykładni, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów normujących ten podatek w jego indywidualnej sprawie, tj. wykładni wskazującej zakres i sposób zastosowania przepisów regulujących określony podatek do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego - zdarzenia przyszłego, który indywidualizuje zakres jego sprawy.

Stosownie do przepisu art. 14k § 1 Ordynacji podatkowej, podmiot, który uzyskał interpretację i zastosował się do niej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną, chroniony jest przed skutkami jej wadliwości. Z kolei przepis art. 14m tej ustawy określa przypadki, kiedy zastosowanie się do interpretacji, która została następnie zmieniona lub nie została uwzględniona w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej powoduje zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku.

Skutki związane z udzieleniem interpretacji dotyczą podmiotu, który o nią wystąpił (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 listopada 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1506/08).

Mając powyższe na uwadze oraz uwzględniając fakt, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Pana, przedmiotowa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla usługobiorców usług świadczonych przez Wnioskodawcę i nie jest wiążąca ani dla nich, ani dla urzędów skarbowych.

Obowiązujące przepisy prawa nie przewidują bowiem wydawania pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wiążących urzędy skarbowe, czy też kontrahentów podmiotu występującego z wnioskiem o jej udzielenie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.