ILPP1/443-740/11-4/NS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2011 r. (data wpływu 13 maja 2011 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 20 maja 2011 r. (data wpływu 20 maja 2011 r.), z dnia - brak daty (data wpływu 2 czerwca 2011 r.) oraz z dnia 7 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki - jest prawidłowe.

W dniu 13 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki. Wniosek uzupełniono pismami: z dnia 20 maja 2011 r. (data wpływu 20 maja 2011 r.), z dnia - brak daty (data wpływu 2 czerwca 2011 r.) oraz z dnia 7 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.) o informacje doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe oraz określające je jako stan faktyczny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (jak określił Wnioskodawca w piśmie z dnia 7 lipca 2011 r.).

W dniu 5 maja 1993 r. Wnioskodawca dokonał zakupu 1/2 części niezabudowanej działki, położonej w X, która stanowiła rolę - klasa lVa.

W dniu 21 listopada 1994 r. pozostałą część ww. działki, tj.1/2 (również niezabudowana) została zakupiona przez żonę Zainteresowanego.

W wyniku sprawy rozwodowej, postanowieniem Sądu Rejonowego dla X z dnia 5 marca 2008 r. (sprawa dotyczyła podziału majątku dorobkowego), Sąd przyznał Wnioskodawcy na wyłączną własność prawo własności do całej działki.

Na dzień składania wniosku ORD-IN ww. działka w planie zagospodarowania przestrzennego X, jest terenem przeznaczonym pod zabudowę.

Zainteresowany zamierza sprzedać całość działki pod zabudowę inwestorowi.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

Z pisma uzupełniającego z dnia 20 maja 2011 r. wynika, iż Zainteresowany nabył przedmiotową działkę w celu lokaty kapitału (uzyskania korzyści finansowej). Lokalizacja przy ul. (...) - 4 km od Centrum. Sprzedaż nastąpi dla sieci handlowej Y lub Z - budowa obiektu handlowego.

Przez okres posiadania nieruchomość nie była wykorzystywana w żadnych celach - również pod uprawę. Wnioskodawca nie posiadał i nie sprzedał innych gruntów.

W piśmie z dnia 7 lipca 2011 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku Zainteresowany wskazał, iż prosi o wydanie interpretacji dotyczącej zdarzenia zaistniałego. Nieruchomość, której dotyczy wniosek została sprzedana w dniu 25 maja 2011 r. Spółce pod nazwą Y z siedzibą w A.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż wyżej wymienionej działki podlega opodatkowaniu 23% stawką VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działki będzie opodatkowana 23% stawką VAT. W opinii Zainteresowanego, kwotę podatku VAT jest zobowiązany odprowadzić do budżetu Państwa, na podstawie wystawionej faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Nadmienić należy, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ww. ustawie jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.). W konsekwencji, ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

W tym miejscu należy podkreślić, iż zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar sprzedaży ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 5 maja 1993 r. Wnioskodawca dokonał zakupu 1/2 części niezabudowanej działki, położonej w X, która stanowiła rolę - klasa lVa. W dniu 21 listopada 1994 r. pozostałą część ww. działki, tj.1/2 (również niezabudowana) została zakupiona przez żonę Zainteresowanego. W wyniku sprawy rozwodowej, postanowieniem Sąd przyznał Wnioskodawcy na wyłączną własność prawo własności do całej działki. Obecnie ww. działka w planie zagospodarowania przestrzennego X, jest terenem przeznaczonym pod zabudowę. Ponadto Zainteresowany wskazał, iż nabył przedmiotową działkę w celu lokaty kapitału (uzyskania korzyści finansowej). Przez okres posiadania nieruchomość nie była wykorzystywana w żadnych celach - również pod uprawę. Wnioskodawca nie posiadał i nie sprzedał innych gruntów. Nieruchomość, której dotyczy wniosek została sprzedana w dniu 25 maja 2011 r. Spółce pod nazwą Y z siedzibą w A. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów dostawa gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzonej działalności gospodarczej, co może mieć miejsce również przy czynności dokonanej jednorazowo.

Zainteresowany wskazał, iż przedmiotową działkę nabył w celu lokaty kapitału, a zatem z zamiarem odzyskania zainwestowanych środków w przyszłości, co możliwe jest przede wszystkim przez sprzedaż, ewentualnie dzierżawę nieruchomości lub inwestycje. Z powyższego wynika, iż sam zamiar wykorzystania przedmiotowego gruntu dla celów zarobkowych Wnioskodawca podjął już w momencie zakupu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż czynność dokonana przez Zainteresowanego wypełniła definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i Wnioskodawca wystąpił - w związku z dostawą przedmiotowej działki - w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W oparciu o art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie natomiast do treści obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Analiza powołanego wyżej przepisu wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są to grunty budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Odnosząc powyższe do niniejszej sytuacji wskazać należy, iż z uwagi na przeznaczenie ww. działki w planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę, dokonana sprzedaż nie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż Wnioskodawca dokonując sprzedaży przedmiotowej działki wypełnił przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, sprzedaż wskazanej działki podlegała opodatkowaniu obowiązującą od dnia 1 stycznia 2011 r. stawką 23%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.