ILPP1/443-846/09-4/KG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2009 r. (data wpływu 20 lipca 2009 r.) uzupełnionym pismami z dnia 6 i 7 października 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia z mocy prawa prawa własności nieruchomości należącej do Gminy na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia z mocy prawa prawa własności nieruchomości należącej do Gminy na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 6 i 7 października 2009 r. o informacje dotyczące opisanego zdarzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 16 listopada 2005 r. została wydana przez Wojewodę (dalej: Wojewoda) decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi. Przedmiotowa decyzja stała się ostateczna w dniu 10 stycznia 2006 r. Decyzją tą Wojewoda zatwierdził jednocześnie projekty podziału nieruchomości. Na dzień wydania decyzji grunty nią objęte nie były skomunalizowane. W dniu 9 października 2007 r. Generalna Dyrekcja złożyła do Gminy (dalej: Gmina lub Wnioskodawca) wniosek o uregulowanie stanu prawnego gruntów objętych decyzją, informując jednocześnie, iż nieruchomości przeznaczone na pasy drogowe stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego, stają się własnością Skarbu Państwa i przysługuje za nie odszkodowanie ustalone przez Wojewodę.

W listopadzie 2007 r. Wojewoda z urzędu wszczął dwa postępowania administracyjne w sprawie uregulowania na rzecz Gminy, w trybie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.), stanu prawnego nieruchomości stanowiących drogi. Decyzjami z dnia 3 grudnia 2007 r. Wojewoda stwierdził, że z dniem 27 maja 1990 r. mienie państwowe, obejmujące nieruchomości stanowiące drogi stały się z mocy prawa nieodpłatnie własnością Gminy.

Wojewoda w decyzjach z dnia 17 grudnia 2007 r. i 4 lutego 2008 r. wydanych na podstawie art. 14 ust. 1, ust. 3 i ust. 4 w związku z art. 18 oraz art. 23 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 z późn. zm.) oraz art. 5, ust. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 220, poz. 1601 z późn. zm.), stwierdził nabycie z mocy prawa, z dniem 10 stycznia 2006 r., przez Skarb Państwa, prawa własności nieruchomości położonych na terenie powiatu, stanowiących dotychczas własność Gminy (objęte wcześniejszymi decyzjami komunalizacyjnymi), ustalając odszkodowanie za odjęcie prawa własności nieruchomości oraz wskazał, iż wypłata przedmiotowego odszkodowania na rzecz Gminy zostanie dokonana w terminie 14 dni, od dnia w którym decyzja podlega wykonaniu.

W pismach z dnia 6 i 7 października 2009 r. stanowiących uzupełnienie do wniosku Wnioskodawca wskazał co następuje:

* za datę dostawy towaru w przedmiotowej sprawie należy przyjąć 21 lutego 2008 r.,

* zgodnie z wypisem z rejestru gruntów przekazane nieruchomości są nieruchomościami gruntowymi (drogi dojazdowe do pól),

* wszystkie przekazane przez Gminę drogi są drogami nieutwardzonymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz Dyrektywy 2006/112///E Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie powstaje obowiązek zapłaty podatku VAT. Co do zasady, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Podkreślić należy, że odjęcie Gminie prawa własności za odszkodowaniem nastąpiło na podstawie decyzji administracyjnej, a nie transakcji cywilnoprawnej. Zgodnie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT oraz art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organu władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Trudno jest jednostronnie podjętą decyzje administracyjną o odjęciu prawa własności uznać za czynność umowy cywilnoprawnej, Skarb Państwa nie negocjował z Gminą wysokości odszkodowania, tak jak to zwykle odbywa się w przypadku podmiotu sektora prywatnego.

Podstawą prawną działalności Skarbu Państwa są przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami. Na podstawie przywołanej ustawy, Gmina realizuje swoje ustawowe obowiązkowe zadania, jakim jest gospodarka nieruchomościami wchodzącymi w skład jej zasobu, a zatem wykonuje zadania nałożone zarówno ustawą o samorządzie gminnym jak i ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

W ocenie Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przy czym, pojęcie działalności gospodarczej obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zdaniem Gminy, żeby ustalić, czy opisana transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, należy ustalić, czy w tym konkretnym przypadku można stwierdzić, że jednostka samorządu terytorialnego (gmina) prowadzi działalności gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepis art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym stanowi, że gmina może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w ustawie z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej. Postanowienia art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady uzależniają posiadanie statusu podatnika od prowadzenia działalności gospodarczej. Z powołanego przepisu wynika, że system podatku od wartości dodanej powinien z założenia dotyczyć obrotu profesjonalnego, a nie transakcji nie związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W analizowanej sytuacji "zbycie gruntów" przez Gminę nie ma charakteru sprzedaży ciągłej dokonywanej w celach zarobkowych, z woli właściciela. Tym samym, sprzedaż gruntów nie nosi znamion działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 13 Dyrektywy podmiot posiadając status podatnika może w określonych sytuacjach występować jako podmiot nie spełniający ww. kryteriów. Zatem, Gmina ma prawo dokonać odpłatnej transakcji, nie podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Podatnikiem podatku VAT jest podmiot, który wykonuje czynności handlu, produkcji, świadczenia usługi nawet jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania, tj. obiektywny zamiar prowadzenia takiej działalności. W przedmiotowej sprawie taki zamiar nie występuje - zbycie (przekazanie prawa własności) nie nastąpiłoby bowiem bez decyzji Wojewody.

Z powyższego - zdaniem Wnioskodawcy - wynika, że przekazanie towaru przez jeden organ publiczny innemu organowi publicznemu nie powinno wywoływać skutków w podatku VAT. Cechą podatku VAT jest ekwiwalentność, co oznacza, że na mocy art. 167 VI Dyrektywy, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenie podatku naliczonego w toku działalności gospodarczej, co gwarantuje neutralność podatku VAT. Skoro zatem Skarb Państwa nie wykonuje żadnych czynności na rzecz Gminy, a jedynie realizuje swoje kompetencje z zakresu władzy publicznej, należy uznać, że Gmina nie prowadzi działalności gospodarczej. W tym przypadku nie występuje obrót gospodarczy w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, z którym podatek od wartości dodanej jest związany. Tak więc przeniesienie prawa własności nie ma nic wspólnego z obrotem gospodarczym podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT. Przeniesienie majątku między organami administracji rządowej i samorządowej dokonywane w celu realizacji zdań publicznych nie powinno być traktowane jako obrót gospodarczy.

Zdaniem Wnioskodawcy nie można uznać Gminy za podmiot prowadzący, w tej konkretnej sprawie, działalność gospodarczą. Gmina nie działa w omawianej sytuacji w charakterze podatnika, gdyż nie dokonywała czynności w ramach działalności gospodarczej. W ramach władczych uprawnień zadziałał w sprawie Skarb Państwa wywłaszczając Gminę z jej własności, Działanie Gminy ograniczyło się w tej sprawie do "bycia stroną postępowania administracyjnego". Takiemu "działaniu" trudno przypisać ustawowe "wykonywanie czynności w sposób częstotliwy". Zapis art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definiując pojęcie działalności gospodarczej jednoznacznie określa, iż czynność aby mogła być uznana za działalność gospodarczą musi wskazywać bezspornie na zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy, wykorzystywania towarów i usług w sposób ciągły i dla celów zarobkowych. W ocenie Gminy w tej konkretnej sprawie brak jest przesłanek do uznania, że był zamiar wykonywania czynności pod nazwą "otrzymanie odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość" w sposób częstotliwy. Jednostka samorządu terytorialnego opiera swoje działania na zasadach gospodarki planowej, a w planie Gminy nie było zadania pn. "zbycie gruntów" - brak jest zatem zarówno przesłanki zamiaru wykonywania czynności, jak i tym bardziej, przesłanki częstotliwości.

Uznanie organu władzy publicznej za podatnika VAT byłoby wtedy uzasadnione, gdyby zachowywał się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności, co w przedstawionym stanie faktycznym nie miało miejsca.

Reasumując, należy stwierdzić, iż czynności, w których uczestniczyła Gmina w omawianej sprawie to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym, dlatego też w ocenie Wnioskodawcy - Gmina nie powinna być traktowana w tym konkretnym przypadku jako podatnik. W żadnym przypadku bowiem wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi w tej sprawie do naruszenia zasad konkurencyjności. Zdaniem Zainteresowanego zostały spełnione dwa warunki wyłączające organy władzy publicznej z opodatkowania:

* wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu,

* wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

Stosownie do przepisu art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika podatku od towarów i usług działającego w tym charakterze.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - stosownie do art. 15 ust. 2 cyt. ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej. I tak na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przytoczonego przepisu wynika, że organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy działają w charakterze podatników tylko wtedy, gdy:

* wykonują czynności, które nie mieszczą się w ramach ich zadań albo

* wykonują czynności, które wprawdzie mieszczą się w ramach ich zadań, jednak są wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r., jednostki samorządu terytorialnego korzystają ze zwolnienia od podatku w zakresie czynności związanych z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywanych w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przepis art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 220, poz. 1601) stanowi, że do nieruchomości objętych decyzjami o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej, wydanymi na podstawie dotychczasowych przepisów, stosuje się przepisy rozdziału 3 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych w jego dotychczasowym brzmieniu.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 15 grudnia 2006 r. (obecnie wspomniana ustawa nosi tytuł "o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych" - tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194 z późn. zm.), nieruchomości przeznaczone na pasy drogowe, stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego, stają się własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi dotycząca tych nieruchomości stała się ostateczna. Stosownie do ust. 3 powołanego przepisu, za nieruchomości, o których mowa w ust. 1, jednostkom samorządu terytorialnego przysługuje odszkodowanie ustalone według zasad obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. Wojewoda, w drodze decyzji, stwierdza nabycie przez Skarb Państwa własności nieruchomości, o której mowa w ust. 1, oraz ustala odszkodowanie (art. 14 ust. 4 cyt. ustawy).

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że w dniu 16 listopada 2005 r. została wydana przez Wojewodę decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi. Przedmiotowa decyzja stała się ostateczna w dniu 10 stycznia 2006 r. Następnie w decyzjach z dnia 17 grudnia 2007 r. i 4 lutego 2008 r. Wojewoda stwierdził nabycie z mocy prawa, z dniem 10 stycznia 2006 r., przez Skarb Państwa, prawa własności nieruchomości stanowiących dotychczas własność Gminy, ustalając jednocześnie odszkodowanie za odjęcie prawa własności nieruchomości.

Odnosząc powyższe do wskazanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie ma miejsce dostawa towaru, a odszkodowanie stanowi wynagrodzenie, czyniąc wspomnianą czynność faktycznie odpłatną.

W analizowanym przypadku w roli organu władzy publicznej wykonującego zadania z zakresu administracji rządowej występuje organ dokonujący wywłaszczenia. Organem tym może być wojewoda lub starosta (na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm. i ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych), dokonujący wywłaszczenia w imieniu Skarbu Państwa. Czynność wykonywana przez organ dokonujący wywłaszczenia nie stanowi dostawy towaru, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podmiotem, który dokonuje dostawy towaru jest dotychczasowy właściciel nieruchomości, czyli Gmina. Zbywając nieruchomość Gmina nie realizuje ani zadań własnych, ani zadań zleconych.

Ani organ władzy publicznej (wójt, burmistrz), ani urząd obsługujący ten organ (urząd gminy) wydając nieruchomość za odszkodowaniem nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Zarówno organy władzy publicznej, jak i urzędy obsługujące te organy nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, że czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W przypadku przeniesienia z mocy prawa prawa własności nieruchomości nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane.

Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego nie może również skorzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w § 8 ust. 1 pkt 13 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r. Dokonując przeniesienia prawa do rozporządzania nieruchomością Gmina nie realizuje ani zadań własnych, ani zadań zleconych przez organ administracji rządowej.

Przepis art. 41 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział trzy stawki preferencyjne: 7%, 3% i 0%. Ustawodawca daje także podatnikom możliwości stosowania zwolnień podatkowych.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zwolnienie od podatku wynikające z przytoczonego przepisu znajduje zastosowanie wyłącznie do dostawy, której przedmiotem jest teren niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że zgodnie z decyzjami Wojewody ww. nieruchomości mają zostać przeznaczone pod budowę pasów drogowych. Jak wynika z wypisu z rejestru gruntów, przedmiotowe nieruchomości są nieruchomościami gruntowymi stanowiącymi nieutwardzone drogi dojazdowe do pól.

Odnosząc powyższe do przedstawionej wyżej analizy przepisów należy stwierdzić, że przeniesienie w zamian za odszkodowanie z mocy prawa prawa własności nieruchomości należących do Gminy na rzecz Skarbu Państwa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatna dostawa towarów wykonywana przez podatnika podatku VAT w ramach prowadzonej przez niego działalności. Przedmiotowa transakcja winna zostać opodatkowana stawką podstawową podatku VAT, tj. 22%. Powyższe wynika z faktu, że - zgodnie z decyzją Wojewody - grunty będące przedmiotem dostawy są przeznaczone pod zabudowę (budowę pasów drogowych), a zatem nie można dla ww. transakcji zastosować zwolnienia do podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.