ILPP1/443-624/14-2/NS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 21 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina (dalej: Wnioskodawca, Zainteresowany, Gmina) jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, którą ma zamiar sprzedać w trybie przetargowym. Nieruchomość oznaczona jest w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 54/5. Powierzchnia działki wynosi 605 m^2, na działce znajdują się ruiny obiektu gospodarczego o powierzchni zabudowy ok. 12 m^2. Zgodnie z treścią mapy zasadniczej obiekt, o którym mowa jest ruiną (oznaczony na mapie linią przerywaną, symbol "r"). Obiekt ten jest niekompletny, nie ma dachu, brak jakiejkolwiek stolarki okiennej czy drzwiowej, po budynku pozostały trzy rozsypujące się ściany zewnętrzne. Przedmiotowa ruina nie spełnia aktualnie swojej pierwotnej funkcji, do której była przeznaczona. Działka gruntu nr 54/5 w ewidencji gruntów i budynków sklasyfikowana jest jako zurbanizowany teren niezabudowany "Bp". Przedmiotowa działka położona jest na obszarze, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i zgodnie z planem miejscowym jest ona przeznaczona pod zabudowę jednorodzinną (symbol na rysunku planu 34 MN). Wycena przedmiotowej nieruchomości dokonana przez rzeczoznawcę majątkowego będzie dotyczyła wyłącznie gruntu, ruina budynku gospodarczego nie będzie przedmiotem wyceny. Zgodnie z opinią klasyfikacyjną Głównego Urzędu Statystycznego, ruiny obiektu gospodarczego mieszczą się w zakresie klasy: PKOB 2420 Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Zainteresowany nigdy nie ponosił żadnych nakładów finansowych na budowę przedmiotowego obiektu lub jego ulepszenie, najprawdopodobniej przedmiotowy obiekt powstał jako samowola budowlana dokonana przez osobę trzecią (nieznaną Wnioskodawcy). Brak jest informacji, aby nieruchomość opisana we wniosku stanowiła kiedykolwiek przedmiot dzierżawy ani też innych form udostępnienia na rzecz innych podmiotów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dostawa nieruchomości opisanej we wniosku podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki podstawowej, aktualnie 23% - jako dostawa terenów budowlanych.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując dostawy nieruchomości, będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast czynność ta w świetle ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) dalej: ustawa, będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów (art. 15 ust. 6, art. 7 ust. 1 ustawy).

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i usług stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalania się od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Wobec tego generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższego wynika, że ustawa nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

W przedmiotowym stanie sprawy Gmina jest właścicielem nieruchomości, którą przeznaczyła do sprzedaży. Na obszarze, który obejmuje przedmiotową nieruchomość istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z ww. planem nieruchomość ta jest przeznaczona pod zabudowę jednorodzinną (symbol na rysunku planu 34 MN). Wobec powyższego - w ocenie Wnioskodawcy - opisywana nieruchomość stanowi tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, gdyż grunt ten jest przeznaczony pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Obecnie na opisywanej nieruchomości znajdują się pozostałości obiektu gospodarczego powstałego prawdopodobnie jako samowola budowlana dokonana przez osobę trzecią (nieznaną Wnioskodawcy). Z obiektu pozostały wyłącznie ruiny, tj. niekompletne, rozsypujące się ściany zewnętrzne, brak jakiejkolwiek stolarki okiennej czy drzwiowej oraz brak dachu. Zainteresowany nie ponosił żadnych nakładów finansowych na budowę przedmiotowego obiektu lub jego ulepszenie. Aktualnie ruina nie spełnia żadnej funkcji.

Ustawodawca nie zawarł w ustawie o podatku od towarów i usług definicji terenu niezabudowanego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9, wobec tego rozpatrując czy pozostałości - ruiny - obiektu znajdujące się na przedmiotowej nieruchomości czynią powyższą nieruchomość terenem zabudowanym, należy sięgnąć do przepisów ustawy - Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o:

Mając na uwadze powyższe przepisy należy określić, czy całkowicie zniszczone budynki lub budowle spełniają nadal warunki definicji zawartej w ustawie - Prawo budowlane. Z cytowanych przepisów wynika, że za budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Z kolei do budowli definicja nie odnosi się do stanu technicznego tychże obiektów. Zatem za budowlę należy rozumieć taki obiekt budowlany, który nie spełnia wskazanych dla budynku cech, nie jest też obiektem małej architektury. Z analizy ww. przepisów wynika, że obiekty budowlane wyposażone są w instalacje i inne urządzenia niezbędne do spełniania funkcji, dla której zostały zbudowane oraz stanowią całość techniczno-użytkową. Tak więc z powyższych definicji należy wywieść, że zarówno budynki, jak i budowle mają konkretne przeznaczenie, tj. spełniają określone funkcje. Wobec tego, przypadku gdy ewidentnie obiekty nie nadają się do eksploatacji, to nie spełniają one cech budowli w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane. Należy przyjąć, że obiekty takie nie spełniają swojej pierwotnej funkcji, do której były przeznaczone.

W konsekwencji powyższego, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, na której znajdują się ruiny obiektu gospodarczego, należy traktować jako dostawę nieruchomości niezabudowanej, spełniającej definicję terenów budowlanych (art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług). Zatem w ocenie podatnika, dostawa nieruchomości opisanej we wniosku będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej aktualnie 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, według art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle przytoczonych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w świetle art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Gmina jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, którą ma zamiar sprzedać w trybie przetargowym. Nieruchomość oznaczona jest w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 54/5. Powierzchnia działki wynosi 605 m^2, na działce znajdują się ruiny obiektu gospodarczego o powierzchni zabudowy ok. 12 m^2. Zgodnie z treścią mapy zasadniczej obiekt, o którym mowa jest ruiną (oznaczony na mapie linią przerywaną, symbol "r"). Obiekt ten jest niekompletny, nie ma dachu, brak jakiejkolwiek stolarki okiennej czy drzwiowej, po budynku pozostały trzy rozsypujące się ściany zewnętrzne. Przedmiotowa ruina nie spełnia aktualnie swojej pierwotnej funkcji, do której była przeznaczona. Działka gruntu nr 54/5 w ewidencji gruntów i budynków sklasyfikowana jest jako zurbanizowany teren niezabudowany "Bp". Przedmiotowa działka położona jest na obszarze, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i zgodnie z planem miejscowym jest ona przeznaczona pod zabudowę jednorodzinną (symbol na rysunku planu 34 MN). Wycena przedmiotowej nieruchomości dokonana przez rzeczoznawcę majątkowego będzie dotyczyła wyłącznie gruntu, ruina budynku gospodarczego nie będzie przedmiotem wyceny. Zgodnie z opinią klasyfikacyjną Głównego Urzędu Statystycznego, ruiny obiektu gospodarczego mieszczą się w zakresie klasy: PKOB 2420 Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane. Zainteresowany nigdy nie ponosił żadnych nakładów finansowych na budowę przedmiotowego obiektu lub jego ulepszenie, najprawdopodobniej przedmiotowy obiekt powstał jako samowola budowlana dokonana przez osobę trzecią (nieznaną Wnioskodawcy). Brak jest informacji, aby nieruchomość opisana we wniosku stanowiła kiedykolwiek przedmiot dzierżawy ani też innych form udostępnienia na rzecz innych podmiotów.

Wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy opisanej nieruchomości.

Gmina, która jak wskazano w opisie sprawy, jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, wykonując czynności na podstawie umów cywilnoprawnych dokonuje czynności dostawy towarów i świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z uwagi na fakt, że sprzedaż gruntów będzie miała charakter cywilnoprawny, nie jest możliwe wyłączenie Wnioskodawcy z grona podatników podatku VAT, a tym samym planowana dostawa nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647, z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W świetle art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę".

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy przepis art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Ponadto, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Przez pierwsze zasiedlenie - według art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

W tym miejscu należy zaznaczyć, że aby stwierdzić czy dostawa nieruchomości będzie opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, czy też będzie korzystała ze zwolnienia od tego podatku, w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie, czy dana nieruchomość jest zabudowana, a w przypadku, gdy nie jest, to czy jest przeznaczona pod zabudowę, czy też nie.

W analizowanej sprawie Gmina ma zamiar sprzedać w trybie przetargowym działkę, na której znajdują się ruiny obiektu gospodarczego. Obiekt ten jest niekompletny, nie ma dachu, brak jakiejkolwiek stolarki okiennej czy drzwiowej, po budynku pozostały trzy rozsypujące się ściany zewnętrzne.

W związku z powyższym, rozpatrując czy pozostałości - ruiny - budynku znajdujące się na przedmiotowej działce można uznać za budynek, bądź budowlę, w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, należy sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, z późn. zm.).

W myśl art. 3 pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

Na mocy art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przez budowlę - stosownie do art. 3 pkt 3 cyt. ustawy - należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W świetle powyższych przepisów należy ustalić, czy częściowo lub całkowicie zniszczony budynek spełnia nadal warunki definicji zawartej w ustawie - Prawo budowlane. Z powyższego przepisu wynika, że ograniczenia dotyczą w szczególności budynków, które są nimi, jeśli są obiektem budowlanym, który jest trwale związany z gruntem i jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Z kolei do budowli definicja nie odnosi się do stanu technicznego tychże obiektów. Niemniej jednak należy uznać, że w przypadku, gdy analizowany obiekt ewidentnie nie nadaje się do eksploatacji, to nie spełnia on cech budynku, czy też budowli, w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane. Należy przyjąć, że obiekty takie nie spełniają swojej pierwotnej funkcji, do której były przeznaczone. W konsekwencji powyższego, sprzedaż działki, na której znajdują się ruiny budynku należy traktować jako sprzedaż nieruchomości niezabudowanej.

Ponadto, zgodnie z orzeczeniem TSUE w sprawie z dnia 19 listopada 2009 r. sygn. C-461/08, jeżeli przedmiotem dostawy jest grunt, na którym znajduje się budynek lub część budynku przeznaczony do rozbiórki, a dostawa działki następuje z przeznaczeniem na budowę w miejscu starego budynku nowego obiektu, de facto mamy do czynienia z dostawą gruntu niezabudowanego. Istotą tego typu transakcji jest bowiem nie tyle dostawa istniejącego budynku, co samej działki/gruntu, na którym jest on posadowiony.

W sprawie będącej przedmiotem zapytania, jak wynika z informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę, wycena przedmiotowej nieruchomości dokonana przez rzeczoznawcę majątkowego będzie dotyczyła wyłącznie gruntu, ruina budynku gospodarczego nie będzie przedmiotem wyceny. Ponadto z całokształtu opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że istotą transakcji nie jest sprzedaż budynku czy też budowli.

W związku z powyższym należy przyjąć, że sprzedaż działki, na której znajdują się ruiny budynku gospodarczego należy traktować jako sprzedaż nieruchomości niezabudowanej. Zatem w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, dotyczące zwolnienia od podatku dostawy budynków, budowli lub ich części.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Jak wynika z opisu sprawy, przedmiotowa działka położona jest na obszarze, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i zgodnie z planem miejscowym jest ona przeznaczona pod zabudowę jednorodzinną (symbol na rysunku planu 34 MN).

W związku z powyższym sprzedaż działki nr 54/5 jako przeznaczonej pod zabudowę, nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ze względu na odmienny niż rolny lub leśny charakter. Tym samym sprzedaż działki, będącej przedmiotem zapytania, będzie podlegać opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT, tj. 23%.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że dostawa nieruchomości opisanej we wniosku podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki podstawowej, aktualnie 23% - jako dostawa terenów budowlanych, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.