ILPP1/443-632/09-5/BP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2009 r. (data wpływu: 29 maja 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 lipca 2009 r. (data wpływu: 23 lipca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania wykonywanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym czynności polegających na usuwaniu pojazdów z drogi i ich przechowywaniu na parkingu strzeżonym po przejściu ich własności na rzecz Skarbu Państwa (po upływie 6 miesięcy) w części dotyczącej:

W dniu 29 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania wykonywanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym czynności polegających na usuwaniu pojazdów z drogi i ich przechowywaniu na parkingu strzeżonym po przejściu ich własności na rzecz Skarbu Państwa (po upływie 6 miesięcy). Pismem z dnia 15 lipca 2009 r. (data wpływu: 23 lipca 2009 r.) uzupełniono wniosek poprzez przyporządkowanie stanowisk Wnioskodawcy do zadanych pytań, przy jednoczesnym wskazaniu brakujących stanowisk.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi - jako jednostka wyznaczona przez Starostę do usuwania pojazdów na zlecenie Policji lub innych uprawnionych służb - parking strzeżony, na którym umieszczane są pojazdy usunięte z drogi publicznej do czasu uiszczenia opłaty za ich usuniecie i parkowanie w trybie art. 130a i 50a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.).

Pojazdy usunięte w przedmiotowym trybie i nieodebrane przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia z mocy prawa przechodzą na własność Skarbu Państwa. Prowadzony przez Wnioskodawcę parking strzeżony wyznaczony przez Starostę cechuje się swoją specyfiką chociażby z tego względu, że umieszczane są na nim na zlecenie Policji pojazdy uszkodzone, zniszczone w wypadkach drogowych, niesprawne technicznie, spalone, niezdolne do zwyczajnego (samodzielnego) poruszania bez użycia i zastosowania specjalistycznego sprzętu przez jednostkę prowadzącą ten parking. Wnioskodawca nie zna właścicieli pojazdów usuniętych z drogi publicznej na zlecenie uprawnionych służb, ani nie dysponuje możliwościami ustalenia właścicieli pojazdów, co dodatkowo nie leży ani w gestii, ani w kompetencjach Wnioskodawcy jako jednostki prowadzącej przedmiotowy parking.

Wnioskodawca powiadamia o upływie okresu 6 miesięcy, w czasie którego pojazdy umieszczone były na parkingu strzeżonym wyznaczonym przez Starostę, co jest równoznaczne z przejściem własności usuniętego pojazdu z mocy samego prawa na rzecz Skarbu Państwa reprezentowanego przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego i tym samym wzywa Urząd Skarbowy do niezwłocznego odbioru pojazdów.

Właściwy naczelnik urzędu skarbowego wszczyna postępowanie egzekucyjne w administracji celem ustalenia kosztów należnych Wnioskodawcy z tytułu dozoru mienia Skarbu Państwa po okresie 6 miesięcy w trybie art. 102 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.).

Skarbowy organ likwidacyjny w toku długotrwałego prowadzenia postępowania likwidacyjnego przyznaje Wnioskodawcy jako dozorcy wynagrodzenie za dozór mienia Skarbu Państwa, co następuje w zależności od konkretnego przypadku przed albo po odebraniu pojazdu z parkingu Wnioskodawcy. Zainteresowany odwołuje się w toku postępowania administracyjnego i sądowo-administracyjnego od rozstrzygnięć organów skarbowy co do wysokości przyznanego wynagrodzenia za dozór mienia Skarbu Państwa. Za okres 6 miesięcy od usunięcia pojazdu i umieszczenia go na parkingu strzeżonym Wnioskodawcy właściciel obowiązany jest na mocy przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym do pokrycia opłat za jego usunięcie i parkowanie określone co do wysokości w uchwale Rady Powiatu. Wnioskodawcę nie łączy z właścicielem żadna umowa, czynności w zakresie usunięcia z drogi publicznej i umieszczenia na parkingu strzeżonym Wnioskodawca wykonuje na podstawie zlecenia Policji (lub innych służb) w zakresie obowiązków wynikających ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

Podstawą do wydania pojazdu z parkingu Wnioskodawcy jest uiszczenie opłat i okazanie zezwolenia stosownie do art. 130a ust. 6 ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz § 6 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 października 2007 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 191, poz. 1377).

Po przejściu własności pojazdów na rzecz Skarbu Państwa z mocy samego prawa (art. 130a ust. 10 cyt. ustawy) i po uzyskaniu przez Wnioskodawcę od uprawnionych służb informacji na temat właścicieli pojazdów (jako osób zobowiązanych do pokrycia opłat w zakresie objętym przedmiotem ustawy - Prawo o ruchu drogowym), występuje przeciwko wskazanym osobom z roszczeniem o zapłatę na drodze cywilnej.

Sąd powszechny zasądza na rzecz Wnioskodawcy od osób fizycznych należności tytułem zwrotu opłat za usunięcie i umieszczenie pojazdu przez okres 6 miesięcy według stawek ustalonych przez Radę Powiatu za każdy dzień parkowania.

W toku prowadzonego postępowania przed sądem powszechnym okazuje się, że wskazany przez uprawnione do tego służby osoby jako właściciele przedmiotowych pojazdów skutecznie wykazują, że przed wytoczeniem powództwa zbyły własność na rzecz innych osób. Występują również sytuacje, że właściciel pojazdu zmarł lub w ogóle jest nieznany i nie można go ustalić. Prawomocne zasądzenie przez sąd przedmiotowych kwot od wskazanej w wyroku osoby dopiero przesądza o tym, że określona osoba powinna zapłacić Wnioskodawcy określoną kwotę z tytułu umieszczenia jej pojazdu na parkingu Wnioskodawcy przez okres 6 miesięcy.

W niektórych przypadkach (poza sytuacjami, gdy sąd powszechny wydaje przeciwko osobom fizycznym tytuły egzekucyjne zaopatrzone w klauzule wykonalności) Wnioskodawca zawiera z właścicielami pojazdów ugody, zarówno sądowe, jak i pozasądowe co do terminu zapłaty należnych opłat według stawek ustalonych przez Radę Powiatu od właścicieli spornych pojazdów za okres 6 miesięcy od ich usunięcia z drogi publicznej.

Tytuły wykonawcze kierowane są na drogę postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika sądowego. Egzekucja okazuję się częściowo skuteczna (wpłaty częściowe zasądzonych kwot w miarę postępu egzekucji) albo bezskuteczna i jest umarzana.

Z uwagi na podjęcie i długotrwające prowadzenie postępowań egzekucyjnych celem ustalenia właściciela spornego pojazdu oraz wysokości wynagrodzenia za dozór mienia Skarbu Państwa Wnioskodawca dopiero w toku trwających postępowań uzyskuje informacje o osobach odpowiedzialnych za pokrycie opłat za pierwsze 6 miesięcy od usunięcia pojazdu z drogi publicznej (dane te niejednokrotnie są weryfikowane w toku prowadzonych spraw przed sądem z uwagi na czynności przeniesienia własności pojazdu), które pozwalają kierować sprawy przeciwko wskazanym osobom na drogę postępowania cywilnego, przy czym pojazdy usuwane były na zlecenie Policji w latach od roku 2000 do chwili obecnej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 15 lipca 2009 r., Wnioskodawca skonkretyzował pytania i przyporządkował do nich właściwe stanowiska.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Gdyby obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług za okres po 6 miesiącach (po przejściu własności z mocy samego prawa na rzecz Skarbu Państwa) miał w ogóle powstawać, to powinien powstawać z chwilą faktycznego odbioru pojazdu z parkingu Wnioskodawcy przez uprawnione osoby reprezentujące Skarb Państwa zarówno na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, jak i na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad 2.

W sytuacji przyjęcia, że w przypadku opisanym w pkt 1 mamy do czynienia z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności na zlecenie Policji (lub innych służb) w oparciu o przepisy ustawy prawo o ruchu drogowym, które objęte są podatkiem od towarów i usług, podatnik nie ma obowiązku wystawienia faktury w sytuacji, gdy nie została jeszcze ustalona w trybie art. 102 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji kwota należnego wynagrodzenia za dozór mienia Skarbu Państwa, natomiast może mieć obowiązek wystawienia faktury dopiero w przypadku i z chwilą otrzymania płatności (zapłaty) w oparciu o wydane przez organ administracji publicznej postanowienie w tym zakresie.

Ad 3.

W sytuacji, gdy podatnik wystawił fakturę z wykazanym podatkiem w przypadku objętym pkt 1 - w przypadku, kiedy wystawił fakturę przed wydaniem postanowienia w trybie art. 102 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - ma możliwość wystawienia faktury korygującej do takiej faktury w celu "wyzerowania" podatku należnego lub dostosowania wartości wynikających na fakturze do wartości wynikających z wydanego postanowienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w części dotyczącej:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

* odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

* eksport towarów;

* import towarów;

* wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

* wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług - stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści powołanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 i ust. 3 oraz w art. 8 ust. 2). W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wielokrotnie wyrażano pogląd, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego dochodzi do spełnienia świadczeń wzajemnych.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 cyt. ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają zatem - zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania - wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Przepis art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Faktura jest podstawowym dokumentem księgowym, pozwalającym na udokumentowanie transakcji. Ponieważ faktura umożliwia prawidłowe ujęcie transakcji w księgach, zarówno wystawcy, jak i odbiorcy faktury, przeto powinna być odzwierciedleniem rzeczywistych transakcji oraz powinna zawierać dane podmiotów rzeczywiście uczestniczących w tych transakcjach.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 41 ust. 16 cyt. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, może obniżać stawki podatku do wysokości 0%, 3% lub 7% dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług albo dla części tych dostaw lub części świadczenia usług oraz określać warunki stosowania obniżonych stawek, uwzględniając:

* specyfikę obrotu niektórymi towarami i świadczenia niektórych usług;

* przebieg realizacji budżetu państwa;

* przepisy Wspólnoty Europejskiej.

Na podstawie upoważnienia zawartego w przytoczonym przepisie Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), w którym podstawowa stawka podatku od towarów i usług została obniżona do wysokości 0%, 3% lub 7% dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług albo dla części tych dostaw lub części świadczenia usług oraz określił warunki stosowania tych stawek.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jednocześnie w ust. 4 powyższego przepisu zastrzeżono, że jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. W myśl ust. 11 cyt. przepisu, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

W myśl § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Na gruncie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), opodatkowaniu podlegała m.in. sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 2 ust. 1).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, podatnikami były osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne mające siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli wykonywały we własnym imieniu i na własny rachunek czynności, o których mowa w art. 2, w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy, nawet jeżeli zostały wykonane jednorazowo, a także wówczas, gdy czynności te polegały na jednorazowej sprzedaży rzeczy w tym celu nabytej.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, obowiązani byli wystawiać fakturę stwierdzającą w szczególności sprzedaż towarów, jej datę, cenę jednostkową bez podatku, wartość sprzedaży, kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy.

W myśl art. 18 ust. 1 cyt. ustawy, podstawowa stawka podatku, podobnie jak w obecnym stanie prawnym, wynosiła 22%, z zastrzeżeniem ust. 1a, ust. 2 i ust. 3.

Z kolei obowiązek podatkowy - zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - powstawał z chwilą wydania (dostarczenia), przekazania, zamiany, darowizny towaru lub wykonania usługi, o których mowa w art. 2, z zastrzeżeniem ust. 2-10 oraz art. 6b i art. 35 ust. 2a-6. Jednocześnie w ust. 4 powyższego przepisu zastrzeżono, że w przypadku, gdy sprzedaż towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstawał z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Do dnia 30 kwietnia 2004 r. obowiązywał przepis § 38 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), będący odpowiednikiem ww. § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r., zgodnie z którym fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 39 i § 40.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od roku 2000 do chwili obecnej prowadzi działalność polegającą na usuwaniu pojazdów z drogi i ich przechowywaniu na parkingu strzeżonym na podstawie dyspozycji uprawnionych podmiotów w trybie określonym w art. 130a i 50a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Podstawę do wydania pojazdu z parkingu Wnioskodawcy jest uiszczenie opłat i okazanie zezwolenia stosowanie do art. 130a ust. 6 ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 października 2007 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 191, poz. 1377). Sąd powszechny zasądza na rzecz Wnioskodawcy od osób fizycznych należności tytułem zwrotu opłat za usunięcie i umieszczenie pojazdu przez okres 6 miesięcy na parkingu według stawek ustalonych przez Radę Powiatu za każdy dzień parkowania. Wnioskodawca powiadamia o upływie okresu 6 miesięcy, w czasie którego pojazdy umieszczone były na parkingu strzeżonym wyznaczonym przez Starostę, co jest równoznaczne z przejściem własności usuniętego pojazdu z mocy samego prawa na rzecz Skarbu Państwa reprezentowanego przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego i tym samy wzywa do niezwłocznego odbioru pojazdów. Właściwy naczelnik urzędu skarbowego wszczyna postępowanie egzekucyjne w administracji celem ustalenia kosztów należnych Wnioskodawcy z tytułu dozoru mienia Skarbu Państwa po okresie 6 miesięcy w trybie art. 102 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.).

Reasumując, zarówno na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jak i na gruncie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym czynności polegające na usuwaniu pojazdów z drogi i ich przechowywaniu na parkingu strzeżonym po przejściu ich własności na rzecz Skarbu Państwa (po upływie 6 miesięcy) podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług według stawki podstawowej 22%. W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, obowiązek podatkowy powstaje w sposób określony odpowiednio w art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, tj. z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. O wykonaniu usługi można mówić dopiero z momentem odbioru pojazdu z parkingu. Wnioskodawca zatem może mieć obowiązek wystawienia faktury w sytuacji, gdy nie została jeszcze ustalona w trybie art. 102 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji kwota należnego wynagrodzenia za dozór mienia Skarbu Państwa. W sytuacji gdy podatnik wystawił fakturę przed wydaniem postanowienia ustalającego wysokość wynagrodzenia, wówczas ma możliwość wystawienia faktury korygującej do takiej faktury w terminie wskazanym w § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. (do 30 kwietnia 2004 r. § 38 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r.), pod warunkiem, że usługa została wykonana.

Należy zauważyć, że jeżeli przed wykonaniem usługi lub w trakcie jej wykonywania otrzymano część należności, to obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części, natomiast obowiązek wystawienia faktury powstaje nie później niż 7 dnia od dnia, w którym otrzymano część lub całość należności (§ 10 ust. 1 rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r.).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że analiza elementów stosunków prawnych wynikających z przepisów prawa innych niż przepisy prawa podatkowego, nie mieści się w granicach wyznaczonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym w gestii Ministra Finansów nie leży ustalenie stron stosunku prawnego ujętego w opisie stanu faktycznego, a więc wskazanie, kto będzie odbiorcą świadczonej przez Wnioskodawcę usługi i w konsekwencji na kogo i kiedy powinna zostać wystawiona faktura.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji indywidualnej został załatwiony wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania wykonywanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym czynności polegających na usuwaniu pojazdów z drogi i ich przechowywaniu na parkingu strzeżonym po przejściu ich własności na rzecz Skarbu Państwa (po upływie 6 miesięcy). Wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania wykonywanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym czynności polegających na usuwaniu pojazdów z drogi i ich przechowywaniu na parkingu strzeżonym przed przejściem ich własności na rzecz Skarbu Państwa (przed upływem 6 miesięcy) został załatwiony w interpretacji indywidualnej z dnia 28 sierpnia 2009 r. znak ILPP1/443-632/09-4/BP. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych został załatwiony w interpretacji indywidualnej z dnia 28 sierpnia 2009 r. znak ILPB3/423-395/09-4/KS.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno