ILPP1/443-742/10-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2010 r. (data wpływu 6 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków finansowanych z ZFŚS oraz opodatkowania nieodpłatnego przekazania świadczeń finansowych z ZFŚS - jest prawidłowe.

W dniu 6 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków finansowanych z ZFŚS oraz opodatkowania nieodpłatnego przekazania świadczeń finansowych z ZFŚS.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT prowadzącym działalność gospodarczą. Spółka tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS). Ze środków pieniężnych ZFŚS Spółka finansuje różnego rodzaju świadczenia dla pracowników w postaci zakupu usług rekreacyjnych (np. basen, fitness, siłownia) oraz usług kulturalno-oświatowych (bilety na koncerty, do teatru, kina, opery). Świadczenia te są przekazywane pracownikom nieodpłatnie bądź za częściową odpłatnością. Brak odpłatności oraz wysokość dopłat są ustalane w oparciu o kryteria socjalne pracowników oraz regulamin wewnętrzny dotyczący tworzenia i dysponowania środkami ZFŚS.

Spółka dokonuje zakupu świadczeń na potrzeby socjalne nie tylko własnych pracowników, lecz także pracowników zatrudnionych w innych spółkach powiązanych wchodzących w skład grupy kapitałowej, do której należy Spółka. Działanie takie podyktowane jest rachunkiem ekonomicznym, gdyż pozwala uzyskać niższą cenę jednostkową danego świadczenia z uwagi na rabaty stosowane przez sprzedawców po przekroczeniu określonej wielkości zamówienia. Korzystają na tym pracownicy wszystkich spółek wchodzących w skład grupy kapitałowej, gdyż ze środków pieniężnych zgromadzonych przez zakładowe fundusze świadczeń socjalnych poszczególnych spółek mogą otrzymać więcej świadczeń. Wszystkie wydatki ponoszone przez Spółkę ze środków ZFŚS dokumentowane są fakturami bądź rachunkami wystawionymi na Spółkę. W dacie zakupu danego świadczenia Spółka posiada wiedzę, w jakiej części świadczenie będzie dotyczyło jej pracowników, a w jakiej będzie dotyczyło pracowników zatrudnionych w innych spółkach powiązanych. W tym ostatnim przypadku Spółka refakturuje odpowiednią część poniesionych wydatków na pozostałe spółki wchodzące w skład grupy kapitałowej. Spółka wie również, czy w zakresie w jakim świadczenie będzie dotyczyło jej pracowników, wydatek na jego zakup zostanie w całości pokryty ze środków ZFŚS, czy też jej pracownicy będą zobowiązani pokryć odpowiednią część świadczenia ze środków własnych. Spółka odlicza podatek VAT od tych części zakupionych świadczeń, które są przedmiotem refaktur na inne spółki powiązane oraz które są pokrywane ze środków własnych pracowników.

W konsekwencji przyjęty przez Spółkę sposób rozliczenia podatku VAT w przypadku zakupu np. 100 karnetów na basen, z których 40 karnetów jest przeznaczonych dla pracowników innych spółek, zaś z pozostałych karnetów 10 zostanie przekazanych nieodpłatnie pracownikom Spółki (z uwagi na ich trudną sytuację materialna), natomiast 50 karnetów zostanie przekazanych pracownikom Spółki za odpłatnością wynoszącą 50% ceny nabycia brutto, wygląda następująco:

W związku z wyrokami sądów administracyjnych w zakresie opodatkowania podatkiem VAT odpłatnego przekazania pracownikom świadczeń sfinansowanych ze środków zakładowych funduszy świadczeń socjalnych (wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 13 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 929/09, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 18 września 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1109/09), Spółka nabrała wątpliwości odnośnie prawidłowości zaprezentowanego wyżej sposobu rozliczania podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT od nabytych świadczeń, które są przeznaczone dla pracowników innych spółek w sytuacji, w której świadczenia te są następnie przedmiotem refaktury na inne spółki powiązane.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku VAT, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W praktyce oznacza to, że podatnik refakturując usługi powinien zachować się tak, jakby sam wyświadczył te usługi. Spółka przenosząc koszty nabytych świadczeń (usług rekreacyjnych oraz kulturalno-oświatowych) na inne spółki powiązane odpłatnie świadczy na ich rzecz usługi. Tym samym Spółka spełnia warunek do odliczenia podatku VAT, gdyż wykorzystuje nabyte usługi do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ad. 2 i ad. 3.

Zdaniem Spółki, ma ona prawo do odliczenia podatku VAT od nabytych świadczeń w części, w której świadczenia te są odpłatnie przekazywane jej pracownikom i w tym zakresie opodatkowane przez Spółkę podatkiem VAT. Z kolei nieodpłatne przekazanie nabytych przez Spółkę świadczeń jej pracownikom nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Spółka stoi na stanowisku, iż przekazanie pracownikom świadczeń za częściową odpłatnością stanowi zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT czynność podlegającą opodatkowaniu na zasadach ogólnych, aczkolwiek jedynie w części objętej dopłatą. W konsekwencji Spółka spełnia warunek do odliczenia w tej części podatku VAT, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. W ocenie Spółki, nieodpłatne przekazanie świadczeń nie stanowi czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Identyczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 20 kwietnia 2010 r. nr IPPP1/443-241/10-4/AW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Natomiast zgodnie z ust. 2 cyt. artykułu nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2). W dorobku orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. W tym miejscu należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Ponadto dla uznania, że czynność podlega opodatkowaniu istotna jest, aby była realizowana przez podmiot występujący w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy, ustawa określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej "Funduszem", i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

W myśl art. 2 pkt 1 cyt. ustawy, działalność socjalna - usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Jak stanowi pkt 5 powołanego przepisu, osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo do korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Stosownie do art. 10 oraz art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym, a pracodawca jedynie administruje tymi środkami.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jak stanowi art. 30 ust. 3 ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

W przedmiotowej sprawie podmioty - o których mowa we wniosku (Wnioskodawca oraz spółki powiązane wchodzące w skład grupy kapitałowej) - dokonały w sposób dorozumiany czynności prawnej skutkującej - na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług - świadczeniem odpłatnej usługi. Przesądza o tym dokonanie pomiędzy dwiema stronami czynności (transakcji poprzedzonej porozumieniem co do przedmiotu usługi), a w szczególności sposób rozliczenia się podmiotów. Ten z kolei w dokonywanej przez Wnioskodawcę postaci wskazuje na całkowite pokrycie dokonanych uprzednio wydatków przez podmioty rzeczywiście korzystające z usługi. Wnioskodawca niejako odzyskuje jedynie uprzednio poniesione nakłady nie powiększając kosztu o jakiekolwiek dodatkowe należności w postaci marży.

Powyższą sytuację reguluje nie tylko powołany art. 30 ust. 3 ustawy, ale także art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006, Nr 347/1 z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisem, w przypadku kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Powołana regulacja dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie "w stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Celem takiej czynności winno być przeniesienie poniesionych kosztów na podmiot, który z danych usług faktycznie korzysta.

Z zawartego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, który jest czynnym podatnikiem VAT tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS). Ze środków pieniężnych ZFŚS Spółka finansuje różnego rodzaju świadczenia dla pracowników w postaci zakupu usług rekreacyjnych (np. basen, fitness, siłownia) oraz usług kulturalno-oświatowych (bilety na koncerty, do teatru, kina, opery). Świadczenia te są przekazywane pracownikom nieodpłatnie lub za częściową odpłatnością. Zainteresowany dokonuje zakupu świadczeń na potrzeby socjalne nie tylko własnych pracowników, lecz także pracowników zatrudnionych w innych spółkach powiązanych wchodzących w skład grupy kapitałowej, do której należy Spółka. Wnioskodawca refakturuje odpowiednią część poniesionych wydatków na pozostałe spółki wchodzące w skład grupy kapitałowej.

Wszystkie wydatki ponoszone przez Spółkę ze środków ZFŚS dokumentowane są fakturami bądź rachunkami wystawionymi na Spółkę.

Nieodpłatne przekazanie lub świadczenie usług na rzecz pracowników przez pracodawcę nie stanowi czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Natomiast przekazanie lub świadczenie usług za częściową odpłatnością (dopłata pracownika) stanowi, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, czynność podlegającą opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według stawek obowiązujących dla danej dostawy lub świadczenia usług, jednak tylko w części, która opłacana jest przez pracownika.

Powyższe wskazuje, iż kwota płacona przez pracownika stanowi kwotę należną z tytułu świadczenia usługi. W przypadku częściowej odpłatności za usługę do podstawy opodatkowania nie włącza się kwoty dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, lecz tylko kwotę faktycznie otrzymaną od pracownika (odbiorcy usługi). Zatem przedmiotowa czynność podlega opodatkowaniu do wysokości świadczenia wnoszonego przez pracownika, według stawek obowiązujących dla danej dostawy lub świadczenia usług.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy uznać, że przekazanie pracownikom lub świadczenie usług za częściową odpłatnością stanowi, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, czynność podlegającą opodatkowaniu, na zasadach ogólnych, według stawek obowiązujących dla danej dostawy lub świadczenia usług, w części, która opłacana jest przez pracownika.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Analizując powyższe należy stwierdzić, że podatnik w momencie nabycia towarów oraz usług określa, czy nabywane przez niego towary i usługi będą wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności opodatkowanej. W konsekwencji należy stwierdzić, iż podatnik może obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy występuje związek pomiędzy poniesionymi wydatkami, a wykonywanymi z tytułu prowadzonej działalności czynnościami opodatkowanymi.

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tj. są wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku lub czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ustawodawca stworzył więc podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Należy zauważyć, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością Spółki może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością Podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży - towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością Spółki można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania Przedsiębiorstwa; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przez Podatnika obrotami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością Spółki, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu.

Zatem o pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością Podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez Podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie Przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez Spółkę obrotów. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, obsługi prawnej.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż:

Ad. 1.

Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z faktur dokumentujących zakupy związane z świadczeniami, które przeznaczone są dla pracowników innych spółek. Powyższe wynika z faktu, iż dokonane zakupy związane są z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT Wnioskodawcy. Skutkiem czego Zainteresowany wypełnił obligatoryjną przesłankę umożliwiającą skorzystanie z prawa do odliczenia zawartego w art. 86 ust. 1 ustawy.

Ad. 2.

W przypadku, gdy świadczenie jest częściowo odpłatne, tj. część należności pokrywa pracownik, czynność ta podlega opodatkowaniu do wysokości świadczenia wnoszonego przez pracownika, a Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony na ogólnych zasadach, tj. w zakresie, w jakim związany jest on z czynnościami opodatkowanymi zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy. Prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur stwierdzających zakup ww. usług przysługuje zatem w takiej części, w jakiej dotyczy sprzedaży opodatkowanej.

Ad. 3.

Brak odpłatności przez pracownika za świadczenia oferowane przez Wnioskodawcę w ramach administrowania ZFŚS, nie mieści się w pojęciu odpłatnego świadczenia usług z uwagi na fakt, iż nie jest spełniona dyspozycja wynikająca z art. 8 ust. 2 ustawy. Świadczenia te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy jednak zauważyć, iż warunkiem istnienia prawa do odliczenia w przypadkach określonych w ad. 1 i ad. 2 jest to, iż przedmiotem nabycia nie są usługi wskazane w poz. 11 załącznika nr 4 do ustawy, jako korzystające ze zwolnienia (gdyż w tych przypadkach podatek nie powinien zostać naliczony) oraz, iż nie występują przesłanki negatywne wskazane w art. 88 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.