ILPP1/443-647/13-3/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2013 r. (data wpływu 22 lipca 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 sierpnia 2013 r. (data wpływu 22 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT współmałżonka prowadzącego najem nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 22 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT współmałżonka prowadzącego najem nieruchomości. Dnia 22 sierpnia 2013 r. Zainteresowany doprecyzował opis zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą zwolnioną przedmiotowo od podatku VAT w związku z czym nie jestem zarejestrowanym płatnikiem VAT. Mąż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym płatnikiem VAT. Razem prowadzone jest jedno gospodarstwo domowe i istnieje wspólność majątkowa. Małżonkowie są wspólnie właścicielami lokali użytkowych. Nie stanowią one własności firmy, są prywatnym majątkiem. Wnioskodawczyni i małżonek planują w niedalekiej przyszłości wynająć te lokale spółce z o.o. Będzie to zatem prywatny najem nie przekraczający rocznie kwoty 150.000,00 zł. Jako małżonkowie, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągać będą przychody z prywatnego najmu i mogą wówczas dokonać wyboru, czy podatek z tego tytułu rozlicza każdy z małżonków od połowy dochodu z najmu, czy też tylko jedno z małżonków od całego dochodu.

Wnioskodawczyni i małżonek zdecydują, że całość dochodu rozliczać będzie Wnioskodawczyni i złożą stosowne oświadczenie do urzędu skarbowego. Do końca roku podatkowego obowiązywać będzie wybrana przez małżonków forma opodatkowania, tj. rozliczanie podatku od całości dochodu z prywatnego najmu tylko przez Wnioskodawczynie, jako jednego z małżonków. Wówczas zastosowanie będzie miało zwolnienie od VAT, na podstawie artykułu 113 Ustawy o podatku od towarów i usług, do kwoty 150 000,00 zł i od najmu prywatnego nie będzie naliczany VAT.

Dnia 22 sierpnia 2013 r. Zainteresowana wyjaśniła, że w związku ze zmianą założeń, zmienia opis zdarzenia przyszłego. Nowy opis zdarzenia jest następujący:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, której główna działalność jest zwolniona przedmiotowo od podatku VAT, a pozostała działalność nie przekracza limitu 150 000,00 zł rocznie. W związku z tym, nie jest zarejestrowanym płatnikiem VAT.

Mąż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym płatnikiem VAT. Razem pozostają we wspólnocie majątkowej. Wnioskodawczyni i małżonek są wspólnie właścicielami lokali mieszkalnych ze zmienionym sposobem użytkowania z mieszkalnego na usługowy. Nie stanowią one własności żadnej z naszych działalności gospodarczych, są prywatnym majątkiem.

Wnioskodawczyni planuje w niedalekiej przyszłości wynająć te lokale Spółce z o.o. To Wnioskodawczyni podpisze wówczas umowę najmu ze spółką z o.o. i wynajmie w ten sposób lokale prywatne, należące do majątku wspólnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 16 sierpnia 2013 r.).

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli podpisze umowę najmu ze spółką z o.o. i wynajmę w ten sposób lokale prywatne, należące do majątku wspólnego, to dokonam w ten sposób czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tej sytuacji, pomimo tego, że przedmiotem najmu będą lokale stanowiące majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług od wspomnianego najmu będę wyłącznie ja. jako ten z małżonków, który dokonał wynajmu we własnym imieniu, tj. który jest stroną czynności prawnej.

Będzie to jednak prywatny najem, a łączne przychody z tego najmu oraz z prowadzonej przeze mnie działalności nie podlegającej zwolnieniu przedmiotowemu z podatku VAT nie przekroczą rocznie kwoty 150 000,00 zł. W takim przypadku skorzystam ze zwolnienia od VAT, na podstawie artykułu 113 Ustawy o podatku od towarów i usług.

W moim przypadku, ze względu na prowadzoną od roku 2000 działalność gospodarczą obejmującą również usługi podlegające opodatkowaniu VAT, w roku 2013 limit uprawniający do zwolnienia od VAT (150.000,00 zł) będzie obowiązywał w całości, a nie będzie obliczony proporcjonalnie, pomimo że najem podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zacznie obowiązywać dopiero w ostatnim kwartale roku 2013.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Artykuł 8 ust. 1 stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższego wynika, że najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych, a jak wiadomo, zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać także należy, że stosownie do treści art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, stanowi odmianę własności i cechuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom, a każdy z nich może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Natomiast z przepisu art. 206 Kodeksu cywilnego wynika, że każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem każdy ze współwłaścicieli ma uprawnienie do bezpośredniego korzystania z rzeczy wspólnej. Może posiadać całą rzecz i korzystać z całej rzeczy. Identyczne uprawnienia przysługują pozostałym współwłaścicielom.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 zwalnia od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego przepisu wynika więc, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczenie usług w zakresie wynajmowania nieruchomości, po pierwsze o charakterze mieszkalnym, po drugie - na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu.

Z uwagi na fakt, że jak wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem nieruchomości, którą zamierza wynajmować na cele użytkowe, tj. inne niż mieszkaniowe. Zatem wskazany powyżej przepis nie będzie miał w przedmiotowym przypadku zastosowania.

Wobec powyższego, Wnioskodawczyni świadcząc usługę najmu (we własnym imieniu i na własny rachunek) będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, a najem będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, nie korzystającą ze zwolnienia przedmiotowego od podatku VAT.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy, wynika, że jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę.

Natomiast stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Ponadto, stosownie do art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie określone w ust. 9 traci moc z momentem przekroczenia tej kwoty. Opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad wartość określoną w zdaniu pierwszym, a obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej wartości. Przepis ust. 5 zdanie trzecie stosuje się odpowiednio.

Natomiast w myśl art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Stosownie do treści art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, świadczenia usług, dla których zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 podatnikiem jest ich usługobiorca, oraz podatników:

Natomiast w § 27 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360) ustawodawca określił listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, stanowiącą załącznik do rozporządzenia.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, której główna działalność jest zwolniona przedmiotowo od podatku VAT, a pozostała działalność nie przekracza limitu 150.000 zł rocznie. W związku z tym, nie jestem zarejestrowanym płatnikiem VAT. Mąż prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym płatnikiem VAT. Razem pozostają we wspólnocie majątkowej. Wnioskodawczyni i małżonek są wspólnie właścicielami lokali mieszkalnych ze zmienionym sposobem użytkowania z mieszkalnego na usługowy. Nie stanowią one własności żadnej z działalności gospodarczych, są prywatnym majątkiem. Wnioskodawczyni planuje w niedalekiej przyszłości wynająć te lokale spółce z o.o. To Wnioskodawczyni podpisze wówczas umowę najmu ze spółką z o.o. i wynajmie w ten sposób lokale prywatne, należące do majątku wspólnego.

W myśl art. 87 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Jednocześnie stosownie do art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej, ilekroć w tej ustawie jest mowa o działalności gospodarczej - rozumie się przez to każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

W świetle tego przepisu, pojęcie działalności gospodarczej w rozumieniu Ordynacji podatkowej ma szerokie znaczenie i obejmuje swoim zakresem działalność zarobkową również w sytuacji, gdy przepisy innych ustaw nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

W tym miejscu należy jednak wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W świetle art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 788), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. ustawy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W konsekwencji ww. przepisów, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Wobec powyższego podmiot świadczący usługę najmu będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy najem ten będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie stroną umowy z najemcą będzie tylko Wnioskodawczyni. To Zainteresowana podpisze z najemcą pisemną umowę najmu.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz elementy opisu zdarzenia przyszłego wskazać należy, że Wnioskodawczyni świadcząc przedmiotowe usługi będzie mogła skorzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, jednak korzystanie z tego zwolnienia będzie możliwe tylko do czasu, gdy wartość całej sprzedaży opodatkowanej (najem) u Wnioskodawczyni nie przekroczy kwoty określonej przepisem art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Ponadto - stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy - Wnioskodawczyni rozpoczynając w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 (najem lokali) jest zwolniona od podatku, jeżeli przewidywana wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty 150.000 zł.

Podsumowując, to Wnioskodawczyni podpisując umowę najmu lokali - będąc we wspólnocie majątkowej z małżonkiem - stanie się w związku z takimi czynnościami podatnikiem podatku VAT. Ponadto, Wnioskodawczyni będzie uprawniona do zastosowania zwolnienia od podatku VAT w roku 2013 jeśli łączne przychody ze wspomnianego najmu oraz z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności w części nie podlegającej zwolnieniu przedmiotowemu od podatku VAT nie przekroczą rocznie kwoty 150 000,00 zł.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.