ILPP1/443-631/13-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2013 r. (data wpływu 17 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o podatku VAT - jest prawidłowe.

W dniu 17 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

"A" Spółka z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest podmiotem świadczącym usługi w obszarze energetyki, dróg i autostrad, transportu szynowego, budownictwa oraz wody. Usługi mają charakter usług konsultingowych i inżynierskich na wszystkich etapach procesu inwestycyjnego. Usługi świadczone są na rzecz inwestorów, a Spółka uczestniczy w procesie od działań przedinwestycyjnych i fazy projektowej, aż po nadzór nad robotami budowlano-montażowymi oraz zarządzanie majątkiem trwałym. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zawiera umowy na prace projektowe, nadzór budowlany, badania geotechniczne itp. W trakcie realizacji projektów korzysta także z usług podwykonawców.

Jednym z podstawowych sposobów zabezpieczenia prawidłowej realizacji postanowień kontraktowych stosowanych w obrocie gospodarczym jest ustanawianie zabezpieczeń kontraktowych. Dlatego też w zapisach umów z podwykonawcami znajdują się regulacje dotyczące zabezpieczenia ewentualnych roszczeń Spółki (w umowach jako: Zamawiający, Usługodawca) w stosunku do podwykonawcy (w umowach jako: Wykonawca, Usługobiorca) z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, a także roszczeń z tytułu jakości i/lub rękojmi za wady. Co do zasady podwykonawca ustanawia na rzecz Spółki kwotę zabezpieczenia w wysokości 5% lub 10% kwoty brutto lub netto wynagrodzenia podwykonawcy. Podwykonawcy upoważniają Spółkę do zatrzymania lub potrącenia z należnego wynagrodzenia w ustalonej kwocie zabezpieczenie. W praktyce zabezpieczenie potrącane jest z faktur podwykonawców albo w całej kwocie już przy pierwszej fakturze (a gdy kwota jest niewystarczająca na dokonanie zatrzymania zabezpieczenia w pełnej ustalonej wysokości, to także z każdej następnej faktury), albo według ww. wskazanego procentowego wskaźnika z należnego miesięcznego wynagrodzenia netto podwykonawcy.

Proces ustanawiania wspomnianego zabezpieczenia powoduje, że w dyspozycji Spółki pozostaje pewna kwota wartości brutto/netto faktur wystawianych przez podwykonawców.

Odbiór poszczególnych etapów umowy odbywa się na podstawie uzgodnień zawartych w umowie, w zależności co jest jej przedmiotem, po akceptacji przez Spółkę. Należy wskazać, że standardowo terminy płatności faktur nie przekraczają 30 dni od daty doręczenia faktury do siedziby Spółki. Zatem w tym terminie Spółka dokonuje płatności faktury w wysokości uwzględniającej określony - w zależności od umowy - procent wynagrodzenia, stanowiącego zabezpieczenie wykonania umowy (kaucja gwarancyjna).

Zwrot ustanowionej kaucji, jeżeli podwykonawca wywiązał się ze swoich prac następuje w różnych okresach, w zależności od ustalonych z kontrahentem terminów zwrotu przedmiotowej kaucji i jej charakteru. W przypadku kaucji dotyczącej prawidłowej realizacji kontraktu, najczęściej zwrot kaucji następuje po podpisaniu protokołu akceptacji odbioru prac, zakończenia zadania inwestycyjnego. Zatem może zdarzyć się, że zgodnie z umową zwrot zatrzymanej na zabezpieczenie kwoty następuje w wysokości 70% po przyjęciu robót, a pozostałe 30% po odbiorze całkowitym inwestycji. Generalnie wszelkie roszczenia finansowe Spółki mogą zostać zaspokojone z zatrzymanej kaucji gwarancyjnej. W takim przypadku wartość kaucji pierwotnie zatrzymanej nie zostaje zwrócona wykonawcy lub zostaje zwrócona w części.

Oczywiście jeżeli podwykonawca przedstawi bezwarunkową, nieodwołalną, płatną na pierwsze żądanie gwarancję bankową lub gwarancję zaakceptowanego przez Spółkę towarzystwa ubezpieczeniowego, wówczas ww. zatrzymanie wynagrodzenia na poczet gwarancji nie jest stosowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwoty zatrzymane z poszczególnych faktur (zgodnie z umowami) mieszczą się w pojęciu "należności wynikającej z faktury" w świetle art. 89b Ustawy VAT i w związku z tym Wnioskodawca zobowiązany jest do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z faktur.

Zdaniem Wnioskodawcy, zatrzymane kwoty tytułem kaucji gwarancyjnej jako zabezpieczenie wykonania umowy tracą swoją cechę kwot należnych, nie są więc kwotami nieuregulowanymi i tym samym nie zachodzi obowiązek korekty odliczonej kwoty podatku.

Z dniem 1 stycznia 2013 r. zmieniły się zasady dotyczące prawa do korekty podatku należnego w sytuacji, gdy kontrahent nie uiści należnego zobowiązania, jak i zasady zachowania się nabywcy niepłacącego tego zobowiązania.

Zgodnie z art. 89b ust. 1 i ust. 2 Ustawy VAT w przypadku nieuregulowania należności (lub części) wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury (lub części), w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zatem dłużnik ma obowiązek skorygowania całości (lub części) uprzednio odliczonego podatku naliczonego wynikającego z faktury, jeżeli nie ureguluje całości (lub części) należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. Korekta winna być dokonana w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu płatności. Dłużnik nie jest zobowiązany do skorygowania podatku naliczonego wówczas, gdy ureguluje należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu płatności.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty zatrzymywane zgodnie z umową z poszczególnych faktur, stanowiące zabezpieczenie prawidłowego wykonania kontraktów nie mieszczą się w pojęciu "należności wynikających z faktur". Ustawy podatkowe nie precyzują, co należy rozumieć pod pojęciem należności. W związku z tym należy odnieść się w tej kwestii do innych dziedzin nauki. Przykładowo w rachunkowości, za należności należy uznawać kwoty pieniężne należne z różnych tytułów. Zasadniczo więc w przypadku należności powinny występować dwa podmioty - wierzyciel oraz dłużnik oraz powinna istnieć kwota pieniężna należna wierzycielowi od dłużnika.

Zauważyć należy, że w przedstawionym stanie faktycznym kwota zatrzymywana przez Wnioskodawcę na okres oznaczony w umowie nie jest należna kontrahentowi - nie może się on domagać od Wnioskodawcy jej wypłaty przed upływem określonego terminu i spełnienia warunków określonych w umowie.

Kwota zatrzymana jest jedynie formą gotówkowego zabezpieczenia kontraktów i w takiej postaci powinna być rozpatrywana - nie jest natomiast należnością dla wykonawcy. Co do zasady, Wnioskodawca może stosować (i stosuje) również inne rozwiązania dla zabezpieczenia prawidłowego wykonania kontraktu przez wykonawcę, np. gwarancje bankowe lub ubezpieczeniowe. W takiej sytuacji rezultat ekonomiczny oczekiwany przez Strony kontraktu będzie identyczny jak w przypadku zatrzymania wcześniej uzgodnionych kwot z faktur.

Po za tym, w opinii Wnioskodawcy, należy w odniesieniu do zatrzymanych kwot, posiłkować się definicją podstawy opodatkowania. Zgodnie z art. 29 ust. 1 Ustawy VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 19 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Skoro obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, która obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy, to kwoty zatrzymywane zgodnie z umowami nie mieszczą się w pojęciu "należności wynikające z faktur". Kwoty zatrzymywane stanowiące zabezpieczenie prawidłowego wykonania kontraktów nie stanowią więc obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 Ustawy VAT. Dlatego też zatrzymywanych przez Wnioskodawcę kwot zgodnie z umowami nie można utożsamiać z sytuacją, w której Spółka nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań wobec podwykonawcy. Strony zgodnie postanawiają, że celem zabezpieczenia prawidłowego wywiązania się z umowy przez kontrahenta Wnioskodawca zatrzyma 5 lub 10% kwoty brutto lub netto jego wynagrodzenia, a kwota ta jest potrącana - jak wskazano wstanie faktycznym - albo w całej kwocie już przy pierwszej fakturze, albo z każdej następnej faktury lub według procentowego wskaźnika. Wobec tego zatrzymane kwoty mają wyłącznie charakter gwarancyjny, zabezpieczający na wypadek gdyby wykonawca nie wywiązał się należycie z umowy i dlatego nie stanowią wynagrodzenia należnego wykonawcy.

W związku z tym, biorąc pod uwagę intencje ustawodawcy zmieniającego brzmienie art. 89b ust. 1 Ustawy VAT, tj. zapewnienie neutralności podatku VAT (uzasadnienie do rządowego projektu ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce) neutralność podatku VAT przy takim sposobie rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a wykonawcą zostaje zapewniona.

Wobec powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż przepisy art. 89b ust. 1 Ustawy VAT nie znajdą zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym, tj. kwoty zatrzymywane, stanowiące zgodnie z umową zabezpieczenie prawidłowego wykonania kontraktu, nie mieszczą się w pojęciu należności wynikających z "faktur", zaś Wnioskodawca nie jest zobowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie ww. stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek wpłynął do tut. Organu w dniu 17 lipca 2013 r., to pod rozważania przyjęto stan prawny obowiązujący od dnia 1 stycznia 2013 r.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Na mocy art. 89a ust. 1a ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Na podstawie art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

W myśl art. 89a ust. 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 89a ust. 5 ustawy, wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika.

Stosownie do art. 89a ust. 7 ustawy, przepisów ust. 1-5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Z kolei, w myśl art. 89b ust. 1 ustawy, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Natomiast w oparciu o art. 89b ust. 1a ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy).

W świetle art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Z kolei jak stanowi art. 89b ust. 6 ustawy, w przypadku stwierdzenia, że podatnik naruszył obowiązek określony w ust. 1, naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 30% kwoty podatku wynikającego z nieuregulowanych faktur, który nie został skorygowany zgodnie z ust. 1. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 29 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze.

Z powyższych przepisów wynika, że obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku, która obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania będzie cała kwota należna wykonawcy za wykonanie usługi budowlanej, pomniejszona o kwotę podatku należnego.

Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt potrącenia i zatrzymania przez Wnioskodawcę 5% lub 10% wartości wynagrodzenia należnego podwykonawcy tytułem kaucji gwarancyjnej.

Z opisu sprawy wynika, że jednym z podstawowych sposobów zabezpieczenia prawidłowej realizacji postanowień kontraktowych stosowanych w obrocie gospodarczym jest ustanawianie zabezpieczeń kontraktowych. Dlatego też w zapisach umów z podwykonawcami znajdują się regulacje dotyczące zabezpieczenia ewentualnych roszczeń Spółki (w umowach jako: Zamawiający, Usługodawca) w stosunku do podwykonawcy (w umowach jako: Wykonawca, Usługobiorca) z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, a także roszczeń z tytułu jakości i/lub rękojmi za wady. Co do zasady podwykonawca ustanawia na rzecz Spółki kwotę zabezpieczenia w wysokości 5% lub 10% kwoty brutto lub netto wynagrodzenia podwykonawcy. Podwykonawcy upoważniają Spółkę do zatrzymania lub potrącenia z należnego wynagrodzenia w ustalonej kwocie zabezpieczenie. W praktyce zabezpieczenie potrącane jest z faktur podwykonawców albo w całej kwocie już przy pierwszej fakturze (a gdy kwota jest niewystarczająca na dokonanie zatrzymania zabezpieczenia w pełnej ustalonej wysokości, to także z każdej następnej faktury), albo według ww. wskazanego procentowego wskaźnika z należnego miesięcznego wynagrodzenia netto podwykonawcy. Proces ustanawiania wspomnianego zabezpieczenia powoduje, że w dyspozycji Spółki pozostaje pewna kwota wartości brutto/netto faktur wystawianych przez podwykonawców. Odbiór poszczególnych etapów umowy odbywa się na podstawie uzgodnień zawartych w umowie, w zależności co jest jej przedmiotem, po akceptacji przez Spółkę. Należy wskazać, że standardowo terminy płatności faktur nie przekraczają 30 dni od daty doręczenia faktury do siedziby Spółki. Zatem w tym terminie Spółka dokonuje płatności faktury w wysokości uwzględniającej określony - w zależności od umowy - procent wynagrodzenia, stanowiącego zabezpieczenie wykonania umowy (kaucja gwarancyjna). Zwrot ustanowionej kaucji, jeżeli podwykonawca wywiązał się ze swoich prac następuje w różnych okresach, w zależności od ustalonych z kontrahentem terminów zwrotu przedmiotowej kaucji i jej charakteru. W przypadku kaucji dotyczącej prawidłowej realizacji kontraktu, najczęściej zwrot kaucji następuje po podpisaniu protokołu akceptacji odbioru prac, zakończenia zadania inwestycyjnego. Zatem może zdarzyć się, że zgodnie z umową zwrot zatrzymanej na zabezpieczenie kwoty następuje w wysokości 70% po przyjęciu robót, a pozostałe 30% po odbiorze całkowitym inwestycji. Generalnie wszelkie roszczenia finansowe Spółki mogą zostać zaspokojone z zatrzymanej kaucji gwarancyjnej. W takim przypadku wartość kaucji pierwotnie zatrzymanej nie zostaje zwrócona wykonawcy lub zostaje zwrócona w części.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zastosowania korekty podatku naliczonego, w oparciu o przepisy art. 89b ustawy, w odniesieniu do kaucji gwarancyjnej potrąconej przez Spółkę.

Z powyższych przepisów wynika, że dłużnik ma obowiązek skorygowania całości (lub części) uprzednio odliczonego podatku naliczonego wynikającego z faktury, jeżeli nie ureguluje całości (lub części) należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zatem, brzmienie art. 89b ustawy wskazuje, że dłużnik w sytuacji upływu 150 dni od dnia upływu terminu zapłaty za fakturę jest zobowiązany do korekty podatku naliczonego.

Z treści wniosku wynika, że co do zasady podwykonawca ustanawia na rzecz Spółki kwotę zabezpieczenia w wysokości 5% lub 10% kwoty brutto lub netto wynagrodzenia podwykonawcy. Podwykonawcy upoważniają Spółkę do zatrzymania lub potrącenia z należnego wynagrodzenia w ustalonej kwocie zabezpieczenie. W praktyce zabezpieczenie potrącane jest z faktur podwykonawców albo w całej kwocie już przy pierwszej fakturze (a gdy kwota jest niewystarczająca na dokonanie zatrzymania zabezpieczenia w pełnej ustalonej wysokości, to także z każdej następnej faktury), albo według ww. wskazanego procentowego wskaźnika z należnego miesięcznego wynagrodzenia netto podwykonawcy. Zwrot ustanowionej kaucji, jeżeli podwykonawca wywiązał się ze swoich prac następuje w różnych okresach, w zależności od ustalonych z kontrahentem terminów zwrotu przedmiotowej kaucji i jej charakteru. W przypadku kaucji dotyczącej prawidłowej realizacji kontraktu, najczęściej zwrot kaucji następuje po podpisaniu protokołu akceptacji odbioru prac, zakończenia zadania inwestycyjnego. Zatem może zdarzyć się, że zgodnie z umową zwrot zatrzymanej na zabezpieczenie kwoty następuje w wysokości 70% po przyjęciu robót, a pozostałe 30% po odbiorze całkowitym inwestycji.

W tym miejscu zauważyć należy, iż zgodnie z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W niniejszej sprawie strony umówiły się, że w celu zabezpieczenia interesu Wnioskodawcy (zamawiającego) ustanowiono gwarancję w wysokości określonego procentu wynagrodzenia zleceniobiorcy - podwykonawcy, a Zainteresowany zatrzymał kwotę należną z wystawionej przez zleceniobiorcę faktury jako gwarancję, która zostanie zwrócona (zwolniona) po okresie gwarancji na zasadach zawartych w umowie.

Wobec powyższego w tej sytuacji należy wskazać, że zobowiązanie z tytułu kaucji gwarancyjnej stanowi odrębne zobowiązanie od kwoty należnej w związku z wykonaniem przez wykonawcę robót budowlanych. Bowiem wynagrodzenie należne wykonawcy z tytułu ww. robót zostało przez Wnioskodawcę zapłacone, a jedynie umówione części kaucji gwarancyjnej zostały przez Zainteresowanego tymczasowo zatrzymane, zamiast dokonywać z tej części odrębnej wpłaty przez podwykonawcę.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie mają i nie będą miały zastosowania przepisy art. 89b ustawy. Powyższe wynika z faktu, że potrącone przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia, stanowiące kaucje gwarancyjne, nie są bowiem równoznaczne z niewywiązaniem się przez Zainteresowanego z ciążącego na Nim obowiązku uiszczenia wynagrodzenia wykonawcy robót budowlanych.

W analizowanej sytuacji strony zgodnie postanowiły, że Wnioskodawca ma prawo potrącić część wynagrodzenia w charakterze kaucji gwarantującej prawidłowe wykonanie usług budowlanych przez podwykonawcę. Wobec powyższego nie można, w tym przypadku, dokonanego przez Wnioskodawcę potrącenia kaucji utożsamiać z sytuacją, w której nie wywiązuje się On ze swoich zobowiązań pieniężnych. Tym samym zatrzymana przez Zainteresowanego kaucja gwarancyjna stanowi należność wykonawcy, dla której nie upłynął jeszcze umówiony termin jej płatności. W związku z tym przepisy art. 89b ustawy nie mają zastosowania do zatrzymanej przez Wnioskodawcę kaucji gwarancyjnej.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie jest i nie będzie zobowiązany do zastosowania korekty podatku naliczonego, w części dotyczącej potrąconej kaucji gwarancyjnej po upływie terminu, o którym mowa w art. 89b ust. 1 ustawy.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego w części dotyczącej kaucji gwarancyjnej. Natomiast, w kwestii dotyczącej stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.